สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เขียนขึ้นมานะค่ะ หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยค่ะ
เริ่มต้นคือดิฉันใช้ชีวิตโสดมา3-4ปีล่ะค่ะ มีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบนี้ แต่ก็รู้สึกเหงาทุกทีที่ต้องกลับมาอยู่ห้องเช่าคนเดียว ดิฉันทำงานในห้างค่ะ เป็นพนักงานขายในห้างแห่งหนึ่ง เช่าหอพักใกล้ๆกับห้าง จะได้สะดวกเวลามาทำงาน รายได้จากการทำงานก็รับประมาณ2หมื่นอัพทุกๆเดือนค่ะ แต่!!!ไม่เคยมีเงินเก็บ เพราะหักค่าเช่าห้อง ค่ากิน ค่าของใช้ ค่าไปเที่ยวหลังเลิกงานในแต่ละวัน ก็เลยไม่เหลือให้เก็บค่ะ ดิฉันใช้ชีวิตลั้นล้าแบบนี้มาตลอด จนมาวันนึง ได้ไปเที่ยวที่ผับแห่งหนึ่ง และได้เจอกับเค้า ผู้ชายเสื้อแดง เค้ามองมาที่ฉัน ฉันส่งยิ้มให้เค้าตามภาษาผู้หญิงลั้นลา และเค้าก็ให้เพื่อนเค้ามาขอเบอร์ดิฉัน ซึ่งปรกติแล้วดิฉันชอบเที่ยวก็จริงนะค่ะ แต่ไม่ค่อยดื่มเหล้า ไม่ค่อยเต้น ไม่ค่อยเมา และจะไม่ค่อยแจกเบอร์ใคร เพราะดิฉันชอบไปนั่งฟังเพลงและดูแลเพื่อนๆมากกว่าค่ะ แต่วันนั้นกลับให้เบอร์ผู้ชายเสื้อแดงคนนั้นไป....... เช้าวันรุ่งขึ้น เค้าคนนั้นโทรมาค่ะ จากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆจนตกลงที่จะคบหากันค่ะ เพราะดิฉันรู้สึกว่าเป็นผู้ชายที่อบอุ่น ดูแลเราได้ดีรองจากพ่อ สุภาพ เป็นผู้ชายที่ให้เกียติดิฉันมาก เค้าน่ารักจนเพื่อนๆดิฉันยังแอบอิจฉาค่ะ หลังจากที่เราคบกัน เค้าก็จะมาพักอยู่กับดิฉันที่หอทุกๆวัน พอตอนเช้าดิฉันออกมาทำงานเค้าก็จะกลับบ้านเค้าไปอยู่กับแม่ แฟนดิฉันไม่มีอาชีพที่เป็นหลักแหล่งค่ะ รายได้ส่วนใหญ่ที่ดิฉันรู้คือจะมาจากการสัก สักtattoo โดยไม่ได้มีหน้าร้านเหมือนร้านทั่วๆไปค่ะ จะมีลูกค้าจากการบอกต่อ ปากต่อปาก เพราะเค้ามีเพื่อนค่อนข้างเยอะ เวลาไปเที่ยว หรือไปทานข้าวกัน เค้าก็จะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดค่ะ แต่เรื่องรายจ่ายอื่นๆของดิฉันเค้าก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไร ดิฉันกับแฟนคบกันมาระยะนึง ดิฉันก็ตัดสินใจย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านแฟน ซึ่งไกลจากที่ทำงานค่อนข้างมาก แต่ย้ายไปเพราะคำเชิญของพ่อแม่เเฟนค่ะ แต่การเดินทางมาทำงานไม่ได้มีอุปสรรค์อะไร เพราะแฟนก็จะคอยมารับมาส่งทุกๆวัน หลังจากที่ย้ายเข้าไปอยู่บ้านแฟน ดิฉันก็เลิกเที่ยวเหมือนเมื่อก่อนค่ะ กลายเป็นคนไม่ชอบเที่ยวไปเลย เลิกงานมาก็จะอยู่แต่บ้าน ทำให้รายจ่ายลดลงมาก จะมีก็แค่เพียงช่วยค่าเช่าบ้านแฟนเท่านั้น ซึ่งดิฉันเป็นผู้หญิงที่ทำงานเก่งนะค่ะ แต่!