ก่อนอื่นเลยนี้คือกระทู้แรกของผม หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะครับ และขอละบายด้วยครับท้อมากมืดแปดด้าน
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่มาเรียนในกรุงเทพมหาครเมืองใหญ่ ปัจจุบันผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่ง เรียนคณะครุศาสตร์ 5 ปี เข้าเรื่องเลยครับ
ผมเป็นเด็กที่มีครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ตั้งแต่เด็กครับ พ่อกับแม่เลิกลากันเพราะมีปัญหาเรื่องเงิน และหนี้สินต่างๆ ตอนพ่อกับแม่เลิกกันใหม่ๆ ผมอยู่กับยาย (น้องสาวของตาแท้ๆของผม)ที่ต่างจังหวัดครับ ตอนนั้นผมเรียนอยู่ ม.3 ผมมีน้องชายหนึ่งคนห่างกัน 11 ปี ตอนที่พ่อกับแม่เลิกกันผมรู้สึกเหมือนชีวิตกำลังจะเปลี่ยนไปผมเริ่มคิดมาก บวกกับตอนนั้นเรียนพิเศษอยู่ที่ขอนแก่น ผมบอกกับตัวเองว่าต้องสู้เพื่อนอนาคตของตัวเองและยังมีน้องชายอีกคนที่ผมจะต้องดูแลเขาในอนาคต เริ่มมีปัญหาเรื่องเงินเพราะยังไม่ได้จ่ายค่าเรียนพิเศษ ผมก็ขอผลัดพี่ที่สอนพิเศษไปก่อนแต่พี่เขาก็ให้ครับ อายเพื่อนเพื่อนมากเพราะคนอื่นจ่ายกันไปหมดแล้ว แต่แล้วพ่อกับแม่ก็ส่งเงินให้มาค่าเทอม หารกันคนละครึ่ง ผมรู้เลยว่าในอนาคตผมต้องมีปัญหาเรื่องเรียนแน่ๆ แต่พอเวลาผ่านไป เปิดเรียนโรงเรียนรัฐบาลครับเรียนฟรี ไม่มีค่าใช้จ่ายบวกกับตา (น้องเขยของตาแท้ๆผม น้า ทั้งสองคนเป็น ครู) ผมอาศัยอยู่กับตาและยายเลี้ยงครับเขาก็รักผมเหมือนลุกหลานแท้ๆ ช่วยดูแลครับ ส่วนตาแท้ๆของผมนั้น อยู่อีกหมู่บ้านครับอยู่กับน้าน้องสาวแม่ ตาปัจจุบันป่วยครับผมเลยขอให้แกอยู่บ้านไม่อยากให้ไปทำงานที่ กทม. แกเป็น รปภ. ครับ ตาไม่มีทรัพย์สินเหลืออยู่เลยขายหมดแล้วตอนยายครับ ผมจึงต้องไปอยู่กับตาและยสยเลี้ยง เพราะมีความพร้อมในการดูแลผมมากกว่าเพราะเขาก็เลี้ยงแม่ผมมาเหมือนกัน แต่ผมก็ไปมาหาสู่ครับไม่เคยทอดทิ้งรักกันเหมือนเดิม ส่วนผมอยู่ที่บ้านโน้นก็เป็นเด็กดีครับผมช่วยยายทำทุกอย่างครับไม่ว่าจะเป็นงานบ้านผมทำหมดงานนอกบ้านผมก็ช่วยไม่เคยนิ่งดูเฉยๆ เพราะรู้ตัวเองดีว่าท่านมีพระคุณกับผมและน้องมาก ตา น้าสองคนเป็นครูก็จริงแต่ก็ไม่ได้มีเงินมากมาย คนในหมู่บ้านอาจะมองว่ารวยมีรถใช้หลายคัน แต่จริงๆแล้ว ภาระหนี้สินเยอะมาก รวมกันสามคน เกือบสามล้านแล้วครับ เงินเดือนออกมาก็ไม่พอใช้ครับ ยายมีอาชีพเกษตรกรครับรับจ้างนู้นนั้นนี้ ทำงานตรงโน้นตรงนี้บ้างผมก็ช่วยครับ พ่อกับแม่ก็ทำงานอยู่ที่กรุงเทพครับ แม่จะโทรมาผมบ่อยมากท่านเป็นห่วงผมกับน้องพร้อมส่งเงินมาให้ผมใช้กับน้องทุกๆเดือน เงินเดือนก็ไม่เยอะประมาณ 12000 บาทลูกจ้างโรงงาน
