สวัสดีครับ ตอนนี้ผมชอบผู้หญิงคนนึงครับที่เรียนที่เดียวกันกับผม แต่ ตอนนี้ผมเริ่มจะไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ของเขากับผมสักเท่าไหร่ เพราะผมเริ่มทำตัวไม่ถูก เลยจะมาถามเพื่อนๆ ว่ามีใครเป็นแบบผมบ้างไหม แล้วผมควรจะทำยังไงต่อดีครับ
คือขอเกิ่นเรื่องในอดีตหน่อยนะครับ ต้องบอกก่อนเลยว่า สมัยก่อนผมเป็นคนเรียบร้อยและเป็นคนขี้อายมากหน้าตาก็ไม่ได้ดีมาก เป็นคนไม่ค่อยกล้าที่จะเข้าไปจีบผู้หญิงสักเท่าไหร่ แล้วผมก็พูดไม่เก่ง มากนัก แต่ผมเคยมีแฟนมาแล้วในอดีต โดยแฟนคนแรกของผมเริ่มจากการเป็นเพื่อนเรียนกันในห้องมาก่อนสมัยมัธยม เธอเป็นคนสวยมากครับสำหรับผม มีผู้ชายมาจีบเธอหลายคน แต่ว่า เธอเลือกที่จะมาคบกับผม เธอให้เหตุผลว่า ผมเป็นคนจริงใจ และห่วงใยเขาตลอด และเวลาผมคุยกันกับเธอ มันก็เลยไม่รู้สึกอึดอัด เพราะว่ามันสนิทกันมาก่อนแล้วจากการเป็นเพื่อนผมเลยสามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเรื่อง ผมคบกับเธอคนนี้มาได้ 2 ปี ซึ่งโดยรวมนิสัยผมกับเธาเข้ากันได้เกือบทุกอย่าง แต่ตอนหลัง เขาต้องย้ายไปเรียนที่อื่น มันเลยทำให้เราห่างกัน จนสุดท้ายเราก็ไม่มีเวลาให้กันละท้ายที่สุดเขาก็ไปมีแฟนใหม่ แรกๆผมบอกเลยว่ารักแรกของผม มันรู้สึกเจ็บปวดมาก เพราะผมก็รักเขามาก และสิ่งที่มันทำมาด้วยกัน มันเป็นความทรงจำต่างๆที่ดีละก็มีความหมายกับผม แต่ผมก็เคารพการตัดสินใจของเขา เพราะเขาเป็นคนตัดสินใจที่จะเดินไปจากผมเอง แต่ผมก็คิดว่าสิ่งดีๆที่เรามีให้กัน มันก็จะเหลือเป็นความทรงจำที่ดีในอดีตไป หลังจากเลิกกับแฟนคนแรกไป ผมก็ไม่ค่อยได้ไปจีบใครสักเท่าไหร่ เพราะผมก็ไม่ชอบแบบเข้าไปจีบใครสักเท่าไหร่ แต่ช่วงหลังๆก็มีไปจีบรุ่นน้องบ้าง น่าตาก็น่ารักๆ แต่ผมก็รู้สึกว่า เขาสวยนะ แต่ นิสัยเราไปกันไม่ค่อยได้เลย เหมือนมันไม่ค่อยสนิทใจกัน สุดท้ายก็เลยไม่ได้ถึงขั้นคบกัน
จนมาถึงตอนที่ ผมอยุ่มหาลัยผมได้รู้จักกับเธอคนหนึ่งซึ่งเรียนคณะเดียวกัน ผมรู้จักเธอโดยเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันก่อน เธอคนนี้เป็นคนแรกที่ผมรู้สึกว่าเธอไม่ได้สวยเล้ย แต่ผมกลับรุ้สึกชอบเธอเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ละก็คุยกันได้จนเหมือนกับจะเข้ากันได้ทุกเรื่อง แรกๆผมชวนไปไหน ไม่ว่าจะ ไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง ไปรับ ไปส่ง เธอไปกับผมตลอดทุกที่ เวลาผมอยู่กับเธอผมจะถามเธออยู่ตลอดว่าอยู่กับผมสนุกไหม