สวัสดีครับ นี่ก็เป็นกระทู้แรกของผม(ในเดือนนี้)...
จะมาเล่าการเดินทางที่เหนื่อยที่สุดของผม ซึ่งตามหัวข้อเลย คือ ผมกำลังจะซิ่ว(อีก)แล้ว คราวนี้คงไม่กลับมาที่เดิมละ มีแต่เรื่องตะเตือนไต
ปัญหาอยู่ที่การขนของละคราวนี้ ตรงนี้ไม่มีภาพเดี๋ยวบรรยายเอา ผมมีจักรยานคันนึง(ไอ้นี่แหละที่พาผมยับเยินที่สุด)แล้วก็กองหนังสือกับเสื้อผ้า ตั้งโจทย์ให้ตัวเองว่าจะทำอย่างไรถึงจะขนไปได้...
อย่างแรกที่ทำเลยคือโละของไม่จำเป็นทิ้ง...ผมก็เอาผ้าห่ม หมอน จาน ชาม กาละมัง หนังสือการ์ตูน ไปทิ้งซะ(หะ!?ไม่จำเป็นจริงดิ) กลับมาดูของก็ยังเยอะเหมือนเดิม มีของที่เพื่อนให้ยืมมาด้วยก็โอเคๆ เดี๋ยวจะหิ้วไปคืน...
...อ้อ ของที่ยัดในกระเป๋าอะไรไม่ได้เลยก็มี
มันเป็นหมีที่ผมซื้อมานานแล้ว เห็นผมเถื่อนๆอย่างนี้ ผมก็แพ้ของน่ารักนะ เจอกันครั้งแรกในห้างเขาก็ส่งสายตาวิงวอนให้ผม "ซื้อเราเถอะนะ" และสัมผัสจากขนก็นุ่มลื่นดีเหลือกัน... ควักไป600-700 เหนาะๆ ....
กลับมาที่ของที่จะขนกันต่อ ...ก็พยายามยัดเข้าไปให้ได้ จนที่สุดนั้นได้สามกระเป๋า มีกระเป๋าใหญ่สองใบ กระเป๋าผ้าใส่รองเท้ากับเอกสารอีกใบนึงส่วนพี่หมีกับของเพื่อนนี้เก็บได้ลำเค็ญมาก....ยัดถุงดำ
คราวนี้ก็เริ่มเดินทาง แบกทุกอย่างออกจากหอตอนตีสาม(โชคดีที่เพื่อนบังเอิญกลับมอตอนตีสามพอดี แล้วยังใจดีอาสามาช่วยเอาของไปคืนเพื่อนแทนให้)
ก็นัดกันไว้ว่าเป็นหน้าเซเว่นละกัน... ก็ปั่นไปได้ครึ่งทางก็เป็นเนินละ ก็ลงเดินเข็นรถเอา ไหล่สองข้างสะพายกระเป๋า รถจักรยานวางถุงดำที่ใส่พี่หมีกับของเพื่อนลงไป เราก็มาถึงหน้าเซเว่นที่นัดไว้ ก็แบ่งของที่จะเอาไปคืนให้กับเพื่อนที่นัดกันไว้ ก่อนร่ำลาก็มีการถ่ายรูปกัน ซึ่งหน้าผมมันไม่พร้อมม
เอาหละ คราวนี้ก็เริ่มเดินทางจริงๆได้ซักที เริ่มเดินทางจากหลังมอไปยังหน้ามอฝั่งสีฐาน เพื่อไปสถานีรถไฟขอนแก่น ที่ครั้งนึงผมเคยเดินหลงทางหามันไม่เจอ...(เดินตามรถสองแถวตรงขนส่งปรับอากาศ...ย้ำว่าเดินนะ ไม่ได้ขึ้น กลายเป็นว่าเดินอ้อมขนส่งเป็นวงกลมแทน หลง 5555) โชคดีที่คราวนี้เปิดแผนที่ไว้ ช่วงปั่นจักรยานต้องใช้สมาธิ ไม่มีการจอดถ่ายรูปเด็ดขาด!! เอาจริงๆแล้วถนนมันเปลี่ยวมาก กลัวว่าหยุดแล้วจะเจอสแตนXไร้เจ้าของ จ้ำแบบรวดเร็วเพื่อไปให้ถึงประตูมอ... และในที่สุดก็มาถึง...ถ่ายรูปร่ำลากันซักนิดนึง
