เราผิดมากหรอ ???

ขอเริ่มเลยนะ คือเราเป็นคนอ่อนไหวง่ายมาก แค่รู้สึกไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนก็เก็บไม่อยู่ ประมาณว่า สงสาร ดีใจ หรือเสียใจ โกรธ จะแสดงออกทางสีหน้าเลย แต่ไม่ได้แสดงโดยการใส่อารมณ์นะจะแสดงออกด้วยน้ำตามากกว่า เรารู้ว่ามันไม่ดีแต่เราก็เลิกนิสัยแบบนี้ไม่ได้สักที
ประเด็นอยู่ที่ว่า มีวันนึงหลังเราขึ้นเวรโอทีบ่าย ว่างๆเลยดูซีรีย์ชีวิตจริงเรื่องนึงแล้วรู้สึกสงสารตัวละครตัวนั้นถึงขั้นร้องไห้เลยแหละ (เราบ่อน้ำตาตื้นมากเลยใช่ไหม) ซึ่งมีรุ่นพี่มาเห็นเขาก็ล้อเราใหญ่เลย ตอนนั้นเราก็ไม่ได้รู้สึกไรนะ แค่อายเล็กน้อย แต่จะให้ทำไงได้อ่ะเราเป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เราจึงเลิกดูซีรีย์เรื่องนั้นไปเลย เพราะถ้ายังดูบ่อน้ำตาจะต้องแตกอีกแน่ บอกตรงๆทุกวันนี้เราไม่กล้าดูซีรีย์เกาหลีก็เพราะแบบนี้แหละ ตอนแรกก็นึกว่าพอเวลาผ่านไปพี่ๆเค้าก็เลิกล้อเรา แต่ผิด ทุกวันที่ทำงานไม่ว่าอะไรนิดหน่อย เขาก็เอาเรื่องนี้มาพูดตลอดเวลา ล้อกันทั้งศุนย์ จากที่รู้สึกอายกลายเป็นเครียดแทน ไม่ใช่โกรธ ไม่ใช่เกลียด แบบพูดไม่ออกอ่ะ ขนาดน้องๆที่ทำงานยังแอบถ่ายรูปเราแล้วเอามาล้อ บางที่ก็เบื่อนะที่เป็นแบบนี้ มาวันนี้เรามาทำงานที่ศูนย์กับพี่ๆอีก เราแยกออกมาพิมพ์งานคนเดียว พี่ๆเขาก็เอาเรามาคุยในกลุ่มอย่างสนุกสนานถึงกับเอาไปคุยซักใหญ่โตกับอาจารย์ ว่า อย่ามาเปิดห้องที่เราทำงานนะเดี๋ยวจะเจอเรานั่งร้องไห้คนเดียว เพราะเราน่ะเวลาดูซีรีย์ชอบร้องไห้คนเดียวร้องซักอย่างกับมีใครเป็นไร                   หัวเราะคิกคะกันอย่างกับเราเป็นตัวตลกอย่างนั้น เราไม่รู้ว่าตอนนั้นเรารู้สึกอย่างไง รู้แต่ว่าเราพูดไม่ออก ไม่อยากเดินออกไปพบใคร ไม่อยากเจอใคร อยากอยู่คนเดียว  ...................................
พี่เค้าบอกว่าแค่ล้อเล่นเราคิดมากทำไม ???   เรานิ่งอย่างเดียว บอกตรงๆนะเราไม่รู้จะตอบยังไงดีจริงๆนะ  เราผิดหรอที่เราเป็นคนแบบนี้