กระเป๋าที่ถูกขโมยไปของนายแพทย์ประจำทีมวอลเลย์บอลหญิงชุด U-18 หลายท่านอาจจะทราบแล้วว่ามีของอยู่ในนั้นมากมาย ไม่ว่าจะเป็นไอแพด กระเป๋าเงิน เอกสาร ยา และ พาสปอร์ต ถ้าไล่เรียงแล้วสำหรับเราอันไหนสำคัญที่สุด ?
ถ้ามานั่งคิดประเมินค่าความเสียหายของ ดร.คมสัน วุฒิประเสริฐ แพทย์ประจำทีม กับของในกระเป๋าที่โดนขโมยไประหว่างที่ทีมกำลังแข่งอยู่ คนธรรมดา หรือ ความคิดบ้านๆที่เข้าใจของผมก็คงจะออกมาทำนองนี้
ไอแพด นี่ถ้าตีเป็นราคาก็หลายหมื่นเหมือนกัน ไหนจะมีข้อมูล รูปภาพที่สำคัญ หรือ เอาไว้ติดต่อเพื่อสื่อสารกับคนทางบ้าน แต่คิดๆดูซื้อใหม่ก็ได้ เดี๋ยวเอารุ่นล่าสุดเลย เอกสาร อันนี้ท่าทางจะต้องทำใหม่ แม้ว่าจะยุ่งๆหน่อยแต่กลับมาไทยก็พอจะมีเวลาไปทำได้ กระเป๋าเงิน นอกจากเงินที่มีข้างในแล้ว ก็อาจจะมีรูปครอบครัวที่เป็นแรงใจในการใช้ชีวิต อันนี้ยังพอให้คนในทีมช่อยดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายไปก่อนได้บ้าง พาสปอร์ต นี่คงเป็นสิ่งที่สำคัญสุดๆแล้ว เพราะไม่มีก็ไม่รู้จะกลับได้ยังไง ถ้าเป็นผมคงจะนั่งเครียดทั้งวัน เฮ้ย..จะทำไงดีว่ะ!!!!!
แต่....คำตอบที่ผมได้จากคุณหมอ กลับทำเอาผมอึ้ง และ ได้รู้เรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย เมื่อคุณหมอบอกผมว่าสิ่งที่เขาสำคัญที่สุดคือ "ยา"
ใช่ครับยาที่เอาไว้ให้นักกีฬากิน ซึ่งแว้บแรกในหัวของผมที่คิดคือ ยาที่สนามจากแพทย์ก็มีนี่น่า แก้ปวด บรรเทาอาการอักเสบ คล้ายกล้ามเนื้อ อะไรทำนองนี้ เพราะนักกีฬาส่วนใหญ่ก็มีเจ็บๆปวดๆร่างกาย หรืออีกขั้นก็พวกไม่สบาย ตัวร้อน พาราที่สนาม หรือ โรงพยาบาลก็พาไปหาได้..........ผมคิดแค่นี้
จากนั้น......คุณหมอเงียบหายไปสักพัก
ขณะที่ผมกำลังนอนอ่านคอมเม้นของแฟนๆในกลุ่มวอลเลย์บอลอยู่.....ก็มีข้อความเด้งขึ้นมาจากคุณหมอ ซึ่งคำตอบที่ได้มานั้นคือ "ผมได้ออกเดินทางไปตามหายาที่พอจะไปหาได้ แต่ไม่มียาเลย" คืออยากจะบอกคุณหมอไปว่านั้นมันไม่ใช่บ้านเรานะครับ ไปเดินหาแบบนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่าย ผมเลยถามไปแบบโง่ๆว่า "ยาอะไรครับ"
"ยาเลื่อนประจำเดือน" คุณหมอตอบมาสั้นๆ
สั้นมากครับ......แต่...ผมนี่หน้าชาเลย แล้วลุกจากที่นอนขึ้นมานั่งจ้องโทรศัพท์แบบจริงจัง
"เด็กหลายคนยังต้องกิน แล้วตอนนี้ยามันหายไปกับกระเป๋าที่ถูกขโมย ผมเลยต้องออกไปหาซื้อมาให้ได้ แต่ผมหาไม่ได้จริงๆ"
ฟังแล้วรู้สึกยังไงกันบ้างครับ???