ถึงตรงนี้พักหายใจอยู่สามสี่นาที ก็จะปั่นต่อ หันกลับไปที่จักรยาน พวกนี้คือของทั้งหมดที่เหลือของผม
เห็นน้อยๆอย่างนี้ หนักข้างละหกถึงแปดกิโลเลยนะครับ เย่
เลยไปนิดหน่อยจะมีสี่แยก ก็ปั่นไปทางที่จะไปบึงหนองโคตรแต่เราตรงไปเลยไม่ได้เลี้ยวไปทางบึง จะไปโผล่ข้างๆ รพ.ขอนแก่นราม เลยไปนิดนึงก็เจอสี่แยก ฝั่งตรงกันข้ามก็จะเป็น เซ็นทรัลและประตูเมืองขอนแก่น
จอดรอไฟเขียวเพื่อปั่นข้ามไป ถึงแม้ว่าตอนตีสามตีสี่รถจะน้อยแต่ก็ต้องตามกฎจราจรเนาะ
ข้ามมาแล้วก็ถ่ายประตูเมืองแบบชัดๆ (กล้องเราจะไม่ชัดมากก็ตาม)
แล้วขับยาวลงมาอีกประมาณสองถึงสามร้อยเมตรก็เจอกับศาลหลักเมือง จอดถ่ายสิครับ
จากตรงนี้ก็เลี้ยวขวาเข้าไปอีกประมาณสองร้อยสามร้อยเมตรก็เลี้ยวขวาอีกรอบก็จะเจอสถานีตั้งขวางอยู่..
ก็เดินทางมาถึงสถานีเป็นเวลาตีสี่ต้นๆ...ตรงนี้ได้ไปเชครอบรถกับนายสถานี ปรากฎว่ารถที่จะไปลงมวกเหล็กตรงๆนั้นไม่มีในช่วงเช้าหรือบ่ายเลย...มีแต่ตอนค่ำๆ คุณพระ!! ถ่อมาตั้งแต่ตีสามต้องรออีกทั้งวันเลยเหรอออ รอบที่ไปแก่งคอยก็มาตอนบ่ายแล้วกว่าจะถึงก็สองทุ่มครึ่ง รถเมล์แดงหมดตั้งแต่หกโมงให้ตายเถอะ... เลยเลือกที่จะนั่งรถไปนครราชสีมาเพื่อไปต่อรถเอาที่นั่น..แต่ตอนนี้ยังซื้อตั๋วไม่ได้ พี่แกบอกว่ารอใกล้ๆค่อยมาซื้อตั๋ว...ระหว่างนี้ก็เอ้อระเหยไปถ่ายรูปบ้าง อะไรบ้าง
กลับมานั่งรอต่อจนตีห้าคนเริ่มทยอยมากันละ แต่พี่หมีผมนี่เซ็งแล้วนะ
....ประมาณเจ็ดโมงคนเริ่มเยอะแล้วว ตอนนี้ก็เลยรีบไปจองตั๋ว ได้ตั๋วฟรีมา แต่ต้องเสียค่าบรรทุกรถจักรยาน 90 บาท
รถมาเลทไปยี่สิบนาที จากเจ็ดโมงห้าสิบก็กลายเป็นแปดโมงสิบห้า เราก็ข้ามไปรอที่ชานชาลา เฮด ชาลา ที่สองเพื่อรอขึ้นรถ
รถมา รีบขึ้นรถสิรออะไร = = ถ่ายรูปไม่ทัน ของเยอะต้องรีบขน
ต่อข้างล่าง
การเดินทางแบบยับเยินของเด็กซิ่วจาก ขอนแก่นมามวกเหล็ก(มีภาพประกอบ)
จะมาเล่าการเดินทางที่เหนื่อยที่สุดของผม ซึ่งตามหัวข้อเลย คือ ผมกำลังจะซิ่ว(อีก)แล้ว คราวนี้คงไม่กลับมาที่เดิมละ มีแต่เรื่องตะเตือนไต
ปัญหาอยู่ที่การขนของละคราวนี้ ตรงนี้ไม่มีภาพเดี๋ยวบรรยายเอา ผมมีจักรยานคันนึง(ไอ้นี่แหละที่พาผมยับเยินที่สุด)แล้วก็กองหนังสือกับเสื้อผ้า ตั้งโจทย์ให้ตัวเองว่าจะทำอย่างไรถึงจะขนไปได้...
