เคยรักใครสักคนมาก จนบางทีเราต้องยอมทำร้ายความรู้สึกตัวเองไหม

ผมเป็นเกย์นะ ไปหลงรักผู้ชายคนหนึ่งอายุห่างกันตั้ง4-5ปีนะ ซึ่งเขาก็มีแฟนสาวอยู่แล้ว เขาไม่ได้หล่อนะ แต่เราเป็นคนที่ดูคนออกว่าคนที่เราชอบเป็นยังไง จากการมองผ่านแววตาท่าทาง การแสดงความรู้สึก  แค่นี้เรารับรู้ได้เลยว่าแต่ละคนนั้นมีจิตใจเป็นยังไง   คือเรามองเขาออกว่าเป็นคนลึกลับ ครุ่นคิด ฉลาดมาก เฮฮานิดๆปนเศร้านิดๆ และที่สำคัญเขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากๆ เขามีความโรแมนติก (อธิบายแค่นี้พอ มาเข้าเรื่องกัน)   อยู่มาวันหนึ่งเรานั่งเรียนห้องเดียวกันเจอเขา โดยที่ไม่รู้จักกันมาก่อน เขาส่งสายตามองมาบ่อยครั้ง ผมรับรู้ถึงพลังงานบางอย่างที่มันไม่ใช่แววตาของคนแปลกหน้า ซึ่งมันเป็นแววตาของความรักความอบอุ่น ความสงสัย แรกๆผมไม่กล้าจะสบตา เรียกได้ว่าเขินแบบแทบจะพลิกโลกหลบหน้า และนานวันขึ้นผมเริ่มกล้าที่จะบอกรักเขาบ้างไรบ้าง ออกแนวไม่แคร์ 555 และเขาก็ดีกับเรามาตลอดนะ  จากนั้นพอสนิทกันก็มีเล่นกันทุกวัน กอดรัดฟัดเหวี่ยง กอดกันก็มี  บางทีเราเป็นฝ่ายไปขอกอดเขา  บางทีอยู่ดีๆก็มากอดรัดเราอย่างกะมวยปล้ำ 555   มันเริ่มเป็นความรู้สึกดีเว่อๆที่ไม่ใช่ความรู้สึกของเพื่อนรึปล่าวนะก็ไม่รู้หรอก บางทีต่างคนก็แอบเหล่ใครประมาณเอ่ยปากแนว"เฮ้ยเค้าชอบคนนั้นว่ะ"ไปบ้าง บางทีต่างฝ่ายก็จะพูดออกแนวประชดขึ้นมาเช่น"จริงดิ"บางทีก็เงียบใส่กันและหลบหน้า เหมือนจะรู้สึกงอนๆนิดๆ แต่ก็ไม่มีไรมาก  2ปีแล้วนะที่เรากล้าเอ่ยปากออกตัวเเรงๆบอกเขาบอกทุกคนได้ว่าเรารักและชอบเขา พอถึงวันเกิดเขาเราแอบไปค้นดู 55  เราก็เคยซื้อของขวัญให้เขาไปครั้งหนึ่ง ใจกล้าหน้าด้านทำใจแล้วพกของขวัญในห่อมาเรียนด้วย บังเอิญเขาไม่มาเรียนวันนั้น เรานี่แทบจะเอิ่ม!!! เฟลมากพลาดแปป!! 5555(ตลกตัวเองมาก) พอวันต่อมาเขามาเรียนละ แอบไม่กล้า พอรวมความกล้าได้ ยื่นของขวัญให้แบบตัวสั่น ทุกคนก็แปลกใจว่าทำไมเราทำถึงขนาดนี้เลยหรอวะ  55  ไม่แคร์ ก็เรารักของเราไง และก็รู้สึกเริ่มเป็นความสัมพันธ์แบบก้ำกึ่งเหลือเกิน มีทั้งเศร้ามาก สุขมาก สุขน้อย ฯลฯ ปนกัน  ไม่ว่าเขาจะทำตัวยังไงทำให้เราเจ็บแค่ไหน เราไม่เคยเกลียด ไม่เคยพูดไม่ดีกับเขาสักครั้งเลยนะ พยายามซื้อใจเขามาตลอด ด้วยหวังลมๆแล้งๆ  แต่มันก็ทำให้มีความสุขได้ช่วงๆหนึ่ง   มีตอนช่วงหนึ่งที่เขาเงียบใส่เราออกแนวเหมือนจะโกรธอะไรก็ไม่รู้ เขาไม่พูดไม่เล่นกับเราเกือบอาทิตย์  นั่นมันเป็นเวลาที่ทำให้เราแทบไม่อยากจะมีลมหายใจ แทบไม่อยากเจอหน้าเขา แทบอยากจะตัดขาดไป  กินไม่ได้ นอนไม่หลับ  เห็นหน้าทีไรน้ำตามันซึม  คิดว่าเขาจะเกลียดเราไปแล้วหรือยังไง   แต่ก็ผ่านอาทิตย์นั้นไปได้  เราเริ่มใหม่โดยการเริ่มกลับมาหวานๆใส่ และเขาก็กลับมาดีกับเราเช่นเดิม  ออกแนวดีเกินกว่าเดิมด้วยซ้ำ  นั่นมันก็ทำให้เรามีความสุขมากๆเช่นเดิม  ส่วนเรื่องแฟนเขาอยู่กันคนละที่ เราทั้งสองต่างคนต่างไม่ได้พูดถึง เพราะต่างฝ่ายคงรู้ว่าพูดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อเขาก็รู้ว่ามีคนที่รักตัวเขาที่เป็นเราอยู่ใกล้กันทุกวัน และมีแฟนตัวจริงอีกคนที่อยู่ไม่ไกลกัน คงไม่อยากให้เสียใจ  หรืออะไรก็ตาม  เราพยายามทำให้ตัวเองมีความสุขบนความทุกข์ที่มันเกิดขึ้นพร้อมๆกันไป  ช่างบั่นทอนจิตใจซะเหลือเกิน หรือมันเป็นแค่รักเขาเพียงข้างเดียวเรื่อยมา  หรือว่าเขามีใจให้เราแล้ว แต่ไม่สามารถแสดงออกว่ารักกันได้ ก็ไม่รู้นะ  เราดูไม่ค่อยออก  แต่เหมือนเขาพอจะมีใจนิดๆ  แต่เขาก็ต้องกลัวเสียเครดิตในความเป็นชายหรือปล่าวก็ไม่รู้นะ