ส่วนพ่อทำงานที่บริษัทมานาน ปัจจุบันเงินเดือน จะ 30000 กว่าแล้ว กลับไม่ค่อยส่งเงินมาเลยครับ ยายก็เลยต้องหารายได้เสริมไปด้วยเพื่อให้พอใช้ครับ (ที่บ้านเปิดร้านขายของ) ตอนนั้นแม่กับพ่อก็ต่างมีครอบครัวใหม่แล้ว แม่บอกกับผมว่าถึงแม่จะมีแฟนใหม่แต่แม่ก็เลือกผมเสมอครับ แม่รักผมเป็นห่วงผมตลอดครับ ส่วนพ่อนั้นแฟนใหม่เขาก้ดีครับส่งเงินมาให้ใช้บ้างบางครั้งมาเยี่ยมกับพ่อก็พาผมกับน้องไปเที่ยว แฟนพ่อเป็นคนอิสลามคับ
ตอนนี้ชีวิตผมรู้สึกหากไกลจากคำว่าความอบอุ่นจากครอบครัวมากครับ เวลาเทศกาลพ่อกับแม่คนอื่นเขากลับบ้านมาหาลูกผมไม่ค่อยจะได้มีโอกาสจะมีแบบนั้น เวลาวันพ่อวันแม่ก็ไม่มีพ่อกับแม่อยู่ให้ไหว้ผมก็ไว้ตาไหว้ยายทุกปีครับรักเหมือนพ่อกับแม่ รุ้สึกเจ็บปวดทุกครั้งครับที่คิดถึงเรื่องแบบนี้รู้สึกมันขาดอะไรบางอย่างในชีวิตไป อยากกลับไปเป็นเด็กเหมือนแต่ก่อนครับอยู่กับพ่อและแม่มีความสุขมากครับ แต่การที่ผมเป็นแบบนี้ก้ทำให้ผมมีความรับผิดชอบสูงครับทั้งเรื่องเรียนกับการใช้ชีวิตมันสอนให้ผมเป็นผู้ใหญ่เกินวัยครับผมรู้สึกได้ ผลการเรียนก็อยู่ในระดับที่ดีครับผมเรียนสายวิทย์-คณิต ไม่ใช่คนเรียนเก่งนะครับแต่อาศัยความขยันอดทนเอาครับ ตอนผมจะจบม.6 ผมก็เริ่งหาที่เรียนครับผมอยากจะเป็นครูเหมือนที่บ้านของผมแต่ผมให้สัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่เป็นแบบตาน้า ที่มีหนี้สินเยอะครับ ผมเป็นคนประหยัดอยู่แล้วก้เลยให้สัญญากับตัวเองไว้ ผมตั้งใจว่าจะเรียนราชภัฏเพราะค่าเทอมถูกดี ผมเลือกเรียนครูสังคมครับ แปลกนะจบสวยวิทยืมาเรียนสังคม 555 เพื่อนๆผมเขาไปหลายที่ครับเหมือนไปเล่นซะมากกว่าไม่ได้ดุถูกนะครับเพื่อนบางคนรุ้ว่าตัวเองจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยก้ไม่อ่านหนังสือแล้วไปสอบมีจะสอบติดไหมครับ เหมือนไปใช้เงินเล่น บางคนก้ไปตามๆเพื่อนๆ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะเรียนอะไร บางคนที่มีเงินก้ดีไปแต่บางคนไม่มีก้จะดันถุรังไปครับ ไม่สงสารพ่อกับแม่ หรือคนที่ส่งเลย ผมโชคดีที่รู้ว่าตัวเองจะเรียนอะไรก็เลยประหยัดค่าใช้จ่ายไปได้เยอะ ผมไปสอบ ราชภัฏ 3 ที่ครับ ติดที่ กทม. ก็เลยมาเรียนที่นี้ครับผมเชื่อว่าเรียนที่ไหนก็ดีเหมือนกันขั้นอยู่กับตัวเองครับ และใกล้พ่อกับแม่ด้วยเวลามีปัญหาจะได้ช่วยเหลือได้ แม่บอกครับ และแฟนผมเขาก็อยากให้มาเรียนที่นี้ครับ พอได้ที่เรียนครับรู้สึกดีใจมากครับ ช่วงที่รอเปิดเทอม ผมทำงานเป็น