สวัสดีค่ะเราจะเล่าย้อนไปถึงครั้งแรกที่เจอพี่เขาเลยละกัน เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อประมาณกลางๆปีที่แล้วค่ะ ไม่ใช่เรื่องแต่งนะคะ เกิดขึ้นกับตัวจริงๆ ตอนนั้นเราอยู่ม.4 เรากับเพื่อนก็เหมือนกลุ่มเด็กผู้หญิงทั่วไปที่ชอบแอบมองคนหล่อนั่นแหละค่ะ เป็นเรื่องปกติที่เวลาพักเที่ยงพอเจอคนหล่อๆก็จะชี้ๆแล้วก็เอามาเม้ากัน ถึงเราจะมองว่าคนนั้นหล่อคนนี้หล่อ แต่ก็ไม่ได้ชอบค่ะ ง่ายๆก็คืออาหารตา 5555555 และนี่คือจุดเริ่มต้น วันนั้นเรากับเพื่อนลงมากินข้าวช้า คนจึงน้อยมากๆ เลยขึ้นห้องช้าหน่อย นั่งกินขนมกันไปสักพัก ก็มีพี่ผู้ชายคนนึงเดินมา เขาตัวสูงมากกก เป็นที่สะดุดตา แบบ อยู่ไกลแค่ไหนก็มองเห็นแน่ๆอ่ะ พี่เขาอยู่สีส้มและอยู่ม.6 เราก็จำไว้ เผื่อเจอคราวหน้าจะได้มองถูก แต่ก็คงหาไม่ยากหรอกค่ะ เพราะพี่เขาสูง แต่เราคิดผิด.. ด้วยความที่เห็นหน้าพี่คนนี้แค่ครั้งสองครั้ง เราจึงจำหน้าไม่ค่อยได้ จำแค่ว่าพี่เขาสูงมาก แต่เราลืมไป ว่าในโรงเรียนไม่ได้มีคนสูงมากแค่คนเดียว.. และนี่คือจุดพลาดที่ทำให้เราเจอกับพี่คนที่เราแอบชอบมาจนถึงปัจจุบันค่ะ
วันนึงตอนพักเที่ยงก็ลงมากินข้าวกับเพื่อนตามปกติค่ะ คนเยอะมาก ต่อแถวไปสักพัก พอหันหลังไปก็เจอพี่คนนั้นพอดี เขากับเพื่อนเดินมาทางเราด้วย ในขณะที่พี่เขากำลังเดินผ่านหน้าเรา สมองปิ๊งขึ้นมาทันที ต้องจำชื่อจริง ! สายตาเราตอนนั้นมัวแต่โฟกัสแต่ที่เสื้อค่ะ ไม่ได้มองหน้า มั่นใจว่าใช่ เพราะเขาสูง.. และหลังจากนั้นเราก็จับตามองพี่คนนี้มาตลอด ขอเรียกว่าพี่ธีร์แล้วกันค่ะ เป็นไปตามเสต็ป ในเมื่อรู้ชื่อจริงมาแล้ว เราก็ต้องหาเฟส แต่ หายังไงก็หาไม่เจอค่ะ พิมพ์ทั้งแบบภาษาไทยภาษาอังกฤษ ก็ไม่เจอ เราไม่รู้ว่าพี่เขาเก็บตัวหรือยังไง ที่เดียวที่เราสามารถเจอพี่เขาได้คือที่โรงอาหาร หรือไม่ก็บังเอิญเดินไปเจอ ต้องอาศัยความบังเอิญจริงๆค่ะ เพราะเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เขาเลย รู้แค่ชื่อจริง ก็คิดว่าไม่เป็นไร เจอแค่ที่โรงอาหารก็โรงอาหาร
