จขกทไปญี่ปุ่นมาและแฟนฝากซื้อรองเท้า แต่ตอนแรกไม่ยอมบอกว่าจะผ่อนคะ พอไปถึงญี่ปุ่นเค้าเพิ่งจะพูดกับจขกทและวันต่อไปจขกทก็จะไปแหล่งที่มีของที่เค้าฝากซื้อ แต่ด้วยความที่จขกทยังอายุแค่ 17 แฟนอายุ30 ถ้าเค้าผ่อนจขกทจะไม่มีเงินใช้เพราะจขกทต้องไปเรียนที่สยามทั้งวันและทุกวัน ทุกคนพอเข้าใจนะคะว่าของแพง จขกทมีไม่พอ เลยบอกเค้าตรงๆว่าถ้าเค้าคืนเต็มจำนวนจขกทจะยืมแม่ให้คะ เค้าก็โอเคและบอกว่าจริงๆเค้าไม่ผ่อนหรอกไมีงั้นจขกทจะเอาตังค์ที่ไหนใช้ คำพูดดูดีคะ และจขกทเลยไปซื้อรองเท้าให้เค้าแต่วันที่จขกทอยู่ที่ร้านเนี่ย เค้าตกลงเรื่องไซส์เค้าไม่ได้ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาระหว่าง 44-46 จนเจ้าของร้านมองเลยคะ และจขกทก็โดนมันด่าในที่สุด แต่เค้าเปลี่ยนๆๆไม่มีความเกรงใจว่าแม่จขกทต้องรอ จขกทก็ไม่ได้ว่าอะไร เห็นว่าเค้าคือคนสำคัญ

พอจขกทกลับไทย หนึ่งวันก่อนจะเอาของไปให้เค้าเราได้บอกว่าเดี๋ยวพี่ผ่อนก็ได้นะ ถ้าไม่พอจริงๆ ตอนนั้นจขกทยอมรับว่าพูดไม่คิด เพราะเห็นว่าเค้าคนกันเองมีไม่พอแต่อยากได้รองเท้ามานานมาก ในใจคิดแต่ว่ายังไงก็จะช่วยเค้าแล้วกัน แต่ไม่ได้คิดถึงค่าใช้จ่ายของเดือนนั้นว่าจขกทจะต้องจ่ายเยอะแค่ไหน พอวันถัดมาเอาของไปให้เค้า และตอนเดินทางไปหาเค้าจขกทก็นั่งคิดอย่างละเอียดว่าถ้าเค้าผ่อนจขกทจะมีไม่พอใช้ เลยไปบอกเค้าว่าคืนเต็มจำนวนได้มั้ย เค้าเดินออกไปกดตังค์ กลับมาชักสีหน้าใส่ เค้าแสดงท่าทางไม่พอใจอย่างมาก และถามคำตอบคำ ไม่มองหน้าจขกท จากที่เอาของไปให้และนัดดูหนังต่อ นี่คือสิ่งที่เราคุยกัน..
แฟน : (พูดแบบไม่พอใจ) เลื่อนดูหนังไปก่อนนะ ไม่มีตังค์  
เรา: พี่เป็นอะไร ทำไมต้องทำไม่พอใจ
แฟน: พี่โมโหที่หนูเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา พี่วางแพลนค่าใช้จ่ายเดือนนี้แล้ว
เรา: ทีพี่เปลี่ยนไซส์อยู่ได้จนหนูโดนด่า แม่หนูก็ต้องรอ ทำไมหนูไม่ใส่อารมใส่พี่เลยอะ นี่พี่ขอให้หนูช่วยซื้อให้ก็อุตส่าห์หิ้วกลับมาให้ แต่ต้องมาเจอแบบนี้หรอ
แฟน: พี่มีสิทธิจะโมโหหนูหนิ  หนูก็มีสิทธิจะโมโหเหมือนกันพี่ไม่ได้ว่าอะไร
เรา: แต่หนูทำให้พี่ขนาดนี้อะ ทำไมไม่มองบ้างว่าอย่างน้อยหนูก็อุตส่าห์ช่วยพี่ ถ้าหนูรู้ว่าทำเพื่อใครแล้วต้องเจอแบบนี้ ต่อไปนี้หนูจะไม่ช่วยเหลือใครทั้งนั้นจะไม่รับซื้อของให้ใครเลย เพื่อน พ่อแม่ ก็ไม่เอา หมดกำลังใจอะ อุตส่าห์นั่งรถไปซื้อใหั
แฟน: แล้วแต่เลย
เรา: หนูพูดไป พี่ไม่เคยรู้สึกผิดหรอกว่าพี่ไม่ควรทำแบบนี้
แฟน: รู้สึกผิดสิ รู้สึกที่ฝากหนูซื้อของไม่น่ารบกวนหนูเลย รองเท้าคู่ที่ซื้อมาก็จะไม่ใส่มันละ มันเป็นตัวปัญหา ไม่น่าใส่แล้ว
เรา: หนูไม่เคยมองว่าพี่รบกวน หนูไปซื้อให้หนูก็เต็มใจเพราะพี่คือแฟนหนู แต่หนูแค่เสียกำลังใจที่พี่แสดงท่าทางแบบนี้ เพราะหนูเปลี่ยนตามความจำเป็น ทำไมพี่ไม่เข้าใจหนูบ้างล่ะ
แฟน: หนูไม่บอกพี่ล่ะ (แล้วใครเป็นคนบอกว่าเข้าใจว่าเรามีค่าใช้จ่ายเยอะ กลัวตังค์ไม่พอใช้ **เค้าแอบหลุดพูดมาว่าเค้าโกรธที่ต้องเดินออกไปกดตังค์ให้เรา ทั้งตัวมีอยู่แค่300 เราก็คิดอยู่ว่าจะผ่อนก็ผ่อนแค่300หรอ คู่ตั้ง3600)

เราก็เลิกคุยอะคะ คิดอย่างเดียวว่านี่คือผู้ชายอายุ30หรอ ทำไมนิสัยเด็กมาก ไม่โทษตัวเองไม่อะไรแต่โทษรองเท้า (?) ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนด่าว่าแฟนปญอป่าว เรื่องเล็กทำเป็นเรื่องใหญ่ คือตอนนี้จะเลิกกันตลอดเลยคะ เนื่องจากทะเลาะกันเรื่องแบบนี้ อยากถามพี่ๆที่ผ่านเรื่องแบบนี้มาอะคะว่า แฟนจขกทเข้าข่ายเห็นแก่ตัวมั้ยคะ และคนแบบนี้จขกทควรจะเลิกหรือทนรับปัญหาต่อคะ และสุดท้ายจขกทผิดหรอทั้งที่จขกทก็ช่วยเค้าขนาดนี้ ? ขอคำแนะนำหน่อยคะ ขอบคุณมากๆคะ