คือล๊อกอิน เข้ามาหลายรอบแล้ว แต่ยังลังเล ว่าจะแชร์ประสบการณ์นี้กับเพื่อนๆหรือไม่ เขียนไปได้ไม่เท่าไหร่ ก้อลบและล๊อกเอ้าท์ เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง
แต่วันนี้ เอาว่ะ เป็นงัยเป็นกัน
เรื่องมีอยุ่ว่าเราเป็นคนต่างจังหวัด ตอนนั้น เราอยู่มหาลัย ปี 2 ได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง ซึ่งตอนนั้น จะใช้ MSN อยู่ ซึ่งผู้ชายคนนี้เรารู้จักผ่านเพื่อนอีกที แบบว่าเพื่อนมันแนะนำให้รู้จัก แต่มันบอกว่า ผู้ชายคนนี้ อยู่กทม.นะ รัยงี้ ตอนแรก เราก้อ ไม่เอา ไม่เอาอยากรู้จัก ตอนนั้นเรายังไม่มีแฟนอีก แบบว่า ใสใส แบ๊วๆๆ
ติดเพื่อนมากกว่า แต่เพื่อนบอกว่า เอาเหอะ คุยกันไม่เสียหายหรอก เราก้ออยู่ไกล คงไม่ได้เจอกันง่ายๆ เราก้อ เออๆ ออๆ ลองคุยก้อได้
เริ่มจากคุย MSN (ซึ่งรุ่นหลังๆคงไม่รู้จัก 555) คุยไปคุยมา หลังๆก้อ โทรคุยกัน ขอเรียกว่า P ละกันนะ P อายุเยอะกว่าเรา 7-8 ปี ตอนนั้นยอมรับ รู้สึกดีมาก
คุยกันตลอด แต่ไม่ได้คุยทุกวันนะ คุยมาเรื่อยๆ แต่เราก้อไม่เคยเจอกัน คือจะบอกงัยอ่ะ จะบอกว่าเป็นแฟนกันคงไม่ใช่ แค่รู้สึกดีๆ เขาเป็นผู้ใหญ่ที่น่ารักมากเวลาเรามีปัญหา เขาก้อจะโทรหา คุยกัน ปลอบใจ จนเรารู้สึกดีอ่า แต่บางทีก้อเงียบหายไป โดยที่เราเองก้อไม่รู้ว่าเขาไปไหน ติดต่อก้อไม่ได้ แต่พอสักพัก เขาก้อจะโผล่มาเอง คือเป็นแบบนี้มาตลอด ที่เราคุยกัน จนเราอยู่ปี 3 เราเริ่มมีคนมาจีบ คือ N ตอนนั้นก้อคุยๆกัน จนตกลงเป็นแฟนกัน กับ N
แต่ในขณะนั้น เราก้อยังคุยกับ P อยู่ตลอด เพราะ P ไม่ได้โทรหาเราทุกวัน แต่เราจะคุยใน MSN มากว่า ตอนนั้นเราติดแฟนมาก เราก้อเริ่มไม่ค่อยรับโทรศัพท์ P แต่ก้อยังคุยเรื่อยๆ จนเราอยู่ปี 4 เรามีปัญหากับแฟน มีปัญหากับที่บ้านแฟน จนเป็นเหตุให้เราทะเลาะกัน และเลิกกันในที่สุด ตอนนั้นเฮิร์ทมาก แต่กับ P ก้อยังคุยกัน ตลอดระยะเวลาที่เราคุยกัน เราไม่เคยบอก P ว่าเรามีแฟน จนปลายปี 4 เราก้อรู้จักผู้ชายคนนึง คุยกัน จนตกลงเป็นแฟนกัน กับ Y ช่วงนั้นเรากับ Y รักกันมาก แต่เนื่องจาก Y ทำงานอยู่ กทม. จะกลับมาหาเราก้อนานๆครั้ง ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอ กับ Y แต่เราก้อยังคุยกับ P อยู่อีกนั่นแหละ จนมาวันนึง เราจับได้ว่า Y นอกใจเรา เราก้อเลิกกกัน เพราะเราไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ ช่วงนั้น เราเรียนจบพอดี คือโสดปุ๊ป เรียนจบปั๊ป ชีวิตดี้ดี 555 อ่ะ ต่อๆๆ จากนั้นเราก้อมีโปรแกรม ไปเที่ยวกทม.