คือเรื่องมีอยู่ว่า ...
ผู้เป็นแม่ได้เลิกกับสามีเก่า ก่อนที่จะมีสามีใหม่ แต่ได้มีลูกอยู่ 2 คนด้วยกัน ตอนคนโต ป.3-4 คนเล็กประมาณ 5-6 ขวบ แล้วให้ลูกอยู่กับผู้เป็นพ่อ เพราะแม่คิดว่า พ่อทำงานข้าราชการ น่าจะเลี้ยงดูลูกได้ ส่วนตัวเองกลับมาอยู่บ้านของแม่ จนได้พบรักใหม่ และมีสามีใหม่ ตลอดระยะเวลาที่แม่มีครอบครัวใหม่ แม่ก็ยังไปเยี่ยมลูกบ้าง ส่งเงินไปบ้าง บ้างครั้งก็ไปรับมาเลี้ยงตอนช่วงปิดเทอม
จนลูกคนโตได้มาเรียนมหาวิทยาลัยใกล้บ้านของแม่ แม่ก็ยังส่งเสีย เวลาลูกคนโตอยากได้อะไร สามีเก่าก็จะโทรมาบอก แล้วให้ผู้เป็นแม่ซื้อใหม่ ผู้เป็นแม่ทำงานรับจ้าง ลูกอยากได้โทรศัทพ์ เครื่องล่ะ หมื่นกว่าบาท ผู้เป็นแม่ก็ได้แอบสามีและลูกใหม่ ซื้อให้ แอบให้เงินจำนวนหลายบาท บางครั้งสามีเก่าก็โทรมาขอเงินไปสอบเลื่อนตำแหน่งราชการ และ โทรมาขอเงินแม่ เพื่อไปขอภรรยาคนใหม่ ..ทีนี้ ลูกคนโตได้เรียนจบ และมีสามี ได้จัดงานแต่งงาน เงินค่าสินสอด ผู้เป็นแม่คิดว่าจะไม่เอา แต่สามีเก่า เอามาให้ 1 แสน แล้วสามีเก่า จะเอา 3 แสน ไว้จัดงานแต่งงานให้ ลูกคนรอง แต่ก็หมดไม่ถึงแสน แล้วบอกแม่ว่า 4 แสนจะคืนให้ลูกไปตั้งตัว แต่เราได้ยินว่า สามีเก่าเขาไม่คืนให้ ลูกคนโตเลย แต่แม่ก็ไม่ว่าอะไร แม่คิดแต่ว่าตัวเองไม่ได้เลี้ยงเขา เขาคงเอาเป็นค่าเลี้ยงดูมั้ง จนมาถึงวันนึง แม่ดูFacebook ลูกคนโต แม่เห็นลูกคนโตพาแม่ครูไปเที่ยวต่างประเทศก็เกิดน้อยใจ เวลาแม่โทรไปขอเงินซื้อยาบำรุง ลูกชอบบอกว่า ไม่คอยมี แต่แม่ก็ได้แต่เงียบ จนเรื่องมาถึงอีกวัน ที่สามีลูกคนโต ได้เขียนบันทึกประจำวัน แล้ว ได้มาจุดที่ว่า สามีลูกคนโตเขา พิมไว้ว่า ภรรยาเขารักแม่ครูมาก จนคิดว่า หากสามารถเลือกขึ้นรถเมย์ได้ คงจะไม่ขึ้นคันนี้ หากเลือกได้ อะไรประมาณนี้ แล้วลูกคนเล็ก(สามีใหม่)ก็ได้ไปต่อว่า สามีและลูกคนโตก็ได้มาขอโทษและลบบันทึกออก ..ทุกอย่างจบวินาทีนั้น...
ต่อมา แม่ได้ดูFacebook ของลูกคนโต แล้วได้ถามลูกคนเล็กว่า ไม่มีอะไรเขียนไว้เหรอ แล้วลูกคนเล็กได้เล่าให้ฟัง แม่จึงเสียใจจนไม่ฟังอะไรเลยจากลูกคนเล็กเลย โกรธ ร้องไห้ โทรไปต่อว่า และได้ทะเลาะกัน เราทั้งลูกคนเล็กก็ทะเลาะกับคนโตแรงมาก คราวนั้น ตัดแม่ลูกกัน ...
