สวัสดีครับ ผมไม่รู้จะไประบายให้ใครฟังดี เพราะผมก็กลัวเขาจะรู้แล้วมาว่าผมว่าผมขี้ฟ้อง(เขา=แม่)
เริ่มเรื่องเลยนะครับ ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมถูกส่งตัวไปให้ญาติเลี้ยงดูตลอด จนกระทั้งผมขึ้น ม.1 ผมจึงได้กลับมาอยู่กับพ่อแม่(ผมก็เข้าใจพวกเขานะ เพราะเขาอยากสร้างตัว ตั้งตัวให้ได้ก่อน ผมจะได้ไม่ลำบาก) ตั้งแต่ผมอยู่กับพ่อกับแม่ ผมก็เหมือนใช้ชีวิตคนเดียว เพราะพ่อแม่ทำงานจนถึง 2 ทุ่ม ไม่ก็ไปเที่ยวกัน แล้วกลับมาอีกทีดึกๆ ทิ้งไว้ คือ เงิน 100 บาท (เงิน 100 บาท นี้คือใช้ตั้งแต่เช้ายัน ข้าวมื้อสุดท้ายของวันนะครับ) กับคอมพิวเตอร์ 1 เครื่องที่เป็นเพื่อนกับผม นานวันเข้าผมก็กลายเป็นเด็กติดเกมส์ครับ เกรดตก ติด ร ติด 0 แต่ผมก็ได้คุณครูและเพื่อนช่วยกันพาผมพาจุดนั้นมาได้ โชคดีครับที่ตอนผมเรียนผมได้อยู่ห้องที่มีแต่เพื่อนนิสัยดี ไม่โดดเรียน ไม่แว๊น ไม่ยุ่งกับยาเสพติด สุราทุกชนิด ผมจึงผ่าน มัธยมต้นมาได้ พอมามัธยมปลาย ม.4 เทอม 1 กลางภาคผมคะแนน
มาก แต่ว่าเพื่อนผมช่วยผม ช่วยกันเรียน จนผมเกรดดีขึ้น ดีขึ้นมาเรื่อยๆ จน จบม.6 ด้วยเกรด 3.89 แล้วพ่อกับแม่เขาก็แยกทางกัน
ผมก็เข้าเรียนมหาลัย แม่ก็ทำงานส่งเงินให้ผมใช้ ผมก็พยายามใช้อย่างประหยัดที่สุด ผมได้ อาทิตย์ล่ะ 1500 รวมค่าน้ำค่าไฟ ค่าหนังสือ ค่าชีทเรียนต่างๆแล้ว แม่เขาเงินเดือนสูงนะครับเป็นหัวหน้า บ้านไม่มีหนี้สินครับ เวลาผมมีปัญหาอะไร ผมไม่เคยปรึกษาเขาได้เลย เวลาผมจะปรึกษาอะไร เขาจะทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม ทำให้ผมไม่อยากปรึกษาไรเขาเลย เขาซื้อโน๊ตบุ๊คให้ผมตอนผมเข้ามหาลัย ผมก็เลือกที่จะประหยัดที่สุด เท่าที่จะช่วยเขาได้ แต่ผมก็เป็นพวกชอบเล่นเกมส์เพราะมันอยู่กับผมมาตั้งแต่เล็กๆ ผมจึงเอาสเปคแรงๆแต่ ราคาถูกๆ พอใช้ได้สัก 2 ปี ข้างในมันเสียไปเรื่อยๆ ผขอตังเขาซ่อม แต่เขาก็หาว่าผมโกหกเขาเอาตังไปพลานหมด ผมก็ถ่ายบิลค่าซ่อมกับของเก่าที่พัง ให้เขาดูเสมอ ช่วงที่ผมมาเรียนเขาก็จะไปเที่ยวไปบ้านเพื่อนของเขาประจำ ผมก็เข้าใจว่าเขาคงเหงา ผมพยายามเข้าใจเขาในหลายๆเรื่อง พยายามช่วยเขาให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่เขาไม่เคยเข้าใจเลย มีแต่ว่าผม
