ทำไมคนสมัยนี้เป็นแบบนี้คะ

กระทู้นี้ไม่ได้โลกสวยหรือตั้งใจจะว่าตำหนิติเตียนใครนะคะ แค่อยากมาแบ่งปันประสบการณ์ที่เจอมาเกือบทุกวันในการนั่งรถเมล์หรือรถโดยสารประจำทางต่าง ๆ ในการเดินทางโดยรถโดยสารประจำทางผู้คนมากมายหลากหลายประเภทต่างกันทั้งจิตใจ นิสัย ร้อยพ่อพันแม่ต้องมารวมไว้ในการเดินทางในแต่ละวัน เราก็เป็นอีกคนนึงที่ต้องใช้รถโดยสารประจำทางทุกวัน การขึ้นรถอย่างแรกที่เรามองหาคือ "ที่นั่ง" เข้าใจนะคะบางทีขึ้นไปรถแน่นไม่มีที่นั่ง เรามีเพื่อนผู้ชายหลายคนที่เขาเรียนร.ด. เขาก็มาบ่น ๆ ให้ฟังว่าบางทีฝึกมาเหนื่อย ๆ ขึ้นรถเมล์ก็อยากนั่งอยากหลับแต่ก็มีมนุษย์ป้า มนุษย์บลา ๆ ที่ขึ้นมายืนกดดันจนเพื่อนเราต้องลุกให้นั่งอันนั้นเข้าใจค่ะ ไม่ว่าจะเป็นคนที่ทำงานหนัก ๆ หน้าเพลีย ๆ เราก็เข้าใจค่ะ แต่ที่ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เราเจอมาคือ
1) ผู้ชายบางคน แค่ผู้หญิงไปยืนข้าง ๆ ดันแกล้งหลับไปแบบเนียน ๆ แต่แปลก พอถึงจุดหมายที่ตัวเองลงกับตื่นแบบกระทันหันซะงั้น
2) มนุษย์ใจร้ายที่ทำหน้านิ่ง ไม่ว่าคนชรา สตรีมีครรภ์ หรือเด็กขึ้นมา เขากลับทำหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้ อืมมมมม -.,-
3) อันนี้สำคัญมากค่ะ คือนั่งที่พระสงฆ์ แต่พอพระสงฆ์ขึ้นมากลับนั่งหลับแบบเนียน ๆ (ห้ะ?) อันนี้เรื่องจริง คือให้พระมายืนข้าง ๆ อันนี้งงมาก

เราก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรค่ะ แต่บางทีเห็นแล้วละอายแก่ใจแทน หรือว่ายุคสมัยเปลี่ยนไป ทำให้จิตใจคนแข็งกระด้างตามไปด้วย อยากให้คนที่เคยเจอประสบการ์แบบนี้มาแชร์กันค่ะ หรือใครที่ทำพฤติกรรมแบบนี้อธิบายหน่อยค่ะว่าทำไมคะ สิ่งแบบนี้ คนแบบนี้มีมากขึ้นเรื่อย ๆ ในสังคมไทย น้ำใจ รอยยิ้ม มันได้เลือนหายไปตามกาลเวลาแล้วหรอคะ

*ต้องมีคอมเม้นแบบว่า อยากนั่งสบายก็ซื้อรถส่วนตัวสิ ทุกคนเสียเงินเหมือนกันก็เป็นสิทธิ์ของคน ๆ นั้นในการนั่ง อันนี้ดักคอไว้ก่อนค่ะ
**ขออภัยหากแท็กห้องผิดนะคะ