"แม่" คือผู้หญิงคนแรก ที่สอนให้รู้จักคำว่า "รัก"

รัก คือ การอดทน ตั้งแต่ 9 เดือนแรกก่อนที่เราจะลืมตาดูโลก
รัก คือ การเสียสละ ยอมสละเวลา สละความแข็งแรงของตัวเอง เพื่อให้เรามีลมหายใจในทุก ๆ วัน
รัก คือ การให้ ให้ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตตัวเอง
รัก คือ การเรียนรู้ จากผู้หญิงธรรมดา ต้องเรียนรู้การดูแลชีวิตคน ๆ นึงให้ได้
รัก คือ ความเข้าใจ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้าใจตัวเราได้เท่าเทียม
รัก คือ ความผูกพัน คงไม่มีอ้อมกอดใด ๆ ที่รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยได้
รัก คือ ความเจ็บปวด เวลาเราเจ็บ เรามักจะมองไม่เห็นคนที่เจ็บปวดกว่า
รัก คือ ความสุข เราไม่ได้รักในสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข เเต่มีความสุขในคนที่เรารักต่างหาก
รัก คือ เป้าหมายในชีวิต สิ่งที่คาดหวังในตัวเรา ก็เพื่ออนาคตของตัวเราเองทั้งนั้น
รัก คือ นิรันดร์ มีอายุยืนยาวกว่าชีวิตเราด้วยซ้ำ

เมื่อตอนเด็กเรารู้ดีว่าแม่ คือผู้หญิงที่รัก และเข้าใจเรามากที่สุด
พอโตขึ้น เรากลับรู้สึกอึดอัด กลับไม่เข้าใจ และมองข้ามความสำคัญของผู้หญิงคนนี้ไป...

เรากลับโหยหาความรักจากผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามาในชีวิตไม่นาน และคิดว่าเธอรู้จัก เข้าใจตัวเราดีที่สุด
เมื่อวันนึงพบความจริงที่ว่า เธอไม่ได้เป็นอย่างที่เราคาดหวังขนาดนั้น แล้วเรากลับละเลยผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างเรามาตลอดชีวิต...

แล้วถ้าเรารู้ตัวช้าล่ะ? ถ้าไม่เกิดความสูญเสียในชีวิต ก็คงไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง เมื่อทุกอย่างสายเกินไป

"กว่าเราจะรู้ว่าสิ่งนั้นสำคัญก็ต่อเมื่อสูญเสียมันไป..." หรือแท้จริงแล้ว
"เรารู้อยู่แก่ใจว่ามันสำคัญ เพียงแต่เราไม่เคยคิดว่าเราจะสูญเสียมันไปต่างหาก..."

อย่าบอกรักแม่เพียงเพราะว่ามันเป็น "วันแม่"

อ้าววันนี้วันที่ 11 หรอ ไปกินยาแปป
‪#‎บัลลังก์เมฆ‬ ‪#‎รักให้พอดี‬