งานบ้านงานเรือนเนี้ยดิฉันขอบายค่ะ เพื่อความสบายใจดิฉันเลยตกลงช่วยค่าบ้านแฟนทุกเดือน โดยจ่ายครึ่งนึงค่ะ รายจ่ายก็มีแค่นี้ เลยทำให้ดิฉันเริ่มมีเงินเก็บ เริ่มซื้อทองสะสม พอเงินเดือนออกดิฉันก็จะพาแฟนไปฉลองที่ร้านอาหารหรูๆสำหรับเรา และซื้อของให้แฟนบ้าง เช่น เสื้อผ้า รองเท้า กางเกง หรือแม้แต่ทองค่ะ ดิฉันรู้สึกมีความสุขเวลาได้ให้เค้าค่ะ เราใช้ชีวิตกันมาแบบนี้เรื่อยๆ เค้าน่ารักเหมือนเดิมค่ะ ไม่ค่อยทะเลาะกัน จะมีก็แค่งอลกันนิดหน่อยตามประสา ชีวิตเป็นแบบนี้มา3ปีค่ะ จนมาเริ่มเข้าปีที่4 ดิฉันมีปัญหาในส่วนของสุขภาพ ต้องพบหมอบ่อยๆ เลยตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อมารักษาตัวค่ะ แล้วก็ถึงจุดพลิก หลังจากที่ลาออกจากงานดิฉันไม่มีรายรับ เลยไม่ได้ช่วยในส่วนของค่าบ้านค่ะ ต้องเก็บเงินไว้ใช้อย่างจำเป็นที่สุด หลังจากนั้นเราก็เริ่มมีปากเสียงกันบ่อยค่ะ ไม่รู้ว่าเพราะอยู่ใกล้กันมากไปมั้ย เค้าเริ่มด่าดิฉันด้วยคำหยาบคายเวลาทะเลาะกัน เริ่มไม่ให้เกียติดิฉัน เริ่มไล่ดิฉันออกจากบ้านทุกครั้งทุกทะเลาะกันค่ะ ด้วยความที่โมโห เค้าไล่ เราก็ไป แต่พอเค้าเริ่มอารมณ์เย็น เค้าก็จะโทรหรือไลน์มาถามว่าดิฉันอยู่ไหน จากนั้นเค้าก็มารับกลับบ้าน เป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้งค่ะ เป็นจนดิฉันเริ่มรู้สึกชินชา และเหนื่อยหนาย เค้าเริ่มแสดงความเห็นแก่ตัวเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆค่ะ จนดิฉันเริ่มคิดว่าเวรกรรมอะไรของเราเนี้ยย ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความอดทนมากถึงมากที่สุดค่ะตอนนี้ เพราะตอนนี้งานไม่มีทำ เงินก็มีติดตัวน้อยมาก เรียกว่าใช้ชีวิตได้แค่1อาทิตย์ก็หมดค่ะ อย่างน้อยอยู่ที่บ้านเค้าก็ยังพอมีที่พัก มีข้าวให้กิน จนมาถึงวันนี้ค่ะ น้องสาวคนเดียวของแฟนจะไปเดทกับแฟนหนุ่มของเค้า ซึ่งแฟนของดิฉันพูดขึ้นมาว่า "ไปเที่ยวกันอ่ะไปได้นะ แต่ถ้าไปทำอะไรกันเสียๆหายๆ พี่จะเอามันให้ตายเลย เอ็งคิดดูนะ ค่าเลี้ยงดู ค่านม ค่าเล่าเรียน ค่านู้น นี้ นั้น พ่อแม่หมดไปเท่าไร เอ็งจะไปให้เค้าเอาฟรีๆไม่ได้นะโว้ยย" จากนั้นแม่แฟนก็พูดขึ้นมาว่า น้องมันโตแล้วน่ะ อายุ26ปีแล้ว ผิดชอบชั่วดีน้องมันคงรู้ คงคิดเองได้ อย่าไปว่าน้องมันนักเลย ตัวเอ็งเถอะว่าแต่น้องอ่ะ เอ็งล่ะเคยคิดจะให้ค่าสินสอดเมียเอ็งบ้างมั้ย แล้วทิ้งคำว่ามาที่ดิฉันว่า เนาะ ด้วยความที่ดิฉันคิดตามคำพูดแล้วเกิดโมโห