มาวันนี้ ปิดเทอมผมก็กลับมาบ้าน ผมกวาดบ้านถูกบ้าน วันเว้นวันเพราะอยู่กัน 2 คนคงไม่ต้องทำบ่อย ขัดห้องน้ำ รดน้ำต้นไม้ ล้างจาน ทำทุกอย่างครับที่ผมจะทำได้ เพราะผมอยากให้แม่สบาย แต่แล้วมันก็มีเรื่องจนได้ เรื่องมันเริ่มจากที่ว่า ผมนอนตื่นสาย ตื่นบ่าย 2 เขาก็มาด่าผม แล้วก็พาลว่าผมด่าผมแรงๆ พอผมจะพูดกับเขา เขาก็หาว่าผมเถียง ผมนิสัยไม่ดี ผมพยายามจะพูดอยากจะพูดว่า"ผมก็ทำดีๆให้แม่แล้วนะ แบ่งเบาภาระแม่แล้วนะ" แต่ผมก็พูดไม่ออกเพราะพูดไปก็โดนว่ากลับมาว่าเถียงอยู่ดี ผมอยู่บ้านตอนปิดเทอมผมไม่มีตังกินข้าว ผมก็ไม่เคยขอเขา รอเขาซื้อมาตอน2ทุ่ม ถ้าวันไหนเขาถามว่ามีตังไหม วันนั้นผมก็ได้กินข้าวเที่ยง แล้วผมก็นอนร้องไห้ นอน เครียดจนหลับไป
เช้าวันนี้ผมก็มีธุระต้องไปหอ ไปขนของบางอย่างมาที่ไม่ได้ใช้ พอผมถึงบ้านผมก็เอาของลงจากรถ(เขามีรถ 2 คัน ผมเขาเค้าเอาไปขนของเขาเลยให้ไป) ในขณะที่ผม กำลังขนของออก มันก็เกิดเสียง เสียงจากเชือกฟาง จากลังกระดาษ แล้วก็ใส่ปั๊มน้ำมันดังขึ้น เขาเรียกผม แต่ผมไม่ได้ยินเพราะเสียงพวกนี้พอดี เขาก็ด่าผมบอกว่าผมนิสัยไม่ดี เขาเรียกไม่ฟัง ผมก็อธิบายว่าไม่ได้ยิน เสียงมันดัง อย่างนู้นอย่างนี้ เขาก็บอก"อย่านะ กูเป็นแม่นะ กูต้องง้อหรอ(เหมือนพยายามจะบอกว่าที่ผมโดนด่าไปเมื่อวานเขาไม่จำเป็นต้องง้อผม ผมก็ไม่ได้อยากจะให้เขามาง้อ ผมซื้อแจกันที่เขาอยากได้ มาให้ด้วยเผื่อเขาจะดีขึ้น นี้คือผมอยากให้เขาง้อผมหรอ) แล้วพอเขาพูดแรงๆแบบนั้น ผมก็เสียใจ จะร้องไห้ เขาก็หาว่าผม ทำหน้าหงิกหน้างอใส่เขาอีก เขาก็ด่าผมแรงๆอีก "กูเป็นแม่นะ มาทำหน้าหงิกหน้างอใส่กูได้ไง กูไม่ใช่พ่อนะ" ผมก็ถามทั้งน้ำตาผมทำผิดอะไรแม่ ผมยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ เขาก็ตอบ "รู้อยู่แล้วทำผิดอะไร อย่าให้กูพูด กูหาเงินมาก็เอาไปใช้ไปพลานหมด อย่าทำให้กูเกลียดให้มากนัก ถ้ากูเกลียดฝังลึกเมื่อไหร่ เชิญออกจากบ้านไปเลย ถ้าหาเงินเองได้กูจะไม่ยุ่งไม่ด่าอะไรเลย" ผมช๊อคครับ ผมพูดอะไรไม่ออก ผมได้แต่กลั้นน้ำตาแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องมา