เป็นยังไง ไปเที่ยวสนุกไหมไรงี้ รวมทั้งถามว่านิสัยผมเป็นยังไงด้วย เพราะว่าผมไม่ชอบที่จะคิดไปเองคนเดียว เธอก็บอกผมว่าสนุกนะ และก็ขอบคุณที่มีเธอคอยอยู่ข้างๆห่วงใยและดูแลเขาอยู่ตลอด ซึ่งตอนนั้นผมบอกเลยว่าผมรู้สึกดีใจมากๆ ผมคิดว่าเธอมีใจให้ผมแล้ว ซึ่งสิ่งที่ผมเหลือก็คือหาเวลา บรรยากาศ ดีๆบอกความในใจให้เขารู้ ว่าผมรู้สึกยังไง ละก็่ว่าจะขอเธอคบเลย แต่สิ่งที่ผมคิดมันก็ไม่เป็นเหมือนที่คาดหวังไว้ เมื่อผมบอกความในใจไป เธอกลับบอกผมว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่า ตอนนั้นผมรู้สึกเงิบเลยครับ ผมก็เลยถามเธอไปว่าทำไมหละ เธอก็บอกว่าเป็นเพื่อนแล้วมันรู้สึกสบายใจกว่า ถ้าเป็นแฟนมันอาจจะคุยกันไม่ได้ทุกเรื่อง ถ้าคบแล้วอาจจะต้องเลิกกัน และก็บอกว่าเราอาจจะรับนิสัยเธอไม่ได้ก็ได้ ผมก็เลยบอกงั้น ก็ได้ๆเพื่อนก็เพื่อน สุดท้ายก็เลยไม่ได้ขอคบเพราะเธอเล่นตัดบทมาตั้งแต่แรกเลย ในใจตอนนั้นผมก็คงแอบผิดหวังนิดๆนะ และก็มีคำถามค้างคาใจมากมาย ว่าทั้งๆที่เธอรู้สึกดีกับผม แต่ทำไมเธอกลับเลือกที่จะให้ผมเป็นเพื่อนทั้งๆที่เรา 2 คนน่าจะพัฒนาได้มากกว่านี้หรือว่ามันยังเร็วเกินไปสำหรับเธอ เธอมีใครในใจหรือป่าว หรือเธอไม่ได้ชอบผมนะ แต่การกระทำของเธอมันเหมือนกับว่าชอบที่อยากจะให้ผมทำให้แบบนี้ให้ คือคอยอยู่ดูแล ห่วงใย แต่พอเธอบอกเป็นเพื่อน ตอนนั้นผมเลยทำตัวไม่ถูกเลยครับ ผมก็เลยห่างๆเธอไปสักพัก หลังจากนั้นเธอก็มาบอกกับผมว่าหายไปเลยนะ จนสุดท้าย ผมเลือกที่จะกลับไปคุยกับเธอต่อ เพราะว่าเธอดีกับผมมากจริงๆ เพราะเธอเป็นคนที่ผมไม่ได้ชอบที่หน้าตาเธอแต่จิตใจเธอได้ใจผมมากๆ เราเลยเป็นเพื่อนกัน ต่อไป แต่ผมพยายามจะปิดบังความรู้สึกไว้ เพราะคิดว่าสักวันนึงเขาจะพร้อมรับผมเป็นแฟน แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเธอจะคิดยังไง เพราะ ผมเริ่มไม่แน่ใจ ตราบใดที่ยังไม่ได้คบกัน ผมก็ไม่อยากไปคิดถึงขั้นคบกัน ตอนนี้ เรา2คนก็ทำงานกันแล้ว ก็ยังมีติดต่อ คุยกัน ไปไหนมาไหนกันบ้าง แต่ว่าผมก็ยังไม่กล้าถามถึงสถานะตอนนี้อยู่ดีผมควรจะบอกเขาดีไหมครับ หรือให้เขาบอกผมดีว่าเขาพร้อม เพราะผมดูออกนะว่าเขาก็มีใจให้ผมอะ แต่เขากลัวว่าถ้าเป็นแฟนแล้วผมจะเปลี่ยน หรืออาจจะต้องเลิกกัน ซึ่งตรงนี้ละเป็นปัญหาที่มันทำให้ผมไม่กล้าจะขอคบเธอสักที ความรู้สึกของเธอมันขัดกับคำพูดของเธอมาก
