สวัสดีคะ ช่วงนี้เป็นช่วงเปิดเทอมใหม่ๆของน้องๆเฟรชชี่ของมหาลัยต่างๆ
เราเลยมีเรื่องเล็กๆน้อยๆน่าเล่าสู่กันฟัง เป็นเรื่องเรากับพี่รหัส ลองอ่านกันดูนะคะ
เรื่องเกิดขึ้นตอนเราอยู่ ม.6 กำลังจะสอบเข้ามหาลัยคะ สมมุติว่าเราชื่อ ม่อน นะคะ
เราได้สิทธิสอบโควต้าเข้าคณะวิศวะของมหาลัยหนึ่งของภาคอีสาน ซึ่งการสอบจะแบ่งออกเป็นภาคเช้ากับภาคบ่าย
ภาคเช้าจะเป็นการสอบข้อกา ภาคบ่ายจะเป็นการสอบสัมภาษณ์คะ โดยจะมีพี่ๆปีต่างๆมาดูแลจัดคิวสัมภาษณ์ให้
โดยน้องๆที่มสอบจะนั่งรอในห้องข้างๆ โดยมีรุ่นพี่มาทำความรู้จักพูดคุยคลายเครียดกับน้องๆ
ระหว่างรอเรารู้สึกว่ามีพี่คนนึงมองเราตลอดตั้งแต่เราเดินเข้าห้องมา เราเลยสกิดถามเพื่อนที่มาด้วยกันว่าเรามีอะไรผิดปกติป่าว
เพื่อนเราก็บอกไม่มีไรหนิ ปกติธรรมดา คือในห้องจะมีน้องที่มาสอบร้อยกว่าคนมีผู้หญิงอยู่ประมาณ 6 คนคะ
เพราะแผนกที่เราเลือกค่อนข้างดิบเถื่อนพอสมควร 555 ช่วงนั่งรออีพี่คนที่นั่งมองเราก็เริ่มเดินดูน้องเหมือนถามเรื่องเกรด เรื่องเรียนประมาณนี้
จนมาถึงเรา พี่เค้าก็นั่งลงที่โต๊ะข้างหน้าเราแล้วถามเราเรื่องเรียนว่าจบจากไหน ได้เกรดเท่าไหร่ เปิดแฟ้มเราดู เราก็เออออตามพี่แกไป
จนถึงคิวเราสัมภาษณ์พี่เค้าก็อาสาเดินไปส่งเราที่ห้อง แล้วบอกเราว่า "สู้ๆนะ" เราเองก็ยิ้มรับแบบงงๆ
ระหว่างสัมภาษณ์เราก็ตอบคำถามได้บ้างไม่ได้บ้างเพราะความตื่นเต้น เราเลยเดินออกมาแบบหน้าเซ็งๆ
ปรากฎว่าก็เจออีพี่คนนั้นก่อนเลย "ทำหน้าแบบนี้ตอบคำถามไม่ได้อะดิ" เราก็พยักหน้ารับแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนที่ในห้อง
จนเพื่อนเราเข้าสัมภาษณ์พี่เค้าก็เดินถือกระดาษมาหาเราแล้วขอเมล์เรา ประมาณว่าเล่นเฟสป่าว เผื่อติดพี่จะได้ติดต่อไป
เราก็ให้ๆไป พอเพื่อนเราออกจากห้องสัมภาษณ์มาเราก็ชวนเพื่อนกลับเลยไม่ได้สนใจถามชื่อพี่เค้าเลยว่าชื่ออะไร
พอเรากลับมาถึงบ้านเราก็ออน FB ตามปกติเพื่อถามไถ่เพื่อนคนอื่นๆที่ไปสอบแผนกอื่นว่าเป็นไง สักพักก็มีคนแอดเฟรนด์เรามาปรากฏว่าเป็นพี่คนนั้น เราก็รับแอดนะพี่เค้าก็ทักมาว่าเราจำเค้าได้ไหม๊ เราก็บอกจำได้ พี่เค้าก็บอกว่าเค้าชื่อ บี อยู่ปี1 เราก็บอกว่าเราชื่อ ม่อน หลังจากนั้นพี่เค้าก็ทักมาเรื่อยๆจนวันนึงผลสอบใกล้ออก พี่บีก็ทักมาบอกขอเบอร์หน่อยมีเรื่องจะคุยด้วย เราก็ให้ไปสักพักพี่บีก็โทรมาคะ
พี่บี : โหลม่อน มีไรจะเล่าเอาข่าวดีข่าวร้าย?
เรา : เออ ข่าวดีดิ ข่าวร้ายไม่ฟัง ขี้เกียจคิด
พี่บี : ทำใจดีๆนะ แกสอบติดภาคเครื่องวะ5555
เรา : ชิพหาย แม่สอบติด…….!!!!!
