อยากฝากข้อความนี้ถึงคนๆนึง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นไม่รับรู้ แต่เราก็อยากปลดปล่อยมันออกมา ความรู้สึกที่มันขัดและสับสนในใจมันเก็บไว้จนจะระเบิดแล้ว เราคงไม่พูดกับเธอตรงๆหรอก เพราะเราต่างก็มีเหตุผลที่ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้...
เราสารภาพเลยว่าตั้งแต่เจอเธอวันแรก เราไม่เคยคิดจะสนใจเธอหรอก เราก็แค่มองแล้วเลยผ่านไป...อาจจะคิดสักเล็กน้อยว่า
เธอก็หน้าตาดีอ่นะ แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่สเป็คเรา แถมตอนนั้นเราก็เพิ่งอกหักมาแล้วยังตัดใจจากคนๆนั้นไม่ได้ด้วย... แต่พอเวลาผ่านไปมันไม่ใช่อย่างนั้น
สิ่งที่เธอทำ สิ่งที่เธอเป็น สิ่งที่เธอแสดงออก... เรารู้ว่าทีเธอทำทุกอย่างมันเป็นตัวตนของเธอจริงๆ เธอเป็นคนดีที่ใครๆก็ชอบล่ะมั้ง
ในตอนแรกเราแค่รู้สึกว่าเธอเป็นคนดี แต่พอนานๆเข้าเธอก็ค่อยๆดึงดูดสายตาและความสนใจของเราทีละนิด
จนกลายเป็นว่าตอนนี้เรามองที่เธอคนเดียว สนใจเพียงเธอ ในใจคิดแต่เรื่องของเธอ หัวสมองมันว้าวุ่นไปหมด
เราเอาแต่จินตนาการว่า...ถ้าเราเป็นคนพิเศษของเธอ เป็นคนที่เธอเดินจับมือด้วย เป็นคนที่เธอใส่ใจ เป็นคนที่เธอรัก
มันจะให้ความรู้สึกแบบไหนกันนะ แต่พอเราคิดเท่านั้นแหละ...กลายเป็นว่าเรื่องของเธอมันฝังอยู่ในหัวเราไปหมด อยากลบออกไปก็ทำไม่ได้
เราอยากจูบเธอ อยากจับมือ อยากหอมแก้ม อยากกอด อยากอ้อนเธอหรือแม้กระทั่งอยากดูแลเธอ ความรู้สึกเหล่านี้มันผุดขึ้นในหัวเหมือนดอกเห็ด
และทุกครั้งที่คิดก็เหมือนกับมีผีเสื้อมาบินในท้องนับสิบนับร้อย ใจมันโหวงเหวงไปหมด แต่เราก็มีบทเรียนไม่ดีเรื่องความรัก บวกกับตอนนี้เรารู้ดีว่าเรายังไม่พร้อม เรากลัวว่าถ้าเธอมาคบกับเรา เราอาจจะดูแลเธอได้ไม่ดีพออย่างที่ควรจะเป็น
เรายอมรับว่าถ้าให้เทียบในบรรดาทุกๆคนที่เราเคยชอบ เธอไม่ใช่คนที่เรารักหรือหลงมากที่สุด แต่เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ความรักที่เริ่งจาก0ค่อยๆเพิ่มขึ้นไปถึง100 ไม่เหมือนคนอื่นที่เริ่มจาก100ลดถึง0 เธอเป็นคนที่ทำให้เรารักเธอจากภายในออกมา
ส่วนนึงเรื่องนี้ก็คงเป็นความผิดของเราเอง ที่เราประมาทเกินไป ที่เราประมาทหัวใจตัวเอง คิดว่าคงไม่เป็นไรมาก คิดว่าแค่สนใจเธอเฉยๆ
ประมาทจนความรู้สึกมันมากขึ้นจนยากจะถอนตัว
...เรารู้ว่าเธอรู้สึกแบบที่เรารู้สึกกับเธอ นั่นมันยิ่งตอกย้ำทำให้เราถอยห่างทั้งๆที่ในใจอยากจะเดินเข้าหา อยากจะตัดใจจากเธอให้ได้แต่ตอนนี้ก็ทำไม่ได้