วันนึงแม่ได้ไป กทม. ได้ทำอาหารที่ลูกคนโตชอบ แม่โทรไป ลูกคนโตก็ไม่รับสาย แล้วเขาไม่โทรกลับมาเลย เราคิดว่าเขาตั้งใจไม่รับสาย จนทุกวันนี้ แม่คิดว่า เขาไม่คิดว่าแม่เป็นแม่เขาแล้ว อะไรประมาณนี้ แม่คิดว่า วันที่เขาคลอดลูก เขาคงจะคิดได้ แต่ก็ไม่ ...
จนวันที่คลอดลูก เขาก็ไม่ติดต่อมาเลย จนกระทั่งวันแม่ เขาไม่คิดจะมาหาแม่เลย ทั้งๆที่พักโรงแรมใกล้ๆบ้านแม่ ..และสามีของเขาได้เขียนบันทึกไว้ว่า ..คุณพ่อที่เป็นทั้งพ่อ แม่ และทุกอย่างของภรรยาผมอยู่ที่นั่น สมควรเหลือเกินที่เราจะพาเอมี่ไปกราบขอพรบุคคลสำคัญท่านนี้ ..นั้นกล่าวถึงว่า เขาเน้นย้ำว่า ไม่มีแม่ในชีวิตเขา ทั้งๆที่เป็นวันแม่ ...
ที่เรากล่าวมา เราเป็นลูกคนเล็กของแม่ ที่คนล่ะพ่อกัน แค่เรารู้สึกเสียใจไปกับแม่ ที่เขากล้าลืมได้ยังไง ผู้ให้คนนึงเลยนะ ให้กำเนิด ให้ความรัก ให้ในสิ่งที่ให้ได้ ถึงจะไม่มากเท่าคนรวย แต่แม่เราพยายามมากเลยนะ บางเรื่องที่เป็นความลับ เช่นแอบซื้อโทรศัทพ์ เราก็เพิ่งมารู้ตอนทะเลาะกัน เราไม่โกรธอะไรหรอก แต่เราคิดว่า ไม่ยุติธรรมกับแม่เราเลย บางครั้ง เขากับสามีเขามาเยี่ยมญาติจังหวัเดียวกัน บอกว่าจะมาหาแม่ แต่ไม่มา แม่เราว่าไม่เป็นไร แต่แม่แอบน้อยใจ
เราคิดว่า เรื่องนี้จะไม่เกิด หากเราไม่เล่าให้แม่ฟัง และสามีเขาไม่คิดจะตำหนิแม่เรา เราก็คิดว่าเราผิดนะ ..แล้วเราไม่มีโอกาสขอโทษแล้วล่ะ แต่อีกนัยนึง เขาเป็นภรรยา เขาไม่คิดจะบอก หรือเตือนสามีบ้างเหรอ สามีเขาและเขาก็ดีกับเรานะ ช่วงที่เราไปหาบ่อยๆ แต่ก็เกินไปนะ สำหรับแม่เรา เราแค่อยากปกป้องแม่ ที่ๆเราดู และรู้มาตลอด แม่เราเป็นผู้ให้มาตลอด แม่เราเคยขอเงิน แต่ก็ก็ชอบพูดว่าไม่มี ภาระเยอะ ให้ได้ 5พัน แม่เราดีใจนะ มีครั้งนึง แม่เรายืมหมื่นนึง เขาทวงเหมือนแม่เราเป็นคนอื่น (แม่เราใช้แล้ว) จนแม่รู้สึกเสียใจ ...ไม่รู้สิ จนเราเองคิดไปเองว่า เขาเอาคืนแม่เราหรือเปล่า ที่ เขาว่าแม่ใจดำ ทิ้งเขาไปตอนเด็ก ...เราคิดว่า มันเป็นโชคชะตาซะมากกว่า ที่คนเราอยู่ด้วยกันไม่ได้ ก็ต้องแยกทางกันไป เมื่อทะเลาะกัน แต่คนเราเมื่อมีวุฒิภาวะแล้วก็น่าจะคิดได้นะ .....