ผมเลยอยากถามว่า มีใครเป็นแบบผมบ้างไหมครับ ผมควรไปต่อ หรือควรหยุดละไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่นดี ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ
บอกหรือไม่บอกดี ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจ
คือขอเกิ่นเรื่องในอดีตหน่อยนะครับ ต้องบอกก่อนเลยว่า สมัยก่อนผมเป็นคนเรียบร้อยและเป็นคนขี้อายมากหน้าตาก็ไม่ได้ดีมาก เป็นคนไม่ค่อยกล้าที่จะเข้าไปจีบผู้หญิงสักเท่าไหร่ แล้วผมก็พูดไม่เก่ง มากนัก แต่ผมเคยมีแฟนมาแล้วในอดีต โดยแฟนคนแรกของผมเริ่มจากการเป็นเพื่อนเรียนกันในห้องมาก่อนสมัยมัธยม เธอเป็นคนสวยมากครับสำหรับผม มีผู้ชายมาจีบเธอหลายคน แต่ว่า เธอเลือกที่จะมาคบกับผม เธอให้เหตุผลว่า ผมเป็นคนจริงใจ และห่วงใยเขาตลอด และเวลาผมคุยกันกับเธอ มันก็เลยไม่รู้สึกอึดอัด เพราะว่ามันสนิทกันมาก่อนแล้วจากการเป็นเพื่อนผมเลยสามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเรื่อง ผมคบกับเธอคนนี้มาได้ 2 ปี ซึ่งโดยรวมนิสัยผมกับเธาเข้ากันได้เกือบทุกอย่าง แต่ตอนหลัง เขาต้องย้ายไปเรียนที่อื่น มันเลยทำให้เราห่างกัน จนสุดท้ายเราก็ไม่มีเวลาให้กันละท้ายที่สุดเขาก็ไปมีแฟนใหม่ แรกๆผมบอกเลยว่ารักแรกของผม มันรู้สึกเจ็บปวดมาก เพราะผมก็รักเขามาก และสิ่งที่มันทำมาด้วยกัน มันเป็นความทรงจำต่างๆที่ดีละก็มีความหมายกับผม แต่ผมก็เคารพการตัดสินใจของเขา เพราะเขาเป็นคนตัดสินใจที่จะเดินไปจากผมเอง แต่ผมก็คิดว่าสิ่งดีๆที่เรามีให้กัน มันก็จะเหลือเป็นความทรงจำที่ดีในอดีตไป หลังจากเลิกกับแฟนคนแรกไป ผมก็ไม่ค่อยได้ไปจีบใครสักเท่าไหร่ เพราะผมก็ไม่ชอบแบบเข้าไปจีบใครสักเท่าไหร่ แต่ช่วงหลังๆก็มีไปจีบรุ่นน้องบ้าง น่าตาก็น่ารักๆ แต่ผมก็รู้สึกว่า เขาสวยนะ แต่ นิสัยเราไปกันไม่ค่อยได้เลย เหมือนมันไม่ค่อยสนิทใจกัน สุดท้ายก็เลยไม่ได้ถึงขั้นคบกัน
จนมาถึงตอนที่ ผมอยุ่มหาลัยผมได้รู้จักกับเธอคนหนึ่งซึ่งเรียนคณะเดียวกัน ผมรู้จักเธอโดยเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันก่อน เธอคนนี้เป็นคนแรกที่ผมรู้สึกว่าเธอไม่ได้สวยเล้ย แต่ผมกลับรุ้สึกชอบเธอเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ละก็คุยกันได้จนเหมือนกับจะเข้ากันได้ทุกเรื่อง แรกๆผมชวนไปไหน ไม่ว่าจะ ไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง ไปรับ ไปส่ง เธอไปกับผมตลอดทุกที่ เวลาผมอยู่กับเธอผมจะถามเธออยู่ตลอดว่าอยู่กับผมสนุกไหม เป็นยังไง ไปเที่ยวสนุกไหมไรงี้ รวมทั้งถามว่านิสัยผมเป็นยังไงด้วย เพราะว่าผมไม่ชอบที่จะคิดไปเองคนเดียว