อัพเดทเพิ่มเติม
"เด็กหลายคนยังต้องกิน แล้วตอนนี้ยามันหายไปกับกระเป๋าที่ถูกขโมย ผมเลยต้องออกไปหาซื้อมาให้ได้ แต่ผมหาไม่ได้จริงๆ"
คำนี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหน้าชากว่าเก่า...ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลย ไม่มีคำถามเรื่องนี้อยู่ในหัวสักครั้ง ประดั่งคิดว่านักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงไทยเป็นวัยทองกันหมดแล้ว ( เก๊าแซวน๊า)
ผมไม่มีความรู้ใดๆที่จะนำมาบอกให้กับผู้อ่านได้เข้าใจ เพราะสิ่งที่เข้าใจยากที่สุดนอกจากวิชาแคลคูลัสแล้วก็คือ"ผู้หญิง"นี่ละครับ ไม่ว่าจะเรื่องอารมณ์ การเอาอกเอาใจ ง้อ งอล บอกตรงๆเป็นเรื่องที่เข้าใจยากสุดๆ แล้วนี่ยิ่งมีเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่ผมไม่เคยมีอย่างประจำเดือน.....ไปไม่เป็นจริงๆครับ
ลืมคิดไปอย่างสนิทใจ ไม่เคยมีคำถามว่าเวลานักวอลเลย์บอลหญิงเขาแข่งแล้วมีช่วงเวลาแบบนี้ขึ้นมาจะต้องทำยังไง เพราะเท่าที่ทราบ ผู้หญิงบางคนช่วงที่แดงเดือดจะมีอาการตัวร้อน เป็นไข้ บางคนปวดท้องสุดๆชนิดที่ต้องงอตัวกันเลยทีเดียว ...สมัยเด็กๆตอนเรียนป.4-5 เห็นเพื่อนผู้หญิงในห้องร้องไห้ และ กุมไปที่ท้อง จนครูต้องเดินมาดู ซึ่งตอนนั้นครูบอกแค่ว่าเพื่อนเลือดออกให้พาไปห้องพยาบาลด่วน ....ผมยังงงเลยว่านั่งเฉยๆเลือดออกได้ไง โดนอะไรแทงหรือป่าว .....จากความสงสัยตอนนั้นมันทำให้ผมรู้มาตอนวัยรุ่นว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้หญิงต้องแบกรับเอาไว้ทุกเดือน ขนาดที่ผู้ชายอย่างเราๆวิ่งเล่นได้อย่างสบายใจ......สงสัยต้องหาผู้หญิงสักคนมาเดินด้วยกันข้างๆ เพื่อได้เรียนรู้ซะแล้ว อีโมติคอน smile ( ขายของหน่อย แฮ่ )
ระหว่างที่คุยกันคุณหมอก็ยังไม่หยุดที่จะพยายามติดต่อเพื่อหาซื้อยานี้ให้ได้ เพราะคุณหมอบอกผมว่า ยานี้ถ้าไม่ได้กินต่อภายในเวลา 2-3 วัน สิ่งที่ป้องปรามไว้ก็จะมา นั้นแปลว่าน้องต้องพาร่างกายที่ไม่ร้อยเปอร์เซ็นลงไปเล่นในสนามด้วย .....
