พ่อแม่ที่สอนลูกแบบนั้นมันดีหรือไม่กับสังคมที่โหดร้ายและอันตรายแบบนี้

ตั้งแต่เล็กๆไปเรียนครูก็สอน ว่าคนเราควรมีน้ำใจ เห็นอกเห็นใจคนอื่น พูดจาไพเราะไม่พูดหยาบคาย ไม่พูดจาดูถูกคนอื่น

ศาสนาพุทธก็สอนว่าคนเราไม่ควรฆ่าสัตว์ ไม่ควรดื่มเหล้า ไม่ขโมยของคนอื่น ไม่ผิดลูกเมียใคร ไม่พูดจาหยาบคายส่อเสียดคนอื่น

พ่อแม่ก็สอนให้รู้จักอดทน ใครแกล้งก็อย่าแกล้งตอบ ต้องรู้จักยอมคน อยู่ที่ไหนต้องรู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน กริยามารยาทต้องเรียบร้อย

ไปลามาไหว้ ใครให้ของก็ต้องพูดคำขอบคุณ ทำผิดต้องรู้จักขอโทษ และยอมรับผิด อย่าโกหก ต้องเรียนหนังสือให้เก่ง  ขยัน และประหยัด

                                                            นั่นคือสิ่งที่ถูกสอนกันมา

แต่พอเราโตขึ้นจนเราเรียนจบหางานทำ เราต้องพบปะผู้คนมากมายทั้งในที่ทำงาน และสังคมภายนอก เพื่อนฝูงต่างๆ

เราได้เห็นนิสัยของคนต่างๆที่มาจากที่ต่างๆ จากสถาบันต่างๆ จากครอบครัวต่างๆ ซึ่งบางที่ก็ถูกฝึกสอนมาต่างกันแต่ก็ไม่มาก

เวลาทำงานก็มีเพื่อนที่พูดคุยด้วยดีต่อหน้า แต่พอลับหลังกลับนินทาเสียๆหายๆ นี่เหรอเพื่อน หรือคนในที่ทำงานที่ไม่ชอบเรา

ก็จะหาเรื่องต่างๆนาๆ มาแกล้งเราทำให้เราไม่พอใจแล้วรายงานหัวหน้าให้ไล่เราออก

และหัวหน้าก็ไล่ออกทั้งที่เราไม่ผิดเพราะเห็นแก่พวกพ้องตัวเอง

เรื่องแบบนี้มีแน่นอนเหมือนละคนเป๊ะๆ

แล้วพอเราเจอเรื่องแบบนี้ ความอดทน หรือทุกอย่างที่สอนมามันลืมหมด

และบางทีก็คิดว่าทำไมต้องสอนให้เราอดทนและยอมคนที่เขามารังแกเราด้วย

แรกๆก็จะยอม แต่พอบ่อยๆเข้ารับรองไม่มีใครยอมใครได้ตลอดหรอก คล้ายๆนางเอกที่ถูกกลั่นแกล้งตลอด

และต้องยอมตลอด อยากถามคนดูหรือพ่อแม่

ที่สอนลูกตัวเองว่าอยากให้ลูกยอมแบบน้นไหม เวลาดูละครแบบนี้ก็เห็น

แต่พ่อแม่บอกว่ายอมทำไม ทำไมไม่สู้ด่านางเอกว่าโง่อย่างโน้นอย่างนี้ แต่ลืมไป

หรือเปล่าว่าสอนลูกตัวเองให้ยอมคน" แต่ถ้าครอบครัวไหนที่สอนให้ลูกสู้คน

ไม่ยอมให้โดนกลั่นแกล้ง หรือให้รู้จักป้องกันตัว รับรองเวลาที่ลูกคุณเจอเรื่อง

เลวร้ายเขาจะกล้าที่จะต่อสู้กับเรื่องเลวร้ายเหล่านั้นได้ ยิ่งด้วยสังคมสมัยนี้ที่เต็ม