เธอก็บอกผมว่าสนุกนะ และก็ขอบคุณที่มีเธอคอยอยู่ข้างๆห่วงใยและดูแลเขาอยู่ตลอด ซึ่งตอนนั้นผมบอกเลยว่าผมรู้สึกดีใจมากๆ ผมคิดว่าเธอมีใจให้ผมแล้ว ซึ่งสิ่งที่ผมเหลือก็คือหาเวลา บรรยากาศ ดีๆบอกความในใจให้เขารู้ ว่าผมรู้สึกยังไง ละก็่ว่าจะขอเธอคบเลย แต่สิ่งที่ผมคิดมันก็ไม่เป็นเหมือนที่คาดหวังไว้ เมื่อผมบอกความในใจไป เธอกลับบอกผมว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่า ตอนนั้นผมรู้สึกเงิบเลยครับ ผมก็เลยถามเธอไปว่าทำไมหละ เธอก็บอกว่าเป็นเพื่อนแล้วมันรู้สึกสบายใจกว่า ถ้าเป็นแฟนมันอาจจะคุยกันไม่ได้ทุกเรื่อง ถ้าคบแล้วอาจจะต้องเลิกกัน และก็บอกว่าเราอาจจะรับนิสัยเธอไม่ได้ก็ได้ ผมก็เลยบอกงั้น ก็ได้ๆเพื่อนก็เพื่อน สุดท้ายก็เลยไม่ได้ขอคบเพราะเธอเล่นตัดบทมาตั้งแต่แรกเลย ในใจตอนนั้นผมก็คงแอบผิดหวังนิดๆนะ และก็มีคำถามค้างคาใจมากมาย ว่าทั้งๆที่เธอรู้สึกดีกับผม แต่ทำไมเธอกลับเลือกที่จะให้ผมเป็นเพื่อนทั้งๆที่เรา 2 คนน่าจะพัฒนาได้มากกว่านี้หรือว่ามันยังเร็วเกินไปสำหรับเธอ เธอมีใครในใจหรือป่าว หรือเธอไม่ได้ชอบผมนะ แต่การกระทำของเธอมันเหมือนกับว่าชอบที่อยากจะให้ผมทำให้แบบนี้ให้ คือคอยอยู่ดูแล ห่วงใย แต่พอเธอบอกเป็นเพื่อน ตอนนั้นผมเลยทำตัวไม่ถูกเลยครับ ผมก็เลยห่างๆเธอไปสักพัก หลังจากนั้นเธอก็มาบอกกับผมว่าหายไปเลยนะ จนสุดท้าย ผมเลือกที่จะกลับไปคุยกับเธอต่อ เพราะว่าเธอดีกับผมมากจริงๆ เพราะเธอเป็นคนที่ผมไม่ได้ชอบที่หน้าตาเธอแต่จิตใจเธอได้ใจผมมากๆ เราเลยเป็นเพื่อนกัน ต่อไป แต่ผมพยายามจะปิดบังความรู้สึกไว้ เพราะคิดว่าสักวันนึงเขาจะพร้อมรับผมเป็นแฟน แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเธอจะคิดยังไง เพราะ ผมเริ่มไม่แน่ใจ ตราบใดที่ยังไม่ได้คบกัน ผมก็ไม่อยากไปคิดถึงขั้นคบกัน ตอนนี้ เรา2คนก็ทำงานกันแล้ว ก็ยังมีติดต่อ คุยกัน ไปไหนมาไหนกันบ้าง แต่ว่าผมก็ยังไม่กล้าถามถึงสถานะตอนนี้อยู่ดีผมควรจะบอกเขาดีไหมครับ หรือให้เขาบอกผมดีว่าเขาพร้อม เพราะผมดูออกนะว่าเขาก็มีใจให้ผมอะ แต่เขากลัวว่าถ้าเป็นแฟนแล้วผมจะเปลี่ยน หรืออาจจะต้องเลิกกัน ซึ่งตรงนี้ละเป็นปัญหาที่มันทำให้ผมไม่กล้าจะขอคบเธอสักที ความรู้สึกของเธอมันขัดกับคำพูดของเธอมาก
ผมเลยอยากถามว่า มีใครเป็นแบบผมบ้างไหมครับ ผมควรไปต่อ หรือควรหยุดละไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่นดี ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