ผมไม่รู้จะระบายกับใคร เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่ครั้งแรก มันหลายครั้งแล้ว ที่ผมผิดทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เหมือนเขาคิดไปเองแล้วก็ไม่ฟังผมเลย ผมพูดไปก็หาว่าเถียง ถ้าผมผิด ผมจะสำนึกผิดและขอโทษ แต่นี้ผมยังไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลย ผมไม่สบายอะไร เขาก็ไม่เคย จะดูแลผมเลย แต่กับลูกหลานบ้านเพื่อนเขา ดูแลอย่างเช็ดตัวทำแผลให้บลาๆ อยากได้นู้นได้นี้ ถ้าเขารู้จักเขาก็ซื้อให้ แต่กับผม ผมแทบจะไม่เคยได้อะไรจากเขาเลย นอกจากตังใช้ชีวิตแค่นั้น แล้วก็มาด่าผมหาว่าผมใช้ตังพลาน ผมอยู่บ้านผมรู้ว่าเขาต้องจ่ายค่าเทอมให้ผม ผมก็ไม่ไปขอตังเขาเลย รอเขาถามก่อนว่ามีตังกินข้าวไหม แต่ก็ไม่ได้ถามทุกวันนะครับ ผมอาจจะคิดไปเองหรือยังไงก็ไม่รู้นะครับ ผมคิดว่าเขาชอบใช้ชีวิตคนเดียวมากกว่ามีใครมาอยู่ในบ้านมาเป็นภาระเขา เขาหาเงินมาเขาอยากจะใช้ของเขาคนเดียว ไม่อยากจะให้ใครเอาตังเขามาใช้ฟรีๆ เหมือนเขาแค่ทำหน้าที่ให้จบๆให้ผมไม่เป็นภาระเขาก็พอ
ท่านไหนที่เข้ามาอ่านที่ผมระบายผมขอบคุณมากๆเลยนะครับ ที่เข้ามาฟังผม ขอบคุณจากใจเลยครับ
ผมแค่อยากระบายครับ
เริ่มเรื่องเลยนะครับ ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมถูกส่งตัวไปให้ญาติเลี้ยงดูตลอด จนกระทั้งผมขึ้น ม.1 ผมจึงได้กลับมาอยู่กับพ่อแม่(ผมก็เข้าใจพวกเขานะ เพราะเขาอยากสร้างตัว ตั้งตัวให้ได้ก่อน ผมจะได้ไม่ลำบาก) ตั้งแต่ผมอยู่กับพ่อกับแม่ ผมก็เหมือนใช้ชีวิตคนเดียว เพราะพ่อแม่ทำงานจนถึง 2 ทุ่ม ไม่ก็ไปเที่ยวกัน แล้วกลับมาอีกทีดึกๆ ทิ้งไว้ คือ เงิน 100 บาท (เงิน 100 บาท นี้คือใช้ตั้งแต่เช้ายัน ข้าวมื้อสุดท้ายของวันนะครับ) กับคอมพิวเตอร์ 1 เครื่องที่เป็นเพื่อนกับผม นานวันเข้าผมก็กลายเป็นเด็กติดเกมส์ครับ เกรดตก ติด ร ติด 0 แต่ผมก็ได้คุณครูและเพื่อนช่วยกันพาผมพาจุดนั้นมาได้ โชคดีครับที่ตอนผมเรียนผมได้อยู่ห้องที่มีแต่เพื่อนนิสัยดี ไม่โดดเรียน ไม่แว๊น ไม่ยุ่งกับยาเสพติด สุราทุกชนิด ผมจึงผ่าน มัธยมต้นมาได้ พอมามัธยมปลาย ม.4 เทอม 1 กลางภาคผมคะแนน