กับเพื่อนในก๊วน เอาหล่ะสิ วันนี้ที่รอคอย คือวันที่เราจะได้เจอกับ P คือตั้งแต่คุยมาตั้งแต่ ปี 2 ยันเรียนจบ เราเปลี่ยนแฟนม่ายรู้กี่คน แต่เราก้อยังไม่เคยได้เจอ P เลย
ในที่สุดวันนั้นก้อมาถึง วันที่เรานัดเจอกับ P พอได้เจอตัวจริงเท่าแหละ อยากบอกว่า ฟินมากกกกกกกกกกกกก คือเคยเห็นแต่ในรูปอ่า ในรูปแบบว่า เฉยๆ ธรรมดาๆ แต่ตัวจริงเนี่ย น่ารักมากกกกกก P ตัวขาว หน้าใส ตี๋ สเป๊กเก๊านะตะเองงงงง แต่เราก้อเก็บอาการ วันนั้น P พาเราไปทานข้าว รู้สึกว่าจะพาไปดูหนังด้วยนะ แต่ตอนดูหนังเนี่ย อื้อหืออออ...... ทำตัวไม่ถูก ก้อ P เล่นซะ นัวเนีย ใจเราก้อเต้นโครมครามสิคะ ทำรัยม่ายถูกเลย จากนั้น ก้อไม่มีอะไรคะ P ไปส่งเราที่พัก จากครั้งแรกที่เราได้เจอ เราตื่นเต้นมาก คือบับบว่า ใช่หรา เราฝันไปป่าว คือเราหน้าตา ธรรมดา ไม่ได้ขาว สวย หมวย เอ๊กซ์ อ่านะ พอกลับมา เราก้อคิดในใจว่า เราก้อคงได้เจอ P แค่ครั้งเดียว เพราะ P คงไม่ชอบเรา คนอย่าง P น่าจะมีสาวๆ ให้เลือกเยอะแยะ อีกอย่างเราก้ออยู่ต่างจังหวัด เราคงไม่เหมาะ ตอนนั้นก้อคิดไปเรื่อยเปื่อยคะ จน P โทรมา บอกว่า พรุ่งนี้จะมารับเราไปทานข้าวอีก อ้าวววววว...เป็นงัยหล่ะ เงิบหล่ะสิ เราก้อ เคๆๆ เจอกันพุ่งนี้ พอถึงเวลา P ก้อมารับเรา ไปทานข้าว จากนั้น ก้อนั่งรถเล่นวนไป วนมา จนมาถึงโรงแรมแห่งนึง เราคิดในใจ เสร็ดแน่กรู งัยหล่ะ P ขับรถมาจอดในที่จอดรถ แล้วหันมาบอกเราว่า ป่ะ เอ่อ..คือ..เรา...เอ่อ...เอางัยหล่ะ ที่นี้ เอาว่ะ เป็นงัยเป็นกัน จากนั้นเราก้อขึ้นห้องไป คือต้องบอกก่อนนะ ว่าเราเคยมีแฟนก้อจริง แต่เราไม่เคยมีอะไรกับแฟนเลย คือแบบ นัวๆเนียๆ แค่นั้น คืออ่ะตรงๆคือเรายังซิงอยู่อีกอ่าดิ ปัดโธ่....อ่ะต่อๆๆ จากนั้น P ก้อให้เราไปอาบน้ำ คืออะไร ยังงัย แต่เราก้อเออ ไหนๆ ก้อไหนๆ P ออกจะน่ารัก ตรงสเป๊กเราทุกอย่าง เอาว่ะ สรุปคืนนั้นได้กินตับละค่าาา แต่ขอบอก ครั้งแรกนี่โคตรเจ็บเลยว่ะ สุดๆๆ อุส่าเก็บจนเรียน จบปี4 หมดกันความซิงช้านนนน อยากจะกรี๊สสสสสสสสสสส
