ตามมาจากข้างทาง

ขอเกริ่นก่อนนะคะว่า อันที่จริงจูดี้พยายามพิมพ์เรื่องนี้อยู่หลายรอบมากเมื่อคืนนี้
แต่ทุกครั้งที่พิมพ์จู่ๆ หน้าเว็บที่ก็จะปิดตัวเองลง หลายครั้งมากค่ะจนโมโห
สงสัยวันนี้จะต้องเอาคอมไปซ่อมแล้วล่ะค่ะ

เรื่องที่จูจะเล่าต่อไปนี้ เป็นหนึ่งในประสบการณ์จริงไม่กี่เรื่องในชีวิตหรอกค่ะ
เหตุการณ์ต่อไปนี้เกิดขึ้นหลังจากจูดี้เรียนจบได้ 4 เดือนค่ะ
ไม่รู้จะพิมพ์ได้ละเอียดเท่าเมื่อคืนหรือเปล่านะ....มาลองอ่านกันดูค่ะ

--------------------------------------------------------------------------------



- ทางกลับบ้าน -

ทุกเช้า จูจะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการขับรถจากบ้านไปที่ทำงาน
เส้นทางก็จะมีทั้งถนนในเมืองสี่เลน ถนนทางหลวงแปดเลน
ถนนชนบทที่สองเลนที่สองข้างทางเป็นต้นหญ้า ป่าและภูเขา นานๆทีจะเจอชุมชนสักชุมชนนึง
โดยปกติแล้วทุกๆวันจูจะเดินทางช่วงเวลาที่ยังมีพระอาทิตย์อยู่ (เลิกงานเร็วค่ะ ไม่ต้องอิจฉาเนอะ)
การที่ได้เลิกงานเวลาที่คนเค้ายังไม่เลิกกัน ถนนจะค่อนข้างโล่งมาก ขับรถชิลๆ สบายๆมากค่ะ

--------------------------------------------------------------------------------



- โอที -

เรื่องของเรื่องมันเริ่มต้นจากวันนั้น วันที่เจ้านายขอให้จูอยู่ทำโอที

เจ้านาย: จูซัง....คุณช่วยทำโอทีหน่อยได้ไหมวันนี้ ผมต้องการให้คุณช่วยสแกนเอกสารทั้งหมดนี่ให้หน่อย
            ผมต้องการไรท์ใส่ซีดีแล้วส่งกลับญี่ปุ่นพรุ่งนี้เช้า
จู: No problem ค่ะบอส จูจะอยู่ทำจนกว่าจะเสร็จเลยค่ะ
เจ้านาย: รบกวนด้วยนะ

วันนั้นจูอยู่สแกนงานจนเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยไปสองทุ่มเกือบสามทุ่มแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่จูจะต้องกลับบ้านหลังพระอาทิตย์ตกดิน
ช่วงที่กำลังขับรถจากบริเวณนิคม โรงงานเยอะ ไฟทางก็เพียบ จูไม่กลัวหรอกค่ะ
จนกระทั่งเข้าสู่ถนนชนบท..........ไฟทางก็ไม่มี บ้านคนก็ไม่มี เพื่อนร่วมทางก็ไม่มีสักคันที่ไปทางเดียวกัน
มองหน้ามองหลังก็พบแต่ความมืดสนิท...เอาเป็นว่าเปิดเพลงฟังดีกว่าค่ะ

ฟ้า...ถ้าไม่ส่งมา ให้เธอมีใจ ก็บอกกันสักคำเป็นไร.....ว่าเหตุใดต้องมาทำร้ายกัน...

ณ ตอนนั้นการเปิดเพลงให้ดัง ร้องเพลงให้ดังก็เหมือนกับว่าจะช่วยให้จูคลายความกลัวไปได้
แต่แล้วจู่ๆ ก็มีความคิดนึงแล่นเข้ามาในหัว

"ถ้าเกิดว่าจู่ๆ มีคนวิ่งตัดหน้ารถ รถชนเค้า....แล้วเค้าตาย...เค้าจะตามหลอกเรามั๊ย?"

