สวัสดีครับ ผมพึ่งเคยเขียนกระทู่ครั้งแรก จริงๆไม่เคยคิดจะมาเขียนอะไรแบบนี้หรอกครับ แต่ว่าเพราะปัญหาที่เจอมานั้น มันไม่หายสักทีเคยเอาไปปรึกษาเพื่อนหรือคนรอบข้างมันก้อไม่รู้สึกดีขึ้นเลย เลยอยากหาที่ระบาย เลยอยากมาระบายในนี้เผื่อมีคนแนะนำทางออกให้ผมได้บ้าง
เรื่องมันมีอยู่ว่าคือผมกับแฟนของผมเองเราคบกันมาได้สามปีกว่าๆแล้วครับ คือผมก็ไม่รู้ว่าไอ้คู่ของผมเนี่ยมันเป็นคู่ที่รักกันมากหรือเปล่า แต่ผมกล้าพูดว่าผมรักผู้หญิงคนนี้มากครับ เวลาตลอดสามปีที่ผ่านมานั้นไม่ว่าจอย(นามสมมุติ)จะต้องการอะไรแล้วผมรับปากแล้วว่าจะทำให้จะหามาให้ ผมก้อจะพยายามเต็มที่ท่จะทำให้เค้า ยอมรับครับว่าก้อมีหลายอย่างที่ทำให้เค้านั้นไม่สำเร็จก้อหลายอย่างซึ่งตัวผมเองก้อรู้สึกผิดกับทุกเรื่องที่ทำให้ไม่ได้ แต่เวลาก้อผ่านมาตลอดโดยที่เราคบกันอยู่ก้อมีทะเลาะกันตามภาษาคนทั่วไปแหละครับจนมาเมื่อหลังปีไหม่จอยเค้าเริ่มทำงานเค้าก้อเหนื่อยหลังจากทำงานเค้าก้อจะอารมณ์เสียง่ายด้วย พอเค้าเริ่งทำงานเวลาที่เรามีให้กันก้อน้อยลงครับ
**อ่อลืมบอกว่า เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ คือผมอยู่นครสวรรค์ส่วนเขาอยู่อยุธยา ก่อนมีปัญหากันผมจะไปหาเขาที่อยุธยาเดือนละหนึ่งถึงสองครั้ง แต่โทรศัพท์คุยกันทุกวัน***
ต่อนะครับ. พอเขาเริ่มมีเวลาให้ผมน้อยลงผมก้อชอบไปงอแงเรียกร้องความสนใจจนเราทะเลาะกันเพราะผมงี่เง่าอยู่หลายครั้ง จนผมบอกเลิกจอยเลยครับ เรื่องครั้งนั้นมันมีเรื่องราวที่ผมรู้สึกน้อยใจและจะจำไปทั้งชีวิตเลยแหละครับ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ช่วงนั้นผมไปหาจอยที่อยุธยาแต่ผมนอนค้างที่โรงแรมครับส่วนจอยเขาก้ออยู่บ้านของเขาเขาจะทำงานช่วงบ่ายกว่าๆถึงสองทุ่มโดยประมานครับ ที่ผมมาเปิดโรงแรมอยู่นั้นก้อมีเหตุผลอยู่ด้วยคือผมซื้อลูกสุนัขพันธุ์โกเดลมา(เคยรับปากไว้ว่าสักวันจะซื้อใ้ห้)ก้อเอามาให้เขาเล่นครับ แต่คือตอนกลางวันผมก้อมานั่งรอเค้าแหละครับเฝ้าหมาด้วยแล้วก้อรอเขาเพราะอยากจะเจอหน้าเขาตอนเลิกงานมา เวลาผ่านไปผมก้อนั่งเล่นอยู่บ้านเขาจนเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม ผมก้อโทรหาเขาว่าจะกลับตอนไหน เขาก้อบอกผมว่าเพื่อนที่ทำงานชวนไปกินข้าวแถวๆที่ทำงาน บ้านเขาห่างจากที่ทำงานประมาณ6-7กิโลเมตร