พี่บี : เออขอบคุณสักคำไม่มีเลยนะ
เรา : เฮ้ยขอบคุณมากพี่ หนูดีใจมากเลย เดี๋ยวเลี้ยงขอบคุณทีหลังนะ แค่นี้ก่อนนะพี่เดี๋ยวไปบอกแม่ก่อน
หลังจากนั้นเรากับพี่บีก็คุยกันมากขึ้นจนสนิทกัน เรียกว่าคุยกันแทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้ เราชอบให้แกโม้เรื่องเรียนให้เราฟัง เรารู้สึกตื่นเต้นมากกับการเรียนมหาลัย ฟังจากพี่บีเล่าแล้วมันน่าสนุกมาก จนวันนึงเราเรียกว่าวันเปลี่ยนชีวิตเราเลยแหละ พี่บีมารอเราที่หน้าโรงเรียนบอกจะพาเราไปกินนมปั่น เพราะมีเรื่องจะคุยด้วย เราก็อ่าๆไปก็ไป พอถึงร้านเราสั่งเมนูไประหว่างรอเราก็ถามพี่บีว่ามีไรถึงพามานี่
พี่บี : ม่อน ที่คุยๆกันมาเนี่ยม่อนรู้สึกว่าพี่เป็นคนไง
เรา : ก็โอเคนะพี่ มีไรพูดมาเลย
พี่บี : ถ้าเป็นม่อน ม่อนจะชอบผู้ชายแบบพี่ไหม๊?
เรา : ถ้าเป็นม่อน ม่อนว่าก็คงชอบมั้ง สเป็คคนเราเหมือนกันที่ไหนล่ะ
พี่บี : อืม แล้วถ้าพี่ชอบม่อนล่ะ?
เรา : เห้ย ตลกละพี่ม่อนมีแฟนแล้ว เป็นพี่น้องแบบนี้แหละดีจะตายแกล้อเล่นช่ะ?
พี่บี : พี่คิดไว้ล่ะ งั้นพี่ขอโทดนะ
บทสนาจบลงแค่นั้น ทุกอย่างตอนนั้นมันทำให้เราอยากกลับบ้านมากเลย จากพี่ที่เรานับถือ ตลกเฮฮา กลายเป็นคนเงียบขรึมไม่พูดไม่จาอะไร เรากินอาหารที่อยู่ตรงหน้าไม่อร่อยเลยจริงๆ พีบีมาส่งเราที่บ้านก่อนกลับพี่บีบอก”ขอโทษเราที่ทำให้รู้สึกไม่ดี ไม่สบายใจ พี่ยังเหมือนเดิม ให้เราทำตัวเหมือนเดิมคิดซะว่าวันนี้พี่ไม่ได้พูดไร “ ก่อนจะยิ้มแล้วขับรถออกไป
วันนั้นเรานอนไม่หลับ คิดเรื่องนี้ทั้งคืน คือถ้าเราไปเรียนเราก็ต้องเจอเค้า แล้วเราพูดแบบนี้ออกไป เรากลัวมองหน้าเค้าไม่ติดจริงๆ หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเรากับพี่บีก็คุยกันน้อยลง แบบนานๆคุยที คุยแปปๆก็หาย เราก็คุยกับแฟนเรา ช่วงปิดเทอมเรากับแฟนก็เริ่มห่างๆกันเพราะแฟนสอบติดอีกที่ เขาเลาย้ายไปอยู่ที่นั้น
วันรายงานตัวเราก็โทรถามพี่บีว่ามา ม. ป่าว พี่บีตอบว่าไม่มา เราก็อ่าไม่เป็นไร แล้วก็วางสาย
ตอนลงทะเบียนมันจะรหัสบอกว่าเรารหัสอะไร ชื่ออะไร นามสกุลอะไร ลำดับที่เท่าไหร่
ตอนเราเห็นรหัสตัวเองตอนแรก เราสตั้นไปสามวิ คือเหมือนโดนแกล้งอ่า เราอยากร้องไห้มากตอนนั้น ยืนงงอยู่นานจนพี่เค้าเรียกให้เราเขียนชื่อสติเราเลยคืนกลับมา คือรหัสที่อยู่ตรงหน้ามันคือรหัสอีพี่บีชัดๆ คะพี่รหัสเราคืออีพี่บี เราพยายามขอดูรหัสหลายๆรอบเพื่อความมั่นใจว่าเราตาฝาด มองของคนอื่นมา แต่มองกี่ครั้งมันก็รหัสเราอยู่ดี เราคิดว่าเจ้าตัวเค้าคงรู้แล้วแหละ แต่เราคิดต่อไม่ถูกเลยว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไง รู้แต่ว่าทำตัวยากมากแน่ๆ