จึงตอบกลับไปว่า "ไม่เป็นไรหรอกแม่ เดี่ยวถ้าเค้าเลิกกับหนูไป แล้วเค้าไปเจอผู้หญิงที่เค้ารัก หนูก็ขอให้ครอบครัวของผู้หญิงคนนั้นคิดเหมือนที่เค้าคิดตอนนี้มั้ง" จากนั้นดิฉันก็เดินขึ้นห้อง แฟนดิฉันเดินตามดิฉันขึ้นมาบนห้อง พร้อมกับคำด่าทอที่หยาบคาย ว่าดิฉันไปเหน็บแนมเค้า เรามีปากเสียงกันรุนแรงค่ะ เสียงดังจนแม่เค้าขึ้นมาดู (เพราะปรกติเวลามีปากเสียงกันเค้าจะไม่ให้คนที่บ้านเค้ารับรู้) แม่เค้าก้อห้ามนะ เสร็จแม่เค้าก็เดินลงไปข้างล่าง แฟนดิฉันก้อเอ่ยปากไล่ดิฉัน โยนข้าวของดิฉันออกนอกห้อง แล้วลงไปข้างล่าง แต่สิ่งที่ดิฉันเสียใจมากในครั้งนี้คือ เเม่แฟนเข้าข้างแฟน ให้ท้ายแฟนดิฉันค่ะ ตอนนี้ดิฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมาก รู้สึกว่าเราเลือกคนผิด เลือกครอบครัวที่ผิดมากๆ ณ ตอนนี้ดิฉันตัดสินใจที่จะไม่เดินออกจากบ้านเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมานะค่ะ เพราะดิฉันคิดว่า ถ้าเดินออกไปครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ดิฉันได้เดินออกไป และจะไม่หวนกลับมาอีกแล้ว ตอนนี้รอค่ะ รอเวลาที่สุขภาพจะแข็งแรงปรกติ รอที่จะได้งานทำ รอที่จะหลุดพ้นไปจากผู้ชายคนนี้ค่ะ
****อะไรที่ทำให้คนเปลี่ยนไปมากถึงขนาดนี้ค่ะ เงิน เวลา หรือความเบื่อหน่าย
อะไรที่ทำให้สันดานคนเปลี่ยนไปค่ะ?
เริ่มต้นคือดิฉันใช้ชีวิตโสดมา3-4ปีล่ะค่ะ มีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบนี้ แต่ก็รู้สึกเหงาทุกทีที่ต้องกลับมาอยู่ห้องเช่าคนเดียว ดิฉันทำงานในห้างค่ะ เป็นพนักงานขายในห้างแห่งหนึ่ง เช่าหอพักใกล้ๆกับห้าง จะได้สะดวกเวลามาทำงาน รายได้จากการทำงานก็รับประมาณ2หมื่นอัพทุกๆเดือนค่ะ แต่!!!ไม่เคยมีเงินเก็บ เพราะหักค่าเช่าห้อง ค่ากิน ค่าของใช้ ค่าไปเที่ยวหลังเลิกงานในแต่ละวัน ก็เลยไม่เหลือให้เก็บค่ะ ดิฉันใช้ชีวิตลั้นล้าแบบนี้มาตลอด จนมาวันนึง ได้ไปเที่ยวที่ผับแห่งหนึ่ง และได้เจอกับเค้า ผู้ชายเสื้อแดง เค้ามองมาที่ฉัน ฉันส่งยิ้มให้เค้าตามภาษาผู้หญิงลั้นลา และเค้าก็ให้เพื่อนเค้ามาขอเบอร์ดิฉัน ซึ่งปรกติแล้วดิฉันชอบเที่ยวก็จริงนะค่ะ แต่ไม่ค่อยดื่มเหล้า ไม่ค่อยเต้น ไม่ค่อยเมา และจะไม่ค่อยแจกเบอร์ใคร เพราะดิฉันชอบไปนั่งฟังเพลงและดูแลเพื่อนๆมากกว่าค่ะ แต่วันนั้นกลับให้เบอร์ผู้ชายเสื้อแดงคนนั้นไป....... เช้าวันรุ่งขึ้น เค้าคนนั้นโทรมาค่ะ จากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆจนตกลงที่จะคบหากันค่ะ เพราะดิฉันรู้สึกว่าเป็นผู้ชายที่อบอุ่น