เมื่อพ่อปล่อยฉันตัดหางปล่อยวัด...

เมื่อก่อนเรามีกินบ้าง ไม่มีกินบ้าง แล้วพ่อเริ่มมีกิจการดีขึ้น
จากที่ช่วยเขาเหมือนลูกเราก็กลายเป็นลูกจ้าง  ไม่เคยให้อะไรตั้งแต่เด็ก
ทุกอย่างที่อยากได้ต้องซื้อเองแม้แต่เสื้อผ้า กางเกงใน

ณ ปัจจุบัน เราเหมือนเป็นคนไม่รู้จักต่อเขา ไม่สนว่าจะเป็นอะไร
ทำงานหิวไหม มีแต่หากินเองใช้เงินที่ช่วยเขาทำงานในแต่วันใช้ในชึวิตประจำวันเอง
เงินที่ได้ก็แทบจะต่ำกว่างานประจำถึงสองเท่า.


แล้วเรื่องเรียนไม่เคยสนใจ เราอยากเรียนแทบตาย เงินน้อยนิดในแต่ละวันก็เก็บไปเรียนไม่ได้
ทั้งๆที่เขามีเงิน เรามักจะโดนด่าทุกวันโดยที่ไม่เคยทำอะไรผิดเลย เหมือนเขาเอาเราไว้ระบาย
ทุกวันนี้เรายังไม่รู้เลยว่าเราเป็นอะไรในสายตาเขา



#พ่ออย่างนี้ยังมีด้วยหรอครับ ?
ก็ไม่ได้อยากพูดแบบนี้นะครับแต่เราเจอมามากว่านี้จริงๆ ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย