ทุกๆคน มักจะมีประสบการครั้งแรกคือ "รัก" รักครั้งแรกที่ผมไม่เคยลืม ผมชื่อโค้ก เป็นเกย์ แต่เรื่องนี้ไม่สำคัญหรอกครับสิ่งที่ผมอยากให้คนๆหนึ่งได้รู้ว่ายังมีคนๆหนึ่งที่คอยดูเขาห่างๆ เขาชื่อปั๊ม หากเธอเข้ามาอ่านเราคงดีใจมากน่ะ ที่ผมเข้ามาในวันนี้ไม่ได้เข้ามาเรียกร้องให้ใครสนใจ แต่อยากระบายความในใจที่คนๆหนึ่งรู้สึกดีกับอีกคน
เข้าเรื่องนะครับ ผมย้ายเข้าเรียนในโรงเรียนหนึ่งในจังหวัดตรัง ผมกับเขาอยู่คนล่ะห้องกัน เขาอยู่ห้อง2 ผมอยู่ห้อง1 ช่วงที่เข้ามารู้สึกว่ารักเขาเข้าเต็ม แต่ไม่กล้าบอกใครแม้เพื่อนที่สนิดที่สุดก็ไม่กล้าบอกพยามเก็บความรู้สึกดีๆไว้กับตัวเอง นานๆครั้งที่เราจะได้คุยกัน จนขึ้นป.4 มันอาจเด็กไปนะแต่ 555 ผมกับเขาได้อยู่ห้อง1 ความรู้สึกตอนนั้นคือดีใจมาก แต่แล้วเขาก็มาชอบเพื่อนสนิดเราแล้วให้เราช่วย ยอมรับเลยว่าฝืนใจช่วยมากๆ ทำไงได้เราก็แค่เกย์ ช่วงนั้นใครจะยอมรับได้ ผมดูเขามาตลอดไม่เคยมีวันไหนที่ไม่สนใจ จากที่รักก็เพิ่มเป็นรักมากขึ้นถึงเขาจะมีแฟนแล้วก็ตาม จนจบป.6 วันปัจฉิม ก่อนวันปัจฉิมหนึ่งวัน นอนคิดทั้งคืนว่าจะบอกเขาดีไมว่าเราชอบ พอถึงวันปัจฉิมหัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ใจลอยจนครูเรียกให้ไปรับเกียรติบัตรก็ยังนั่งนึกถึงเขา จนเพื่อนต้องสกิด อายไม ก็นิดนึงไม่อายคนอื่นหรอก แต่อายเขามากกว่า ถึงเวลาถ่ายรูป เขียนเสื้อ มันเป็นโอกาสเดียวที่ผมจะมีรูปคู่กับเขา เขียนความรู้สึกทั้งหมดบนเสื้อของเขา ผมเลยเดินเข้าไปหาเขาแบบรีบๆแบบปกติ เออๆ ลืมๆขอเขียนเสื้อหน่อยเดียวแกรลืมเรา เขาก็ตอบกลับมาว่า โห่ใครจะไปลืมได้ ในใจคืออยากกอดเขามาก แต่ไม่กล้า… ผมพยามหามุมที่จะเขียนความรู้สึกในใจบนเสื้อเขา แต่คนอื่นเขียนตัวโคตรใหญ่เลย ไม่เว้นที่ให้ผมเขียน จากที่ตั้งใจจะมาระบายความรู้สึกทั้งหมดแต่พื้นที่เหลือน้อยๆจริงๆทำไงได้ละก็เขาหล่อ ผมเลยเขียนตรงปกเสื้อด้านหลังของเขาด้วยปากกาสีชมพูว่า รัก คำเดียว ตัวเล็ก ด้วยความที่กลัวคนอื่นจะรู้ ก็ต้องแอบๆเขียนตัวเล็ก ผมต้องย้ายมาเรียนนาฏศิลปตอน ม.1 เริ่มมีคนเข้ามาทัก แต่ในใจมันทำไม่ได้ ที่จะไม่รักเขาคนนั้น เขาเขาอีกทีในFacebook ตอนม.2 ตอนนั้นดีใจมาก เริ่มมีหวังที่จะได้บอก จนวันนั้นตัดสินใจ ทักไปหาเขา เพื่อจะบอกความในใจ.... กลับบ้านมาตอนเย็น ผมทักไปหาเขา แล้วบอกความจริง แต่... ความจริงคือความจริง เขาบอกคงเป็นได้แค่เพื่อน ตั้งแต่วันนั้นรู้สึกมาตลอดว่าไม่น่าบอกเขาเลย แต่ก็บอกไปแล้ว ผมรู้สึกผิดมาตลอด จนตอนนี้ผมเรียนอยู่ม.4 ผมก็ยังรักเขาอยู่ และผมสัญญาว่าผมจะรักเขาแบบนี้ไปเรื่อยๆ โค้กรักปั๊มน่ะ