ดูแลเราได้ดีรองจากพ่อ สุภาพ เป็นผู้ชายที่ให้เกียติดิฉันมาก เค้าน่ารักจนเพื่อนๆดิฉันยังแอบอิจฉาค่ะ หลังจากที่เราคบกัน เค้าก็จะมาพักอยู่กับดิฉันที่หอทุกๆวัน พอตอนเช้าดิฉันออกมาทำงานเค้าก็จะกลับบ้านเค้าไปอยู่กับแม่ แฟนดิฉันไม่มีอาชีพที่เป็นหลักแหล่งค่ะ รายได้ส่วนใหญ่ที่ดิฉันรู้คือจะมาจากการสัก สักtattoo โดยไม่ได้มีหน้าร้านเหมือนร้านทั่วๆไปค่ะ จะมีลูกค้าจากการบอกต่อ ปากต่อปาก เพราะเค้ามีเพื่อนค่อนข้างเยอะ เวลาไปเที่ยว หรือไปทานข้าวกัน เค้าก็จะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดค่ะ แต่เรื่องรายจ่ายอื่นๆของดิฉันเค้าก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไร ดิฉันกับแฟนคบกันมาระยะนึง ดิฉันก็ตัดสินใจย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านแฟน ซึ่งไกลจากที่ทำงานค่อนข้างมาก แต่ย้ายไปเพราะคำเชิญของพ่อแม่เเฟนค่ะ แต่การเดินทางมาทำงานไม่ได้มีอุปสรรค์อะไร เพราะแฟนก็จะคอยมารับมาส่งทุกๆวัน หลังจากที่ย้ายเข้าไปอยู่บ้านแฟน ดิฉันก็เลิกเที่ยวเหมือนเมื่อก่อนค่ะ กลายเป็นคนไม่ชอบเที่ยวไปเลย เลิกงานมาก็จะอยู่แต่บ้าน ทำให้รายจ่ายลดลงมาก จะมีก็แค่เพียงช่วยค่าเช่าบ้านแฟนเท่านั้น ซึ่งดิฉันเป็นผู้หญิงที่ทำงานเก่งนะค่ะ แต่!งานบ้านงานเรือนเนี้ยดิฉันขอบายค่ะ เพื่อความสบายใจดิฉันเลยตกลงช่วยค่าบ้านแฟนทุกเดือน โดยจ่ายครึ่งนึงค่ะ รายจ่ายก็มีแค่นี้ เลยทำให้ดิฉันเริ่มมีเงินเก็บ เริ่มซื้อทองสะสม พอเงินเดือนออกดิฉันก็จะพาแฟนไปฉลองที่ร้านอาหารหรูๆสำหรับเรา และซื้อของให้แฟนบ้าง เช่น เสื้อผ้า รองเท้า กางเกง หรือแม้แต่ทองค่ะ ดิฉันรู้สึกมีความสุขเวลาได้ให้เค้าค่ะ เราใช้ชีวิตกันมาแบบนี้เรื่อยๆ เค้าน่ารักเหมือนเดิมค่ะ ไม่ค่อยทะเลาะกัน จะมีก็แค่งอลกันนิดหน่อยตามประสา ชีวิตเป็นแบบนี้มา3ปีค่ะ จนมาเริ่มเข้าปีที่4 ดิฉันมีปัญหาในส่วนของสุขภาพ ต้องพบหมอบ่อยๆ เลยตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อมารักษาตัวค่ะ แล้วก็ถึงจุดพลิก หลังจากที่ลาออกจากงานดิฉันไม่มีรายรับ เลยไม่ได้ช่วยในส่วนของค่าบ้านค่ะ ต้องเก็บเงินไว้ใช้อย่างจำเป็นที่สุด หลังจากนั้นเราก็เริ่มมีปากเสียงกันบ่อยค่ะ ไม่รู้ว่าเพราะอยู่ใกล้กันมากไปมั้ย เค้าเริ่มด่าดิฉันด้วยคำหยาบคายเวลาทะเลาะกัน เริ่มไม่ให้เกียติดิฉัน เริ่มไล่ดิฉันออกจากบ้านทุกครั้งทุกทะเลาะกันค่ะ ด้วยความที่โมโห เค้าไล่ เราก็ไป แต่พอเค้าเริ่มอารมณ์เย็น เค้าก็จะโทรหรือไลน์มาถามว่าดิฉันอยู่ไหน