ถ้าสามีหมดรักเราแล้ว เราควรจะทนอยู่เพื่อลูกหรือจะจากไปดี?

คุณแยกแยะไม่เป็นค่ะ  คุณเหมารวมทุกเรื่องมาไว้เป็นเรื่องเดียวกัน
วิธีคิดของคุณนั่นแหละ  ที่ทำให้คุณเลือกคนแบบเขามาเป็นสามี  และมีปัญหาแบบนี้

ตอนนี้สิ่งที่คุณควรจะทำคือ ระวังและละเอียดอ่อนเรื่องลูกให้มากขึ้น
แต่คุณกลับไปโฟกัส คำพูดและอารมณ์ชั่ววูบของสามีนิสัยเสียแทน
ขนาดลูกตกมาคุณควรจะห่วงว่าลูกจะกระทบกระเทือนอะไรบ้างไหม
เพียงแค่ลูกไม่มีแผลคุณก็เลิกสนใจ  ไปสนใจน้อยใจสามีแทนการห่วงลูก

คุณน้อยใจการกระทำของเขา  แต่กลับไม่พูดไม่คุยกันให้เข้าใจ
แต่จะหอบลูกหนีแทน  เพราะรู้ว่าจุดอ่อนเขาคือลูก  คุณก็เลยคิดเอาคืนเขาด้วยลูก
แถมยังดราม่าตัวเอง ตัดพ้อว่า หน้ามัน เขาหมดรัก สารพัดจะดูถูกตัวเอง

ปัญหาสามีกับคุณเกิดจากคุณใช้วิธีเงียบ ไม่พูด ไม่ใช่ให้เถียงนะคะ
แต่ทุกครั้งที่เกิดปัญหาพอเขาเย็นลง คุณต้องเคลียร์ต้องพูด
ถ้าคุณผิดต้องรู้จักพูดขอโทษ  คำว่าขอโทษมันมีอำนาจมหาศาลที่ทำให้คนมีสติคืนมาได้
คุณอาจมองว่าสิ่งที่คุณทำถูก  สิ่งที่เขาทำมันผิด  ก็ต้องคุยกันเป็นเรื่องๆไม่ใช่เหมารวมแบบนอยด์ๆ
สิ่งไหนที่อยากให้เขาเข้าใจ ก็บอกเขา ไม่ต้องให้เขายอมรับแต่เริ่มจากการรับฟังก็จะช่วยได้

สามีรักคุณอ่านแล้วไม่มีตรงไหนเลยที่ไม่รัก  แต่คุณไม่แยกความรักกับหน้าที่ออกจากกัน
พอเขาปาก ห มา คุณก็เลยน้อยใจแล้วเอาเรื่องรักเข้ามาปนกันเฉย

คุณเป็นคนหละหลวมมากนะ ทำลูกตกเตียงนี่ถ้าเป็นสามีชั้นทำฉันตบเลยนะ บอกตรงๆ
ใช่มันอาจเกิดขึ้นได้  แต่มันเกิดจากการไม่ระวัง หลายๆคนเขาก็ไม่เคยทำลูกตกทั้งที่เลี้ยงมาหลายคนแล้ว

สามีคุณไม่ได้มองแค่คุณทำลูกตก แต่เขามองถึงคุณประมาทมาก ซึ่งมันอาจทำให้ตัวคุณและลูกไม่ปลอดภัยในอนาคต
การที่เขาเข้มงวดกับคุณทุกเรื่อง  เพราะเขากลัวจะเสียคุณและลูกไปนั่นแหละ เขารักคุณแต่แสดงออกห่วยแตกแทน
อันนี้มันเป็นเพราะ แม่เขาเลี้ยงดูหล่อหลอมมาแบบนั้น  ไม่ใช่เพราะเขาไม่รักคุณมันคนละเรื่อง
ถ้าวันใดที่เขาลงมือกับคุณนั่นแหละ  คุณควรไปจากชีวิตเขาจริงๆ
หยุดคิดเรื่องสามีรักไม่รัก  แล้วหันมารอบคอบกับชีวิตให้มากขึ้น
มีสติกับสิ่งที่ทำอยู่  ใจจดจ่อกับสิ่งที่ทำอยู่ คุณก็จะไม่พลาดให้มันมีปัญหา
แยกแยะสมองกับอารมณ์ให้ได้  ไม่ต้องเปลี่ยนนิสัย แต่เปลี่ยนวิธีคิดแทน
ขอให้โชคดีค่ะ