สิ่งที่เราจะพูดต่อจากนี้เราไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะเจ็บหรือเปล่า แต่อยากให้เธอรู้เอาไว้ว่าเราคืออีกคนที่เจ็บไม่แพ้เธอและเจ็บยิ่งกว่า ...เราไม่สามารถตอบรับความรู้สึกอะไรได้จริงๆ ต่อให้เรารู้สึกดีแค่ไหน...เราก็ไม่อาจฝืนความรับผิดชอบในหน้าที่ของเรา แล้วหันมาชอบเธอแบบเปิดเผยได้ เราขอโทษจริงๆ ขอโทษนะ
ขอโทษที่เราเป็นคนเห็นแก่ตัว...ที่อยากจะเก็บเธอไว้แต่ก็ไม่สามารถดูแลเธอให้มีความสุขได้
ขอโทษ...ที่เราทำตัวให้ความหวังเธอ ทั้งๆที่มันไม่มีความหวัง
ขอโทษ...ที่ตัดใจจากเธอไม่ได้
ขอโทษ...ที่ต้องทำเป็นเย็นชา ไม่คิดอะไร
เราคิดเสมอว่าเรายังเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีพอที่จะคู่ควรกับเธอ เรามันเป็นแค่ผู้หญิงเงียบๆคนนึง น่าเบื่อ แถมบางครั้งยังขี้อาย ไม่มีความกล้าหรือความมั่นใจในตัวเอง ไม่ชอบร้องไห้ ดูไม่น่าทะนุถนอม แถมยังหยิ่งในศักศรีดิ์มากกว่าคนทั่วไป ต่างกับผู้หญิงคนอื่นๆอีกหลายคนที่ทั้งสวย เฟรนลี่ ขี้เล่น น่ารัก พูดเก่ง
ดูโดดเด่น เราอาจสู้ผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้ แต่เราก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ชอบเธอไม่แพ้ใครๆ
ที่พูดมาทั้งหมดนี้ อาจดูเหมือนว่าเราเก่งแต่ความจริงแล้วเราก็อ่อนแอและอ่อนแรงเป็นเหมือนกัน และเราก็กลัว...กลัวว่าถ้าตอนนี้เราปล่อยเธอไป เธอจะไปมีรักใหม่ แต่เราก็ไม่ว่าเธอหรอก ทุกอย่างมันเป็นเพราะเราเอง เป็นเพราะเราที่ไม่สามารถเลือกเธอมาก่อนหน้าที่ได้
ที่พูดมาทั้งหมดนี้ เราไม่ได้ต้องการความสงสารหรือเห็นใจจากเธอ แต่เราอยากให้เธอเข้าใจและรับรู้ว่าที่เราทำไปทั้งหมด เราก็เจ็บ...และเจ็บมากๆ
และเราไม่อยากให้เธอเจ็บแบบเรา เราอยากจะเป็นคนรับทุกอย่างไว้เอง ส่วนเธอจะรอเราหรือจะเดินต่อไปนั้น...ก็ตามแต่ใจของเธอ เราไม่มีสิทธิอะไรจะมาห้ามเธอ
สุดท้ายแล้ว...เธออาจไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากแบบนี้ แต่เพราะตอนนี้เรารู้ตัวดีว่า เรายังวัยรุ่นอยู่ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการเรียน
เราอยากใช้ชีวิตอย่างมีสติเพราะเรารู้ว่าถ้าเราคบเธอ เราจะรักเธอมากขึ้น มากขึ้นจนวันนึงความรักจะเปลี่ยนเราให้เป็นคนขาดสติและไร้เหตุผล ซึ่งมันจะทำให้สิ่งที่เราพยายามมาทั้งหมดและความใฝ่ฝันที่เราวาดไว้สูญเปล่า แต่เธอรู้มั้ย...เราไม่เคยโทษเธอเลย เพราะเธอเป็นผู้ชายที่ดีคนนึงที่ทำให้เรารู้สึก
แปลกใหม่... และเราอยากบอกเธอว่า เราจะพยายามทำสิ่งที่ฝันไว้ให้สำเร็จและพยายามเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุด เผื่อไว้ว่าถ้าวันนึงหน้าที่เหล่านี้มันหมดไปแล้ว...และเธอยังรอเราอยู่ เราจะได้เป็นคนอีกคนนึงที่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้...
----ลาก่อนนะ ความรักของฉัน----
ฝากถึงคนๆนึง หากเธอเป็นคนๆนั้น
เราสารภาพเลยว่าตั้งแต่เจอเธอวันแรก เราไม่เคยคิดจะสนใจเธอหรอก เราก็แค่มองแล้วเลยผ่านไป...อาจจะคิดสักเล็กน้อยว่า
เธอก็หน้าตาดีอ่นะ แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่สเป็คเรา แถมตอนนั้นเราก็เพิ่งอกหักมาแล้วยังตัดใจจากคนๆนั้นไม่ได้ด้วย... แต่พอเวลาผ่านไปมันไม่ใช่อย่างนั้น
สิ่งที่เธอทำ สิ่งที่เธอเป็น สิ่งที่เธอแสดงออก... เรารู้ว่าทีเธอทำทุกอย่างมันเป็นตัวตนของเธอจริงๆ เธอเป็นคนดีที่ใครๆก็ชอบล่ะมั้ง
ในตอนแรกเราแค่รู้สึกว่าเธอเป็นคนดี แต่พอนานๆเข้าเธอก็ค่อยๆดึงดูดสายตาและความสนใจของเราทีละนิด
จนกลายเป็นว่าตอนนี้เรามองที่เธอคนเดียว สนใจเพียงเธอ ในใจคิดแต่เรื่องของเธอ หัวสมองมันว้าวุ่นไปหมด
เราเอาแต่จินตนาการว่า...ถ้าเราเป็นคนพิเศษของเธอ เป็นคนที่เธอเดินจับมือด้วย เป็นคนที่เธอใส่ใจ เป็นคนที่เธอรัก
มันจะให้ความรู้สึกแบบไหนกันนะ แต่พอเราคิดเท่านั้นแหละ...กลายเป็นว่าเรื่องของเธอมันฝังอยู่ในหัวเราไปหมด อยากลบออกไปก็ทำไม่ได้
เราอยากจูบเธอ อยากจับมือ อยากหอมแก้ม อยากกอด อยากอ้อนเธอหรือแม้กระทั่งอยากดูแลเธอ ความรู้สึกเหล่านี้มันผุดขึ้นในหัวเหมือนดอกเห็ด
และทุกครั้งที่คิดก็เหมือนกับมีผีเสื้อมาบินในท้องนับสิบนับร้อย ใจมันโหวงเหวงไปหมด แต่เราก็มีบทเรียนไม่ดีเรื่องความรัก บวกกับตอนนี้เรารู้ดีว่าเรายังไม่พร้อม เรากลัวว่าถ้าเธอมาคบกับเรา เราอาจจะดูแลเธอได้ไม่ดีพออย่างที่ควรจะเป็น
เรายอมรับว่าถ้าให้เทียบในบรรดาทุกๆคนที่เราเคยชอบ เธอไม่ใช่คนที่เรารักหรือหลงมากที่สุด แต่เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ความรักที่เริ่งจาก0ค่อยๆเพิ่มขึ้นไปถึง100 ไม่เหมือนคนอื่นที่เริ่มจาก100ลดถึง0 เธอเป็นคนที่ทำให้เรารักเธอจากภายในออกมา
ส่วนนึงเรื่องนี้ก็คงเป็นความผิดของเราเอง ที่เราประมาทเกินไป ที่เราประมาทหัวใจตัวเอง คิดว่าคงไม่เป็นไรมาก คิดว่าแค่สนใจเธอเฉยๆ
ประมาทจนความรู้สึกมันมากขึ้นจนยากจะถอนตัว
...เรารู้ว่าเธอรู้สึกแบบที่เรารู้สึกกับเธอ นั่นมันยิ่งตอกย้ำทำให้เราถอยห่างทั้งๆที่ในใจอยากจะเดินเข้าหา อยากจะตัดใจจากเธอให้ได้แต่ตอนนี้ก็ทำไม่ได้
สิ่งที่เราจะพูดต่อจากนี้เราไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะเจ็บหรือเปล่า แต่อยากให้เธอรู้เอาไว้ว่าเราคืออีกคนที่เจ็บไม่แพ้เธอและเจ็บยิ่งกว่า ...เราไม่สามารถตอบรับความรู้สึกอะไรได้จริงๆ ต่อให้เรารู้สึกดีแค่ไหน...เราก็ไม่อาจฝืนความรับผิดชอบในหน้าที่ของเรา แล้วหันมาชอบเธอแบบเปิดเผยได้ เราขอโทษจริงๆ ขอโทษนะ