จากนั้นเช้า P ก้อมาส่งเราปกติ หลังจากนั้นเราก้อเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัด
หลังจากนั้น เราก้อคุยกันปกติ จนเราได้งานทำ งานที่เราทำ ต้องไปประชุมที่ กทม.บ่อย ที่นี้แหละ 555....รู้นะคิดรัยอยู่ จากนั้นเราก้อทำงานๆๆๆ ไปมาๆๆ กทม. ตอนไป กทม. P ก้อจะมารับเราตลอด มารับไปทานข้าว ทานข้าวเสร็จ ก้อจะพาไปกินตับต่อ คือเป็นแบบนี้มาหลายปี ตอนนั้นเราก้อไม่มีใคร แต่เราก้อยังไม่รู้อีกว่า เรากับ P เป็นอะไรกัน เพราะ P ก้อไม่เคยบอกรักเรา ไม่เคยบอกว่าเราเป็นแฟนกัน แค่P เขาจะเป็นคนที่เทคแคร์ ดูแล ห่วงใยอะไรประมาณนี้ ชอบมาลูบหัว เหมือนจะเอ็นดู รัยเงี้ย สรุป เราเป็นรัยกันว่ะ ไอ้เราจะถามก้อกลัว กลัวคำตอบด้วยม้าง เลยไม่เคยถามสักที
จนมาวันนึ่ง มีผู้ชายอีคนมาาาจีบเรา ชื่อ S คุยกันจนตกลงเป็นแฟนกัน ตอนนั้น เรากับ S ตัวติดกันมาก ไปไหนมาไหน ด้วยกัน จนแทบม่ายมีเวลาอยู่คนเดียวเลย และแล้ว P ก้อโทรมาหาเราตามปกติ ทีนี้ เราจะทำงัยดี เราอยู่กับแฟน แฟนเราขี้หึงมากกกกกก สุดท้าย เราเปลี่ยนเบอร์ คือเลิกคุยกับ P ไปเลย โดยที่ไม่ได้ร่ำลา ไม่ได้บอกเหตุผล ว่าอะไรยังไง อยู่ดีๆก้อหายไป เราคบกับ S ได้ประมาณ 3 ปี กว่าๆ จากนั้นเราก้อเริ่มห่างกัน สุดท้ายก้อเลิกกัน และเราก้อโสดมาจนถึงทุกวันนี้ เราเลิกกับ S ได้ 2 ปีกว่า ตอนนี้เราก้ออายุ 30+ แล้ว ก้อทำงานไป เที่ยวกับเพื่อนไปรัยงี้ โดยที่เราก้อยังไม่มีใคร จนมาวันนึง เกิดคิดถึง P ขึ้นมา นึกทบทวนในใจว่า ทำไมวันนั้นเราไม่ได้ลา P ทำไมเราไม่คุยกับ P เกิดคำถามมากมายในสมองเรา สุดท้ายเอาว่ะ ลองติดต่อ P ดู อารมณ์ตอนนั้น อยากคุย อยากระบาย คิดถึง P มาก ม่ายรู้เป็นอะไรเหมือนกัน แต่เหมือนว่า ฟ้าจะเล่นตลกกับเรา คือโทรไปก้อไม่ติด เบอร์ออฟฟิสก้อม่ายติด ส่งอีเมลไป ก้อหายไป คือพยามยามติดต่อทุกทางที่สามารถทำได้ แต่ไม่มีวี่แวว คิดในใจว่า รึว่า P อาจเสียชีวิตไปแล้ว ก้อเป็นได้ เพราะเราไม่ได้เจอกัน 6-7 ปี สุดท้ายก้อถอดใจ ไม่ตามหาแล้ว บางที P เขาอาจมีครอบครัวของเขาแล้วก้อได้ จากนั้นเราก้อใช้ชีวิตปกติ เหมือนเดิม (ต่อ part 2)