ยังไม่ทันสิ้นเสียงในหัวดี ก็มีเสียงกระทบกับกระจกรถดัง "เปรี้ยงงงงงง!"
ในตอนนั้นจูมั่นใจว่าจูเองมองหน้าตลอด ไม่มีอะไรพุ่งมาหน้ารถ
ไม่มีใครหรือตัวอะไรตัดผ่านหน้ารถทั้งนั้นแหล่ะ จูมั่นใจมากๆ
แต่ว่าที่กระจกรถเองกลับมีรอยแตกเล็กๆคล้ายๆหินดีดใส่
ด้วยความที่ตรงนั้นเป็นที่มืด จูเลยตัดสินใจที่จะขับรถต่อไปโดยที่ไม่จอด
เพราะตัวจูเองก็กลัวว่าอาจจะเป็นแก๊งปาหินก็เป็นได้
จูขับต่อไปจนถึงบ้าน จูเดินสังเกตรอบๆตัวรถก็ไม่พบรอยชนหรืออะไร
แต่รอยแตกที่กระจก มันชวนให้จูจ้องมองอยู่อย่างนั้น......แล้วทุกอย่างก็ผ่านไป

--------------------------------------------------------------------------------



- อาการที่แปลกไป -

อยู่มาวันหนึ่ง "แอน" อดีตรูมเมทสมัยเรียนของจูก็โทรมาหา
แอนชวนจูคุยเรื่องโน้นเรื่องก่อนจะวนกลับมาเรื่องของจู

แอน: จู.....ช่วงนี้แกอย่าขับรถเร็วนะ
จู: ขับเร็วอะไรแก ปกติก็ 120 - 160 เองนะ
แอน: นั่นเค้าก็เรียกว่าเร็วไป ขับให้ช้าๆ ตั้งสติทุกครั้งในการขับ อย่าปล่อยให้สติหลุดไปนะ
จู: มีด้วยเหรอวะ ขับรถแล้วสติหลุด อยู่ๆดีมาเตือน แม่บอกให้มาเตือนเค้าเหรอ
แอน: เค้ายังไม่ได้คุยกับแม่แกเลย แต่ว่า.....เอาจริงๆนะ ชั้นเห็นภาพแกรถคว่ำว่ะ
จู: หูย.......มาแรงนะวันนี้
แอน: คือชั้นก็ไม่ได้แช่งแกนะ แต่ภาพมันชัดมากๆเลย แล้วชั้นก็เห็นบ่อยมาก แต่ช่วงนี้จะถี่มากกว่าปกติ
        ยังไงก็มีสติเสมอนะ สวดมนต์ ไหว้พระ ทำบุญ มีสตินะ อย่าขับเร็ว สัญญานะแก
จู: สัญญาก็ได้ ข้าจะไม่ขับเร็ว
แอน: รักแกนะ ดูแลตัวเองด้วย

เค้าว่ากันว่าจิ้งจกทักต้องฟัง แล้วนี่คนทัก...ยิ่งเป็นแอนด้วยแล้ว จูก็ต้องฟังบ้างล่ะค่ะ
หลังจากเหตุการณ์ที่ทำให้กระจกแตกในวันนั้น ทุกครั้งที่จูมองรถ..จูจะรู้สึกแปลกๆกับรถมาก
บางทีก็รู้สึกเหมือนว่ามีใครนั่งอยู่ในรถ แต่ก็นั่นแหล่ะค่ะ เหมือนเดิม ตาจูไม่ได้มองเห็นหรอกค่ะ แค่รู้สึกได้
แล้วไอ้ตรงที่กระจกแตกมันก็ช่าง...น่ามองเหลือเกิน ทุกครั้งที่เดินผ่านจูจะเสียเวลามองมันอยู่พักใหญ่

และแล้วอาการจิตหลุดหรือใจลอยก็เกิดขึ้นระหว่างขับรถจริงๆ
จูเชื่อสิ่งที่แอนทัก และจูก็ยินดีปฏิบัติตามที่แอนบอก
จูขับรถช้าลงมากๆ ประมาณ 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมงได้ ขับเลนซ้าย
แต่วันนั้นขณะที่ขับรถอยู่ จูก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง

"จู!!!!!!!!!!!" เสียงนั้นเหมือนกับเสียงของแอนมากค่ะ

จูตกใจตาเบิกโพลง เหยียบเบรคทันที....
และวันนั้นเองจูก็สังเกตเห็นว่า มือซ้ายของจูไม่ได้อยู่ที่พวงมาลัยรถหรือเกียร์
แต่มือซ้ายของจูกลับไปอยู่ที่ตรงเบาะซ้ายของคนนั่งด้านหน้า มือลูบเบาะอยู่
จูไม่รู้ว่าจูทำแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว
ในทุกๆวันที่ขับรถ จูมักจะจำไม่ได้เลยว่าวันนั้นระหว่างทางมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น
กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็มาถึงบ้านแล้ว

