สวัสดีครับ นี้เป็นกระทู้ปรึกษาเรื่องความรักกระทู้แรกของผมครับหากมีอะไรผิดพลาดโปรดชี้แนะด้วยครับ
ผมเลิกกับแฟนเก่าที่อยู่กันมา 2 ปีครึ่ง เมื่อเดือน กพ. และก็ปิดกั้นตัวเองมาตลอดกลัวความเจ็บมาก
จนลองโหลดแอพเหลืองมาเล่นขำๆ ดูละบังเอิญไปเจอคนที่เคยจะจีบสมัยเรียนที่เพิ่งจบรุ่นเดียวกันมา
แต่ตอนนั้นไม่ได้คุยกะเขาเพราะผมมีแฟนอยู่แล้ว เรียนอยู่ห้องเดียวกัน (คนที่เพิ่งเลิกไป) เลยแอดไปครับ
เราคุยกันถูกคออยู่พอสมควรครับ แม้ความชอบหลายๆ อย่างจะไม่เหมือนกันนัก ผมไม่ชอบเที่ยว
ไม่ติดเพื่อน ไม่เที่ยวกลางคืน เหล้า บุหรี่ เบีย บอล หรืออื่นๆ ที่ผู้ชายปรกติชอบ ๆ กัน ผมไม่ชอบครับ
ผมเล่นแค่โมเล ดูอนิเมะ เล่นบีบีกัน อ่านหนังสือ ส่วนคุณเธอชอบดูมวย (ผู้หญิงชอบดูมวยแบบเข้าเส้น)
กะออกกำลังกาย แต่งหน้าไม่ชอบเที่ยวกะอื่นๆ คล้ายผม คือว่าผมชอบเธอมากครับ จริงจังมากๆ เลย
แต่ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเธอ โอเคกับผมไหมหรือมีใจตอบหรือเปล่า ผมก็คุยแบบที่คิดว่าใคร ๆ ก็ทำกันนะครับ
ทำความรู้จัก นัดเดท ดูหนัง ออกไปทานข้าว แต่ คุณเธอไม่ไปท่าเดียวเลย บอกไม่ชอบไปไหน ชอบอยู่ห้อง
ผมถามว่าผมจริงจังนะ ชอบ ขอคบ คุณเธอก็บอกไม่รีบ ผมถามว่าคิดยังไงกับผมก็บอก ไม่รู้ ไม่รีบ
ถามว่าชอบผู้ชายแบบไหน ชอบอะไรก็บอกไม่รู้ บอกไม่ถูก ไม่เคยมีแฟน เคยแค่คุยมากสุดแค่กินข้าวทีเดียว
ทีนี้ผมมาอึ้งตรงที่หลังจากสืบประหวัตคุณเธอแล้วโดยละเอียด คุณเธอไม่เคยมีแฟนเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา
จนอายุอีกไม่กี่ปีจะ 30 ละมีแต่คนเชียให้มีแฟนซะทีก็ดุเหมือนคุณเธอจะชอบอยู่เป็นโสดมากกว่า แต่เวลาคุยกับผมคุณเธอ
ก็บอกว่า เปิดใจนะแค่ยังไม่รู้จริงๆ ว่าใจตัวเขาเองคิดยังไงอยู่กับเรื่องความรัก ผมก็พยายามมาตลอดจนผมมีท้อบ้าง
เลยมีบางทีที่แกล้งหายแกล้งเงียบ เขาก็ทักหานะเวลาผมเงียบ ไม่ก็โทรมาเลยทั้งโทรศัพท์ทั้งไลน์คอล
ถามสารทุกข์สุกดิบทั่วไป ทำไมหาย ทำไมเงียบ ทำอะไร ประมานนี้ ไม่ก็ชวนคุยนั้นนู้นนี้ แต่ไม่คุยเรื่องความรัก
ผมแกล้งเรียกที่รักเอง ตัวเองเอย แฟนเอย ก็ชอบพิมตอบว่า หึย หึยยยยย หึยยยยยยยย ไม่จ๊ะไม่จ๋า แต่ไม่ปฏิเสท ให้เรียกได้
งงครับ งงสุดๆ แล้ว ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับผม ใจส่วนใหญ่ก็สู้ครับแต่ไม่รู้จะเสียเวลาไหม ถ้าผู้หยิงเขาไม่มีใจเลย เขารำคาญไหม
บางทีผมแอบไปทานข้าวที่ไต้หอเขาละเจอเขา เขาก็แอบมองผมยิ้มๆ แต่ไม่ยอมเข้ามาคุยด้วย พอถามไปก็บอกทำตัวไม่ถูก
มีครั้งนึงผมถามตรงๆ ว่าผมควรทำไงอยากไห้ชัดเจน เขาพุดแค่ว่าไม่ต้องทำอะไรอยู่เฉยๆ ไม่รีบ เดี๋ยวรู้เอง (อ้าว!!)