เราอยากจะถามความคิดเห็นจาก เพื่อนๆดู ว่าคิดยังไง กับเรื่องนี้เรารู้ว่าเราผิด แต่ ผู้เป็นแม่ ก็คือแม่ไม่ใช่หรอ เราแค่อยากให้เขา มาขอโทษแม่ ทำดีกับแม่อย่างที่แม่ทำดีกับเขา ...เราไม่อยากให้เขาเป็นบาป จะไม่คุยหรือ ไม่มองหน้าเรา เราโอเคนะ ..อีกอย่าง แม่เราจะได้มีความสุข
เราอยากทราบความคิดเห็นของเพื่อนๆดู ว่า คนเป็นลูก สามารถโกรธ แม่ หรือ ลืมไปเลยว่ามีแม่ ได้เหรอ
ผู้เป็นแม่ได้เลิกกับสามีเก่า ก่อนที่จะมีสามีใหม่ แต่ได้มีลูกอยู่ 2 คนด้วยกัน ตอนคนโต ป.3-4 คนเล็กประมาณ 5-6 ขวบ แล้วให้ลูกอยู่กับผู้เป็นพ่อ เพราะแม่คิดว่า พ่อทำงานข้าราชการ น่าจะเลี้ยงดูลูกได้ ส่วนตัวเองกลับมาอยู่บ้านของแม่ จนได้พบรักใหม่ และมีสามีใหม่ ตลอดระยะเวลาที่แม่มีครอบครัวใหม่ แม่ก็ยังไปเยี่ยมลูกบ้าง ส่งเงินไปบ้าง บ้างครั้งก็ไปรับมาเลี้ยงตอนช่วงปิดเทอม
จนลูกคนโตได้มาเรียนมหาวิทยาลัยใกล้บ้านของแม่ แม่ก็ยังส่งเสีย เวลาลูกคนโตอยากได้อะไร สามีเก่าก็จะโทรมาบอก แล้วให้ผู้เป็นแม่ซื้อใหม่ ผู้เป็นแม่ทำงานรับจ้าง ลูกอยากได้โทรศัทพ์ เครื่องล่ะ หมื่นกว่าบาท ผู้เป็นแม่ก็ได้แอบสามีและลูกใหม่ ซื้อให้ แอบให้เงินจำนวนหลายบาท บางครั้งสามีเก่าก็โทรมาขอเงินไปสอบเลื่อนตำแหน่งราชการ และ โทรมาขอเงินแม่ เพื่อไปขอภรรยาคนใหม่ ..ทีนี้ ลูกคนโตได้เรียนจบ และมีสามี ได้จัดงานแต่งงาน เงินค่าสินสอด ผู้เป็นแม่คิดว่าจะไม่เอา แต่สามีเก่า เอามาให้ 1 แสน แล้วสามีเก่า จะเอา 3 แสน ไว้จัดงานแต่งงานให้ ลูกคนรอง แต่ก็หมดไม่ถึงแสน แล้วบอกแม่ว่า 4 แสนจะคืนให้ลูกไปตั้งตัว แต่เราได้ยินว่า สามีเก่าเขาไม่คืนให้ ลูกคนโตเลย แต่แม่ก็ไม่ว่าอะไร แม่คิดแต่ว่าตัวเองไม่ได้เลี้ยงเขา เขาคงเอาเป็นค่าเลี้ยงดูมั้ง จนมาถึงวันนึง แม่ดูFacebook ลูกคนโต แม่เห็นลูกคนโตพาแม่ครูไปเที่ยวต่างประเทศก็เกิดน้อยใจ เวลาแม่โทรไปขอเงินซื้อยาบำรุง ลูกชอบบอกว่า ไม่คอยมี แต่แม่ก็ได้แต่เงียบ จนเรื่องมาถึงอีกวัน ที่สามีลูกคนโต ได้เขียนบันทึกประจำวัน แล้ว ได้มาจุดที่ว่า สามีลูกคนโตเขา พิมไว้ว่า ภรรยาเขารักแม่ครูมาก จนคิดว่า หากสามารถเลือกขึ้นรถเมย์ได้ คงจะไม่ขึ้นคันนี้ หากเลือกได้ อะไรประมาณนี้ แล้วลูกคนเล็ก(สามีใหม่)ก็ได้ไปต่อว่า สามีและลูกคนโตก็ได้มาขอโทษและลบบันทึกออก ..ทุกอย่างจบวินาทีนั้น...
ต่อมา แม่ได้ดูFacebook ของลูกคนโต แล้วได้ถามลูกคนเล็กว่า ไม่มีอะไรเขียนไว้เหรอ แล้วลูกคนเล็กได้เล่าให้ฟัง แม่จึงเสียใจจนไม่ฟังอะไรเลยจากลูกคนเล็กเลย โกรธ ร้องไห้ โทรไปต่อว่า และได้ทะเลาะกัน เราทั้งลูกคนเล็กก็ทะเลาะกับคนโตแรงมาก คราวนั้น ตัดแม่ลูกกัน ...