ขอโทษที่เราเป็นคนเห็นแก่ตัว...ที่อยากจะเก็บเธอไว้แต่ก็ไม่สามารถดูแลเธอให้มีความสุขได้
ขอโทษ...ที่เราทำตัวให้ความหวังเธอ ทั้งๆที่มันไม่มีความหวัง
ขอโทษ...ที่ตัดใจจากเธอไม่ได้
ขอโทษ...ที่ต้องทำเป็นเย็นชา ไม่คิดอะไร
เราคิดเสมอว่าเรายังเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีพอที่จะคู่ควรกับเธอ เรามันเป็นแค่ผู้หญิงเงียบๆคนนึง น่าเบื่อ แถมบางครั้งยังขี้อาย ไม่มีความกล้าหรือความมั่นใจในตัวเอง ไม่ชอบร้องไห้ ดูไม่น่าทะนุถนอม แถมยังหยิ่งในศักศรีดิ์มากกว่าคนทั่วไป ต่างกับผู้หญิงคนอื่นๆอีกหลายคนที่ทั้งสวย เฟรนลี่ ขี้เล่น น่ารัก พูดเก่ง
ดูโดดเด่น เราอาจสู้ผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้ แต่เราก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ชอบเธอไม่แพ้ใครๆ
ที่พูดมาทั้งหมดนี้ อาจดูเหมือนว่าเราเก่งแต่ความจริงแล้วเราก็อ่อนแอและอ่อนแรงเป็นเหมือนกัน และเราก็กลัว...กลัวว่าถ้าตอนนี้เราปล่อยเธอไป เธอจะไปมีรักใหม่ แต่เราก็ไม่ว่าเธอหรอก ทุกอย่างมันเป็นเพราะเราเอง เป็นเพราะเราที่ไม่สามารถเลือกเธอมาก่อนหน้าที่ได้
ที่พูดมาทั้งหมดนี้ เราไม่ได้ต้องการความสงสารหรือเห็นใจจากเธอ แต่เราอยากให้เธอเข้าใจและรับรู้ว่าที่เราทำไปทั้งหมด เราก็เจ็บ...และเจ็บมากๆ
และเราไม่อยากให้เธอเจ็บแบบเรา เราอยากจะเป็นคนรับทุกอย่างไว้เอง ส่วนเธอจะรอเราหรือจะเดินต่อไปนั้น...ก็ตามแต่ใจของเธอ เราไม่มีสิทธิอะไรจะมาห้ามเธอ
สุดท้ายแล้ว...เธออาจไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากแบบนี้ แต่เพราะตอนนี้เรารู้ตัวดีว่า เรายังวัยรุ่นอยู่ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการเรียน
เราอยากใช้ชีวิตอย่างมีสติเพราะเรารู้ว่าถ้าเราคบเธอ เราจะรักเธอมากขึ้น มากขึ้นจนวันนึงความรักจะเปลี่ยนเราให้เป็นคนขาดสติและไร้เหตุผล ซึ่งมันจะทำให้สิ่งที่เราพยายามมาทั้งหมดและความใฝ่ฝันที่เราวาดไว้สูญเปล่า แต่เธอรู้มั้ย...เราไม่เคยโทษเธอเลย เพราะเธอเป็นผู้ชายที่ดีคนนึงที่ทำให้เรารู้สึก
แปลกใหม่... และเราอยากบอกเธอว่า เราจะพยายามทำสิ่งที่ฝันไว้ให้สำเร็จและพยายามเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุด เผื่อไว้ว่าถ้าวันนึงหน้าที่เหล่านี้มันหมดไปแล้ว...และเธอยังรอเราอยู่ เราจะได้เป็นคนอีกคนนึงที่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้...
----ลาก่อนนะ ความรักของฉัน----