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
น้องเฟรชชี่ กับ พี่รหัส มิตรภาพ ความรัก ความผิดหวัง
เราเลยมีเรื่องเล็กๆน้อยๆน่าเล่าสู่กันฟัง เป็นเรื่องเรากับพี่รหัส ลองอ่านกันดูนะคะ
เรื่องเกิดขึ้นตอนเราอยู่ ม.6 กำลังจะสอบเข้ามหาลัยคะ สมมุติว่าเราชื่อ ม่อน นะคะ
เราได้สิทธิสอบโควต้าเข้าคณะวิศวะของมหาลัยหนึ่งของภาคอีสาน ซึ่งการสอบจะแบ่งออกเป็นภาคเช้ากับภาคบ่าย
ภาคเช้าจะเป็นการสอบข้อกา ภาคบ่ายจะเป็นการสอบสัมภาษณ์คะ โดยจะมีพี่ๆปีต่างๆมาดูแลจัดคิวสัมภาษณ์ให้
โดยน้องๆที่มสอบจะนั่งรอในห้องข้างๆ โดยมีรุ่นพี่มาทำความรู้จักพูดคุยคลายเครียดกับน้องๆ
ระหว่างรอเรารู้สึกว่ามีพี่คนนึงมองเราตลอดตั้งแต่เราเดินเข้าห้องมา เราเลยสกิดถามเพื่อนที่มาด้วยกันว่าเรามีอะไรผิดปกติป่าว
เพื่อนเราก็บอกไม่มีไรหนิ ปกติธรรมดา คือในห้องจะมีน้องที่มาสอบร้อยกว่าคนมีผู้หญิงอยู่ประมาณ 6 คนคะ
เพราะแผนกที่เราเลือกค่อนข้างดิบเถื่อนพอสมควร 555 ช่วงนั่งรออีพี่คนที่นั่งมองเราก็เริ่มเดินดูน้องเหมือนถามเรื่องเกรด เรื่องเรียนประมาณนี้
จนมาถึงเรา พี่เค้าก็นั่งลงที่โต๊ะข้างหน้าเราแล้วถามเราเรื่องเรียนว่าจบจากไหน ได้เกรดเท่าไหร่ เปิดแฟ้มเราดู เราก็เออออตามพี่แกไป
จนถึงคิวเราสัมภาษณ์พี่เค้าก็อาสาเดินไปส่งเราที่ห้อง แล้วบอกเราว่า "สู้ๆนะ" เราเองก็ยิ้มรับแบบงงๆ
ระหว่างสัมภาษณ์เราก็ตอบคำถามได้บ้างไม่ได้บ้างเพราะความตื่นเต้น เราเลยเดินออกมาแบบหน้าเซ็งๆ
ปรากฎว่าก็เจออีพี่คนนั้นก่อนเลย "ทำหน้าแบบนี้ตอบคำถามไม่ได้อะดิ" เราก็พยักหน้ารับแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนที่ในห้อง
จนเพื่อนเราเข้าสัมภาษณ์พี่เค้าก็เดินถือกระดาษมาหาเราแล้วขอเมล์เรา ประมาณว่าเล่นเฟสป่าว เผื่อติดพี่จะได้ติดต่อไป
เราก็ให้ๆไป พอเพื่อนเราออกจากห้องสัมภาษณ์มาเราก็ชวนเพื่อนกลับเลยไม่ได้สนใจถามชื่อพี่เค้าเลยว่าชื่ออะไร
พอเรากลับมาถึงบ้านเราก็ออน FB ตามปกติเพื่อถามไถ่เพื่อนคนอื่นๆที่ไปสอบแผนกอื่นว่าเป็นไง สักพักก็มีคนแอดเฟรนด์เรามาปรากฏว่าเป็นพี่คนนั้น เราก็รับแอดนะพี่เค้าก็ทักมาว่าเราจำเค้าได้ไหม๊ เราก็บอกจำได้ พี่เค้าก็บอกว่าเค้าชื่อ บี อยู่ปี1 เราก็บอกว่าเราชื่อ ม่อน หลังจากนั้นพี่เค้าก็ทักมาเรื่อยๆจนวันนึงผลสอบใกล้ออก พี่บีก็ทักมาบอกขอเบอร์หน่อยมีเรื่องจะคุยด้วย เราก็ให้ไปสักพักพี่บีก็โทรมาคะ
พี่บี : โหลม่อน มีไรจะเล่าเอาข่าวดีข่าวร้าย?
เรา : เออ ข่าวดีดิ ข่าวร้ายไม่ฟัง ขี้เกียจคิด
พี่บี : ทำใจดีๆนะ แกสอบติดภาคเครื่องวะ5555
เรา : ชิพหาย แม่สอบติด…….!!!!!