ในเรื่องร้ายๆไม่ได้แปลว่าจะไม่มีเรื่องดี เมื่อคุณหมอส่งข้อความมาบอกว่า
"ดีใจมากๆครับ ผมลืมไปว่าผมได้แบ่งยานี้ไว้เป็น 2 ส่วนให้กับนักกีฬา ซึ่งมีถุงยานี้อยู่ในกระเป๋าของน้องนุกนิก และ ผมได้เอาออกมาประเมินแล้วว่ายานี้จะพอดีกับวันแข่งของนักกีฬา "
ผมยิ้มให้กับโทรศัพท์ หลังจากอ่านข้อความนี้ พร้อมกับมองไปที่นาฬิกา ( เที่ยงตรง ) แล้วนึกย้อนนับกลับไปเวลาของเปรู นั้นแปลว่าที่นั้นดึกมากๆแล้ว น่าจะประมาณตี 2-3
สำหรับผมคิดว่าคุณหมอคงอุ่นใจกับการทำหน้าที่ของตัวเองขึ้นมาได้เยอะ แต่ยังไงก็ตามจากเรื่องราวนี้ หวังว่าการเชียร์วอลเลย์บอลของพี่ๆน้องๆที่ได้อ่านตัวหนังสือของผม จะมีอมยิ้มเวลาที่ได้เห็นน้องๆลงสนาม และ รู้ว่าพวกเขาต้องแบกอะไรหลายอย่าง ร่วมไปถึงธรรมชาติของความเป็นหญิงที่ต้องฝืนแบกรับมัน รวมไปถึงมีเสี้ยวนึงของความรู้สึกดีๆเวลาที่พูดคำว่า "ทีมวอลเลย์บอล" แล้วนึกถึงคนที่เป็นเบื้องหลังอย่าง ทีมแพทย์ นักกายภาพ ขึ้นมาทันที
จาก
https://www.facebook.com/eakprawit/photos/a.308280035951094.66804.308274545951643/736872406425186/?type=1&theater
.........................................................................................................................................................................
"ไหวจ้า ได้นั่งพักเดี๋ยวมันก็หายจ้า"
คนที่เงียบๆ มีความอ่อนน้อมถ่อมตน คือจุดเด่นหลักๆของเขา และ บางทีก็คิดว่า "ความเงียบ" คือโรคติดต่อของกลุ่มนักกีฬาแดนอีสานอย่าง ทัดดาว,แก้วกัลยา และ คัทลีย์ แต่จริงๆแล้วหาก 3 คนนี้ได้อยู่ด้วยกัน พวกเขาก็จะเปลี่ยนความเงียบให้เป็นอีกโลกที่มีรอยยิ้ม
การพูดคุยด้วยเสียงสำเนียงอีสานบ้านๆ เวลามองเข้าไปทีไรก็จะเห็นร้อยยิ้ม และ รู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่ถ้าจะให้ยกตัวอย่างคงเป็นอารมณ์ที่เราเห็นเด็ก 3-4 คน นั่งเล่นกองทราย สนุกกับโลกของตัวเองใน ณ เวลานั้น
วนมาที่เรื่องราวของ แคท ที่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว ต้องเรียกว่า แคท หรือ คัท กันแน่ แต่รู้ตัวอีกทีก็ลากเสียงยาวๆเรียกเด็กคนนี้ว่า แคท ไปเสียแล้ว
เส้นทางการเล่นวอลเลย์บอลของน้อง ที่ได้เห็นเขาก็คือนักกีฬาระดับทีมชาติในชุดอันดับ 4 วอลเลย์บอลเอเชียระดับเยาวชนปี 2012 ส่วนฟอร์มการเล่นนั้นก็ไม่ได้เปรี้ยงปร้าง จะได้เห็นก็หมุนๆลงไปในบางครั้ง เรื่องของรูปร่างของน้องแคทไม่ได้สูงมาก นั้นอาจจะเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้การเดินสายนี้ยากหน่อย