เมื่อเราไม่ได้เป็นแฟนกัน +18++
แต่วันนี้ เอาว่ะ เป็นงัยเป็นกัน
เรื่องมีอยุ่ว่าเราเป็นคนต่างจังหวัด ตอนนั้น เราอยู่มหาลัย ปี 2 ได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง ซึ่งตอนนั้น จะใช้ MSN อยู่ ซึ่งผู้ชายคนนี้เรารู้จักผ่านเพื่อนอีกที แบบว่าเพื่อนมันแนะนำให้รู้จัก แต่มันบอกว่า ผู้ชายคนนี้ อยู่กทม.นะ รัยงี้ ตอนแรก เราก้อ ไม่เอา ไม่เอาอยากรู้จัก ตอนนั้นเรายังไม่มีแฟนอีก แบบว่า ใสใส แบ๊วๆๆ
ติดเพื่อนมากกว่า แต่เพื่อนบอกว่า เอาเหอะ คุยกันไม่เสียหายหรอก เราก้ออยู่ไกล คงไม่ได้เจอกันง่ายๆ เราก้อ เออๆ ออๆ ลองคุยก้อได้
เริ่มจากคุย MSN (ซึ่งรุ่นหลังๆคงไม่รู้จัก 555) คุยไปคุยมา หลังๆก้อ โทรคุยกัน ขอเรียกว่า P ละกันนะ P อายุเยอะกว่าเรา 7-8 ปี ตอนนั้นยอมรับ รู้สึกดีมาก
คุยกันตลอด แต่ไม่ได้คุยทุกวันนะ คุยมาเรื่อยๆ แต่เราก้อไม่เคยเจอกัน คือจะบอกงัยอ่ะ จะบอกว่าเป็นแฟนกันคงไม่ใช่ แค่รู้สึกดีๆ เขาเป็นผู้ใหญ่ที่น่ารักมากเวลาเรามีปัญหา เขาก้อจะโทรหา คุยกัน ปลอบใจ จนเรารู้สึกดีอ่า แต่บางทีก้อเงียบหายไป โดยที่เราเองก้อไม่รู้ว่าเขาไปไหน ติดต่อก้อไม่ได้ แต่พอสักพัก เขาก้อจะโผล่มาเอง คือเป็นแบบนี้มาตลอด ที่เราคุยกัน จนเราอยู่ปี 3 เราเริ่มมีคนมาจีบ คือ N ตอนนั้นก้อคุยๆกัน จนตกลงเป็นแฟนกัน กับ N
แต่ในขณะนั้น เราก้อยังคุยกับ P อยู่ตลอด เพราะ P ไม่ได้โทรหาเราทุกวัน แต่เราจะคุยใน MSN มากว่า ตอนนั้นเราติดแฟนมาก เราก้อเริ่มไม่ค่อยรับโทรศัพท์ P แต่ก้อยังคุยเรื่อยๆ จนเราอยู่ปี 4 เรามีปัญหากับแฟน มีปัญหากับที่บ้านแฟน จนเป็นเหตุให้เราทะเลาะกัน และเลิกกันในที่สุด ตอนนั้นเฮิร์ทมาก แต่กับ P ก้อยังคุยกัน ตลอดระยะเวลาที่เราคุยกัน เราไม่เคยบอก P ว่าเรามีแฟน จนปลายปี 4 เราก้อรู้จักผู้ชายคนนึง คุยกัน จนตกลงเป็นแฟนกัน กับ Y ช่วงนั้นเรากับ Y รักกันมาก แต่เนื่องจาก Y ทำงานอยู่ กทม. จะกลับมาหาเราก้อนานๆครั้ง ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอ กับ Y แต่เราก้อยังคุยกับ P อยู่อีกนั่นแหละ จนมาวันนึง เราจับได้ว่า Y นอกใจเรา เราก้อเลิกกกัน เพราะเราไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ ช่วงนั้น เราเรียนจบพอดี คือโสดปุ๊ป เรียนจบปั๊ป ชีวิตดี้ดี 555 อ่ะ ต่อๆๆ จากนั้นเราก้อมีโปรแกรม ไปเที่ยวกทม.