*** อยากทราบว่าอะไรที่ทำให้แม่แท้ๆเกลียดเราได้ถึงขนาดนี้ เราเสียใจนะ คนที่เราต้องการได้ความรักความอบอุ่นคือแม่ ***
เราเป็นพี่คนโต แม่เอาเราไปให้ยายเราเลี้ยงที่บ้านนอก พ่อเรารักเรามาก มักจะมาหามาเยี่ยมบ่อยๆ เราโตมากับยายจนถึงชั้นอนุบาล เรารักยายเรามากๆ มีครั้งนึงยายเราดิ้นปวดท้องดูเจ็บปวดมาก เราร้องไห้หนักสุดๆจนเคยเอ่ยปากว่า "ถ้ายายตายจะตายตาม" เวลาแม่เรามาเยี่ยมเรา มาสอนการบ้านชอบตีชอบเขกหัว ด่า เพราะเขียนหนังสือไม่สวยไม่ถูกใจ ด้วยความเป็นเด็กยายเราไม่เคยด่าไม่เคยตี ได้แต่ค่อยๆสอน ค่อยๆดุค่อยๆเตือน เป็นคนสุภาพพูดจาอ่อนโยน เรากลัวแม่รนรานจนทำอะไรไม่ถูก เลยมักโดนแม่ตีบ่อยๆ แม่เราเป็นคนขี้โมโห ขี้ใจร้อน แต่เราก็ดีใจทุกครั้งที่พ่อแม่มาเยี่ยม มักจะมีเสื้อผ้าจากห้าง ขนมดีๆทั้งนั้นมาฝาก แม่เราบอกว่าเรากำลังจะมีน้องนะ เราดีใจที่สุด จนถึงเวลาจะขึ้นป.1 แม่เรามารับเรากลับไปอยู่ด้วย ชีวิตก็พลิกผัน เราเอาแต่ร้องกลับหายาย บอกอยากอยู่กับยายมากกว่า แต่แม่ก็ขู่ว่าถ้ากลับไปให้หาตังเองนะไม่ส่งเงินไปให้แล้ว เราเลยจำใจต้องอยู่ แต่จะร้องขอกลับไปหายายทุกๆปิดเทอม แม่เราคลอดน้อง แม่เราก็เปลี่ยนไป แม่รักน้องเรามาก น้องเราเป็นผู้ชาย แต่เกิดมาปากแหว่งเพดานโหว่ง อาการตอนแรกแทบไม่รอด 50 50 ทำให้แม่ยิ่งทะนุถนอมน้องมากขึ้น พอน้องได้ 5 เดือนน้องก็เริ่มแข็งแรงเป็นปกติ
พอเรา 8 ขวบ ก็เริ่มรู้สึกว่าแม่ไม่รักเรา ด้วยความเป็นเด็กที่มียายให้ความอบอุ่นมาโดยตลอด พออยุ่กับแม่แล้วมันขาด พ่อก็รักเรามากๆนะ เวลาเราทำอะไรไม่ถูกใจแม่ก็ชอบทุบตี ด่าทอสารพัด พ่อก็พยายามห้าม แม่เป็นคนที่เป็นใหญ่ในบ้าน พ่อห้ามก็ไม่มีประโยชน์ แถมโดนด่ากลับด้วย เราโดนแม่ใช้ให้ทำงานบ้านตั้งแต่ 8 ขวบ จนอายุ 11 ปี เรามีหน้าที่ดูความความสะอาดในบ้านทุกๆอย่าง น้องชายเราเริ่มโต ก็เริ่มมีปัญหากันที่น้องมักจะได้ทั้งความรักจากแม่ อยากได้อะไรแม่ก็ให้หมด แต่พอเราขอแม่บอก กุไม่มี ตังกุไม่มี ขอตังกินขนมแ่บอก เอาไป 5 บาทพอ -ห่าไรเยอะแยะเปลือง น้องชายเราขอ อะแม่ให้ 20 บาทนะลูก เอาไปกินขนม พอโตขึ้นเราขอตังแม่เรียนพิเศษ แม่ก็ด่าว่าจะเรียนไปให้เสียตังทำไม ไม่ได้โง่ ขอตังไปทำกิจกรรมโรงเรียน แม่ด่าทุกทีว่า จะไปทำๆไม่ เดือดร้อนเสียเงินกุอีกแล้ว แต่ถ้าเป็นน้องชายแม่จะเป็นปลื้มมากที่มีเต้นที่โรงเรียน แม่จะไปดูไปถ่ายรูปยิ้มหน้าบาน เราเอาผลการเรียนมาให้ดูได้เกรด 