อย่างแรกที่ทำเลยคือโละของไม่จำเป็นทิ้ง...ผมก็เอาผ้าห่ม หมอน จาน ชาม กาละมัง หนังสือการ์ตูน ไปทิ้งซะ(หะ!?ไม่จำเป็นจริงดิ) กลับมาดูของก็ยังเยอะเหมือนเดิม มีของที่เพื่อนให้ยืมมาด้วยก็โอเคๆ เดี๋ยวจะหิ้วไปคืน...
...อ้อ ของที่ยัดในกระเป๋าอะไรไม่ได้เลยก็มี
มันเป็นหมีที่ผมซื้อมานานแล้ว เห็นผมเถื่อนๆอย่างนี้ ผมก็แพ้ของน่ารักนะ เจอกันครั้งแรกในห้างเขาก็ส่งสายตาวิงวอนให้ผม "ซื้อเราเถอะนะ" และสัมผัสจากขนก็นุ่มลื่นดีเหลือกัน... ควักไป600-700 เหนาะๆ ....
กลับมาที่ของที่จะขนกันต่อ ...ก็พยายามยัดเข้าไปให้ได้ จนที่สุดนั้นได้สามกระเป๋า มีกระเป๋าใหญ่สองใบ กระเป๋าผ้าใส่รองเท้ากับเอกสารอีกใบนึงส่วนพี่หมีกับของเพื่อนนี้เก็บได้ลำเค็ญมาก....ยัดถุงดำ
คราวนี้ก็เริ่มเดินทาง แบกทุกอย่างออกจากหอตอนตีสาม(โชคดีที่เพื่อนบังเอิญกลับมอตอนตีสามพอดี แล้วยังใจดีอาสามาช่วยเอาของไปคืนเพื่อนแทนให้)
ก็นัดกันไว้ว่าเป็นหน้าเซเว่นละกัน... ก็ปั่นไปได้ครึ่งทางก็เป็นเนินละ ก็ลงเดินเข็นรถเอา ไหล่สองข้างสะพายกระเป๋า รถจักรยานวางถุงดำที่ใส่พี่หมีกับของเพื่อนลงไป เราก็มาถึงหน้าเซเว่นที่นัดไว้ ก็แบ่งของที่จะเอาไปคืนให้กับเพื่อนที่นัดกันไว้ ก่อนร่ำลาก็มีการถ่ายรูปกัน ซึ่งหน้าผมมันไม่พร้อมม
เอาหละ คราวนี้ก็เริ่มเดินทางจริงๆได้ซักที เริ่มเดินทางจากหลังมอไปยังหน้ามอฝั่งสีฐาน เพื่อไปสถานีรถไฟขอนแก่น ที่ครั้งนึงผมเคยเดินหลงทางหามันไม่เจอ...(เดินตามรถสองแถวตรงขนส่งปรับอากาศ...ย้ำว่าเดินนะ ไม่ได้ขึ้น กลายเป็นว่าเดินอ้อมขนส่งเป็นวงกลมแทน หลง 5555) โชคดีที่คราวนี้เปิดแผนที่ไว้ ช่วงปั่นจักรยานต้องใช้สมาธิ ไม่มีการจอดถ่ายรูปเด็ดขาด!! เอาจริงๆแล้วถนนมันเปลี่ยวมาก กลัวว่าหยุดแล้วจะเจอสแตนXไร้เจ้าของ จ้ำแบบรวดเร็วเพื่อไปให้ถึงประตูมอ... และในที่สุดก็มาถึง...ถ่ายรูปร่ำลากันซักนิดนึง