กับเพื่อนในก๊วน เอาหล่ะสิ วันนี้ที่รอคอย คือวันที่เราจะได้เจอกับ P คือตั้งแต่คุยมาตั้งแต่ ปี 2 ยันเรียนจบ เราเปลี่ยนแฟนม่ายรู้กี่คน แต่เราก้อยังไม่เคยได้เจอ P เลย
ในที่สุดวันนั้นก้อมาถึง วันที่เรานัดเจอกับ P พอได้เจอตัวจริงเท่าแหละ อยากบอกว่า ฟินมากกกกกกกกกกกกก คือเคยเห็นแต่ในรูปอ่า ในรูปแบบว่า เฉยๆ ธรรมดาๆ แต่ตัวจริงเนี่ย น่ารักมากกกกกก P ตัวขาว หน้าใส ตี๋ สเป๊กเก๊านะตะเองงงงง แต่เราก้อเก็บอาการ วันนั้น P พาเราไปทานข้าว รู้สึกว่าจะพาไปดูหนังด้วยนะ แต่ตอนดูหนังเนี่ย อื้อหืออออ...... ทำตัวไม่ถูก ก้อ P เล่นซะ นัวเนีย ใจเราก้อเต้นโครมครามสิคะ ทำรัยม่ายถูกเลย จากนั้น ก้อไม่มีอะไรคะ P ไปส่งเราที่พัก จากครั้งแรกที่เราได้เจอ เราตื่นเต้นมาก คือบับบว่า ใช่หรา เราฝันไปป่าว คือเราหน้าตา ธรรมดา ไม่ได้ขาว สวย หมวย เอ๊กซ์ อ่านะ พอกลับมา เราก้อคิดในใจว่า เราก้อคงได้เจอ P แค่ครั้งเดียว เพราะ P คงไม่ชอบเรา คนอย่าง P น่าจะมีสาวๆ ให้เลือกเยอะแยะ อีกอย่างเราก้ออยู่ต่างจังหวัด เราคงไม่เหมาะ ตอนนั้นก้อคิดไปเรื่อยเปื่อยคะ จน P โทรมา บอกว่า พรุ่งนี้จะมารับเราไปทานข้าวอีก อ้าวววววว...เป็นงัยหล่ะ เงิบหล่ะสิ เราก้อ เคๆๆ เจอกันพุ่งนี้ พอถึงเวลา P ก้อมารับเรา ไปทานข้าว จากนั้น ก้อนั่งรถเล่นวนไป วนมา จนมาถึงโรงแรมแห่งนึง เราคิดในใจ เสร็ดแน่กรู งัยหล่ะ P ขับรถมาจอดในที่จอดรถ แล้วหันมาบอกเราว่า ป่ะ เอ่อ..คือ..เรา...เอ่อ...เอางัยหล่ะ ที่นี้ เอาว่ะ เป็นงัยเป็นกัน จากนั้นเราก้อขึ้นห้องไป คือต้องบอกก่อนนะ ว่าเราเคยมีแฟนก้อจริง แต่เราไม่เคยมีอะไรกับแฟนเลย คือแบบ นัวๆเนียๆ แค่นั้น คืออ่ะตรงๆคือเรายังซิงอยู่อีกอ่าดิ ปัดโธ่....อ่ะต่อๆๆ จากนั้น P ก้อให้เราไปอาบน้ำ คืออะไร ยังงัย แต่เราก้อเออ ไหนๆ ก้อไหนๆ P ออกจะน่ารัก ตรงสเป๊กเราทุกอย่าง เอาว่ะ สรุปคืนนั้นได้กินตับละค่าาา แต่ขอบอก ครั้งแรกนี่โคตรเจ็บเลยว่ะ สุดๆๆ อุส่าเก็บจนเรียน จบปี4 หมดกันความซิงช้านนนน อยากจะกรี๊สสสสสสสสสสส
