เรื่องมันเริ่มต้นที่ว่า ช่วงรับน้อง เราไม่ค่อบสบาย ทำกิจกรรมอะไรไม่ค่อยได้ พี่ๆพยาบาลเลยไม่ให้เข้าร่วม ให้เข้าไปอยู่ในห้องพยาบาลช่วยพี่ๆเขาดูแลเพื่อนๆแทน และด้วยความที่เราเป็นคนขี้กลัว พอเราเห็นพี่ๆวินัย เราก็มักจะหลบหน้า และถ้าเมื่อไหร่ที่พี่เขาจ้องหน้า เราก็จะร้องไห้ออกมาแบบไม่มีเหตุผล เจอที่ไหน เราก็ร้องไห้ที่นั้น พี่ๆเขาเลยชอบมาแกล้งเรา แกล้งแบบ ไม่มาในลุคโหดน่ะ มาเล่น มาแหย และมีพี่วินัยคนนึง เราเล่นกับเรา เขาก็จะทำมือบ๊ายบาย แต่เอานิ้วกลางกับนิ้วนางลง เพื่อนพี่เขาก็จะแซว 'เห้ยย น้องกูน้องกู อย่าทำน้องกูใจแตก เดี๋ยวเถอะ' เราก็หัวเราะ พี่วินัยก็ยิ้ม หลังจากนั้นเราเลยรู้สึกว่าเราเริ่มชอบพี่เขา จนรับน้องจบ เราเจอเฟชพี่เขา เราก็เลยแอดไป และพอเปิดเทอมไปได้ 2 วัน เราเจอพี่เขาเดินสวนที่ตึกคณะ เราก็ยกมือไหว้ แล้วพี่เขาก็ถามว่าเรียนไร เราก็ไม่ตอบ ยิ้มอย่างเดียว แล้วแซวพี่เขาว่า ทำหน้าโหดๆให้ดูหน่อย พี่เขาก็ยิ้มแล้วบอกว่า พี่น่ารัก พี่ทำหน้าโหดไม่เป็นหรอก เราก็เลยหัวเราะ แล้วก็เดินไปเรียน บ่ายมาอาจารย์ปล่อยก่อนเวลา เราก็กลับหอมานั่งเล่นเฟช เราเห็นใครไม่รู้มาโพสให้พี่เขา เราก็แค่ไปกดไลค์ แล้วอยู่ดีๆ พี่เขาก็ทักมา ไลค์ให้พี่ทุกวันเลยน่ะ เราก้หัวเราะไป หลังจากนั้นเราก็คุยๆกันมา บอกให้เราดูแลตัวเอง กินข้าวให้ตรงเวลา ตั้งใจเรียน อย่างนั้น อย่างนี้ ละพอพี่เขารู้ว่าเราอยู่ห้องคนเดียว พี่เขาก็รีบโทวีดีโอคลอมาทันที เราก็รับ และก็พากันคุยไปเรื่อย ประมาณ ชั่วโมงนิดๆ เพื่อนพี่เขาก็มาเคาะห้องชวนไปวิ่ง พี่เขาก็ขออนุญาติเราไป เรานี้โคตรมีความสุขเลย
แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า.. พี่เขามีแฟนแล้ว ละก็เหมือนพี่เขากับแฟนเขาจะไม่ค่อยลงรอยกัน คบๆเลิกๆ เราก็ถามว่าพี่รักเขาไหม พี่เขาก็ตอบไม่ได้ พี่เขาบอกว่า แก้วที่ร้าว จะต่อยังไงให้เหมือนเดิม เราก็เลยเงียบ แล้วพี่เขาก็ว่า ไม่เอาไม่พูดเรื่องนี้แล้วว เดี๋ยวน้องคิดมาก แล้วพี่เขาก็ชวนคุยเรื่องเรียนบ้าง มหาลัยบ้าง หอพักบ้าง ละก็คุยๆกันเรื่อยๆ พี่เขาทำอะไร จะไปไหน ก็ถ่ายรูปมาให้เราดูตลอด ถ้าพี่เขาว่างก็จะคลอมาหาเราเรื่อยๆ จนตอนนี้ เราไม่รู้ว่าเรากับพี่เขา คุยกันในฐานะอะไร พยายามห้ามความรู้สึกตัวเองแล้วน่ะ แต่เสียงหัวใจก็บอกว่า ขอมีความสุขก่อน ความทุกข์เอาไว้ทีหลัง.
แอบชอบพี่วินัย ปี 2 ที่เป็นเหมือนรักต้องห้าม
แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า.. พี่เขามีแฟนแล้ว ละก็เหมือนพี่เขากับแฟนเขาจะไม่ค่อยลงรอยกัน คบๆเลิกๆ เราก็ถามว่าพี่รักเขาไหม พี่เขาก็ตอบไม่ได้ พี่เขาบอกว่า แก้วที่ร้าว จะต่อยังไงให้เหมือนเดิม เราก็เลยเงียบ แล้วพี่เขาก็ว่า ไม่เอาไม่พูดเรื่องนี้แล้วว เดี๋ยวน้องคิดมาก แล้วพี่เขาก็ชวนคุยเรื่องเรียนบ้าง มหาลัยบ้าง หอพักบ้าง ละก็คุยๆกันเรื่อยๆ พี่เขาทำอะไร จะไปไหน ก็ถ่ายรูปมาให้เราดูตลอด ถ้าพี่เขาว่างก็จะคลอมาหาเราเรื่อยๆ จนตอนนี้ เราไม่รู้ว่าเรากับพี่เขา คุยกันในฐานะอะไร พยายามห้ามความรู้สึกตัวเองแล้วน่ะ แต่เสียงหัวใจก็บอกว่า ขอมีความสุขก่อน ความทุกข์เอาไว้ทีหลัง.