แต่...มันไม่ใช่อุปสรรคใหญ่ จนทำให้ความฝันที่กำเอาไว้มันหลุด เพราะสิ่งที่ที่แทนความสูงที่หายไป คือความกระหาย ความตั้งใจในการฝึกซ้อมที่สูงมาก
เมื่อปีที่ผ่านมามีประโยคหนึ่งที่จำติดใจ หลังจากที่เห็นน้องคนนี้โดนจัดหนักในการซ้อม คำตอบจากสิ่งที่ถามไปว่าไหวไหมคือ
"ไหวจ้า ได้นั่งพักเดี๋ยวมันก็หายจ้า"
มันอาจจะฟังเหมือนไม่มีอะไร แต่มองลึกลงไปมันเป็นจิตใต้สำนึกของคน
นอกจากนี้คำว่า"จ้า" คืออีกสิ่งที่คุ้นหูมากๆ เด็กคนนี้จะพูดกับผู้ใหญ่ รุ่นพี่ รวมไปถึงโค้ช ลงท้ายด้วยคำว่า "จ้า" ที่ฟังแล้วดูถ่อมตัวสุดๆ นี่คืออีกสิ่งที่น่าชื่นชมของเด็กสาวคนนี้ รวมไปถึง ทัดดาว และ แก้วกัลยา อีกด้วย ถ้าแฟนคลับของนักกีฬาทั้ง 3 คนมานั่งอยู่ด้วยกัน แล้วถามว่ารู้สึกยังไงเวลาได้คุยกับนักกีฬากลุ่มนี้ เชื่อเหลือเกินว่าคำตอบที่ได้คงจะเหมือนกัน...นั้นคือ "เด็กกลุ่มนี้มีความอ่อนน้อมถ่อมตัวมาก"
แม้ว่าเพื่อนรักทั้ง 2 จะประสบความสำเร็จนำหน้าไป แต่....คัทลีย์ ก็มีความสุขกับความสามารถของตัวเอง และ ไม่เคยน้อยใจต่อเส้นทางสายลูกยางของเธอ
คัทลีย์ บอกว่า รู้สึกภาคภูมิใจกับโอกาสที่โค้ชทีมชาติหยิบยื่นให้มาเสมอ ไม่ว่าจะเรียกมาแค่ซ้อม หรือ จะเรียกมาให้เป็นตัวเสริม ขอแค่ได้มีโอกาสก็จะทำให้ดีที่สุด
แม้ว่าผลงานในรายการ "วีทีวี คัพ" ภาพที่ออกมาของเธอ แฟนวอลเลย์บอลหลายคนบอกว่า คัทลีย์ทำผลงานได้อย่างดีเยี่ยม .....แต่เธอกลับบอกว่ายังมีหลายอย่างที่จะต้องเสริมเติม และ พัฒนาอีกหลายอย่าง เพราะที่ฟอร์มโดดเด่นได้นั้นเกิดจากองค์ประกอบที่ดีจากเพื่อนร่วมทีมมากกว่า
ได้ยินคำตอบแบบนี้แล้วรู้สึกว่า "เด็กคนนี้เห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าตัวเอง"
คนที่มีวิสัยทัศที่ดี มีความตั้งใจ รู้ความสามารถของตัวเอง และ ใช้ชีวิตแบบน้ำครึ่งแก้วที่พร้อมจะให้มีคนเติมเสริมให้อยู่ตลอด นั้นคือสิ่งที่ดี
ความฝันของนักกีฬาการได้ติดทีมชาติชุดใหญ่คือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แต่สำหรับเด็กอีสานคนนี้การได้ซ้อมกับพี่ๆทีมชาติ การได้เห็นเพื่อนประสบความสำเร็จ มันคืออีก 1 ความสุขของเธอ ส่วนเส้นทางและอนาคตในการเล่นวอลเลย์บอลของเธออาจจะไม่มีแผนที่วางเอาไว้แน่ชัด แต่น้องก็
จาก
http://www.smmsport.com/reader.php?article=5448
U-18 จากเหตุที่กระเป๋าของแพทย์ประจำทีมหายมี "ยาสำคัญและจำเป็นสำหรับเด็กๆ" ออกไปหาแล้วก็หาไม่ได้
กระเป๋าที่ถูกขโมยไปของนายแพทย์ประจำทีมวอลเลย์บอลหญิงชุด U-18 หลายท่านอาจจะทราบแล้วว่ามีของอยู่ในนั้นมากมาย ไม่ว่าจะเป็นไอแพด กระเป๋าเงิน เอกสาร ยา และ พาสปอร์ต ถ้าไล่เรียงแล้วสำหรับเราอันไหนสำคัญที่สุด ?