4 หลายวิชา แม่ก็แค่ดูแล้วก็ อืม เอาคืนไป เราประกวดวาดรูปชนะ เอามาอวดแม่ แม่ก็แค่อืม แต่น้องชายเราเรียนได้ที่ห่วยๆ พอมีเทอมไหนเกรดขยับมานิดนึงแม่ภูมิใจมาก ว่าเอ้อ เทมอนี้เก่งนะเนี่ย ดีขึ้นๆ เราพยายามทำดี ทำให้แม่ภูมิใจในตัวเราบ้าง แสดงออกว่ารักเราบ้าง ขอแค่นี้แต่ไม่เคยได้จากแม่เลย แม่ทำเหมือนเราเป็นลูกนอกไส้ วันๆก็ได้แต่จิกทอด่าใช้เรื่องงานบ้าน ต้องตื่นก่อนแม่ลงมากวาดบ้านถูบ้าน ก่อนไปเรียนทุกวันนะ ไม่ทำจะโดนไม่เรียว เสาร์ก็ทำงานบ้านทุกอย่าง จะดูการ์ตูนตอนเช้าก็ด่าไม่ยอมให้ดู ไม่ให้พักเลย แม่บอกงานเสร็จค่อยดู ซึ่งต้อง กวาดบ้านถูบ้านซักมือเสื้อผ้าของคนในบ้านทุกคน ล้างจาน พอเสร็จก็บ่ายโมงแล้ว เป็นเหมือนอีแจ๋ว ไม่เคยได้ไปเล่นบ้านเพื่อน แม่ไม่ให้ไปไหน ไม่เคยได้ไปกินอาหารตามห้าง ทั้งๆที่บ้านมีตังมีฐานะ เวลาขอเงินแม่ชอบด่าทุกครั้ง และบอกว่ากุไม่ให้ไม่มีตัง มันเจ็บปวดมากที่แม่กลับให้น้อง แม้น้องไม่อยากได้ก็สรรหาสารพัดมาเอาใจ ทำให้เราไม่อยากเกลียดน้อง แต่แม่ทำให้เราเริ่มเกลียดน้อง และเวลาน้องทำผิดแม่เข้าข้างเสมอ น้องมาแกล้งเราจนทะเลาะกัน เราโดนไม้แขวนแม่ทุกครั้ง ย้ำว่าทุกครั้ง แม่ไม่เคยตีน้องเลย เราเคยถามว่าทำไม แม่บอกว่าผิวน้องบอบบาง เดี๋ยวน้องเจ็บ แม่มักใช่คำว่าลูกรักของแม่กับน้องเสมอ และชอบไล่เราให้ไปไกลๆ บอกเหน็มขี้หน้า ตั้งแต่มาอยู่กับแม่ไม่มีวันไหนไม่โดนแม่ด่า
จนโตขึ้นมันเป็นปมในใจที่ว่า ตอนเด็กเอาเราไปให้ยายเลี้ยง เรามีความสุขดีอยู่แล้ว พลัดพรากเรามาทำไม เอามาเลี้ยงให้ดีกว่านี้ไม่ได้หรอ เราเป็นแค่เด็กผ้าขาว เอาเรามาทำผ้าขี้ริ้วทำไม ทุกวันนี้โตแล้วตัดสิ้นใจออกจากบ้าน และไม่คิดจะกลับไปอยู่อีกเลย บ้านที่มีพ่อแม่ลูกครบ แต่ไม่มีความอบอุ่น พ่อรักเราแต่ปล่อยให้เราโดนแม่ทุบตี เราอยู่ไม่ได้ ไม่เกลียดแม่นะ แต่แค่จำไว้ ทุกวันนี้ก็มีตังก็ส่งให้ที่บ้าน ตอบแทนบุญคุณที่แม่เลี้ยงเรามา
เราแค่สงสัย เราทำอะไรผิด ทำไมไม่รักเรา เข้าใจว่าน้องพิการปากเหว่ง แม่ก็เสียใจทำออกมาให้น้องไม่สมบูรณ์ แม่ต้องการชดเชยสิ่งที่น้องขาดไป แต่ก็ไม่น่ามาทำกับเราเป็นวัวเป็นควายแบบนี้ เราเป็นคนดีเด็กดี การเรียนดีมาโดยตลอด ทำเอาใจแม่ทุกอย่าง ทำงานบ้านให้ทุกอย่าง แม่มีหน้าที่แค่ทำกับข้าวอย่างเดียว แม่กลับไม่รักเราเลย เราเหมือนอยู่ในฐานะขี้ข้า ทั้งๆที่เราคือลูกแท้ คนที่เคยได้รับความรักจากทุกคน อยู่ๆมาทำร้ายชีวิตเราให้เหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้ทำไม มันเป็นปมในใจที่เจ็บลึก ร้องให้ทุกครั้งที่อ่อนแอ ตอนนี้หนีมาอยู่ กทม.