ฉันคือโลก
และเธอคือดวงจันทร์
เราไม่เคยอยู่ห่างกัน.....
แรงดึงดูดของตัวฉันและตัวเธอทำให้เกิดวงโคจร
เธอโคจรรอบตัวฉัน
และฉันก็โคจรไปรอบๆตัวเธอเช่นกัน.....
เราเดินทางเคียงคู่กันมาเป็นเวลาหลายล้านปี.....นานจนทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าเวลาเป็นอนันตกาล.....
มันดีเหลือเกินที่แรงดึงดูดระหว่างเราสร้างวงโคจรระหว่างกันทำให้เราไม่มีวันได้ห่างกัน.....
แต่ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่เกิดขึ้นได้ ความจริงที่ก่อตัวความเศร้าขึ้นในส่วนลึกภายในจิตใจของตัวฉัน.....ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าแรงหมุนของวงโคจรระหว่างเราทำให้เกิดเป็นแรงเหวี่ยงผลักให้เธอพยายามห่างจากฉันไป.....
แรงดึงดูดและวงโคจรของเรา แม้มันจะทำให้เราไม่มีวันได้ห่างกัน แต่มันก็ไม่มีทางทำให้เราได้ไกล้ชิดกันมากกว่านี้เช่นกัน.....
ซึ่งหากฉันปล่อยเธอให้หลุดลอยไป วิถีโคจรของฉันที่เป็นแบบแผนและมั่นคงมาตลอดหลายล้านปีก็คงเปลี่ยนไป แรงดึงดูดของเธอที่หายไปก็คงทำลายสมดุลระบบน้ำขึ้นน้ำลงในตัวฉัน สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่บนตัวฉันก็คงค่อยๆตายจนไม่เหลือสิ่งใด.....นั่นคือข้อเท็จจริงที่ฉันไม่สามารถปล่อยมือให้เธอลอยไปตามแรงเหวี่ยงที่ใจเธอต้องการได้.....
แต่หากฉันดื้อดึงพยายามเพิ่มแรงดึงดูดเพื่อให้เธอเข้ามาอยู่ใกล้ชิดกัน ในวันนั้นฉันกับเธอก็คงชนกันจนแหลกเละกลายเป็นเพียงก้อนเศษธุรีดินที่ลอยไปอยู่ในอวกาศอย่างไม่มีจุดหมาย.....ฉันจึงตัดสินใจเช่นนี้ไม่ได้เช่นกัน.....
สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่เพียงมีความสุขมองเธอหมุนตัวเต้นรำบนห้องโถงงานราตรีสีดำสนิทจากตำแหน่งตรงนี้ ตำแหน่งที่เราเริ่มต้นมาพบกัน อย่างเงียบๆตลอดไป.....
จดหมายถึงดวงจันทร์.....
และเธอคือดวงจันทร์
เราไม่เคยอยู่ห่างกัน.....
แรงดึงดูดของตัวฉันและตัวเธอทำให้เกิดวงโคจร
เธอโคจรรอบตัวฉัน
และฉันก็โคจรไปรอบๆตัวเธอเช่นกัน.....
เราเดินทางเคียงคู่กันมาเป็นเวลาหลายล้านปี.....นานจนทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าเวลาเป็นอนันตกาล.....
มันดีเหลือเกินที่แรงดึงดูดระหว่างเราสร้างวงโคจรระหว่างกันทำให้เราไม่มีวันได้ห่างกัน.....
แต่ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่เกิดขึ้นได้ ความจริงที่ก่อตัวความเศร้าขึ้นในส่วนลึกภายในจิตใจของตัวฉัน.....ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าแรงหมุนของวงโคจรระหว่างเราทำให้เกิดเป็นแรงเหวี่ยงผลักให้เธอพยายามห่างจากฉันไป.....
แรงดึงดูดและวงโคจรของเรา แม้มันจะทำให้เราไม่มีวันได้ห่างกัน แต่มันก็ไม่มีทางทำให้เราได้ไกล้ชิดกันมากกว่านี้เช่นกัน.....
ซึ่งหากฉันปล่อยเธอให้หลุดลอยไป วิถีโคจรของฉันที่เป็นแบบแผนและมั่นคงมาตลอดหลายล้านปีก็คงเปลี่ยนไป แรงดึงดูดของเธอที่หายไปก็คงทำลายสมดุลระบบน้ำขึ้นน้ำลงในตัวฉัน สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่บนตัวฉันก็คงค่อยๆตายจนไม่เหลือสิ่งใด.....นั่นคือข้อเท็จจริงที่ฉันไม่สามารถปล่อยมือให้เธอลอยไปตามแรงเหวี่ยงที่ใจเธอต้องการได้.....
แต่หากฉันดื้อดึงพยายามเพิ่มแรงดึงดูดเพื่อให้เธอเข้ามาอยู่ใกล้ชิดกัน ในวันนั้นฉันกับเธอก็คงชนกันจนแหลกเละกลายเป็นเพียงก้อนเศษธุรีดินที่ลอยไปอยู่ในอวกาศอย่างไม่มีจุดหมาย.....ฉันจึงตัดสินใจเช่นนี้ไม่ได้เช่นกัน.....
สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่เพียงมีความสุขมองเธอหมุนตัวเต้นรำบนห้องโถงงานราตรีสีดำสนิทจากตำแหน่งตรงนี้ ตำแหน่งที่เราเริ่มต้นมาพบกัน อย่างเงียบๆตลอดไป.....