ทำไงดีครับ ผมลืมน้องเขาไม่ลงจริงๆ

ความรักของผมเริ่มต้นจากความผูกพันธ์แบบไม่รู้ตัว (ผมเคยชอบผู้หญิงแล้วมาชอบผู้ชายครับ) ผมเป็นคนทำค่ายตำแหน่งสูงอยู่ครับ ในแต่ละครั้งมีเด็กมากมายเข้ามาค่ายแต่ทุกครั้งก็มีความรักเกิดขึ้นแล้วก็จบไป ....แต่วันหนึ่งมีเหตุการณ์ที่ผมต้องรับเด็กคนหนึ่งเพราะน้องมีปัญหาครอบครัว ผมดูแลน้องร่วมเวลาหกปี ตั้งแต่ 13-18 ปี จนวันหนึ่งผมรู้สึกว่ารักน้องเขาไปแล้วจริง เป็นอะไรที่อึดอัดมากผมตัดสิ้นใจสารภาพความในใจทั้งหมด น้องไม่ปฎิเสธและคุยกับผมหลังจากนั้นหนึ่งปี (ไม่มีสถานะแฟน แต่การกระทำเหมือนแฟนกันมาก) ผมยอมทุกอย่างเพื่อน้องคนนี้ ทำอะไรให้ไม่มีคำว่าเหนื่อย ไม่มีคำว่าไม่มีสำหรับน้อง ทำทุกอย่างครับ เพื่อตอบแทนที่น้องอยู่ข้างๆผม (นิสัยผมออกจะตรงครับ แบบว่า มีอะไรก็ต้องบอก อะไรที่เคยทำ ถ้าไม่อยากทำก็บอก เช่น ทำอะไร ถึงบ้านหรือยัง จะไปไหนก็บอก และผมก็ชอบถาม) ทุกอย่างเดินทางมาอย่างไม่ราบรื่น เพราะหลายครั้งที่เราทะเลาะกัน เพราะเรื่องไม่ไว้ใจ แต่ในขณะเดี่ยวกันก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าไม่มีสิทธิ์ แม้ไม่มีสถานะแต่การกระทำชัดเจน ในใจลึกๆผมแอบเหนื่อยว่ากำลังทำอะไรอยู่ เพราะผมต้องต่อสู้เพื่อความรักอยู่ (ผมโดนด่า ว่า งี่เง่า น่าเบื่อ น่ารำคาญ สารพัดคำด่าครับ) ผมยอมรับว่าผมเรื่องเยอะครับ เพราะสิ่งที่ผมถามผมเป็นห่วง เช่นอยู่ไหน ทำอะไร ไปกับเพื่อนอ่อ เป็นต้นน หลังจากเหตุการณ์ต่างๆผ่านมา ผมเลิกทำทุกอย่างเช่น เลิกซื้อเสื้อผ้าให้ เลิกทุกอย่างที่เป็นการให้ แต่ทุกอย่างที่เลิกเพื่อจะดูว่ามันคืออะไร จากปกติอยากได้อะไรผมซื้อให้เลยไม่ว่าแพงแค่ไหน ผมเริ่มไม่ทำให้ สิ่งที่ผมได้กลับมาคือความเสียใจ กลายเป็นว่า ผมเ_้ยพอเป็นน้องกลับซื้ออะไรให้ไม่ได้ ผมตอแห_ ว่าไม่มีเงิน (ช่วงหนึ่งผมเจอปัญหาเรื่องการเงิน เพราะเรื่องการโอนที่ อะไรต่างๆ แถมผมออกจากงานที่รักเพื่อมาเริ่มชีวิตใหม่หลังจากแม่เสีย) จริงๆในใจของผมไม่เคยที่จะไม่ทำให้ เพราะผมรัก แม้เป็นน้องผมก็ทำให้ ....หลังจากนั้น ผมกลายเป็นคนที่น่าเบื่อ แถม ไม่มีอะไรที่จะให้แล้ว ..พอผมพูดเรื่องปัญหากลายเป็นว่านั้นคือเรื่องของผม จากแต่ก่อนปรึกษาได้ ผมหายไปจากชีวิตน้องเพราะคำพูดที่ว่าคุยอะไรเยอะแยะ น่าเบื่อ ผมตัดสิ้นใจกลับไปทักผมโดนด่าเละครับ แถมยังได้ยินคำว่า หายไปชีวิตกูดีขึ้นเยอะ ผมพูดอะไรไม่ออกครับ ร้องไห้หนักมาก เพราะรักน้องมากเด็กที่เราเลี้ยงมาดูแลมาจะมีคำพูดแบบนี้ หลังจากนั้นผมหายไป สิบห้าวันเพราะงานยุงและผมต้องออกเดินทาง วันหนึ่งผมมานั่งคิดอภัยให้น้องน่ะกลับไปทัก(ตั้งใจมากว่าจะกลับไปดูแลเพราะผมถือว่ามีน้องชายแค่คนเดี่ยว) ทุกอย่างดูจะโอเคน่ะครับ ...ผมดีใจมากที่ผมได้กลับไปคุยกับน้อง แต่ผมต้องช็อคอีกครั้ง เมื่อมีคำพูดมาว่า ต่อไปนี้เลิกทักกูได้แล้วน่ะ มันห่วย .. งง เลย ใจเราตอนนั้นแทบจะทรุดน้ำตาผมไหลมาแบบไม่รู้ตัว ผมได้พิมพ์ความในใจให้เขาฟังทั้งหมด ผมไม่กล้าพูดอะไรต่อเลยครับ ผมหยุดพิมพ์ และวางโทรศัพท์ลง ..........สิ่งที่เกิดขึ้น ผมเสียใจมากครับ คนที่ผมรักผมไม่มีโกรธ ผมร้องไห้จนคนที่ทำงานตกใจ ทุกคนเรียกผมและให้กำลังใจอย่างมาก ในช่วงชีวิตหนึ่งผมได้รู้แล้วว่า ผมรักน้องคนนี้จริง ผมตัดสิ้นใจปิดห้องร้องไห้จนหมดแรง ......วันนี้ผมไม่ค่อยแข็งแรงน่ะครับ ใจยังเป็นแผลอยู่ แต่ที่ผมยิ้มได้ เพราะงานครับ ผมรักมากไปครับ แต่ผมยังพร้อมจะยื่นมือช่วยเหลือหากวันใดที่น้องร้องขอ แต่ขอให้จิตใจแข็งแรงกว่านี้หน่อย เหตุนี้หรือเปล่าครับที่ผมลืมน้องเขาไม่ได้จริงๆ ................................... ผมผิดใช่ไหมครับที่ผมเป็นห่วงและเยอะ ...................ผมผิดตรงไหนบ้างครับ