กลอนแปดเขียนแบบมือ...

เขียนแบบมือมันไม่ง่ายคล้ายที่คิด...

พอเขียนผิดก็ต้องลบจบเส้นนั้น...

เขียนผิดถูกอยู่อย่างนี้มีทั้งวัน...

แต่กระนั้นก็ต้องเขียนเรียนรู้ไป...


อันตัวผมเป็นผู้สอนป้อนวิชา...

เขาให้มาสอนศาสตร์นี้มีความนัย...

เพราะผมจบวิศวกรรมออกแบบไง...

เขาเลยให้สอนเขียนแบบแทบทุกตัว...


แต่เขียนมือนั้นมันยากปากบอกเลย...

คนไม่เคยบอกตามตรงคงต้องกลัว...

แต่ผมเขียนมาเป็นหมื่นลื่นในหัว...

ง่ายในตัวเพราะเป็นของมองคุ้นเคย...


ถึงอย่างนั้นพอไม่เขียนเรียนเท่าไหร่...

ก็ลืมไปตามเวลาพาเฉลย...

ว่าจริงแล้วของอย่างนี้ที่ปล่อยเชย...

มันจะเสยเข้าปลายคางกลางห้องเรียน...


หากแม้นว่านักศึกษาพากันถาม...

ในเนื้อความที่เราป้อนสอนให้เขียน...

แล้วตัวเราตอบไม่ได้คล้ายวิงเวียน...

คำติเตียนจะเกิดมีที่ใจเขา...


เพราะฉะนั้นตัวเราต้องท่องความหลัง...

ถึงลืมมันก็ต้องฟื้นคืนเรื่องเก่า...

จึงมานั่งฝึกหัดเขียนเพียรเรียนเล่า...

เพราะต้องเอาความรู้นี้มีไปสอน...