คนเดียว หาเงินเลี้ยงตัวเอง มีตังก็ส่งให้แม่ ความสุขเดียวที่แม่จะยิ้มให้เราได้ คือเงินจากเรา เราอยากรักแม่นะ ถ้าแม่รักเรา แต่แม่เอาเราให้ยายเลี้ยงและยายเลี้ยงเราดีมากๆ เราเลยรักยายมากกว่า เคยคิดฆ่าตัวตายหลายรอบ แต่ทำไมลง เพราะเรานึกถึงยาย ทุกวันนี้เรารู้สึกว่าเราไม่เหลือใครละ ครอบครัวเราก็เดินออกมาแล้ว เคว้งมาก เหนื่อยท้อสิ้นหวังสุดๆ เรามีอาการเป็นคนเก็บกดนะ แต่อยู่ในสังคมได้ เวลาน้อยใจแม่ โกดที่แม่มาตีเราทั้งๆที่เราไม่ผิด เราทุบตีทำร้ายตัวเอง เพราะเราลงที่ใครไม่ได้ เป็นตอนม.ต้น เราเหมือนจะมีอาการโรคซึมเศร้าด้วย เหตุการณ์ที่เราเจอมาตั้งแต่อายุ 8-18 ปี ทุกวันนี้อยู่ได้เพราะมีแฟนดี (แฟนนะคะ ไม่ได้แต่งงาน ) ให้ความสุข ความรัก ความอบอุ่น เข้าใจสิ่งที่เราเป็น ครอบครัวแฟนก็เป็นบ้านที่อบอุ่นที่สุด พี่น้องทุกคนรักกัน แม่เค้ารักลูกทุกคนเท่าๆกันหมดเลย เราไปอยู่ไหนก็มีแต่คนเอ็นดู รักเรา ยกเว้นแม่เราที่เกลียดเรา เสียใจที่สุดในชีวิตค่ะ เป็นปมที่เจ็บปวดที่สุด แม่ไม่รัก "ดีแทบตาย ถ้าไม่ถูกใจ ก็ไม่มีค่า"
ทำไมแม่รักลูกไม่เท่ากัน
เราเป็นพี่คนโต แม่เอาเราไปให้ยายเราเลี้ยงที่บ้านนอก พ่อเรารักเรามาก มักจะมาหามาเยี่ยมบ่อยๆ เราโตมากับยายจนถึงชั้นอนุบาล เรารักยายเรามากๆ มีครั้งนึงยายเราดิ้นปวดท้องดูเจ็บปวดมาก เราร้องไห้หนักสุดๆจนเคยเอ่ยปากว่า "ถ้ายายตายจะตายตาม" เวลาแม่เรามาเยี่ยมเรา มาสอนการบ้านชอบตีชอบเขกหัว ด่า เพราะเขียนหนังสือไม่สวยไม่ถูกใจ ด้วยความเป็นเด็กยายเราไม่เคยด่าไม่เคยตี ได้แต่ค่อยๆสอน ค่อยๆดุค่อยๆเตือน เป็นคนสุภาพพูดจาอ่อนโยน เรากลัวแม่รนรานจนทำอะไรไม่ถูก เลยมักโดนแม่ตีบ่อยๆ แม่เราเป็นคนขี้โมโห ขี้ใจร้อน แต่เราก็ดีใจทุกครั้งที่พ่อแม่มาเยี่ยม มักจะมีเสื้อผ้าจากห้าง ขนมดีๆทั้งนั้นมาฝาก แม่เราบอกว่าเรากำลังจะมีน้องนะ เราดีใจที่สุด จนถึงเวลาจะขึ้นป.1 แม่เรามารับเรากลับไปอยู่ด้วย ชีวิตก็พลิกผัน เราเอาแต่ร้องกลับหายาย บอกอยากอยู่กับยายมากกว่า แต่แม่ก็ขู่ว่าถ้ากลับไปให้หาตังเองนะไม่ส่งเงินไปให้แล้ว เราเลยจำใจต้องอยู่ แต่จะร้องขอกลับไปหายายทุกๆปิดเทอม แม่เราคลอดน้อง แม่เราก็เปลี่ยนไป แม่รักน้องเรามาก น้องเราเป็นผู้ชาย แต่เกิดมาปากแหว่งเพดานโหว่ง อาการตอนแรกแทบไม่รอด 50 50 ทำให้แม่ยิ่งทะนุถนอมน้องมากขึ้น พอน้องได้ 5 เดือนน้องก็เริ่มแข็งแรงเป็นปกติ