รปภ. อยู่ในหมุ่บ้านครับเงินเดือนไม่มากแต่ก็อดทนสู้ครับ ทำงานใกล้ที่อยู่แม่ครับ ขอบอกว่าลำบากมากครับรู้ซึ่งถึงเงินแต่ละบาทเลยครับ เงินที่ได้มาก็มาให้แม่ครับให้แฟนบ้างเพราะแฟนเรียนบางครั้งเขาก้ไม่มีเงินครับ เงินเดือนผมให้แม่ไปจ่ายค่างวดรถมอเตอรืไซค์ครับ KSR แม่ซื้อให้ครับ ตอนอยู่ ม.6 เพราะขอแม่ไว้เอาไปเรียนมหาลัยด้วยครับ แม่ก้ซื้อให้นะดาวน์ให้ แลเวแม่ก็ส่งเอง 64000 กว่าบาทแม่ผมเขายอมครับเขาบอกว่าลุกอยากได้อะไรถ้าแม่ซื้อให้ได้แม่ก็จะซื้อ แต่ผมก็ไม่ได้เรียกขออะไรจากท่านเลยครับ เพราะรู้ดีว่าแม่ก็ไม่มีเหมือนกัน ส่วนพ่อไม่เคยเลยจะซื้อให้ผมขอไปหลายครั้งแล้ว ขนาดเงินเยอะกว่าแม่ตั้งหลายเท่าเขาบอกไม่มีประโยชน์ครับ พอใกล้เปิดเทอม ตั้งจ่ายค่าเทอมและค่าอื่นๆรวม 15000 บาทพ่อให้มา 10000 บาทที่เหลือแม่ออก ผมตัดสินใจกับแฟนว่าเราจะอยู่ห้องด้วยกันเพื่อช่วยกันแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายห้องครับ ผมกุ้ กยศ.ด้วย เพื่อไม่อยากรบกวนแม่กับพ่อมากเพราะเขาก้มีครอบครัวใหม่ไปแล้ว ผมเรียนก็ผ่านไปด้วยดีครับ ในเวลาบางครั้งที่อาจจะไม่มีใช้แฟนก้ช่วยครับเขาให้เงินผมใช้ด้วย แฟนผมเรียนที่ ม.เอกชนค่าเทอมแพงเลยกุ้ กยศ. เหมือนกัน ผมตั้งใจว่าถึงจะเป็นหนี้ กยศ. แต่ผมจะต้องเรียนแล้วใช้ปริญญาเป็นใบเบิกทางให้ผมครับ เพราะมันจะทำให้ชีวิตผมดีขึ้นครับ ผมกับแฟนเราช่วยกันประหยัดแบบสุดขีดครับ ผมไปเรียนขับมอเตอร์ไซค์ไปเรียน ส่วนเธอนั้งรถเมล์กับเพื่อนครับ ผมมาพักอยู่ใกล้ที่มหาลัยเธอไม่อยากให้เธอนั่งรถไปเรียนไกลครับ ผมขับมอเตอรืไซค์ ไปกลับก้ประมาณ 32 กม. ครับ นั้งรถเมลืไม่ไหวรถติดแถมนานครับ นั้งรถเมลื 2 ชม.ครึ่ง ขับมอเตอร์ไซค์ 20-30 นาที ครับ ถ้ารถไม่ติดก้ 15 นาที ถึง มาช่วงหลังๆ ครับพ่อ เขาเริ่มไม่ส่งเงินมาให้ผมเพราะพ่อ เลิกกับแฟนเก่าแล้วได้แฟนให้ อ่อนกว่า 20 ปี ผมว่านางมาหลอกพ่อผมแน่นเลยครับ พ่อเปลี่ยนไป จากที่เคยติดต่อมาบ้างก็ไม่มีเลยเงินก็ขอยากมาผมก้ไม่สนใจครับ แม่ก้บอกว่าช่างเขาเถอะลูกเดี๋ยวแม่ส่งเรียนเอง นี่คือคำพูดของแม่ครับ บวกกับ น้าก็ช่วยๆกันส่งมาให้ผมครับ จนช่วงหลังๆมีปัญหาผมก็เลยทำงานไปด้วยครับ ทำงานพาท-ทาม ร้านพิซซ่าครับ ทำมาหลายงานเหมือนกันครับ แต่มาลงที่นี้เพราะใกล้ห้องเดินไปทำงานได้ประหยัดเวลากับค่าเดินทาง ช่วงปิดเทอมแฟนผมเธอก็ทำงานครับโดยไปพักที่ห้องป้าจะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายครับ เราสองคนก็พออยู่ได้ครับ แฟนผมแม่เธอเสียตอนเธออยู่ ม.3 ครับ พ่อเขาส่งเรียนบวกกับ กยศ. ครับก้พออยู่ได้ ลำบากแต่ก็ทนครับ เพื่ออนาคตครับเพื่อแม่เพื่อนน้อง ส่วนพ่อเขาผมก้ไม่รู้จะพุดยังไงกับเขาก็แล้วแต่เขาครับผมจะตั้งยื่นได้ด้วยตัวของผมเอง บางครั้งผมไม่มีเงินแม่แต่จะกินข้าวสักบาทก็มีแต่แม่ที่โทรมาถาม (ช่วงนั้นแฟนอยู่บ้านป้าครับ) ผมก้ได้แต่บอกว่ามีครับพอใช้ก้รู้ดีว่าแม่ก็ไม่มี ถ้าบอกไม่มีแม่อาจจะไปยืมไปกุ้เขามาผมกลัวแม่จะเป็นหนี้บางวันผมกินข้าวคาบเดียวครับ เพราะกลัวว่าเงินจะไม่พอใชั้ครับ เรียนก้หนักกลับมาก็ต้องมาทำงานเลิก 5 ทุ่ม ผมก้ทนครับ เรียนหนักเรียนเช้าด้วยทุกวันผมก้ไม่เคยลืมไม่เคยทิ้งครับ เพื่อนๆเขาพากันไปดูหนัง กินข้าวนอกมหาลัย ไปโน้นไปนี่ผมก็บอกตัวเองว่า เราไม่มีเหมือนเขาจะทำแบบเขาไม่ได้ บอกตัวเองเสมอครับ เราจะตั้งประหยัด ประหยัด กินข้าวในดรงอาหารมหาลัยครับ ประหยัดเงิน ผมจะตั้งผ่านตรงนี้ไปให้ได้ ผมบอกตัวเอง ทุกวันนี้ผมแอบร้องไห้บ่อยมากเพราะท้อเหนื่อยเรียนก็หนักแถมคิดถึงปัญหาต่างๆที่รุมเข้ามา ทั้งเรื่องพ่อเรื่องน้องที่เริ่มโตขึ้นแล้วมีปัญหาครับ กลัวน้องเรียนไม่จบ บางครั้งแม่โทรมาถามมีเงินใช้ไหมผม ได้ยินเสียงแม่แล้วอดร้องไห้ไม่ได้ครับแม่บอกผมว่าไม่ต้องร้องถ้าลุกร้องแล้วแม่ล่ะแม่จะร้องตามนะ ผมแอบน้องไห้ครับไม่ให้ใครเห็น ได้แต่คอยถามตัวเองว่าตลอดมามันเป็นอะไรทำไมถึงได้มีปัญหามากมายเข้ามาในชีวิต มีแต่ปัญหา ทำไม ทำไม ถึงจะท้อแต่ผมก้บอกว่าชีวิตก็ต้องเดินต่อไป เพื่อวันข้างหน้าชีวิตจะต้องดีกว่านี้ เพื่อเรา แฟนผมเขาก็ให้กำลังใจครับเพราะเธอก็ลำบากเหมือนกัน เราอยู่ด้วยกันทุกวันนี้ก็มีความสุขดีครับแต่ผมจะเก็บงัมความทุกข์องผมไว้กับตัวเองไม่อยากให้เธอรู้ครับกลัวเธอทุกข์ไปด้วย ปัจจุบันผมเรียนอยู่ ปี 2 ครับ ผมก็เลยอยากจะขอถามเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ว่าผ่านช่วงชีวิตที่ลำบากไปได้อย่างไร แล้วมีวิะีที่จะลดความเครียดลงได้อย่างไร
ทุกวันนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีแม้กระทั้งบ้านที่จะอยู่ ไม่มีพ่อคนเดิมอีกแล้ว มีก้เหมือนไม่มี ข้อความในลายส่งไปอ่านแต่ก็ไม่ตอบกลับ ผมน้อยใจมากครับ น้องก้ไม่ส่งข่าวไปหาเลย แม่แต่แม่ครับทุกวันนี้ที่คอยช่วยเหลือผม
ผมดีใจนะที่ถึงแม้ผมจะไม่รวยไม่มีเงินมีทองแต่เธอก็รักผมและพร้อมที่จะลำบากไปกับผมครับ อยากจะสอบถามความคิดเห็นในนี้ครับ เผื่อจะช่วยแนะนำผมได้บ้าง แนะนำสถานที่ทำงานมาก้ได้ครับ เพราะที่ทำงานตอนนี้ผมกำลังมองหางานใหม่เพราะงานเก่าเงินน้อยมากๆครับ แ่ตทนทำไปก่อน มาแชร์กันเพราะผมก้ยังเด็กยังขาดประสบการณ์ ครับ ขอบคุณครับที่รับฟัง ขอบคุณครับ