จากนั้นเค้าก็มารับกลับบ้าน เป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้งค่ะ เป็นจนดิฉันเริ่มรู้สึกชินชา และเหนื่อยหนาย เค้าเริ่มแสดงความเห็นแก่ตัวเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆค่ะ จนดิฉันเริ่มคิดว่าเวรกรรมอะไรของเราเนี้ยย ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความอดทนมากถึงมากที่สุดค่ะตอนนี้ เพราะตอนนี้งานไม่มีทำ เงินก็มีติดตัวน้อยมาก เรียกว่าใช้ชีวิตได้แค่1อาทิตย์ก็หมดค่ะ อย่างน้อยอยู่ที่บ้านเค้าก็ยังพอมีที่พัก มีข้าวให้กิน จนมาถึงวันนี้ค่ะ น้องสาวคนเดียวของแฟนจะไปเดทกับแฟนหนุ่มของเค้า ซึ่งแฟนของดิฉันพูดขึ้นมาว่า "ไปเที่ยวกันอ่ะไปได้นะ แต่ถ้าไปทำอะไรกันเสียๆหายๆ พี่จะเอามันให้ตายเลย เอ็งคิดดูนะ ค่าเลี้ยงดู ค่านม ค่าเล่าเรียน ค่านู้น นี้ นั้น พ่อแม่หมดไปเท่าไร เอ็งจะไปให้เค้าเอาฟรีๆไม่ได้นะโว้ยย" จากนั้นแม่แฟนก็พูดขึ้นมาว่า น้องมันโตแล้วน่ะ อายุ26ปีแล้ว ผิดชอบชั่วดีน้องมันคงรู้ คงคิดเองได้ อย่าไปว่าน้องมันนักเลย ตัวเอ็งเถอะว่าแต่น้องอ่ะ เอ็งล่ะเคยคิดจะให้ค่าสินสอดเมียเอ็งบ้างมั้ย แล้วทิ้งคำว่ามาที่ดิฉันว่า เนาะ ด้วยความที่ดิฉันคิดตามคำพูดแล้วเกิดโมโห จึงตอบกลับไปว่า "ไม่เป็นไรหรอกแม่ เดี่ยวถ้าเค้าเลิกกับหนูไป แล้วเค้าไปเจอผู้หญิงที่เค้ารัก หนูก็ขอให้ครอบครัวของผู้หญิงคนนั้นคิดเหมือนที่เค้าคิดตอนนี้มั้ง" จากนั้นดิฉันก็เดินขึ้นห้อง แฟนดิฉันเดินตามดิฉันขึ้นมาบนห้อง พร้อมกับคำด่าทอที่หยาบคาย ว่าดิฉันไปเหน็บแนมเค้า เรามีปากเสียงกันรุนแรงค่ะ เสียงดังจนแม่เค้าขึ้นมาดู (เพราะปรกติเวลามีปากเสียงกันเค้าจะไม่ให้คนที่บ้านเค้ารับรู้) แม่เค้าก้อห้ามนะ เสร็จแม่เค้าก็เดินลงไปข้างล่าง แฟนดิฉันก้อเอ่ยปากไล่ดิฉัน โยนข้าวของดิฉันออกนอกห้อง แล้วลงไปข้างล่าง แต่สิ่งที่ดิฉันเสียใจมากในครั้งนี้คือ เเม่แฟนเข้าข้างแฟน ให้ท้ายแฟนดิฉันค่ะ ตอนนี้ดิฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมาก รู้สึกว่าเราเลือกคนผิด เลือกครอบครัวที่ผิดมากๆ ณ ตอนนี้ดิฉันตัดสินใจที่จะไม่เดินออกจากบ้านเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมานะค่ะ เพราะดิฉันคิดว่า ถ้าเดินออกไปครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ดิฉันได้เดินออกไป และจะไม่หวนกลับมาอีกแล้ว ตอนนี้รอค่ะ รอเวลาที่สุขภาพจะแข็งแรงปรกติ รอที่จะได้งานทำ รอที่จะหลุดพ้นไปจากผู้ชายคนนี้ค่ะ
****อะไรที่ทำให้คนเปลี่ยนไปมากถึงขนาดนี้ค่ะ เงิน เวลา หรือความเบื่อหน่าย