ถ้ามานั่งคิดประเมินค่าความเสียหายของ ดร.คมสัน วุฒิประเสริฐ แพทย์ประจำทีม กับของในกระเป๋าที่โดนขโมยไประหว่างที่ทีมกำลังแข่งอยู่ คนธรรมดา หรือ ความคิดบ้านๆที่เข้าใจของผมก็คงจะออกมาทำนองนี้
ไอแพด นี่ถ้าตีเป็นราคาก็หลายหมื่นเหมือนกัน ไหนจะมีข้อมูล รูปภาพที่สำคัญ หรือ เอาไว้ติดต่อเพื่อสื่อสารกับคนทางบ้าน แต่คิดๆดูซื้อใหม่ก็ได้ เดี๋ยวเอารุ่นล่าสุดเลย เอกสาร อันนี้ท่าทางจะต้องทำใหม่ แม้ว่าจะยุ่งๆหน่อยแต่กลับมาไทยก็พอจะมีเวลาไปทำได้ กระเป๋าเงิน นอกจากเงินที่มีข้างในแล้ว ก็อาจจะมีรูปครอบครัวที่เป็นแรงใจในการใช้ชีวิต อันนี้ยังพอให้คนในทีมช่อยดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายไปก่อนได้บ้าง พาสปอร์ต นี่คงเป็นสิ่งที่สำคัญสุดๆแล้ว เพราะไม่มีก็ไม่รู้จะกลับได้ยังไง ถ้าเป็นผมคงจะนั่งเครียดทั้งวัน เฮ้ย..จะทำไงดีว่ะ!!!!!
แต่....คำตอบที่ผมได้จากคุณหมอ กลับทำเอาผมอึ้ง และ ได้รู้เรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย เมื่อคุณหมอบอกผมว่าสิ่งที่เขาสำคัญที่สุดคือ "ยา"
ใช่ครับยาที่เอาไว้ให้นักกีฬากิน ซึ่งแว้บแรกในหัวของผมที่คิดคือ ยาที่สนามจากแพทย์ก็มีนี่น่า แก้ปวด บรรเทาอาการอักเสบ คล้ายกล้ามเนื้อ อะไรทำนองนี้ เพราะนักกีฬาส่วนใหญ่ก็มีเจ็บๆปวดๆร่างกาย หรืออีกขั้นก็พวกไม่สบาย ตัวร้อน พาราที่สนาม หรือ โรงพยาบาลก็พาไปหาได้..........ผมคิดแค่นี้
จากนั้น......คุณหมอเงียบหายไปสักพัก
ขณะที่ผมกำลังนอนอ่านคอมเม้นของแฟนๆในกลุ่มวอลเลย์บอลอยู่.....ก็มีข้อความเด้งขึ้นมาจากคุณหมอ ซึ่งคำตอบที่ได้มานั้นคือ "ผมได้ออกเดินทางไปตามหายาที่พอจะไปหาได้ แต่ไม่มียาเลย" คืออยากจะบอกคุณหมอไปว่านั้นมันไม่ใช่บ้านเรานะครับ ไปเดินหาแบบนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่าย ผมเลยถามไปแบบโง่ๆว่า "ยาอะไรครับ"
"ยาเลื่อนประจำเดือน" คุณหมอตอบมาสั้นๆ
สั้นมากครับ......แต่...ผมนี่หน้าชาเลย แล้วลุกจากที่นอนขึ้นมานั่งจ้องโทรศัพท์แบบจริงจัง
"เด็กหลายคนยังต้องกิน แล้วตอนนี้ยามันหายไปกับกระเป๋าที่ถูกขโมย ผมเลยต้องออกไปหาซื้อมาให้ได้ แต่ผมหาไม่ได้จริงๆ"
ฟังแล้วรู้สึกยังไงกันบ้างครับ???