พี่บี : เออขอบคุณสักคำไม่มีเลยนะ
เรา : เฮ้ยขอบคุณมากพี่ หนูดีใจมากเลย เดี๋ยวเลี้ยงขอบคุณทีหลังนะ แค่นี้ก่อนนะพี่เดี๋ยวไปบอกแม่ก่อน
หลังจากนั้นเรากับพี่บีก็คุยกันมากขึ้นจนสนิทกัน เรียกว่าคุยกันแทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้ เราชอบให้แกโม้เรื่องเรียนให้เราฟัง เรารู้สึกตื่นเต้นมากกับการเรียนมหาลัย ฟังจากพี่บีเล่าแล้วมันน่าสนุกมาก จนวันนึงเราเรียกว่าวันเปลี่ยนชีวิตเราเลยแหละ พี่บีมารอเราที่หน้าโรงเรียนบอกจะพาเราไปกินนมปั่น เพราะมีเรื่องจะคุยด้วย เราก็อ่าๆไปก็ไป พอถึงร้านเราสั่งเมนูไประหว่างรอเราก็ถามพี่บีว่ามีไรถึงพามานี่
พี่บี : ม่อน ที่คุยๆกันมาเนี่ยม่อนรู้สึกว่าพี่เป็นคนไง
เรา : ก็โอเคนะพี่ มีไรพูดมาเลย
พี่บี : ถ้าเป็นม่อน ม่อนจะชอบผู้ชายแบบพี่ไหม๊?
เรา : ถ้าเป็นม่อน ม่อนว่าก็คงชอบมั้ง สเป็คคนเราเหมือนกันที่ไหนล่ะ
พี่บี : อืม แล้วถ้าพี่ชอบม่อนล่ะ?
เรา : เห้ย ตลกละพี่ม่อนมีแฟนแล้ว เป็นพี่น้องแบบนี้แหละดีจะตายแกล้อเล่นช่ะ?
พี่บี : พี่คิดไว้ล่ะ งั้นพี่ขอโทดนะ
บทสนาจบลงแค่นั้น ทุกอย่างตอนนั้นมันทำให้เราอยากกลับบ้านมากเลย จากพี่ที่เรานับถือ ตลกเฮฮา กลายเป็นคนเงียบขรึมไม่พูดไม่จาอะไร เรากินอาหารที่อยู่ตรงหน้าไม่อร่อยเลยจริงๆ พีบีมาส่งเราที่บ้านก่อนกลับพี่บีบอก”ขอโทษเราที่ทำให้รู้สึกไม่ดี ไม่สบายใจ พี่ยังเหมือนเดิม ให้เราทำตัวเหมือนเดิมคิดซะว่าวันนี้พี่ไม่ได้พูดไร “ ก่อนจะยิ้มแล้วขับรถออกไป
วันนั้นเรานอนไม่หลับ คิดเรื่องนี้ทั้งคืน คือถ้าเราไปเรียนเราก็ต้องเจอเค้า แล้วเราพูดแบบนี้ออกไป เรากลัวมองหน้าเค้าไม่ติดจริงๆ หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเรากับพี่บีก็คุยกันน้อยลง แบบนานๆคุยที คุยแปปๆก็หาย เราก็คุยกับแฟนเรา ช่วงปิดเทอมเรากับแฟนก็เริ่มห่างๆกันเพราะแฟนสอบติดอีกที่ เขาเลาย้ายไปอยู่ที่นั้น
วันรายงานตัวเราก็โทรถามพี่บีว่ามา ม. ป่าว พี่บีตอบว่าไม่มา เราก็อ่าไม่เป็นไร แล้วก็วางสาย
ตอนลงทะเบียนมันจะรหัสบอกว่าเรารหัสอะไร ชื่ออะไร นามสกุลอะไร ลำดับที่เท่าไหร่
ตอนเราเห็นรหัสตัวเองตอนแรก เราสตั้นไปสามวิ คือเหมือนโดนแกล้งอ่า เราอยากร้องไห้มากตอนนั้น ยืนงงอยู่นานจนพี่เค้าเรียกให้เราเขียนชื่อสติเราเลยคืนกลับมา คือรหัสที่อยู่ตรงหน้ามันคือรหัสอีพี่บีชัดๆ คะพี่รหัสเราคืออีพี่บี เราพยายามขอดูรหัสหลายๆรอบเพื่อความมั่นใจว่าเราตาฝาด มองของคนอื่นมา แต่มองกี่ครั้งมันก็รหัสเราอยู่ดี เราคิดว่าเจ้าตัวเค้าคงรู้แล้วแหละ แต่เราคิดต่อไม่ถูกเลยว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไง รู้แต่ว่าทำตัวยากมากแน่ๆ
เดี๋ยวมาต่อนะคะ