พอเรา 8 ขวบ ก็เริ่มรู้สึกว่าแม่ไม่รักเรา ด้วยความเป็นเด็กที่มียายให้ความอบอุ่นมาโดยตลอด พออยุ่กับแม่แล้วมันขาด พ่อก็รักเรามากๆนะ เวลาเราทำอะไรไม่ถูกใจแม่ก็ชอบทุบตี ด่าทอสารพัด พ่อก็พยายามห้าม แม่เป็นคนที่เป็นใหญ่ในบ้าน พ่อห้ามก็ไม่มีประโยชน์ แถมโดนด่ากลับด้วย เราโดนแม่ใช้ให้ทำงานบ้านตั้งแต่ 8 ขวบ จนอายุ 11 ปี เรามีหน้าที่ดูความความสะอาดในบ้านทุกๆอย่าง น้องชายเราเริ่มโต ก็เริ่มมีปัญหากันที่น้องมักจะได้ทั้งความรักจากแม่ อยากได้อะไรแม่ก็ให้หมด แต่พอเราขอแม่บอก กุไม่มี ตังกุไม่มี ขอตังกินขนมแ่บอก เอาไป 5 บาทพอ -ห่าไรเยอะแยะเปลือง น้องชายเราขอ อะแม่ให้ 20 บาทนะลูก เอาไปกินขนม พอโตขึ้นเราขอตังแม่เรียนพิเศษ แม่ก็ด่าว่าจะเรียนไปให้เสียตังทำไม ไม่ได้โง่ ขอตังไปทำกิจกรรมโรงเรียน แม่ด่าทุกทีว่า จะไปทำๆไม่ เดือดร้อนเสียเงินกุอีกแล้ว แต่ถ้าเป็นน้องชายแม่จะเป็นปลื้มมากที่มีเต้นที่โรงเรียน แม่จะไปดูไปถ่ายรูปยิ้มหน้าบาน เราเอาผลการเรียนมาให้ดูได้เกรด 4 หลายวิชา แม่ก็แค่ดูแล้วก็ อืม เอาคืนไป เราประกวดวาดรูปชนะ เอามาอวดแม่ แม่ก็แค่อืม แต่น้องชายเราเรียนได้ที่ห่วยๆ พอมีเทอมไหนเกรดขยับมานิดนึงแม่ภูมิใจมาก ว่าเอ้อ เทมอนี้เก่งนะเนี่ย ดีขึ้นๆ เราพยายามทำดี ทำให้แม่ภูมิใจในตัวเราบ้าง แสดงออกว่ารักเราบ้าง ขอแค่นี้แต่ไม่เคยได้จากแม่เลย แม่ทำเหมือนเราเป็นลูกนอกไส้ วันๆก็ได้แต่จิกทอด่าใช้เรื่องงานบ้าน ต้องตื่นก่อนแม่ลงมากวาดบ้านถูบ้าน ก่อนไปเรียนทุกวันนะ ไม่ทำจะโดนไม่เรียว เสาร์ก็ทำงานบ้านทุกอย่าง จะดูการ์ตูนตอนเช้าก็ด่าไม่ยอมให้ดู ไม่ให้พักเลย แม่บอกงานเสร็จค่อยดู ซึ่งต้อง กวาดบ้านถูบ้านซักมือเสื้อผ้าของคนในบ้านทุกคน ล้างจาน พอเสร็จก็บ่ายโมงแล้ว เป็นเหมือนอีแจ๋ว ไม่เคยได้ไปเล่นบ้านเพื่อน แม่ไม่ให้ไปไหน ไม่เคยได้ไปกินอาหารตามห้าง ทั้งๆที่บ้านมีตังมีฐานะ เวลาขอเงินแม่ชอบด่าทุกครั้ง และบอกว่ากุไม่ให้ไม่มีตัง มันเจ็บปวดมากที่แม่กลับให้น้อง แม้น้องไม่อยากได้ก็สรรหาสารพัดมาเอาใจ ทำให้เราไม่อยากเกลียดน้อง แต่แม่ทำให้เราเริ่มเกลียดน้อง และเวลาน้องทำผิดแม่เข้าข้างเสมอ น้องมาแกล้งเราจนทะเลาะกัน เราโดนไม้แขวนแม่ทุกครั้ง ย้ำว่าทุกครั้ง แม่ไม่เคยตีน้องเลย เราเคยถามว่าทำไม แม่บอกว่าผิวน้องบอบบาง เดี๋ยวน้องเจ็บ แม่มักใช่คำว่าลูกรักของแม่กับน้องเสมอ และชอบไล่เราให้ไปไกลๆ บอกเหน็มขี้หน้า ตั้งแต่มาอยู่กับแม่ไม่มีวันไหนไม่โดนแม่ด่า
