คือเมื่อวาน จขกท. หลังเลิกงานก็กำลังจะกลับบ้านเหมือนทุกวันแต่ทำไมวันนี้แปลกๆ วันนี้คนมองเราเยอะขึ้น
เราก็แบบ เห้ย นี่เราดูขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หว้า แล้วก็เดินมั่นหน้าไปอีกร่วม300เมตร สักพักมันรู้สึกช่วงล่างเย็นๆโหวงๆ
ก็เลยเอามือจับเป้าดู แล้วแบบกรี้ดดังมาก *กรี้ดในใจ คือตอนนั้นยืนหน้าชาแบบที่ว่าชีวิตนี้ไม่สามารถดำรงต่อไปได้อีกแล้ว
ซิปรูดเอง ซิปลงมาได้ไงวะ คือตรูไม่ได้ลืมรูดแน่ๆ ก็เลยรูดขึ้นผ่านไปสัก5นาทีรถตู้ยังไม่มา เลยลองจับเป้าอีกที
ขุ่นพระ ลงมาอีกละคือใจคอจะให้ตูอายตายตรงนี้เลยใช่ไหม ตอนนั้นคือแบบในใจคิดธรณีโปรดสูบฉัน ฉันมิอาจยืนหยัดบนโลกใบนี้ได้อีกแล้ว
พอถึงบ้านถอดกางเกงแสล็คออก กะจะชีกทิ้งให้เป็นผุยผง ไม่อยากเห็นมันอีกเหมือนตราบาปในชีวิต
พลันสายตาเหลือบไปเห็นค้นบนหลังตู้ ตอนนั้นความคิดฝ่ายธรรมเริ่มแทรกแซง ซิปหลุด แสดงว่าซิปหลวม เมื่อซิปหลวมควรทำไง
ซิปเป็นเหล็ก เหล็กหลวมควรทำไง ปื้ง! เอาค้อนตอก ด้วยความคิดโง่เลยลองเอาค้อนตีไปที่ซิป เบาๆแต่หนักหน่วงอยู่ 3-4ที
แล้วลองรูดดู เหย โอเคแฮะ ไม่ลื่น ไหนลองใส่เดินในบ้าน วนอยู่แปดตลบ ก็ต้องร้อง เห้ยยย
เจ๋งง ซิปไม่รูดแล้ว เห้ยย เป็นไปได้อ้ะ สรุปได้ผลฮะ เอาค้อนทุบ แก้ปัญหาซิปรูดซิปตกได้ดีเยี่ยม
แล้ว จขกท. กับกางเกงและซิปก็อยู่กันอย่างมีความสุขสืบมา