ปัญหาชีวิต กำลังท้อและหมดกำลังใจ
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่มาเรียนในกรุงเทพมหาครเมืองใหญ่ ปัจจุบันผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่ง เรียนคณะครุศาสตร์ 5 ปี เข้าเรื่องเลยครับ
ผมเป็นเด็กที่มีครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ตั้งแต่เด็กครับ พ่อกับแม่เลิกลากันเพราะมีปัญหาเรื่องเงิน และหนี้สินต่างๆ ตอนพ่อกับแม่เลิกกันใหม่ๆ ผมอยู่กับยาย (น้องสาวของตาแท้ๆของผม)ที่ต่างจังหวัดครับ ตอนนั้นผมเรียนอยู่ ม.3 ผมมีน้องชายหนึ่งคนห่างกัน 11 ปี ตอนที่พ่อกับแม่เลิกกันผมรู้สึกเหมือนชีวิตกำลังจะเปลี่ยนไปผมเริ่มคิดมาก บวกกับตอนนั้นเรียนพิเศษอยู่ที่ขอนแก่น ผมบอกกับตัวเองว่าต้องสู้เพื่อนอนาคตของตัวเองและยังมีน้องชายอีกคนที่ผมจะต้องดูแลเขาในอนาคต เริ่มมีปัญหาเรื่องเงินเพราะยังไม่ได้จ่ายค่าเรียนพิเศษ ผมก็ขอผลัดพี่ที่สอนพิเศษไปก่อนแต่พี่เขาก็ให้ครับ อายเพื่อนเพื่อนมากเพราะคนอื่นจ่ายกันไปหมดแล้ว แต่แล้วพ่อกับแม่ก็ส่งเงินให้มาค่าเทอม หารกันคนละครึ่ง ผมรู้เลยว่าในอนาคตผมต้องมีปัญหาเรื่องเรียนแน่ๆ แต่พอเวลาผ่านไป เปิดเรียนโรงเรียนรัฐบาลครับเรียนฟรี ไม่มีค่าใช้จ่ายบวกกับตา (น้องเขยของตาแท้ๆผม น้า ทั้งสองคนเป็น ครู) ผมอาศัยอยู่กับตาและยายเลี้ยงครับเขาก็รักผมเหมือนลุกหลานแท้ๆ ช่วยดูแลครับ ส่วนตาแท้ๆของผมนั้น อยู่อีกหมู่บ้านครับอยู่กับน้าน้องสาวแม่ ตาปัจจุบันป่วยครับผมเลยขอให้แกอยู่บ้านไม่อยากให้ไปทำงานที่ กทม. แกเป็น รปภ. ครับ ตาไม่มีทรัพย์สินเหลืออยู่เลยขายหมดแล้วตอนยายครับ ผมจึงต้องไปอยู่กับตาและยสยเลี้ยง เพราะมีความพร้อมในการดูแลผมมากกว่าเพราะเขาก็เลี้ยงแม่ผมมาเหมือนกัน แต่ผมก็ไปมาหาสู่ครับไม่เคยทอดทิ้งรักกันเหมือนเดิม ส่วนผมอยู่ที่บ้านโน้นก็เป็นเด็กดีครับผมช่วยยายทำทุกอย่างครับไม่ว่าจะเป็นงานบ้านผมทำหมดงานนอกบ้านผมก็ช่วยไม่เคยนิ่งดูเฉยๆ เพราะรู้ตัวเองดีว่าท่านมีพระคุณกับผมและน้องมาก ตา น้าสองคนเป็นครูก็จริงแต่ก็ไม่ได้มีเงินมากมาย คนในหมู่บ้านอาจะมองว่ารวยมีรถใช้หลายคัน แต่จริงๆแล้ว ภาระหนี้สินเยอะมาก รวมกันสามคน เกือบสามล้านแล้วครับ เงินเดือนออกมาก็ไม่พอใช้ครับ ยายมีอาชีพเกษตรกรครับรับจ้างนู้นนั้นนี้ ทำงานตรงโน้นตรงนี้บ้างผมก็ช่วยครับ พ่อกับแม่ก็ทำงานอยู่ที่กรุงเทพครับ แม่จะโทรมาผมบ่อยมากท่านเป็นห่วงผมกับน้องพร้อมส่งเงินมาให้ผมใช้กับน้องทุกๆเดือน เงินเดือนก็ไม่เยอะประมาณ 12000 บาทลูกจ้างโรงงาน
ส่วนพ่อทำงานที่บริษัทมานาน ปัจจุบันเงินเดือน จะ 30000 กว่าแล้ว กลับไม่ค่อยส่งเงินมาเลยครับ ยายก็เลยต้องหารายได้เสริมไปด้วยเพื่อให้พอใช้ครับ (ที่บ้านเปิดร้านขายของ) ตอนนั้นแม่กับพ่อก็ต่างมีครอบครัวใหม่แล้ว แม่บอกกับผมว่าถึงแม่จะมีแฟนใหม่แต่แม่ก็เลือกผมเสมอครับ แม่รักผมเป็นห่วงผมตลอดครับ ส่วนพ่อนั้นแฟนใหม่เขาก้ดีครับส่งเงินมาให้ใช้บ้างบางครั้งมาเยี่ยมกับพ่อก็พาผมกับน้องไปเที่ยว แฟนพ่อเป็นคนอิสลามคับ
ตอนนี้ชีวิตผมรู้สึกหากไกลจากคำว่าความอบอุ่นจากครอบครัวมากครับ เวลาเทศกาลพ่อกับแม่คนอื่นเขากลับบ้านมาหาลูกผมไม่ค่อยจะได้มีโอกาสจะมีแบบนั้น เวลาวันพ่อวันแม่ก็ไม่มีพ่อกับแม่อยู่ให้ไหว้ผมก็ไว้ตาไหว้ยายทุกปีครับรักเหมือนพ่อกับแม่ รุ้สึกเจ็บปวดทุกครั้งครับที่คิดถึงเรื่องแบบนี้รู้สึกมันขาดอะไรบางอย่างในชีวิตไป อยากกลับไปเป็นเด็กเหมือนแต่ก่อนครับอยู่กับพ่อและแม่มีความสุขมากครับ แต่การที่ผมเป็นแบบนี้ก้ทำให้ผมมีความรับผิดชอบสูงครับทั้งเรื่องเรียนกับการใช้ชีวิตมันสอนให้ผมเป็นผู้ใหญ่เกินวัยครับผมรู้สึกได้ ผลการเรียนก็อยู่ในระดับที่ดีครับผมเรียนสายวิทย์-คณิต ไม่ใช่คนเรียนเก่งนะครับแต่อาศัยความขยันอดทนเอาครับ ตอนผมจะจบม.6 ผมก็เริ่งหาที่เรียนครับผมอยากจะเป็นครูเหมือนที่บ้านของผมแต่ผมให้สัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่เป็นแบบตาน้า ที่มีหนี้สินเยอะครับ ผมเป็นคนประหยัดอยู่แล้วก้เลยให้สัญญากับตัวเองไว้ ผมตั้งใจว่าจะเรียนราชภัฏเพราะค่าเทอมถูกดี ผมเลือกเรียนครูสังคมครับ แปลกนะจบสวยวิทยืมาเรียนสังคม 555 เพื่อนๆผมเขาไปหลายที่ครับเหมือนไปเล่นซะมากกว่าไม่ได้ดุถูกนะครับเพื่อนบางคนรุ้ว่าตัวเองจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยก้ไม่อ่านหนังสือแล้วไปสอบมีจะสอบติดไหมครับ เหมือนไปใช้เงินเล่น บางคนก้ไปตามๆเพื่อนๆ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะเรียนอะไร บางคนที่มีเงินก้ดีไปแต่บางคนไม่มีก้จะดันถุรังไปครับ ไม่สงสารพ่อกับแม่ หรือคนที่ส่งเลย ผมโชคดีที่รู้ว่าตัวเองจะเรียนอะไรก็เลยประหยัดค่าใช้จ่ายไปได้เยอะ ผมไปสอบ ราชภัฏ 3 ที่ครับ ติดที่ กทม. ก็เลยมาเรียนที่นี้ครับผมเชื่อว่าเรียนที่ไหนก็ดีเหมือนกันขั้นอยู่กับตัวเองครับ และใกล้พ่อกับแม่ด้วยเวลามีปัญหาจะได้ช่วยเหลือได้ แม่บอกครับ และแฟนผมเขาก็อยากให้มาเรียนที่นี้ครับ พอได้ที่เรียนครับรู้สึกดีใจมากครับ ช่วงที่รอเปิดเทอม ผมทำงานเป็น รปภ. อยู่ในหมุ่บ้านครับเงินเดือนไม่มากแต่ก็อดทนสู้ครับ ทำงานใกล้ที่อยู่แม่ครับ ขอบอกว่าลำบากมากครับรู้ซึ่งถึงเงินแต่ละบาทเลยครับ เงินที่ได้มาก็มาให้แม่ครับให้แฟนบ้างเพราะแฟนเรียนบางครั้งเขาก้ไม่มีเงินครับ เงินเดือนผมให้แม่ไปจ่ายค่างวดรถมอเตอรืไซค์ครับ KSR แม่ซื้อให้ครับ ตอนอยู่ ม.6 เพราะขอแม่ไว้เอาไปเรียนมหาลัยด้วยครับ แม่ก้ซื้อให้นะดาวน์ให้ แลเวแม่ก็ส่งเอง 64000 กว่าบาทแม่ผมเขายอมครับเขาบอกว่าลุกอยากได้อะไรถ้าแม่ซื้อให้ได้แม่ก็จะซื้อ แต่ผมก็ไม่ได้เรียกขออะไรจากท่านเลยครับ เพราะรู้ดีว่าแม่ก็ไม่มีเหมือนกัน ส่วนพ่อไม่เคยเลยจะซื้อให้ผมขอไปหลายครั้งแล้ว ขนาดเงินเยอะกว่าแม่ตั้งหลายเท่าเขาบอกไม่มีประโยชน์ครับ พอใกล้เปิดเทอม ตั้งจ่ายค่าเทอมและค่าอื่นๆรวม 15000 บาทพ่อให้มา 10000 บาทที่เหลือแม่ออก ผมตัดสินใจกับแฟนว่าเราจะอยู่ห้องด้วยกันเพื่อช่วยกันแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายห้องครับ ผมกุ้ กยศ.ด้วย เพื่อไม่อยากรบกวนแม่กับพ่อมากเพราะเขาก้มีครอบครัวใหม่ไปแล้ว ผมเรียนก็ผ่านไปด้วยดีครับ ในเวลาบางครั้งที่อาจจะไม่มีใช้แฟนก้ช่วยครับเขาให้เงินผมใช้ด้วย แฟนผมเรียนที่ ม.เอกชนค่าเทอมแพงเลยกุ้ กยศ. เหมือนกัน ผมตั้งใจว่าถึงจะเป็นหนี้ กยศ. แต่ผมจะต้องเรียนแล้วใช้ปริญญาเป็นใบเบิกทางให้ผมครับ เพราะมันจะทำให้ชีวิตผมดีขึ้นครับ ผมกับแฟนเราช่วยกันประหยัดแบบสุดขีดครับ ผมไปเรียนขับมอเตอร์ไซค์ไปเรียน ส่วนเธอนั้งรถเมล์กับเพื่อนครับ ผมมาพักอยู่ใกล้ที่มหาลัยเธอไม่อยากให้เธอนั่งรถไปเรียนไกลครับ ผมขับมอเตอรืไซค์ ไปกลับก้ประมาณ 32 กม. ครับ นั้งรถเมลืไม่ไหวรถติดแถมนานครับ นั้งรถเมลื 2 ชม.ครึ่ง ขับมอเตอร์ไซค์ 20-30 นาที ครับ ถ้ารถไม่ติดก้ 15 นาที ถึง มาช่วงหลังๆ ครับพ่อ เขาเริ่มไม่ส่งเงินมาให้ผมเพราะพ่อ เลิกกับแฟนเก่าแล้วได้แฟนให้ อ่อนกว่า 20 ปี ผมว่านางมาหลอกพ่อผมแน่นเลยครับ พ่อเปลี่ยนไป จากที่เคยติดต่อมาบ้างก็ไม่มีเลยเงินก็ขอยากมาผมก้ไม่สนใจครับ แม่ก้บอกว่าช่างเขาเถอะลูกเดี๋ยวแม่ส่งเรียนเอง นี่คือคำพูดของแม่ครับ บวกกับ น้าก็ช่วยๆกันส่งมาให้ผมครับ จนช่วงหลังๆมีปัญหาผมก็เลยทำงานไปด้วยครับ ทำงานพาท-ทาม ร้านพิซซ่าครับ ทำมาหลายงานเหมือนกันครับ แต่มาลงที่นี้เพราะใกล้ห้องเดินไปทำงานได้ประหยัดเวลากับค่าเดินทาง ช่วงปิดเทอมแฟนผมเธอก็ทำงานครับโดยไปพักที่ห้องป้าจะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายครับ เราสองคนก็พออยู่ได้ครับ แฟนผมแม่เธอเสียตอนเธออยู่ ม.3 ครับ พ่อเขาส่งเรียนบวกกับ กยศ. ครับก้พออยู่ได้ ลำบากแต่ก็ทนครับ เพื่ออนาคตครับเพื่อแม่เพื่อนน้อง ส่วนพ่อเขาผมก้ไม่รู้จะพุดยังไงกับเขาก็แล้วแต่เขาครับผมจะตั้งยื่นได้ด้วยตัวของผมเอง บางครั้งผมไม่มีเงินแม่แต่จะกินข้าวสักบาทก็มีแต่แม่ที่โทรมาถาม (ช่วงนั้นแฟนอยู่บ้านป้าครับ) ผมก้ได้แต่บอกว่ามีครับพอใช้ก้รู้ดีว่าแม่ก็ไม่มี ถ้าบอกไม่มีแม่อาจจะไปยืมไปกุ้เขามาผมกลัวแม่จะเป็นหนี้บางวันผมกินข้าวคาบเดียวครับ เพราะกลัวว่าเงินจะไม่พอใชั้ครับ เรียนก้หนักกลับมาก็ต้องมาทำงานเลิก 5 ทุ่ม ผมก้ทนครับ เรียนหนักเรียนเช้าด้วยทุกวันผมก้ไม่เคยลืมไม่เคยทิ้งครับ เพื่อนๆเขาพากันไปดูหนัง กินข้าวนอกมหาลัย ไปโน้นไปนี่ผมก็บอกตัวเองว่า เราไม่มีเหมือนเขาจะทำแบบเขาไม่ได้ บอกตัวเองเสมอครับ เราจะตั้งประหยัด ประหยัด กินข้าวในดรงอาหารมหาลัยครับ ประหยัดเงิน ผมจะตั้งผ่านตรงนี้ไปให้ได้ ผมบอกตัวเอง ทุกวันนี้ผมแอบร้องไห้บ่อยมากเพราะท้อเหนื่อยเรียนก็หนักแถมคิดถึงปัญหาต่างๆที่รุมเข้ามา ทั้งเรื่องพ่อเรื่องน้องที่เริ่มโตขึ้นแล้วมีปัญหาครับ กลัวน้องเรียนไม่จบ บางครั้งแม่โทรมาถามมีเงินใช้ไหมผม ได้ยินเสียงแม่แล้วอดร้องไห้ไม่ได้ครับแม่บอกผมว่าไม่ต้องร้องถ้าลุกร้องแล้วแม่ล่ะแม่จะร้องตามนะ ผมแอบน้องไห้ครับไม่ให้ใครเห็น ได้แต่คอยถามตัวเองว่าตลอดมามันเป็นอะไรทำไมถึงได้มีปัญหามากมายเข้ามาในชีวิต มีแต่ปัญหา ทำไม ทำไม ถึงจะท้อแต่ผมก้บอกว่าชีวิตก็ต้องเดินต่อไป เพื่อวันข้างหน้าชีวิตจะต้องดีกว่านี้ เพื่อเรา แฟนผมเขาก็ให้กำลังใจครับเพราะเธอก็ลำบากเหมือนกัน เราอยู่ด้วยกันทุกวันนี้ก็มีความสุขดีครับแต่ผมจะเก็บงัมความทุกข์องผมไว้กับตัวเองไม่อยากให้เธอรู้ครับกลัวเธอทุกข์ไปด้วย ปัจจุบันผมเรียนอยู่ ปี 2 ครับ ผมก็เลยอยากจะขอถามเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ว่าผ่านช่วงชีวิตที่ลำบากไปได้อย่างไร แล้วมีวิะีที่จะลดความเครียดลงได้อย่างไร
ทุกวันนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีแม้กระทั้งบ้านที่จะอยู่ ไม่มีพ่อคนเดิมอีกแล้ว มีก้เหมือนไม่มี ข้อความในลายส่งไปอ่านแต่ก็ไม่ตอบกลับ ผมน้อยใจมากครับ น้องก้ไม่ส่งข่าวไปหาเลย แม่แต่แม่ครับทุกวันนี้ที่คอยช่วยเหลือผม
ผมดีใจนะที่ถึงแม้ผมจะไม่รวยไม่มีเงินมีทองแต่เธอก็รักผมและพร้อมที่จะลำบากไปกับผมครับ อยากจะสอบถามความคิดเห็นในนี้ครับ เผื่อจะช่วยแนะนำผมได้บ้าง แนะนำสถานที่ทำงานมาก้ได้ครับ เพราะที่ทำงานตอนนี้ผมกำลังมองหางานใหม่เพราะงานเก่าเงินน้อยมากๆครับ แ่ตทนทำไปก่อน มาแชร์กันเพราะผมก้ยังเด็กยังขาดประสบการณ์ ครับ ขอบคุณครับที่รับฟัง ขอบคุณครับ