ถึงตรงนี้พักหายใจอยู่สามสี่นาที ก็จะปั่นต่อ หันกลับไปที่จักรยาน พวกนี้คือของทั้งหมดที่เหลือของผม
เห็นน้อยๆอย่างนี้ หนักข้างละหกถึงแปดกิโลเลยนะครับ เย่
เลยไปนิดหน่อยจะมีสี่แยก ก็ปั่นไปทางที่จะไปบึงหนองโคตรแต่เราตรงไปเลยไม่ได้เลี้ยวไปทางบึง จะไปโผล่ข้างๆ รพ.ขอนแก่นราม เลยไปนิดนึงก็เจอสี่แยก ฝั่งตรงกันข้ามก็จะเป็น เซ็นทรัลและประตูเมืองขอนแก่น
จอดรอไฟเขียวเพื่อปั่นข้ามไป ถึงแม้ว่าตอนตีสามตีสี่รถจะน้อยแต่ก็ต้องตามกฎจราจรเนาะ
ข้ามมาแล้วก็ถ่ายประตูเมืองแบบชัดๆ (กล้องเราจะไม่ชัดมากก็ตาม)
จากตรงนี้ก็เลี้ยวขวาเข้าไปอีกประมาณสองร้อยสามร้อยเมตรก็เลี้ยวขวาอีกรอบก็จะเจอสถานีตั้งขวางอยู่..
ก็เดินทางมาถึงสถานีเป็นเวลาตีสี่ต้นๆ...ตรงนี้ได้ไปเชครอบรถกับนายสถานี ปรากฎว่ารถที่จะไปลงมวกเหล็กตรงๆนั้นไม่มีในช่วงเช้าหรือบ่ายเลย...มีแต่ตอนค่ำๆ คุณพระ!! ถ่อมาตั้งแต่ตีสามต้องรออีกทั้งวันเลยเหรอออ รอบที่ไปแก่งคอยก็มาตอนบ่ายแล้วกว่าจะถึงก็สองทุ่มครึ่ง รถเมล์แดงหมดตั้งแต่หกโมงให้ตายเถอะ... เลยเลือกที่จะนั่งรถไปนครราชสีมาเพื่อไปต่อรถเอาที่นั่น..แต่ตอนนี้ยังซื้อตั๋วไม่ได้ พี่แกบอกว่ารอใกล้ๆค่อยมาซื้อตั๋ว...ระหว่างนี้ก็เอ้อระเหยไปถ่ายรูปบ้าง อะไรบ้าง
กลับมานั่งรอต่อจนตีห้าคนเริ่มทยอยมากันละ แต่พี่หมีผมนี่เซ็งแล้วนะ
....ประมาณเจ็ดโมงคนเริ่มเยอะแล้วว ตอนนี้ก็เลยรีบไปจองตั๋ว ได้ตั๋วฟรีมา แต่ต้องเสียค่าบรรทุกรถจักรยาน 90 บาท
รถมาเลทไปยี่สิบนาที จากเจ็ดโมงห้าสิบก็กลายเป็นแปดโมงสิบห้า เราก็ข้ามไปรอที่ชานชาลา เฮด ชาลา ที่สองเพื่อรอขึ้นรถ
รถมา รีบขึ้นรถสิรออะไร = = ถ่ายรูปไม่ทัน ของเยอะต้องรีบขน
ต่อข้างล่าง