ทุกวันตอนพักเที่ยง เราก็มองหาคนตัวสูงอย่างเดียวค่ะ บางวันก็เจอ บางวันก็ไม่ ตอนแรกก็แค่มองเล่นๆ แต่หลังๆมาก็กลายเป็นอยากเห็นทุกวัน แล้ววันนึงโชคก็เข้าข้างค่ะ ได้เจอพี่เขาแบบยืนตรงข้ามกันห่างประมาณเมตรนึง เราก็มองชื่อจริงว่าใช่พี่ธีร์หรือเปล่า จำหน้าไม่ได้ พอโฟกัสดีๆ มันก็ใช่ ตอนนั้นคือดีใจเวอร์ ตีเพื่อนแล้วก็ชี้ไปที่พี่ธีร์ เขาก็มองมาเราก็ต้องเก็บอาการ แต่เราก็ตงิดๆนะ ว่าทำไมพี่เขาใส่เสื้อสีม่วง ตอนเจอมันสีส้มไม่ใช่เหรอวะ คนอ่านเข้าใจไม่ผิดหรอก ใช่ค่ะ พี่คนที่อยู่สีส้มคนนั้นไม่ใช่พี่ธีร์ เราดันมามองชื่อพี่ธีร์แล้วจำไว้ นั่นแหละค่ะ เลยชอบพี่ธีร์มาตลอด ตลกเนอะ 555555
เข้าเนื้อๆเลยละกัน เราก็แอบชอบพี่ธีร์เหมือนคนแอบชอบทั่วไปค่ะ ได้แต่แอบมองไปวันๆ จะเจอตัวก็ยาก พี่ธีร์มาโรงเรียนก็สายเลยไม่เห็นตอนเข้าแถว นางอยู่ห้องไหนก็ไม่รู้ เราต้อแต้มาก และโชคก็เข้าข้างอีกครั้ง เพื่อนเราเจอเฟสพี่ธีร์ค่ะ เราจึงกระจ่างว่าทำไมหาไม่เจอ พี่ธีร์ตั้งชื่อเฟสเป็นชื่อเล่น จากนั้นเราก็รู้หมด ว่าพี่เขาเป็นนักกีฬาของโรงเรียน รู้ว่าพี่เขาอยู่ห้องไหน เราก็ไม่ค่อยกล้าไลค์บ่อย กลัวผิดสังเกต ตั้งแต่เป็นเพื่อนในเฟสกันมา เราไม่เคยทักพี่เขาไปเลยค่ะ จนถึงวันเกิดพี่เขา เราก็ไปโพสหน้าวอลว่า " สุขสันต์วันเกิดนะพี่ตัวสูง " ลุ้นตัวแตกว่าเขาจะตอบมั้ย รีเฟรชหน้าเฟสนาทีต่อนาที แต่สุดท้าย นางก็ไม่ตอบ... แห้วอร่อยดี แต่เราก็ยังชอบต่อไป ถึงจะยังไม่เห็นหนทางที่จะได้คุยกันเลย ได้เจอที่โรงเรียนแค่ 1 ครั้งต่อวันเราก็มานั่งเขินกับเพื่อนแล้วค่ะ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนถึงวันสุดท้าย เราขอรวบรัดมาเล่าถึงวันนั้นเลยแล้วกัน เพราะพีคสุดๆแล้ว วันสุดท้ายของม.6 งานอำลารุ่นพี่นั่นเอง และวันนั้นตรงกับ 14 กุมภาพันธ์ เหมาะเจาะอะไรขนาดนี้ งานนี้พี่ม.6จะต้องเดินออกมาจากศูนย์กีฬาแล้วลอดซุ้มเข้ามารวมตัวกันที่กลางสนามใหญ่ ม.5จะเป็นคนบูม ส่วนม.4 ให้ดอกไม้ วันนั้นใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วตื่นเต้นตั้งแต่ก่อนนอนยันตื่นนอน เราตื่นเต้นมากจริงๆ คิดว่าจะสารภาพรักวันนี้ แต่คือไม่ได้เตรียมดอกไม้อะไรเลย แล้วก็มีพวกเพื่อนชั้นเดียวกันเดินขายดอกกุหลาบ 10 บาท เราก็ซื้อมาดอกนึง ดอกกุหลาบดอกนี้ไม่ได้สวยอะไรเลย ดำก็ดำ แต่คิดไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องให้ เราก็นั่งรอจนกว่าห้องสายรหัสจะเรียก เราก็มองไปแต่ทางศูนย์กีฬานั่นแหละค่ะ จนในที่สุดพี่ธีร์ก็เดินออกมา พร้อมกับที่ในมือถือช่อกุหลาบสีขาวอันใหญ่ๆ เราก็คิดในใจ ว่าคงมีสาวที่ไหนให้พี่ธีร์ล่ะมั้ง พอม.6รวมที่สนามหมดแล้ว เราก็พยายามมองหาพี่ธีร์ค่ะ แต่หาตัวยากมาก วันนี้ความสูงพี่เขาไม่ได้เป็นประโยชร์เลย นึกภาพม.5กับม.6ทั้งชั้นมารวมกันที่กลางสนามสิคะ ว่าคนเยอะขนาดไหน 55555 จากนั้นห้องสายรหัสเราก็เรียกให้ไปบูมม.6พร้อมกับ ม.5 เราก็ไปบูมแบบลกๆรีบๆ ไม่ได้ตั้งใจมาก บูมไม่จบด้วยซ้ำค่ะ เราก็ลากเพื่อนคนนึงออกมาด้วย ตอนนั้นแบบ จะให้ดอกไม้จริงๆเหรอวะ ให้จริงดิ เรามัวแต่ลังเล เพื่อนเราเลยลากไปเลย
คือพอมาถึงตรงนี้แล้ว เอาไงก็เอาวะ ตอนนั้นพี่ธีร์กำลังหันหลังอยู่พอดี เป็นโอกาสเหมาะ เพราะเราคงไม่เดินเข้าไปตรงหน้าแน่ๆอ่ะ เราหายใจเข้าลึกๆแล้วตัดสินใจเดินตรงเข้าไปหาทันที เราก็สะกิดแขนพี่เขาที่กำลังหันหลังอยู่ แล้วพี่เขาก็หันมา
" ให้ค่ะ " เราพูดแบบก้มหน้าแล้วก็ยื่นดอกไม้ให้ไป
" ขอบคุณครับ " ลองนึกภาพตามนะ คนตัวสูงก้มมองลงมาแล้วยิ้มกว้าง เราก็เงยหน้ากะพริบตาปริบๆ ปากเรามันพูดไม่ออกแล้วตอนนั้นอ่ะ ฮือออ ยืนค้างกันอยู่อย่างนั้นประมาณ 5 วิ พี่ธีร์เขาก็มองเราเหมือนรอว่าเราจะพูดอะไรมั้ย แต่มันพูดไม่ออกจริงๆ เราก็ยิ้มแห้งๆให้เขาไปทีนึงแล้วเราก็ลั่นเดินหนีออกมาเลย อยากจะตีตัวเองตอนนั้นว่าทำไมไม่พูดดดด
เดี๋ยวมาต่อพรุ่งนี้ค่ะ ง่วงแล้ว
มาเล่าประสบการณ์แอบชอบที่ไม่สมหวัง แต่ก็มีความสุข :D
วันนึงตอนพักเที่ยงก็ลงมากินข้าวกับเพื่อนตามปกติค่ะ คนเยอะมาก ต่อแถวไปสักพัก พอหันหลังไปก็เจอพี่คนนั้นพอดี เขากับเพื่อนเดินมาทางเราด้วย ในขณะที่พี่เขากำลังเดินผ่านหน้าเรา สมองปิ๊งขึ้นมาทันที ต้องจำชื่อจริง ! สายตาเราตอนนั้นมัวแต่โฟกัสแต่ที่เสื้อค่ะ ไม่ได้มองหน้า มั่นใจว่าใช่ เพราะเขาสูง.. และหลังจากนั้นเราก็จับตามองพี่คนนี้มาตลอด ขอเรียกว่าพี่ธีร์แล้วกันค่ะ เป็นไปตามเสต็ป ในเมื่อรู้ชื่อจริงมาแล้ว