ยังรักอยู่ถึงเวลาจะผ่านไป
เข้าเรื่องนะครับ ผมย้ายเข้าเรียนในโรงเรียนหนึ่งในจังหวัดตรัง ผมกับเขาอยู่คนล่ะห้องกัน เขาอยู่ห้อง2 ผมอยู่ห้อง1 ช่วงที่เข้ามารู้สึกว่ารักเขาเข้าเต็ม แต่ไม่กล้าบอกใครแม้เพื่อนที่สนิดที่สุดก็ไม่กล้าบอกพยามเก็บความรู้สึกดีๆไว้กับตัวเอง นานๆครั้งที่เราจะได้คุยกัน จนขึ้นป.4 มันอาจเด็กไปนะแต่ 555 ผมกับเขาได้อยู่ห้อง1 ความรู้สึกตอนนั้นคือดีใจมาก แต่แล้วเขาก็มาชอบเพื่อนสนิดเราแล้วให้เราช่วย ยอมรับเลยว่าฝืนใจช่วยมากๆ ทำไงได้เราก็แค่เกย์ ช่วงนั้นใครจะยอมรับได้ ผมดูเขามาตลอดไม่เคยมีวันไหนที่ไม่สนใจ จากที่รักก็เพิ่มเป็นรักมากขึ้นถึงเขาจะมีแฟนแล้วก็ตาม จนจบป.6 วันปัจฉิม ก่อนวันปัจฉิมหนึ่งวัน นอนคิดทั้งคืนว่าจะบอกเขาดีไมว่าเราชอบ พอถึงวันปัจฉิมหัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ใจลอยจนครูเรียกให้ไปรับเกียรติบัตรก็ยังนั่งนึกถึงเขา จนเพื่อนต้องสกิด อายไม ก็นิดนึงไม่อายคนอื่นหรอก แต่อายเขามากกว่า ถึงเวลาถ่ายรูป เขียนเสื้อ มันเป็นโอกาสเดียวที่ผมจะมีรูปคู่กับเขา เขียนความรู้สึกทั้งหมดบนเสื้อของเขา ผมเลยเดินเข้าไปหาเขาแบบรีบๆแบบปกติ เออๆ ลืมๆขอเขียนเสื้อหน่อยเดียวแกรลืมเรา เขาก็ตอบกลับมาว่า โห่ใครจะไปลืมได้ ในใจคืออยากกอดเขามาก แต่ไม่กล้า… ผมพยามหามุมที่จะเขียนความรู้สึกในใจบนเสื้อเขา แต่คนอื่นเขียนตัวโคตรใหญ่เลย ไม่เว้นที่ให้ผมเขียน จากที่ตั้งใจจะมาระบายความรู้สึกทั้งหมดแต่พื้นที่เหลือน้อยๆจริงๆทำไงได้ละก็เขาหล่อ ผมเลยเขียนตรงปกเสื้อด้านหลังของเขาด้วยปากกาสีชมพูว่า รัก คำเดียว ตัวเล็ก ด้วยความที่กลัวคนอื่นจะรู้ ก็ต้องแอบๆเขียนตัวเล็ก ผมต้องย้ายมาเรียนนาฏศิลปตอน ม.1 เริ่มมีคนเข้ามาทัก แต่ในใจมันทำไม่ได้ ที่จะไม่รักเขาคนนั้น เขาเขาอีกทีในFacebook ตอนม.2 ตอนนั้นดีใจมาก เริ่มมีหวังที่จะได้บอก จนวันนั้นตัดสินใจ ทักไปหาเขา เพื่อจะบอกความในใจ.... กลับบ้านมาตอนเย็น ผมทักไปหาเขา แล้วบอกความจริง แต่... ความจริงคือความจริง เขาบอกคงเป็นได้แค่เพื่อน ตั้งแต่วันนั้นรู้สึกมาตลอดว่าไม่น่าบอกเขาเลย แต่ก็บอกไปแล้ว ผมรู้สึกผิดมาตลอด จนตอนนี้ผมเรียนอยู่ม.4 ผมก็ยังรักเขาอยู่ และผมสัญญาว่าผมจะรักเขาแบบนี้ไปเรื่อยๆ โค้กรักปั๊มน่ะ