ตอนนี้ เราเลิกกันมา 7 เดือน 16 วันแล้ว นี่คือสิ่งที่เราอยากบอกกับแฟนเก่า แต่มันไม่มีทางที่เราจะกลับไปคุยกันเหมือนเดิมได้ ..อีกครั้ง

เราเริ่มคุยกันได้ยังไง ตัวเองจำได้มั้ย..
เราเริ่มรู้สึกดีต่อกันตอนไหน
เราตัดสินใจคบกัน เพราะอะไร ?

ไม่ใช่เพราะเราอยากมีคนข้างๆ คอยให้กำใจ คอยดูแล ไม่ใช่เหรอ..

ตอนเริ่มคุยกันครั้งแรก ตัวเองน่ารักมากเลยนะ เค้ามีความสุขเสมอเวลาเห็นข้อความที่ตัวเองส่งมา..
มันเต็มไปด้วยความสุข รู้สึกดีทุกครั้งที่ตัวเองใส่ใจ ที่ตัวเองแสดงออกว่าสนใจ อยากมาหา อยากอยู่ด้วย
ทุกวันที่เราคบกับ มีแต่ความสุข ทุกอย่างมันดีไปหมด ดีจนคิดไม่ออกเลยว่าเราจะเลิกกันได้ยังไง.. ตัวเองคือคนแรกที่เค้าชอบแล้วตัดสินใจทักไปจีบเลยนะ การได้เป็นแฟนกับคนที่ตัวเองชอบ มันมีความสุขมากขนาดไหน รู้หรือเปล่า..

เราจะเปลี่ยนเป็นแค่คนรู้จัก หรือกลายเป็นคนแปลกหน้าตอนไหน
สุดท้าย.. มันก็เกิดขึ้น ความจริงมักโหดร้ายเสมอ

ทั้งๆที่วันคืนนั้นเราคุยกันดีๆ ไม่ได้ทะเลาะกันด้วยซ้ำไป  ตัวเองหายไปทั้งวัน แล้วข้อความที่ทำให้เค้าเสียใจมากที่สุดก็ถูกส่งมา..

"เค้าว่าเราไปกันไม่ได้หรอก"    ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนปล่อยตัวตกลงมาจากตึกสูง รู้มั้ย.. เวลา 5:40 pm เค้าพยายามมากเท่าไหร่ กลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา ท่ามกลางผู้คนมากมาย มันเหมือนเคว้งคว้าง เหมือนเค้าอยู่คนเดียวในที่ตรงนั้น  

ทำไมวะ ? ตอนที่ตัวเองเมาจนอ้วก ใครดูแล ? นี่ก็ดูแล พาไปนอน อยู่ด้วยตลอด ติดเกมตีฮอนทั้งคืน เคยบ่นเคยด่าปะ ? ยอมรับเว้ยว่ามีบ้างที่น้อยใจแล้วงอแง ก็อยากให้สนใจกันบ้าง แค่นั้นเอง นี่อยากเห็นหน้า อยากอยู่ใกล้ๆ แม้กระทั่งไปนั่งเฝ้าตัวเองเล่นเกมจนเกือบเช้า ถึงจะไม่ค่อยได้นอน แต่ความสุขคือการได้อยู่ข้างๆตัวเอง ได้มองหน้า ได้เห็นรอยยิ้ม ได้กวนตีนกันแล้วมันมีความสุข

ที่ผ่านมาไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอวะ อยู่ดีๆก็ทิ้งกันไปง่ายๆ เห้ย นี่ก็คนเว้ย มีความรู้สึกเหมือนกัน ถ้าได้อ่านก็รู้ไว้เลย คนอื่นที่สวยกว่าอะมีเยอะ แต่คนที่รักตัวเองมากเท่าเค้าอะ อาจจะไม่มีแล้ว  เสียใจด้วยที่ทิ้งขว้างคนที่คอยดูแลและรักตัวเองมากที่สุดไป  

ยอมรับว่าคิดถึง เออ กูแพ้อีกแล้ว