อัพเดทเพิ่มเติม
"เด็กหลายคนยังต้องกิน แล้วตอนนี้ยามันหายไปกับกระเป๋าที่ถูกขโมย ผมเลยต้องออกไปหาซื้อมาให้ได้ แต่ผมหาไม่ได้จริงๆ"
คำนี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหน้าชากว่าเก่า...ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลย ไม่มีคำถามเรื่องนี้อยู่ในหัวสักครั้ง ประดั่งคิดว่านักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงไทยเป็นวัยทองกันหมดแล้ว ( เก๊าแซวน๊า)
ผมไม่มีความรู้ใดๆที่จะนำมาบอกให้กับผู้อ่านได้เข้าใจ เพราะสิ่งที่เข้าใจยากที่สุดนอกจากวิชาแคลคูลัสแล้วก็คือ"ผู้หญิง"นี่ละครับ ไม่ว่าจะเรื่องอารมณ์ การเอาอกเอาใจ ง้อ งอล บอกตรงๆเป็นเรื่องที่เข้าใจยากสุดๆ แล้วนี่ยิ่งมีเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่ผมไม่เคยมีอย่างประจำเดือน.....ไปไม่เป็นจริงๆครับ
ลืมคิดไปอย่างสนิทใจ ไม่เคยมีคำถามว่าเวลานักวอลเลย์บอลหญิงเขาแข่งแล้วมีช่วงเวลาแบบนี้ขึ้นมาจะต้องทำยังไง เพราะเท่าที่ทราบ ผู้หญิงบางคนช่วงที่แดงเดือดจะมีอาการตัวร้อน เป็นไข้ บางคนปวดท้องสุดๆชนิดที่ต้องงอตัวกันเลยทีเดียว ...สมัยเด็กๆตอนเรียนป.4-5 เห็นเพื่อนผู้หญิงในห้องร้องไห้ และ กุมไปที่ท้อง จนครูต้องเดินมาดู ซึ่งตอนนั้นครูบอกแค่ว่าเพื่อนเลือดออกให้พาไปห้องพยาบาลด่วน ....ผมยังงงเลยว่านั่งเฉยๆเลือดออกได้ไง โดนอะไรแทงหรือป่าว .....จากความสงสัยตอนนั้นมันทำให้ผมรู้มาตอนวัยรุ่นว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้หญิงต้องแบกรับเอาไว้ทุกเดือน ขนาดที่ผู้ชายอย่างเราๆวิ่งเล่นได้อย่างสบายใจ......สงสัยต้องหาผู้หญิงสักคนมาเดินด้วยกันข้างๆ เพื่อได้เรียนรู้ซะแล้ว อีโมติคอน smile ( ขายของหน่อย แฮ่ )
ระหว่างที่คุยกันคุณหมอก็ยังไม่หยุดที่จะพยายามติดต่อเพื่อหาซื้อยานี้ให้ได้ เพราะคุณหมอบอกผมว่า ยานี้ถ้าไม่ได้กินต่อภายในเวลา 2-3 วัน สิ่งที่ป้องปรามไว้ก็จะมา นั้นแปลว่าน้องต้องพาร่างกายที่ไม่ร้อยเปอร์เซ็นลงไปเล่นในสนามด้วย .....
