เทพเจ้าทั้งสามองค์ได้ทรงฟังคำอ้อนวอนขอทางของพระนางมันทรี 
หน้าของพระนางมันทรีเต็มไปด้วยน้ำตาเทพเจ้าทั้งสามก็สงสารแล้วเปิดทางให้พระนางมันทรี พอเห็นเป็นแสงขึ้นมานางก็ยกหาบใส่บ่า เอาผ้ามาคาดใส่นมเอาไว้ แล้ววิ่งไป ร้องไห้ไปไม่ยอมหยุดแล้วก็มาถึงเรือนที่พักที่ลูกของนางเคยเล่นอยู่ แล้วก็ตกใจว่าทำไมไม่เห็นลูกของตนทั้งสองตกใจจะเป็นลม จึงได้เรียกลูกของตนว่า
กัณหาชาลีเจ้าอยู่ไหนลูกแม่ แม่กลับมาแล้ว แต่ทำไมลูกไม่ยอมมาหาแม่เล่า แต่ก่อนทำไมมาพร้อมเพรียงกัน มารับแม่ขอหาบจากแม่และก็มาไหว้แม่ ชาลีเจ้าจะเลือกเอาผลไม้ ส่วนกัณหาเจ้าจะขอกินนม และนอนบนตักเปรียบเหมือนกับลูกกวางที่อยากจะเจอแม่ตอนเย็น ลูกของแม่เจ้าไม่เคยได้รับความยากลำบากแม้แต่น้อย ริ้นไม่ได้ไต่ ไรก็ไม่ได้ตอม เคยได้ยินแต่เสียงเพลงกล่อมจากพี่เลี้ยงของเจ้า 
ในยามเจ้านอนแม้แต่ลมฝุ่นหรือดินก็ไม่ได้ถูกตัวของเจ้าเลย แม่ดูแลเจ้ามาตั้งแต่เด็ก เจ้าไม่เคยห่างแม่เลยแม้แต่คืนเดียว ในครั้งนี้ถึงทีต้องทำใจลำบาก สิ้นสมบัติ เสียญาติเหลือแต่ตัวต้องไปหาผลไม้มาเลี้ยงลูกกับสามีทุกเวลา แม่ก็มาทิ้งเจ้าเป็นกำพร้า ทั้งสองคน เหมือนลูกหงส์ที่ตกลงไปในบ่อโคลนจากตัวสีทองก็ตัวดำ เมื่อก่อนพอแม่กลับมาพอได้เห็นพวกเจ้า แม่ก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง แต่ก่อนแม่เคยได้ยินเสียงพวกเจ้าคุยกัน นั้นก็รอยเท้าพวกเจ้า แม่เห็นอยู่ นั้นกองทรายกับของเล่นของพวกเจ้ายังอยู่ แต่เเจ้าไปไหนกันแล้ว เรือนพักที่สีทองที่น่าดูมีเสียงนกร้องสำราญไพเราะ ทั้งจักจั่นร้องอยู่นั้นเหมือนดนตรีในผืนป่าใหญ่เพราะอะไรทำไมตอนนี้เงียบเหงาจัง ทั้งเรือนก็หมอง เหมือนเศร้าโศก หรือว่าพวกเจ้าจะต้องจากแม่ไปจริงๆเสียแล้ว
คราวนี้แล้วนางก็ไปถามสามีด้วยความสงสัยว่า พระพุทธเจ้าข้า หม่อมฉันตกใจลูกของเราหายไปไหนไม่รู้ หรือ จะพากันไปเล่นที่อื่นแล้วถูกเสือคาบไปกินเสียแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นคงเห็นศพ ไม่ก็ต้องมีเลือดเนื้อเหลืออยู่บ้างว่าตายไปแล้ว นี้ก็สุดจะนึกแล้ว ลูกแม่เอย แม่เคยได้รับขวัญจากเจ้าทุกครั้ง แต่ทำไมวันนี้ถึงไม่มา เหมือนทุกวันหรือว่าเจ้าจะตายในป่าหิมพานต์นี้ไปแล้ว