จากเพื่อนกลายเป็นแฟน แล้วก็จากแฟนกลายเป็นเพื่อน และก็กลับไปเป็นคนรู้จัก

จากเพื่อนกลายเป็นแฟน แล้วก็จากแฟนกลายเป็นเพื่อน และก็กลับไปเป็นคนรู้จัก

จะว่าตามความจริง ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากเพื่อนที่ คบกันมานานมากๆ
อาจมีช่วงหนึ่งที่คบกันเป็นแฟน แต่มันก็ไปไม่รอด
สุดท้ายก็กลับมาเป็นเพื่อนกันตามเดิม จนตอนที่เค้าแต่งงานไป
แต่ก็ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด แต่ก็ไม่ได้ลืม

แต่ทำไมมันเหมือนเรามีความรู้สึกว่าลึกๆแล้ว
ไม่มีใครที่สามารถ มาแทนในตำแหน่งนี้ไม่ได้ไม่รู้
ความรู้สึกที่ว่าบางทีทำไมเราต้องทนอยู่แบบนี้คนเดียวด้วย
ทนเหงาคนเดียวทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้นะ
มาเห็นตัวเองชัดตอน  หก – เจ็ด ปี
อาจเป็นเพราะว่ามันรู้สึกว่าจากที่เคยมีใครให้พูดคุยด้วย ให้ระบายความทุกข์ด้วยอย่างสนิทใจ
กลายเป็นไม่มี จะกลับไปคุยกันแบบเดิม ก็กลัวว่าจะสร้างปัญหา ให้เค้าอีก

ไม่รู้ซิ เพราะบางทีเราคงเคย ชินกับการอยู่คนเดียวมั้ง ชินกับการอยู่แบบนี้
เฮ้ยบางทีมันก็เหงานะ แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง เหมือนกัน
ยิ่งมองคนรอบๆข้าง มันยิ่งเห็นสิ่งที่แตกต่าง
เวลาไปเที่ยวกันที่ไหน เหมือนเราไปเป็นติ่ง

เลยชอบไปเที่ยวคนเดียวซะมากกว่า
จนหลายคนมองว่าเข้าถึงยาก โลกส่วนตัวสูง
จนบางทีอยากจะโทษมันแหละที่ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้

ฮ่าๆๆเพื่อนก็ทิ้งห่างฉันไปทีละคน สองคน จนสุดท้ายเหลือฉันยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว
ใช่แหละพวกแก บอกว่าเฮ้ย ไม่ทิ้ง แต่ความรู้สึกว่าทำไปเที่ยวแล้วกลายเป็นติ่งเนี๊ยะ
ไม่รู้จะยืนตรงไหนจริงๆ

ไม่รู้ซิ บางทีเราอาจคิดมาคนเดียวตลอดเลยก็ได้ ว่าครั้งหนึ่งเคยมีมันเป็นแฟน

ฮ่าๆๆ ตลกเนาะ
ขี้มโนจริงๆเลยเรา
บางทีก็อยากกลับไปถามนะ ว่า สิบกว่าปีที่ผ่านมาเนี๊ยะ เราคงคิดไปเอง คนเดียว ใช่ไหม
คบเพราะสงสารใช่ไหม T^T

เมื่อถึงจุดนี้แล้ว เราคงต้อพยามทำตัวให้ชินกับการอยู่คนเดียวให้ได้
แล้วก็ต้องเลิกหลอกตัวเองซะที หก – เจ็ดปีแล้วนะ
ถ้าเค้าจะกลับมามันไม่ทิ้งให้เรารอนานขนาดนี้หรอก

ยิ้มเข้าไว้ ยิ้มกว้างๆ
แล้วเชิดหน้าเดินต่อไป

ความเหงามันไม่ได้เลวร้ายซักหน่อย นินะ