ในเรื่องร้ายๆไม่ได้แปลว่าจะไม่มีเรื่องดี เมื่อคุณหมอส่งข้อความมาบอกว่า
"ดีใจมากๆครับ ผมลืมไปว่าผมได้แบ่งยานี้ไว้เป็น 2 ส่วนให้กับนักกีฬา ซึ่งมีถุงยานี้อยู่ในกระเป๋าของน้องนุกนิก และ ผมได้เอาออกมาประเมินแล้วว่ายานี้จะพอดีกับวันแข่งของนักกีฬา "
ผมยิ้มให้กับโทรศัพท์ หลังจากอ่านข้อความนี้ พร้อมกับมองไปที่นาฬิกา ( เที่ยงตรง ) แล้วนึกย้อนนับกลับไปเวลาของเปรู นั้นแปลว่าที่นั้นดึกมากๆแล้ว น่าจะประมาณตี 2-3
สำหรับผมคิดว่าคุณหมอคงอุ่นใจกับการทำหน้าที่ของตัวเองขึ้นมาได้เยอะ แต่ยังไงก็ตามจากเรื่องราวนี้ หวังว่าการเชียร์วอลเลย์บอลของพี่ๆน้องๆที่ได้อ่านตัวหนังสือของผม จะมีอมยิ้มเวลาที่ได้เห็นน้องๆลงสนาม และ รู้ว่าพวกเขาต้องแบกอะไรหลายอย่าง ร่วมไปถึงธรรมชาติของความเป็นหญิงที่ต้องฝืนแบกรับมัน รวมไปถึงมีเสี้ยวนึงของความรู้สึกดีๆเวลาที่พูดคำว่า "ทีมวอลเลย์บอล" แล้วนึกถึงคนที่เป็นเบื้องหลังอย่าง ทีมแพทย์ นักกายภาพ ขึ้นมาทันที
จาก https://www.facebook.com/eakprawit/photos/a.308280035951094.66804.308274545951643/736872406425186/?type=1&theater
.........................................................................................................................................................................
"ไหวจ้า ได้นั่งพักเดี๋ยวมันก็หายจ้า"
คนที่เงียบๆ มีความอ่อนน้อมถ่อมตน คือจุดเด่นหลักๆของเขา และ บางทีก็คิดว่า "ความเงียบ" คือโรคติดต่อของกลุ่มนักกีฬาแดนอีสานอย่าง ทัดดาว,แก้วกัลยา และ คัทลีย์ แต่จริงๆแล้วหาก 3 คนนี้ได้อยู่ด้วยกัน พวกเขาก็จะเปลี่ยนความเงียบให้เป็นอีกโลกที่มีรอยยิ้ม
การพูดคุยด้วยเสียงสำเนียงอีสานบ้านๆ เวลามองเข้าไปทีไรก็จะเห็นร้อยยิ้ม และ รู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่ถ้าจะให้ยกตัวอย่างคงเป็นอารมณ์ที่เราเห็นเด็ก 3-4 คน นั่งเล่นกองทราย สนุกกับโลกของตัวเองใน ณ เวลานั้น
วนมาที่เรื่องราวของ แคท ที่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว ต้องเรียกว่า แคท หรือ คัท กันแน่ แต่รู้ตัวอีกทีก็ลากเสียงยาวๆเรียกเด็กคนนี้ว่า แคท ไปเสียแล้ว
เส้นทางการเล่นวอลเลย์บอลของน้อง ที่ได้เห็นเขาก็คือนักกีฬาระดับทีมชาติในชุดอันดับ 4 วอลเลย์บอลเอเชียระดับเยาวชนปี 2012 ส่วนฟอร์มการเล่นนั้นก็ไม่ได้เปรี้ยงปร้าง จะได้เห็นก็หมุนๆลงไปในบางครั้ง เรื่องของรูปร่างของน้องแคทไม่ได้สูงมาก นั้นอาจจะเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้การเดินสายนี้ยากหน่อย