เราก้อโอเคครับรอได้อยากเจออยู่แล้วรอไหว แต่พอประมาณสองทุ่มเศษๆผมก้อโทรหาเขาอีกทีครับเพราะพ่อเขาฝากให้ผมโทรถามครับว่าจะให้พ่อไปรับหรือเปล่า ผมก้อโทรไปล้วก้อถามว่าจะให้พ่อไปรับมั้ย เขาก้อบอกผมว่าไม่เป็นไรกลับเอง ผมก้อถามเขาว่าจะกลับตอนไหนนี่มันก้อเกินเวลาไปเยอะแล้ว เค้าก้อบอกผมมาครับว่า กินอยู่หมูกระทะแถวๆบ้านนี่แหละซอยข้างๆคือมันอยู่ใกล้มากครับ เดินไปก้อถึง แล้วผมก้อถามเขาครับว่าจะโกหกทำไม เขาก้อให้เหตุผลว่ากลัวผมจะไปหา ในวินาทีนั้นผมรู้สึกน้อยใจมากเลย เพราะเขามองผมเป็นตัวปัญหา คือเขาไม่อยากให้ผมไปยุ่งกับพวกเพื่อนที่ทำงานของเขาครับ เขาให้เหตุผลว่างขี้เกียจไปนั่งตอบคำถาม รำคาญเพื่อนจะมายุ่งถามนู้นนี่นั้น แล้วก้อห้ามผมไปหาเขาที่ทำงานของเขาด้วย ผมก้อเคยรับปากเขาครับว่าจะไม่ไปหาหรือไปยุ่งกับเรื่องที่ทำงานของเขา แล้วผมก้อไม่คิดจะไปยุ่งจริงๆนะครับ พอได้ยินจากปากเขาแบบนั้นผมก้อน้อยใจสุดๆแต่ก้อไม่พูดอะไรกับเขาครับก้อเออ ออ แล้วก้อวางสายครับเพราะช่วงนั้นเราทะเลาะกันบ่อยเลยเคยไปรับปากเขาไว้ว่าจะพยายามไม่หาเรื่องก้อเลยเลือกที่จะวางสายแล้วก้อเดินออกจากบ้านเขามาครับ ตอนนั้นรู้สึกอึดใจมากๆครับเลยหาที่ระบายครับเลยโทรไปหาเพื่อนครับ เพื่อนรับสายได้ไม่ถึงนาทีผมก้อทนความอึดอัดไม่ไหวก้อร้องให้โฮเลย แล้วก้อเล่าเรื่องที่เราน้อยใจให้มันฟัง ก้อพอตัวกับเพื่อนเสร็จเราก้อดักรอดูแฟนครับ ก้อเห็นเขาเดินเข้าบ้านไปเราก้อโทรไปหาเขาครับ แต่ก้อไม่ได้พูดอะไรมากมาย ไม่อยากมีปัญหา เพราะว่านัดกันไว้ว่าอีกวันวันพรุ้งนี้จะพากันไปทำบุญก้ปีชงด้วยกัน ผมก้อเลยกลับโรงแรมไปนอนครับ แล้วพอวันต่อมาผมก้อเหมือนจะเบาๆความรู้สึกเรื่องเมื่อคืนละครับ ตั้งใจจะไปทำบุญ เลยโทรไปหาเขาครับว่าจะไปกี่โมง เขาก้อบอกผมว่าเดะจะไปเอาของที่ทำงานก่อนพ่อพาไปบอกให้เรารอ คือในโรงแรมผมอยู่กับแม่นะครับ แม่มาด้วยแล้วเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงผมก้อโทรหาเขาครับว่าอยู่ไหนกลับมารึยังเขาก้อบอกว่าพ่อเลยมาส่งน้องเขาที่โรงเรียน ผมก้อรับทราบแล้วพอวางสายบอกแม่แม่ผมก้อเริ่งผมว่าเดะมีธุระตอนบ่ายอยากออกแล้วผมก้อรอจอยไปประมาณสามสิบนาทีแล้วทีนี้ผมก้อโทรไปหาเขาก้อรับรู้แล้วว่าเขาถึงบ้านเขาแล้ว แต่พอเข้าไปหาเขาในบ้าน เขาก้อบอกผมว่าไม่ไปแล้ว