จนโตขึ้นมันเป็นปมในใจที่ว่า ตอนเด็กเอาเราไปให้ยายเลี้ยง เรามีความสุขดีอยู่แล้ว พลัดพรากเรามาทำไม เอามาเลี้ยงให้ดีกว่านี้ไม่ได้หรอ เราเป็นแค่เด็กผ้าขาว เอาเรามาทำผ้าขี้ริ้วทำไม ทุกวันนี้โตแล้วตัดสิ้นใจออกจากบ้าน และไม่คิดจะกลับไปอยู่อีกเลย บ้านที่มีพ่อแม่ลูกครบ แต่ไม่มีความอบอุ่น พ่อรักเราแต่ปล่อยให้เราโดนแม่ทุบตี เราอยู่ไม่ได้ ไม่เกลียดแม่นะ แต่แค่จำไว้ ทุกวันนี้ก็มีตังก็ส่งให้ที่บ้าน ตอบแทนบุญคุณที่แม่เลี้ยงเรามา
เราแค่สงสัย เราทำอะไรผิด ทำไมไม่รักเรา เข้าใจว่าน้องพิการปากเหว่ง แม่ก็เสียใจทำออกมาให้น้องไม่สมบูรณ์ แม่ต้องการชดเชยสิ่งที่น้องขาดไป แต่ก็ไม่น่ามาทำกับเราเป็นวัวเป็นควายแบบนี้ เราเป็นคนดีเด็กดี การเรียนดีมาโดยตลอด ทำเอาใจแม่ทุกอย่าง ทำงานบ้านให้ทุกอย่าง แม่มีหน้าที่แค่ทำกับข้าวอย่างเดียว แม่กลับไม่รักเราเลย เราเหมือนอยู่ในฐานะขี้ข้า ทั้งๆที่เราคือลูกแท้ คนที่เคยได้รับความรักจากทุกคน อยู่ๆมาทำร้ายชีวิตเราให้เหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้ทำไม มันเป็นปมในใจที่เจ็บลึก ร้องให้ทุกครั้งที่อ่อนแอ ตอนนี้หนีมาอยู่ กทม.คนเดียว หาเงินเลี้ยงตัวเอง มีตังก็ส่งให้แม่ ความสุขเดียวที่แม่จะยิ้มให้เราได้ คือเงินจากเรา เราอยากรักแม่นะ ถ้าแม่รักเรา แต่แม่เอาเราให้ยายเลี้ยงและยายเลี้ยงเราดีมากๆ เราเลยรักยายมากกว่า เคยคิดฆ่าตัวตายหลายรอบ แต่ทำไมลง เพราะเรานึกถึงยาย ทุกวันนี้เรารู้สึกว่าเราไม่เหลือใครละ ครอบครัวเราก็เดินออกมาแล้ว เคว้งมาก เหนื่อยท้อสิ้นหวังสุดๆ เรามีอาการเป็นคนเก็บกดนะ แต่อยู่ในสังคมได้ เวลาน้อยใจแม่ โกดที่แม่มาตีเราทั้งๆที่เราไม่ผิด เราทุบตีทำร้ายตัวเอง เพราะเราลงที่ใครไม่ได้ เป็นตอนม.ต้น เราเหมือนจะมีอาการโรคซึมเศร้าด้วย เหตุการณ์ที่เราเจอมาตั้งแต่อายุ 8-18 ปี ทุกวันนี้อยู่ได้เพราะมีแฟนดี (แฟนนะคะ ไม่ได้แต่งงาน ) ให้ความสุข ความรัก ความอบอุ่น เข้าใจสิ่งที่เราเป็น ครอบครัวแฟนก็เป็นบ้านที่อบอุ่นที่สุด พี่น้องทุกคนรักกัน แม่เค้ารักลูกทุกคนเท่าๆกันหมดเลย เราไปอยู่ไหนก็มีแต่คนเอ็นดู รักเรา ยกเว้นแม่เราที่เกลียดเรา เสียใจที่สุดในชีวิตค่ะ เป็นปมที่เจ็บปวดที่สุด แม่ไม่รัก "ดีแทบตาย ถ้าไม่ถูกใจ ก็ไม่มีค่า"