ผมก็เข้าเรียนมหาลัย แม่ก็ทำงานส่งเงินให้ผมใช้ ผมก็พยายามใช้อย่างประหยัดที่สุด ผมได้ อาทิตย์ล่ะ 1500 รวมค่าน้ำค่าไฟ ค่าหนังสือ ค่าชีทเรียนต่างๆแล้ว แม่เขาเงินเดือนสูงนะครับเป็นหัวหน้า บ้านไม่มีหนี้สินครับ เวลาผมมีปัญหาอะไร ผมไม่เคยปรึกษาเขาได้เลย เวลาผมจะปรึกษาอะไร เขาจะทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม ทำให้ผมไม่อยากปรึกษาไรเขาเลย เขาซื้อโน๊ตบุ๊คให้ผมตอนผมเข้ามหาลัย ผมก็เลือกที่จะประหยัดที่สุด เท่าที่จะช่วยเขาได้ แต่ผมก็เป็นพวกชอบเล่นเกมส์เพราะมันอยู่กับผมมาตั้งแต่เล็กๆ ผมจึงเอาสเปคแรงๆแต่ ราคาถูกๆ พอใช้ได้สัก 2 ปี ข้างในมันเสียไปเรื่อยๆ ผขอตังเขาซ่อม แต่เขาก็หาว่าผมโกหกเขาเอาตังไปพลานหมด ผมก็ถ่ายบิลค่าซ่อมกับของเก่าที่พัง ให้เขาดูเสมอ ช่วงที่ผมมาเรียนเขาก็จะไปเที่ยวไปบ้านเพื่อนของเขาประจำ ผมก็เข้าใจว่าเขาคงเหงา ผมพยายามเข้าใจเขาในหลายๆเรื่อง พยายามช่วยเขาให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่เขาไม่เคยเข้าใจเลย มีแต่ว่าผม
มาวันนี้ ปิดเทอมผมก็กลับมาบ้าน ผมกวาดบ้านถูกบ้าน วันเว้นวันเพราะอยู่กัน 2 คนคงไม่ต้องทำบ่อย ขัดห้องน้ำ รดน้ำต้นไม้ ล้างจาน ทำทุกอย่างครับที่ผมจะทำได้ เพราะผมอยากให้แม่สบาย แต่แล้วมันก็มีเรื่องจนได้ เรื่องมันเริ่มจากที่ว่า ผมนอนตื่นสาย ตื่นบ่าย 2 เขาก็มาด่าผม แล้วก็พาลว่าผมด่าผมแรงๆ พอผมจะพูดกับเขา เขาก็หาว่าผมเถียง ผมนิสัยไม่ดี ผมพยายามจะพูดอยากจะพูดว่า"ผมก็ทำดีๆให้แม่แล้วนะ แบ่งเบาภาระแม่แล้วนะ" แต่ผมก็พูดไม่ออกเพราะพูดไปก็โดนว่ากลับมาว่าเถียงอยู่ดี ผมอยู่บ้านตอนปิดเทอมผมไม่มีตังกินข้าว ผมก็ไม่เคยขอเขา รอเขาซื้อมาตอน2ทุ่ม ถ้าวันไหนเขาถามว่ามีตังไหม วันนั้นผมก็ได้กินข้าวเที่ยง แล้วผมก็นอนร้องไห้ นอน เครียดจนหลับไป
เช้าวันนี้ผมก็มีธุระต้องไปหอ ไปขนของบางอย่างมาที่ไม่ได้ใช้ พอผมถึงบ้านผมก็เอาของลงจากรถ(เขามีรถ 2 คัน ผมเขาเค้าเอาไปขนของเขาเลยให้ไป) ในขณะที่ผม กำลังขนของออก มันก็เกิดเสียง เสียงจากเชือกฟาง จากลังกระดาษ แล้วก็ใส่ปั๊มน้ำมันดังขึ้น เขาเรียกผม แต่ผมไม่ได้ยินเพราะเสียงพวกนี้พอดี เขาก็ด่าผมบอกว่าผมนิสัยไม่ดี เขาเรียกไม่ฟัง