ปวดท้องให้ผมไปเองเท่านั้นแหละครับผมก้อขึ้นเลย คือผมอ่ะมาเปิดโรงแรมอยู่สองสามวันก้อเพื่ออยากจะได้ไปทำบุญกับเขา รอเขาว่าเขาจะว่างวันไหนจะรอไปทำบุญด้วยกัน พอบอกว่ามาไอ้เราก้อรอ พอถึงวันนัดแล้วมาบอกว่าไม่ไปแล้ว ตอนนั้นผมทั้งโมโหทั้งน้อยใจ เรื่องเมื่อคืนที่จะลืมก้อนึกขึ้นแล้วเอามาตอกย้ำตัวเอง ผมก้อเดินออกจากบ้านเขาไปครับเดินไปได้ประมาณ100เมตรน้ำตามันก้อไหล แล้วผมก้อเดินกลับไปหาเขาแล้วก้อบอกเลิกเขาแล้วก้อต่อว่าเขาทั้งเรื่องเมื่อคืน เรื่องวันนั้น เขาก้อร้องให้นะครับ แล้วก้อบอกขอโทษ อะไรพวกนั้นแล้วก้อถามจะเลิกจริงๆหรอเขาไม่อยากเสียผมไป แต่ผมก้อไม่ยอมครับจะเลิกอย่างเดียวสุดท้ายแม่ผมก้อมาช่วยเคลียร์ แล้วก้อลากผมกับเขาไปทำบุญ เราก้อกลับมาคุยกันตามปกติ แต่เขาก้อเป็นพวกเจ็บฝังใจ แบบเขาไม่ชอบให้ผมไปบอกเลิกเขา เพาะว่าถ้ารวมครั้งนี้แล้วผมบอกเลิกเขาเป็นครั้งที่สี่ ตอนที่ผมบอกเลิกเขาคั้งที่สามนั้น ผมเคยสัญญาเขาไงครับว่าจะไม่บอกเลิกเป็นครั้งที่สี่ เขาก้อเลยไม่พอใจผมเรื่องนี้จากนั้นมันก้อมีหลายๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไป. หลังจากนั้นเดือนกว่าๆ...ก้อมีเรื่องเกิดขึ้นครับ
(เดี๋ยวพรุ้งนี้มาต่อนะครับพอดีแบตจะหมดแล้วดึกมากแล้วด้วย)
อยากจะระบายความรักส่วนตัวในปัจจุบัน กับการเปลี่ยนแปลงที่ยอมรับไม่ได้
เรื่องมันมีอยู่ว่าคือผมกับแฟนของผมเองเราคบกันมาได้สามปีกว่าๆแล้วครับ คือผมก็ไม่รู้ว่าไอ้คู่ของผมเนี่ยมันเป็นคู่ที่รักกันมากหรือเปล่า แต่ผมกล้าพูดว่าผมรักผู้หญิงคนนี้มากครับ เวลาตลอดสามปีที่ผ่านมานั้นไม่ว่าจอย(นามสมมุติ)จะต้องการอะไรแล้วผมรับปากแล้วว่าจะทำให้จะหามาให้ ผมก้อจะพยายามเต็มที่ท่จะทำให้เค้า ยอมรับครับว่าก้อมีหลายอย่างที่ทำให้เค้านั้นไม่สำเร็จก้อหลายอย่างซึ่งตัวผมเองก้อรู้สึกผิดกับทุกเรื่องที่ทำให้ไม่ได้ แต่เวลาก้อผ่านมาตลอดโดยที่เราคบกันอยู่ก้อมีทะเลาะกันตามภาษาคนทั่วไปแหละครับจนมาเมื่อหลังปีไหม่จอยเค้าเริ่มทำงานเค้าก้อเหนื่อยหลังจากทำงานเค้าก้อจะอารมณ์เสียง่ายด้วย พอเค้าเริ่งทำงานเวลาที่เรามีให้กันก้อน้อยลงครับ