ไปด้วยโจรฆ่าข่มขืน พ่อแม่ก็ต้องห่วงลูกสาวตัวเอง ให้ลูกเรียนศิลปะการ

ต่อสู้ป้องกันตัวก็ดีนะคะ และสอนให้ลูกมีสติเสมอเวลาเจอเรื่องเลวร้าย

สติและความกล้าจะทำให้เขารอดมาได้ค่ะ  เพราะเราก็เคยเจอเรื่องเลวร้ายมาหลาย

ครั้งโชคดีที่มีสติและความกล้าถึงรอดมาได้ ไม่งั้นคงมีข่าวหน้าหนึ่งแล้วค่ะ

ทั้งหมดที่พ่อแม่สอนมาไม่ใช่ไม่ดีนะคะ แต่ควรเพิ่มเติมบางอย่างเข้าไปด้วยค่ะ

ไม่ใช่สอนให้อดทนกับปัญหาอย่างเดียว เพระาคนเราถ้ารับอะไรที่

ไม่ชอบหรือเก็บไว้อย่างเดียวมันจะทำให้คนเราสะสมความเครียดค่ะ พอเครียดมากๆ

หาทางออกไม่ได้ สุดท้ายก็ฆ่าตัวตายอีก เพราะพ่อแม่ไม่เคยสอน

ให้หาทางออกทางอื่นเลยนอกจากว่าอดทนอย่างเดียว และอยากบอกพ่อแม่หลายคน

ที่สอนลูกว่าเวลาลูกมีปัญหามาปรึกษาก็อยากให้ฟัง ถ้าคุณไม่ฟังลูก

จะไปปรึกษากับเพื่อนที่เขาไว้ใจ ซึ่งคำตอบนั้นอาจจะถูกหรือไม่ถูกก็ได้

และเวลาลูกทำผิดเขามาสารภาพก็อยากให้อภัยถ้าไม่ร้ายแรงเกินไป อยากให้ฟัง

เหตุผลว่าทำไมลูกถึงทำผิดแบบนั้น อย่าปิดโอกาสลูกโดยที่ว่าลูกเถียงไม่ยอมรับผิด

ซึ่งเด็กบางคนเวลาทำผิดเขาก็ยอมรับผิดนะ แต่ก็อยากอธิบายว่าทำไม

ถึงทำผิด และอยากให้พ่อแม่เข้าใจและอภัยให้เขา และลูกอยากทำอะไรหรือเรียนอะไร

ให้ทำไปเถอะ อย่าบังคับลูกเลย เพราะลูกจะไม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำ

โดยไม่ชอบ ถ้าพ่อแม่อยากเห็นลูกมีความสุขก็อย่าบังคับเขาเลย ถ้าสิ่งที่เขาชอบ

และอยากทำไม่ผิด ไม่เลวร้าย และสามารถทำได้หาได้ไม่เกินกำลังตัวเอง

เราไม่อยากให้ลูกของพวกคุณต้องเหมือนเรา ของเราไม่ใช่พ่อแม่บังคับหรือ

ห้ามทำอะไรนะ แต่เป็นพี่เรา ที่เขาห้ามเราทุกอย่างในชีวิต ตอนเรียนก็ห้ามเล่น

กีฬา แต่เราชอบจนเราได้ติดแข่งเลยต้องบอกความจริงว่าเราแอบไปเล่นกีฬา

จนการเรียนเราจากที่เคยสอบได้ต้นๆของห้องกลายเป็นที่โหล่หรือรองที่โหล่

ของห้อง ตอนนั้นเราไม่มีความสุขเลย ถูกด่าทุกวัน จนคิดว่าจะเรียนไปทำไม

ไม่สนใจการบ้านก็ไม่ทำส่งถูกตีอีก ทั้งที่เราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พอโตมา

ได้ออกไปเรียนไกลจากบ้านพี่ก็ผลการเรียนดีมาก กิจกรรมทุกอย่างที่อยากทำกีฬา

ที่อยากเล่นก็ได้เล่นได้แข่งขันชนะบ้างแพ้บ้าง แต่อยากบอกว่ามีความสุข

มากเพราะไม่มีพี่มาคอยบังคับชีวิตเรา เราเลือกทางเดินเอง จนตอนนี้มาอยู่กับพี่

พี่ก็ไม่ยอมโน่นนี่ อยากขับรถเป็นเขาก็ไม่ยอม จนเราต้องไปแอบเรียนขับรถเอง

และสอบใบขับขี่ผ่าน เราดีใจและภูมิใจตัวเองนะที่ทำได้ เพราะได้จับรถแค่ตอนเรียน

10 ชั่วโมงเองและสอบผ่านได้ อยากบอกพ่อแม่ที่บังคับและห้ามลูกทุกอย่างว่าถ้า

อยากเห็นลุกประสบความสำเร็จในชีวิตอย่าไปบังคับหรือห้ามเขาทุกอย่างให้เขาเรียน

และทำในสิ่งที่เขารัก และพ่อแม่คอยประคองและคอยช่วยเหลือเป็นกำลังใจให้ลูกอยู่ห่างๆก็พอ

อย่ากลัวว่าลูกตัวเองจะเดินทางที่ผิด เราสอนเขาคอยชี้แนะเขาว่าไหนผิดถูกพอ

นอกจากนั้นประสบการณ์จะสอนเขาเอง   ชีวิตเราที่ผ่านมาก็เคยอยู่ในชุมชนที่แวดล้อม

ไปด้วยยาเสพย์ติด การพนัน เล่นยา และเพื่อนกินเหล้าสูบบุหรี่ แต่เราไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นเลย

ถึงพ่อแม่เราจะไม่อยู่ข้างๆคอยเตือนเราก็ตามแต่เรารู้ว่าสิ่งไหนดีไม่ดี และเราจะไม่ทำสิ่งไม่ดีเด็ดขาด

เพราะฉะนั้นเชื่อใจลุกคุณปล่อยให้เขาเลือกทางเดินเองเถอะค่ะ

(พ่อแม่ไม่ได้หมายถึงทั้งหมดนะคะ หมายถึงบางส่วนค่ะที่สอนลูกแบบนั้น)

.ที่เราพูดมาทั้งหมดมันมาจากความคิดเราเองค่ะ มาจากประสบการณ์ที่เราเคยเจอมามีทั้งดีและไม่ดี

แต่เราก็ผ่านมาได้ด้วยตัวเราเอง หากเราพูดอะไรที่
ผิดไปบ้างก็อย่าถือโทษเลยนะคะ เราแค่มาเล่าประสบการณ์ของเราที่ผ่านมาค่ะ

และอยากฝากเป็นแง่คิดให้กับพ่อแม่ที่ยังสอนลูกแบบนี้ค่ะ  เราขอเล่าแค่นี้ค่ะ อาจยาวไปขอโทษด้วนนะคะ