วันนึงแม่ได้ไป กทม. ได้ทำอาหารที่ลูกคนโตชอบ แม่โทรไป ลูกคนโตก็ไม่รับสาย แล้วเขาไม่โทรกลับมาเลย เราคิดว่าเขาตั้งใจไม่รับสาย จนทุกวันนี้ แม่คิดว่า เขาไม่คิดว่าแม่เป็นแม่เขาแล้ว อะไรประมาณนี้ แม่คิดว่า วันที่เขาคลอดลูก เขาคงจะคิดได้ แต่ก็ไม่ ...
จนวันที่คลอดลูก เขาก็ไม่ติดต่อมาเลย จนกระทั่งวันแม่ เขาไม่คิดจะมาหาแม่เลย ทั้งๆที่พักโรงแรมใกล้ๆบ้านแม่ ..และสามีของเขาได้เขียนบันทึกไว้ว่า ..คุณพ่อที่เป็นทั้งพ่อ แม่ และทุกอย่างของภรรยาผมอยู่ที่นั่น สมควรเหลือเกินที่เราจะพาเอมี่ไปกราบขอพรบุคคลสำคัญท่านนี้ ..นั้นกล่าวถึงว่า เขาเน้นย้ำว่า ไม่มีแม่ในชีวิตเขา ทั้งๆที่เป็นวันแม่ ...
ที่เรากล่าวมา เราเป็นลูกคนเล็กของแม่ ที่คนล่ะพ่อกัน แค่เรารู้สึกเสียใจไปกับแม่ ที่เขากล้าลืมได้ยังไง ผู้ให้คนนึงเลยนะ ให้กำเนิด ให้ความรัก ให้ในสิ่งที่ให้ได้ ถึงจะไม่มากเท่าคนรวย แต่แม่เราพยายามมากเลยนะ บางเรื่องที่เป็นความลับ เช่นแอบซื้อโทรศัทพ์ เราก็เพิ่งมารู้ตอนทะเลาะกัน เราไม่โกรธอะไรหรอก แต่เราคิดว่า ไม่ยุติธรรมกับแม่เราเลย บางครั้ง เขากับสามีเขามาเยี่ยมญาติจังหวัเดียวกัน บอกว่าจะมาหาแม่ แต่ไม่มา แม่เราว่าไม่เป็นไร แต่แม่แอบน้อยใจ
เราคิดว่า เรื่องนี้จะไม่เกิด หากเราไม่เล่าให้แม่ฟัง และสามีเขาไม่คิดจะตำหนิแม่เรา เราก็คิดว่าเราผิดนะ ..แล้วเราไม่มีโอกาสขอโทษแล้วล่ะ แต่อีกนัยนึง เขาเป็นภรรยา เขาไม่คิดจะบอก หรือเตือนสามีบ้างเหรอ สามีเขาและเขาก็ดีกับเรานะ ช่วงที่เราไปหาบ่อยๆ แต่ก็เกินไปนะ สำหรับแม่เรา เราแค่อยากปกป้องแม่ ที่ๆเราดู และรู้มาตลอด แม่เราเป็นผู้ให้มาตลอด แม่เราเคยขอเงิน แต่ก็ก็ชอบพูดว่าไม่มี ภาระเยอะ ให้ได้ 5พัน แม่เราดีใจนะ มีครั้งนึง แม่เรายืมหมื่นนึง เขาทวงเหมือนแม่เราเป็นคนอื่น (แม่เราใช้แล้ว) จนแม่รู้สึกเสียใจ ...ไม่รู้สิ จนเราเองคิดไปเองว่า เขาเอาคืนแม่เราหรือเปล่า ที่ เขาว่าแม่ใจดำ ทิ้งเขาไปตอนเด็ก ...เราคิดว่า มันเป็นโชคชะตาซะมากกว่า ที่คนเราอยู่ด้วยกันไม่ได้ ก็ต้องแยกทางกันไป เมื่อทะเลาะกัน แต่คนเราเมื่อมีวุฒิภาวะแล้วก็น่าจะคิดได้นะ .....
เราอยากจะถามความคิดเห็นจาก เพื่อนๆดู ว่าคิดยังไง กับเรื่องนี้เรารู้ว่าเราผิด แต่ ผู้เป็นแม่ ก็คือแม่ไม่ใช่หรอ เราแค่อยากให้เขา มาขอโทษแม่ ทำดีกับแม่อย่างที่แม่ทำดีกับเขา ...เราไม่อยากให้เขาเป็นบาป จะไม่คุยหรือ ไม่มองหน้าเรา เราโอเคนะ ..อีกอย่าง แม่เราจะได้มีความสุข