**อ่อลืมบอกว่า เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ คือผมอยู่นครสวรรค์ส่วนเขาอยู่อยุธยา ก่อนมีปัญหากันผมจะไปหาเขาที่อยุธยาเดือนละหนึ่งถึงสองครั้ง แต่โทรศัพท์คุยกันทุกวัน***
ต่อนะครับ. พอเขาเริ่มมีเวลาให้ผมน้อยลงผมก้อชอบไปงอแงเรียกร้องความสนใจจนเราทะเลาะกันเพราะผมงี่เง่าอยู่หลายครั้ง จนผมบอกเลิกจอยเลยครับ เรื่องครั้งนั้นมันมีเรื่องราวที่ผมรู้สึกน้อยใจและจะจำไปทั้งชีวิตเลยแหละครับ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ช่วงนั้นผมไปหาจอยที่อยุธยาแต่ผมนอนค้างที่โรงแรมครับส่วนจอยเขาก้ออยู่บ้านของเขาเขาจะทำงานช่วงบ่ายกว่าๆถึงสองทุ่มโดยประมานครับ ที่ผมมาเปิดโรงแรมอยู่นั้นก้อมีเหตุผลอยู่ด้วยคือผมซื้อลูกสุนัขพันธุ์โกเดลมา(เคยรับปากไว้ว่าสักวันจะซื้อใ้ห้)ก้อเอามาให้เขาเล่นครับ แต่คือตอนกลางวันผมก้อมานั่งรอเค้าแหละครับเฝ้าหมาด้วยแล้วก้อรอเขาเพราะอยากจะเจอหน้าเขาตอนเลิกงานมา เวลาผ่านไปผมก้อนั่งเล่นอยู่บ้านเขาจนเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม ผมก้อโทรหาเขาว่าจะกลับตอนไหน เขาก้อบอกผมว่าเพื่อนที่ทำงานชวนไปกินข้าวแถวๆที่ทำงาน บ้านเขาห่างจากที่ทำงานประมาณ6-7กิโลเมตร เราก้อโอเคครับรอได้อยากเจออยู่แล้วรอไหว แต่พอประมาณสองทุ่มเศษๆผมก้อโทรหาเขาอีกทีครับเพราะพ่อเขาฝากให้ผมโทรถามครับว่าจะให้พ่อไปรับหรือเปล่า ผมก้อโทรไปล้วก้อถามว่าจะให้พ่อไปรับมั้ย เขาก้อบอกผมว่าไม่เป็นไรกลับเอง ผมก้อถามเขาว่าจะกลับตอนไหนนี่มันก้อเกินเวลาไปเยอะแล้ว เค้าก้อบอกผมมาครับว่า กินอยู่หมูกระทะแถวๆบ้านนี่แหละซอยข้างๆคือมันอยู่ใกล้มากครับ เดินไปก้อถึง แล้วผมก้อถามเขาครับว่าจะโกหกทำไม เขาก้อให้เหตุผลว่ากลัวผมจะไปหา ในวินาทีนั้นผมรู้สึกน้อยใจมากเลย เพราะเขามองผมเป็นตัวปัญหา คือเขาไม่อยากให้ผมไปยุ่งกับพวกเพื่อนที่ทำงานของเขาครับ เขาให้เหตุผลว่างขี้เกียจไปนั่งตอบคำถาม รำคาญเพื่อนจะมายุ่งถามนู้นนี่นั้น แล้วก้อห้ามผมไปหาเขาที่ทำงานของเขาด้วย ผมก้อเคยรับปากเขาครับว่าจะไม่ไปหาหรือไปยุ่งกับเรื่องที่ทำงานของเขา แล้วผมก้อไม่คิดจะไปยุ่งจริงๆนะครับ พอได้ยินจากปากเขาแบบนั้นผมก้อน้อยใจสุดๆแต่ก้อไม่พูดอะไรกับเขาครับก้อเออ ออ แล้วก้อวางสายครับเพราะช่วงนั้นเราทะเลาะกันบ่อยเลยเคยไปรับปากเขาไว้ว่าจะพยายามไม่หาเรื่องก้อเลยเลือกที่จะวางสายแล้วก้อเดินออกจากบ้านเขามาครับ ตอนนั้นรู้สึกอึดใจมากๆครับเลยหาที่ระบายครับเลยโทรไปหาเพื่อนครับ เพื่อนรับสายได้ไม่ถึงนาทีผมก้อทนความอึดอัดไม่ไหวก้อร้องให้โฮเลย แล้วก้อเล่าเรื่องที่เราน้อยใจให้มันฟัง ก้อพอตัวกับเพื่อนเสร็จเราก้อดักรอดูแฟนครับ ก้อเห็นเขาเดินเข้าบ้านไปเราก้อโทรไปหาเขาครับ แต่ก้อไม่ได้พูดอะไรมากมาย ไม่อยากมีปัญหา เพราะว่านัดกันไว้ว่าอีกวันวันพรุ้งนี้จะพากันไปทำบุญก้ปีชงด้วยกัน ผมก้อเลยกลับโรงแรมไปนอนครับ แล้วพอวันต่อมาผมก้อเหมือนจะเบาๆความรู้สึกเรื่องเมื่อคืนละครับ ตั้งใจจะไปทำบุญ เลยโทรไปหาเขาครับว่าจะไปกี่โมง เขาก้อบอกผมว่าเดะจะไปเอาของที่ทำงานก่อนพ่อพาไปบอกให้เรารอ คือในโรงแรมผมอยู่กับแม่นะครับ แม่มาด้วยแล้วเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงผมก้อโทรหาเขาครับว่าอยู่ไหนกลับมารึยังเขาก้อบอกว่าพ่อเลยมาส่งน้องเขาที่โรงเรียน ผมก้อรับทราบแล้วพอวางสายบอกแม่แม่ผมก้อเริ่งผมว่าเดะมีธุระตอนบ่ายอยากออกแล้วผมก้อรอจอยไปประมาณสามสิบนาทีแล้วทีนี้ผมก้อโทรไปหาเขาก้อรับรู้แล้วว่าเขาถึงบ้านเขาแล้ว แต่พอเข้าไปหาเขาในบ้าน เขาก้อบอกผมว่าไม่ไปแล้ว ปวดท้องให้ผมไปเองเท่านั้นแหละครับผมก้อขึ้นเลย คือผมอ่ะมาเปิดโรงแรมอยู่สองสามวันก้อเพื่ออยากจะได้ไปทำบุญกับเขา รอเขาว่าเขาจะว่างวันไหนจะรอไปทำบุญด้วยกัน พอบอกว่ามาไอ้เราก้อรอ พอถึงวันนัดแล้วมาบอกว่าไม่ไปแล้ว ตอนนั้นผมทั้งโมโหทั้งน้อยใจ เรื่องเมื่อคืนที่จะลืมก้อนึกขึ้นแล้วเอามาตอกย้ำตัวเอง ผมก้อเดินออกจากบ้านเขาไปครับเดินไปได้ประมาณ100เมตรน้ำตามันก้อไหล แล้วผมก้อเดินกลับไปหาเขาแล้วก้อบอกเลิกเขาแล้วก้อต่อว่าเขาทั้งเรื่องเมื่อคืน เรื่องวันนั้น เขาก้อร้องให้นะครับ แล้วก้อบอกขอโทษ อะไรพวกนั้นแล้วก้อถามจะเลิกจริงๆหรอเขาไม่อยากเสียผมไป แต่ผมก้อไม่ยอมครับจะเลิกอย่างเดียวสุดท้ายแม่ผมก้อมาช่วยเคลียร์ แล้วก้อลากผมกับเขาไปทำบุญ เราก้อกลับมาคุยกันตามปกติ แต่เขาก้อเป็นพวกเจ็บฝังใจ แบบเขาไม่ชอบให้ผมไปบอกเลิกเขา เพาะว่าถ้ารวมครั้งนี้แล้วผมบอกเลิกเขาเป็นครั้งที่สี่ ตอนที่ผมบอกเลิกเขาคั้งที่สามนั้น ผมเคยสัญญาเขาไงครับว่าจะไม่บอกเลิกเป็นครั้งที่สี่ เขาก้อเลยไม่พอใจผมเรื่องนี้จากนั้นมันก้อมีหลายๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไป. หลังจากนั้นเดือนกว่าๆ...ก้อมีเรื่องเกิดขึ้นครับ
(เดี๋ยวพรุ้งนี้มาต่อนะครับพอดีแบตจะหมดแล้วดึกมากแล้วด้วย)