แต่...มันไม่ใช่อุปสรรคใหญ่ จนทำให้ความฝันที่กำเอาไว้มันหลุด เพราะสิ่งที่ที่แทนความสูงที่หายไป คือความกระหาย ความตั้งใจในการฝึกซ้อมที่สูงมาก
เมื่อปีที่ผ่านมามีประโยคหนึ่งที่จำติดใจ หลังจากที่เห็นน้องคนนี้โดนจัดหนักในการซ้อม คำตอบจากสิ่งที่ถามไปว่าไหวไหมคือ
"ไหวจ้า ได้นั่งพักเดี๋ยวมันก็หายจ้า"
มันอาจจะฟังเหมือนไม่มีอะไร แต่มองลึกลงไปมันเป็นจิตใต้สำนึกของคน
นอกจากนี้คำว่า"จ้า" คืออีกสิ่งที่คุ้นหูมากๆ เด็กคนนี้จะพูดกับผู้ใหญ่ รุ่นพี่ รวมไปถึงโค้ช ลงท้ายด้วยคำว่า "จ้า" ที่ฟังแล้วดูถ่อมตัวสุดๆ นี่คืออีกสิ่งที่น่าชื่นชมของเด็กสาวคนนี้ รวมไปถึง ทัดดาว และ แก้วกัลยา อีกด้วย ถ้าแฟนคลับของนักกีฬาทั้ง 3 คนมานั่งอยู่ด้วยกัน แล้วถามว่ารู้สึกยังไงเวลาได้คุยกับนักกีฬากลุ่มนี้ เชื่อเหลือเกินว่าคำตอบที่ได้คงจะเหมือนกัน...นั้นคือ "เด็กกลุ่มนี้มีความอ่อนน้อมถ่อมตัวมาก"
แม้ว่าเพื่อนรักทั้ง 2 จะประสบความสำเร็จนำหน้าไป แต่....คัทลีย์ ก็มีความสุขกับความสามารถของตัวเอง และ ไม่เคยน้อยใจต่อเส้นทางสายลูกยางของเธอ
คัทลีย์ บอกว่า รู้สึกภาคภูมิใจกับโอกาสที่โค้ชทีมชาติหยิบยื่นให้มาเสมอ ไม่ว่าจะเรียกมาแค่ซ้อม หรือ จะเรียกมาให้เป็นตัวเสริม ขอแค่ได้มีโอกาสก็จะทำให้ดีที่สุด
แม้ว่าผลงานในรายการ "วีทีวี คัพ" ภาพที่ออกมาของเธอ แฟนวอลเลย์บอลหลายคนบอกว่า คัทลีย์ทำผลงานได้อย่างดีเยี่ยม .....แต่เธอกลับบอกว่ายังมีหลายอย่างที่จะต้องเสริมเติม และ พัฒนาอีกหลายอย่าง เพราะที่ฟอร์มโดดเด่นได้นั้นเกิดจากองค์ประกอบที่ดีจากเพื่อนร่วมทีมมากกว่า
ได้ยินคำตอบแบบนี้แล้วรู้สึกว่า "เด็กคนนี้เห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าตัวเอง"
คนที่มีวิสัยทัศที่ดี มีความตั้งใจ รู้ความสามารถของตัวเอง และ ใช้ชีวิตแบบน้ำครึ่งแก้วที่พร้อมจะให้มีคนเติมเสริมให้อยู่ตลอด นั้นคือสิ่งที่ดี
ความฝันของนักกีฬาการได้ติดทีมชาติชุดใหญ่คือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แต่สำหรับเด็กอีสานคนนี้การได้ซ้อมกับพี่ๆทีมชาติ การได้เห็นเพื่อนประสบความสำเร็จ มันคืออีก 1 ความสุขของเธอ ส่วนเส้นทางและอนาคตในการเล่นวอลเลย์บอลของเธออาจจะไม่มีแผนที่วางเอาไว้แน่ชัด แต่น้องก็
จาก http://www.smmsport.com/reader.php?article=5448