เราก็ต้องหาเฟส แต่ หายังไงก็หาไม่เจอค่ะ พิมพ์ทั้งแบบภาษาไทยภาษาอังกฤษ ก็ไม่เจอ เราไม่รู้ว่าพี่เขาเก็บตัวหรือยังไง ที่เดียวที่เราสามารถเจอพี่เขาได้คือที่โรงอาหาร หรือไม่ก็บังเอิญเดินไปเจอ ต้องอาศัยความบังเอิญจริงๆค่ะ เพราะเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เขาเลย รู้แค่ชื่อจริง ก็คิดว่าไม่เป็นไร เจอแค่ที่โรงอาหารก็โรงอาหาร
ทุกวันตอนพักเที่ยง เราก็มองหาคนตัวสูงอย่างเดียวค่ะ บางวันก็เจอ บางวันก็ไม่ ตอนแรกก็แค่มองเล่นๆ แต่หลังๆมาก็กลายเป็นอยากเห็นทุกวัน แล้ววันนึงโชคก็เข้าข้างค่ะ ได้เจอพี่เขาแบบยืนตรงข้ามกันห่างประมาณเมตรนึง เราก็มองชื่อจริงว่าใช่พี่ธีร์หรือเปล่า จำหน้าไม่ได้ พอโฟกัสดีๆ มันก็ใช่ ตอนนั้นคือดีใจเวอร์ ตีเพื่อนแล้วก็ชี้ไปที่พี่ธีร์ เขาก็มองมาเราก็ต้องเก็บอาการ แต่เราก็ตงิดๆนะ ว่าทำไมพี่เขาใส่เสื้อสีม่วง ตอนเจอมันสีส้มไม่ใช่เหรอวะ คนอ่านเข้าใจไม่ผิดหรอก ใช่ค่ะ พี่คนที่อยู่สีส้มคนนั้นไม่ใช่พี่ธีร์ เราดันมามองชื่อพี่ธีร์แล้วจำไว้ นั่นแหละค่ะ เลยชอบพี่ธีร์มาตลอด ตลกเนอะ 555555
เข้าเนื้อๆเลยละกัน เราก็แอบชอบพี่ธีร์เหมือนคนแอบชอบทั่วไปค่ะ ได้แต่แอบมองไปวันๆ จะเจอตัวก็ยาก พี่ธีร์มาโรงเรียนก็สายเลยไม่เห็นตอนเข้าแถว นางอยู่ห้องไหนก็ไม่รู้ เราต้อแต้มาก และโชคก็เข้าข้างอีกครั้ง เพื่อนเราเจอเฟสพี่ธีร์ค่ะ เราจึงกระจ่างว่าทำไมหาไม่เจอ พี่ธีร์ตั้งชื่อเฟสเป็นชื่อเล่น จากนั้นเราก็รู้หมด ว่าพี่เขาเป็นนักกีฬาของโรงเรียน รู้ว่าพี่เขาอยู่ห้องไหน เราก็ไม่ค่อยกล้าไลค์บ่อย กลัวผิดสังเกต ตั้งแต่เป็นเพื่อนในเฟสกันมา เราไม่เคยทักพี่เขาไปเลยค่ะ จนถึงวันเกิดพี่เขา เราก็ไปโพสหน้าวอลว่า " สุขสันต์วันเกิดนะพี่ตัวสูง " ลุ้นตัวแตกว่าเขาจะตอบมั้ย รีเฟรชหน้าเฟสนาทีต่อนาที แต่สุดท้าย นางก็ไม่ตอบ... แห้วอร่อยดี แต่เราก็ยังชอบต่อไป ถึงจะยังไม่เห็นหนทางที่จะได้คุยกันเลย ได้เจอที่โรงเรียนแค่ 1 ครั้งต่อวันเราก็มานั่งเขินกับเพื่อนแล้วค่ะ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนถึงวันสุดท้าย เราขอรวบรัดมาเล่าถึงวันนั้นเลยแล้วกัน เพราะพีคสุดๆแล้ว วันสุดท้ายของม.6 งานอำลารุ่นพี่นั่นเอง และวันนั้นตรงกับ 14 กุมภาพันธ์ เหมาะเจาะอะไรขนาดนี้ งานนี้พี่ม.6จะต้องเดินออกมาจากศูนย์กีฬาแล้วลอดซุ้มเข้ามารวมตัวกันที่กลางสนามใหญ่ ม.5จะเป็นคนบูม ส่วนม.4 ให้ดอกไม้ วันนั้นใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วตื่นเต้นตั้งแต่ก่อนนอนยันตื่นนอน เราตื่นเต้นมากจริงๆ คิดว่าจะสารภาพรักวันนี้ แต่คือไม่ได้เตรียมดอกไม้อะไรเลย แล้วก็มีพวกเพื่อนชั้นเดียวกันเดินขายดอกกุหลาบ 10 บาท เราก็ซื้อมาดอกนึง ดอกกุหลาบดอกนี้ไม่ได้สวยอะไรเลย ดำก็ดำ แต่คิดไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องให้ เราก็นั่งรอจนกว่าห้องสายรหัสจะเรียก เราก็มองไปแต่ทางศูนย์กีฬานั่นแหละค่ะ จนในที่สุดพี่ธีร์ก็เดินออกมา พร้อมกับที่ในมือถือช่อกุหลาบสีขาวอันใหญ่ๆ เราก็คิดในใจ ว่าคงมีสาวที่ไหนให้พี่ธีร์ล่ะมั้ง พอม.6รวมที่สนามหมดแล้ว เราก็พยายามมองหาพี่ธีร์ค่ะ แต่หาตัวยากมาก วันนี้ความสูงพี่เขาไม่ได้เป็นประโยชร์เลย นึกภาพม.5กับม.6ทั้งชั้นมารวมกันที่กลางสนามสิคะ ว่าคนเยอะขนาดไหน 55555 จากนั้นห้องสายรหัสเราก็เรียกให้ไปบูมม.6พร้อมกับ ม.5 เราก็ไปบูมแบบลกๆรีบๆ ไม่ได้ตั้งใจมาก บูมไม่จบด้วยซ้ำค่ะ เราก็ลากเพื่อนคนนึงออกมาด้วย ตอนนั้นแบบ จะให้ดอกไม้จริงๆเหรอวะ ให้จริงดิ เรามัวแต่ลังเล เพื่อนเราเลยลากไปเลย
คือพอมาถึงตรงนี้แล้ว เอาไงก็เอาวะ ตอนนั้นพี่ธีร์กำลังหันหลังอยู่พอดี เป็นโอกาสเหมาะ เพราะเราคงไม่เดินเข้าไปตรงหน้าแน่ๆอ่ะ เราหายใจเข้าลึกๆแล้วตัดสินใจเดินตรงเข้าไปหาทันที เราก็สะกิดแขนพี่เขาที่กำลังหันหลังอยู่ แล้วพี่เขาก็หันมา
" ให้ค่ะ " เราพูดแบบก้มหน้าแล้วก็ยื่นดอกไม้ให้ไป
" ขอบคุณครับ " ลองนึกภาพตามนะ คนตัวสูงก้มมองลงมาแล้วยิ้มกว้าง เราก็เงยหน้ากะพริบตาปริบๆ ปากเรามันพูดไม่ออกแล้วตอนนั้นอ่ะ ฮือออ ยืนค้างกันอยู่อย่างนั้นประมาณ 5 วิ พี่ธีร์เขาก็มองเราเหมือนรอว่าเราจะพูดอะไรมั้ย แต่มันพูดไม่ออกจริงๆ เราก็ยิ้มแห้งๆให้เขาไปทีนึงแล้วเราก็ลั่นเดินหนีออกมาเลย อยากจะตีตัวเองตอนนั้นว่าทำไมไม่พูดดดด
เดี๋ยวมาต่อพรุ่งนี้ค่ะ ง่วงแล้ว