มาถึงจุดนี้ นี้คือความคืบหน้าล่าสุดเท่าที่ผมพอจะรวบรวมสติและอธิบายได้ละครับเพราะผมอธิบายไม่เก่งครับ
ปล. ผมไม่หล่อ ไม่รวย เป็นแค่ พนง. ไอที บริษัท ไม่มีรถเก๋ง หน้าตาบ้านๆ ธรรมดา ไม่ผอม แต่ยังไม่อ้วน *-*
ส่วนคุณเธอเป็นสาวโรงงาน ทำงานอยู่อีกที่ครับแต่เราบ้านอยู่ไกล้กัน
จะรู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงที่เราจีบอยู่เขามีใจให้หรือเล่นด้วย
ผมเลิกกับแฟนเก่าที่อยู่กันมา 2 ปีครึ่ง เมื่อเดือน กพ. และก็ปิดกั้นตัวเองมาตลอดกลัวความเจ็บมาก
จนลองโหลดแอพเหลืองมาเล่นขำๆ ดูละบังเอิญไปเจอคนที่เคยจะจีบสมัยเรียนที่เพิ่งจบรุ่นเดียวกันมา
แต่ตอนนั้นไม่ได้คุยกะเขาเพราะผมมีแฟนอยู่แล้ว เรียนอยู่ห้องเดียวกัน (คนที่เพิ่งเลิกไป) เลยแอดไปครับ
เราคุยกันถูกคออยู่พอสมควรครับ แม้ความชอบหลายๆ อย่างจะไม่เหมือนกันนัก ผมไม่ชอบเที่ยว
ไม่ติดเพื่อน ไม่เที่ยวกลางคืน เหล้า บุหรี่ เบีย บอล หรืออื่นๆ ที่ผู้ชายปรกติชอบ ๆ กัน ผมไม่ชอบครับ
ผมเล่นแค่โมเล ดูอนิเมะ เล่นบีบีกัน อ่านหนังสือ ส่วนคุณเธอชอบดูมวย (ผู้หญิงชอบดูมวยแบบเข้าเส้น)
กะออกกำลังกาย แต่งหน้าไม่ชอบเที่ยวกะอื่นๆ คล้ายผม คือว่าผมชอบเธอมากครับ จริงจังมากๆ เลย
แต่ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเธอ โอเคกับผมไหมหรือมีใจตอบหรือเปล่า ผมก็คุยแบบที่คิดว่าใคร ๆ ก็ทำกันนะครับ
ทำความรู้จัก นัดเดท ดูหนัง ออกไปทานข้าว แต่ คุณเธอไม่ไปท่าเดียวเลย บอกไม่ชอบไปไหน ชอบอยู่ห้อง
ผมถามว่าผมจริงจังนะ ชอบ ขอคบ คุณเธอก็บอกไม่รีบ ผมถามว่าคิดยังไงกับผมก็บอก ไม่รู้ ไม่รีบ
ถามว่าชอบผู้ชายแบบไหน ชอบอะไรก็บอกไม่รู้ บอกไม่ถูก ไม่เคยมีแฟน เคยแค่คุยมากสุดแค่กินข้าวทีเดียว
ทีนี้ผมมาอึ้งตรงที่หลังจากสืบประหวัตคุณเธอแล้วโดยละเอียด คุณเธอไม่เคยมีแฟนเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา
จนอายุอีกไม่กี่ปีจะ 30 ละมีแต่คนเชียให้มีแฟนซะทีก็ดุเหมือนคุณเธอจะชอบอยู่เป็นโสดมากกว่า แต่เวลาคุยกับผมคุณเธอ
ก็บอกว่า เปิดใจนะแค่ยังไม่รู้จริงๆ ว่าใจตัวเขาเองคิดยังไงอยู่กับเรื่องความรัก ผมก็พยายามมาตลอดจนผมมีท้อบ้าง
เลยมีบางทีที่แกล้งหายแกล้งเงียบ เขาก็ทักหานะเวลาผมเงียบ ไม่ก็โทรมาเลยทั้งโทรศัพท์ทั้งไลน์คอล
ถามสารทุกข์สุกดิบทั่วไป ทำไมหาย ทำไมเงียบ ทำอะไร ประมานนี้ ไม่ก็ชวนคุยนั้นนู้นนี้ แต่ไม่คุยเรื่องความรัก
ผมแกล้งเรียกที่รักเอง ตัวเองเอย แฟนเอย ก็ชอบพิมตอบว่า หึย หึยยยยย หึยยยยยยยย ไม่จ๊ะไม่จ๋า แต่ไม่ปฏิเสท ให้เรียกได้
งงครับ งงสุดๆ แล้ว ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับผม ใจส่วนใหญ่ก็สู้ครับแต่ไม่รู้จะเสียเวลาไหม ถ้าผู้หยิงเขาไม่มีใจเลย เขารำคาญไหม
บางทีผมแอบไปทานข้าวที่ไต้หอเขาละเจอเขา เขาก็แอบมองผมยิ้มๆ แต่ไม่ยอมเข้ามาคุยด้วย พอถามไปก็บอกทำตัวไม่ถูก
มีครั้งนึงผมถามตรงๆ ว่าผมควรทำไงอยากไห้ชัดเจน เขาพุดแค่ว่าไม่ต้องทำอะไรอยู่เฉยๆ ไม่รีบ เดี๋ยวรู้เอง (อ้าว!!)
มาถึงจุดนี้ นี้คือความคืบหน้าล่าสุดเท่าที่ผมพอจะรวบรวมสติและอธิบายได้ละครับเพราะผมอธิบายไม่เก่งครับ
ปล. ผมไม่หล่อ ไม่รวย เป็นแค่ พนง. ไอที บริษัท ไม่มีรถเก๋ง หน้าตาบ้านๆ ธรรมดา ไม่ผอม แต่ยังไม่อ้วน *-*
ส่วนคุณเธอเป็นสาวโรงงาน ทำงานอยู่อีกที่ครับแต่เราบ้านอยู่ไกล้กัน