จากนั้นเช้า P ก้อมาส่งเราปกติ หลังจากนั้นเราก้อเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัด
หลังจากนั้น เราก้อคุยกันปกติ จนเราได้งานทำ งานที่เราทำ ต้องไปประชุมที่ กทม.บ่อย ที่นี้แหละ 555....รู้นะคิดรัยอยู่ จากนั้นเราก้อทำงานๆๆๆ ไปมาๆๆ กทม. ตอนไป กทม. P ก้อจะมารับเราตลอด มารับไปทานข้าว ทานข้าวเสร็จ ก้อจะพาไปกินตับต่อ คือเป็นแบบนี้มาหลายปี ตอนนั้นเราก้อไม่มีใคร แต่เราก้อยังไม่รู้อีกว่า เรากับ P เป็นอะไรกัน เพราะ P ก้อไม่เคยบอกรักเรา ไม่เคยบอกว่าเราเป็นแฟนกัน แค่P เขาจะเป็นคนที่เทคแคร์ ดูแล ห่วงใยอะไรประมาณนี้ ชอบมาลูบหัว เหมือนจะเอ็นดู รัยเงี้ย สรุป เราเป็นรัยกันว่ะ ไอ้เราจะถามก้อกลัว กลัวคำตอบด้วยม้าง เลยไม่เคยถามสักที
จนมาวันนึ่ง มีผู้ชายอีคนมาาาจีบเรา ชื่อ S คุยกันจนตกลงเป็นแฟนกัน ตอนนั้น เรากับ S ตัวติดกันมาก ไปไหนมาไหน ด้วยกัน จนแทบม่ายมีเวลาอยู่คนเดียวเลย และแล้ว P ก้อโทรมาหาเราตามปกติ ทีนี้ เราจะทำงัยดี เราอยู่กับแฟน แฟนเราขี้หึงมากกกกกก สุดท้าย เราเปลี่ยนเบอร์ คือเลิกคุยกับ P ไปเลย โดยที่ไม่ได้ร่ำลา ไม่ได้บอกเหตุผล ว่าอะไรยังไง อยู่ดีๆก้อหายไป เราคบกับ S ได้ประมาณ 3 ปี กว่าๆ จากนั้นเราก้อเริ่มห่างกัน สุดท้ายก้อเลิกกัน และเราก้อโสดมาจนถึงทุกวันนี้ เราเลิกกับ S ได้ 2 ปีกว่า ตอนนี้เราก้ออายุ 30+ แล้ว ก้อทำงานไป เที่ยวกับเพื่อนไปรัยงี้ โดยที่เราก้อยังไม่มีใคร จนมาวันนึง เกิดคิดถึง P ขึ้นมา นึกทบทวนในใจว่า ทำไมวันนั้นเราไม่ได้ลา P ทำไมเราไม่คุยกับ P เกิดคำถามมากมายในสมองเรา สุดท้ายเอาว่ะ ลองติดต่อ P ดู อารมณ์ตอนนั้น อยากคุย อยากระบาย คิดถึง P มาก ม่ายรู้เป็นอะไรเหมือนกัน แต่เหมือนว่า ฟ้าจะเล่นตลกกับเรา คือโทรไปก้อไม่ติด เบอร์ออฟฟิสก้อม่ายติด ส่งอีเมลไป ก้อหายไป คือพยามยามติดต่อทุกทางที่สามารถทำได้ แต่ไม่มีวี่แวว คิดในใจว่า รึว่า P อาจเสียชีวิตไปแล้ว ก้อเป็นได้ เพราะเราไม่ได้เจอกัน 6-7 ปี สุดท้ายก้อถอดใจ ไม่ตามหาแล้ว บางที P เขาอาจมีครอบครัวของเขาแล้วก้อได้ จากนั้นเราก้อใช้ชีวิตปกติ เหมือนเดิม (ต่อ part 2)