ผมก็อธิบายว่าไม่ได้ยิน เสียงมันดัง อย่างนู้นอย่างนี้ เขาก็บอก"อย่านะ กูเป็นแม่นะ กูต้องง้อหรอ(เหมือนพยายามจะบอกว่าที่ผมโดนด่าไปเมื่อวานเขาไม่จำเป็นต้องง้อผม ผมก็ไม่ได้อยากจะให้เขามาง้อ ผมซื้อแจกันที่เขาอยากได้ มาให้ด้วยเผื่อเขาจะดีขึ้น นี้คือผมอยากให้เขาง้อผมหรอ) แล้วพอเขาพูดแรงๆแบบนั้น ผมก็เสียใจ จะร้องไห้ เขาก็หาว่าผม ทำหน้าหงิกหน้างอใส่เขาอีก เขาก็ด่าผมแรงๆอีก "กูเป็นแม่นะ มาทำหน้าหงิกหน้างอใส่กูได้ไง กูไม่ใช่พ่อนะ" ผมก็ถามทั้งน้ำตาผมทำผิดอะไรแม่ ผมยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ เขาก็ตอบ "รู้อยู่แล้วทำผิดอะไร อย่าให้กูพูด กูหาเงินมาก็เอาไปใช้ไปพลานหมด อย่าทำให้กูเกลียดให้มากนัก ถ้ากูเกลียดฝังลึกเมื่อไหร่ เชิญออกจากบ้านไปเลย ถ้าหาเงินเองได้กูจะไม่ยุ่งไม่ด่าอะไรเลย" ผมช๊อคครับ ผมพูดอะไรไม่ออก ผมได้แต่กลั้นน้ำตาแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องมา ผมไม่รู้จะระบายกับใคร เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่ครั้งแรก มันหลายครั้งแล้ว ที่ผมผิดทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เหมือนเขาคิดไปเองแล้วก็ไม่ฟังผมเลย ผมพูดไปก็หาว่าเถียง ถ้าผมผิด ผมจะสำนึกผิดและขอโทษ แต่นี้ผมยังไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลย ผมไม่สบายอะไร เขาก็ไม่เคย จะดูแลผมเลย แต่กับลูกหลานบ้านเพื่อนเขา ดูแลอย่างเช็ดตัวทำแผลให้บลาๆ อยากได้นู้นได้นี้ ถ้าเขารู้จักเขาก็ซื้อให้ แต่กับผม ผมแทบจะไม่เคยได้อะไรจากเขาเลย นอกจากตังใช้ชีวิตแค่นั้น แล้วก็มาด่าผมหาว่าผมใช้ตังพลาน ผมอยู่บ้านผมรู้ว่าเขาต้องจ่ายค่าเทอมให้ผม ผมก็ไม่ไปขอตังเขาเลย รอเขาถามก่อนว่ามีตังกินข้าวไหม แต่ก็ไม่ได้ถามทุกวันนะครับ ผมอาจจะคิดไปเองหรือยังไงก็ไม่รู้นะครับ ผมคิดว่าเขาชอบใช้ชีวิตคนเดียวมากกว่ามีใครมาอยู่ในบ้านมาเป็นภาระเขา เขาหาเงินมาเขาอยากจะใช้ของเขาคนเดียว ไม่อยากจะให้ใครเอาตังเขามาใช้ฟรีๆ เหมือนเขาแค่ทำหน้าที่ให้จบๆให้ผมไม่เป็นภาระเขาก็พอ
ท่านไหนที่เข้ามาอ่านที่ผมระบายผมขอบคุณมากๆเลยนะครับ ที่เข้ามาฟังผม ขอบคุณจากใจเลยครับ