ขอระบายหน่อยครับ สงสารสภาพตัวเอง

ขอโทษนะครับถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกไม่ดี ผมแค่อยากมาระบายเพราะไม่รู้จะระบายกับใคร ระบายกับพ่อแม่ก็กลัวเขาทุกข์ ระบายกับเพือนก็กลัวโดนว่าอ่อนแอ ผมแค่งงกับชีวิตเกิดมาเคยมีเงินแต่โง่ใช้ไม่เป็น พอโตขึ้นเงินมันหายไปพร้อมกับการมาของหนี้ที่ผม
ไม่ได้ก่อเลย ทรัพย์สินทั้งหมดก็ขายจนหมด ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่เคลียด ผมอยากเรียนมหาลัยครับบบบบบบบบบบบบบบ อยากทำสิ่งที่ผมรักครับบบบบบบบบบบ แต่อนาคตมันก็โดนบังคับให้ทำงานที่ไม่เคยชอบเลย พอทำแล้วก็เกิดอาการหลงๆลืมๆ
ทั้งๆที่อายุแค่20 คิดแล้วนะว่าจะพยายามทำให้ดีถึงแม้จะไม่ชอบงานแบบนี้ แต่ก็มีอุปสรรคคือหลงๆลืมๆ ชีวิตเล่นตลกไรวะเนี่ย กุยังไม่เคยสัมผัสคำว่าความสุขที่แท้จริงเลยสักนิดแม้ง อยากมีคนที่เข้าใจก็ไม่เคยมีเลยสักคน สักคนจริงๆ
ข้างในมันร้องนะแต่น้ำตามันไม่ออก แม้งเคลียดจนจะอวกออกมาทั้งๆที่ไม่ได้กินอะไร ความฝันมีเพียบไปหมดในสมองแต่โดยจำกัดโดยคำว่าเงินไม่มี บ้านขายไปอยู่กระท่อม น้องก็ต้องเรียน ผมก็ยังเรียนไม่จบเลยยย แถมประสิทธิภาพในการทำงานแม้งโคตรแย่
หากำลังใจไม่เจอเลยในวันนี้ ก็มีแต่โลกอินเตอร์เน็ตนี่แหละมั้งงงงงงงงงง  ที่มันมีคนเป็นกำลังใจให้ ทำอะไรไม่ถูกจริงๆว่ะ ชั่วโมงนี้ เศร้านะครับ เศร้ามาก อิจฉาคนที่พร้อม คนที่ได้เรียน คนที่มีทุกอย่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
น้ำตาตกในเลย พ่อแม่ให้มาแค่ความรักและความห่วงใย พร้อมหนี้สิน ผมรู้นะว่าแม่ ทำดีที่สุดแล้ว แต่มันก็หน่ะ ยิ่งโตยิ่งแบกภาระ ไม่อยากโต ไม่อยากรับรู้อะไร อยากเป็นแค่เด็กตัวกะเปี๊ยกกกกกกกกกกกกก ที่คนอื่นเขาเรียกว่า ไอหนุๆๆๆๆ  เฮ้อชีวิต
ต้นทุนชีวิตมันติดลบ ลบ ลบ ลบ แล้วก็ ลบ คนที่แย่กว่ากุมันจะขนาดไหนว่ะ น่าสงสาร  ฝันสลายยยยยยยยยยยย