....และรอยแตกก็ร้าวยาวออกไปทางซ้ายเรื่อย ไปทางคนที่นั่งเบาะหน้า

--------------------------------------------------------------------------------




- เธอไปไหน...ฉันไปด้วย -

จูเริ่มมีอาการนอนไม่หลับ เพราะทุกครั้งที่หลับตาก็จะฝันเห็นสิ่งที่น่ากลัว ที่เรียกว่าผี
อาการหนักขึ้นเรื่อยๆ จนจูไม่กล้าแม้จะหลับตา จูไม่ได้หลับอย่างเต็มที่
ต้องอาศัยคำว่าเผลอหลับไปในการนอนในแต่ละคืน ซึ่งบางคืน..จูก็ไม่หลับเลย

ทุกครั้งที่มีสติตอนขับรถ จูก็จะพบกับสิ่งเดิมๆคือ มือของจูจะอยู่ที่เบาะด้านซ้ายตลอด
ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับจูเลยแม้แต่น้อย.....จูกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับจูมาก

คืนวันหนึ่งหลังจากกลับจากสังสรรค์กับเพื่อนๆ จูจอดรถไว้ที่หน้าบ้าน
จูหันหลังให้กับรถเพื่อที่จะไขประตูเข้าบ้าน...มีบางสิ่งบางอย่างบอกให้จูหันหลังกลับไป
เมื่อหันกลับไปมองที่รถ รอยร้าวของกระจกตอนนี้ได้ร้าวยาวไปถึงด้านหน้าของเบาะหน้าเรียบร้อยแล้ว
และสิ่งที่อยู่ด้านหลังของรอยร้าวของกระจก..คือผู้หญิงคนหนึ่ง .....เธอยิ้มให้จูค่ะ
จูตกใจมากรีบหันกลับแต่ปรากฏว่าสิ่งที่เห็นในบ้านกลับทำให้ช็อคยิ่งกว่า
(ประตูบ้านจูดี้เป็นกระจกใสค่ะ มองจากข้างนอกไปก็เห็นว่าในบ้านมีอะไรบ้าง)

เพื่อนๆคงเคยดูเรื่องปอปผีฟ้าใช่ไหมคะ
มีผู้หญิงยืนรำมือหงิกๆอยู่ในบ้าน ที่ตรงกลางบ้านเลยค่ะ ใส่เสื้อสีเขียวตอง ใส่ชฏาสูง หน้าซีดขาว
สติของจูหลุดไปตั้งแต่เห็นผู้หญิงในรถแล้ว...แล้วมาเจอแบบนี้ที่กลางบ้านอีก
ขอบอกเลยค่ะว่า.....หลังจากเห็นผู้หญิงคนที่อยู่กลางบ้าน จูก็จำอะไรไม่ได้อีกจนกระทั่งตื่นมาในตอนเช้าค่ะ

จูพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ที่กลางบ้าน มีหมอน มีผ้าห่มพร้อม โดยที่แม่ก็นั่งอยู่ไม่ไกล
แม่บอกว่าแม่ได้ยินเสียงล้มตึงดังมากที่ข้างล่าง พอลงมาก็เจอว่าจูนอนสลบอยู่หน้าบ้าน
กุญแจบ้านยังคาอยู่ที่ประตูอยู่เลย แม่ก็เลยคิดว่าจูคงจะเมาหลับไป (ก็ไม่รู้คิดยังไง เพราะก็รู้อยู่ว่าลูกตัวเองไม่แตะแอลกอฮอลเลย)

พอตกบ่ายแอนก็โทรมาหาจูแล้วก็รบเร้าให้จูไปหาที่คอนโดทันที

แอน: จู.......แกมาหาชั้นหน่อยสิ
จู: ไปไมอ่ะ มีไรเหรอ
แอน: เอาน่า.....แกช่วยพาชั้นไปทำธุระหน่อย พอดีรถชั้นเสีย
จู: เหรอ...ได้ๆ
แอน: มาก่อนพระอาทิตย์ตกดินนะ
จู: แต่นี่มันสี่โมงแล้วนะ
แอน: เออ ออกมาเลยแล้วกัน....แล้วก็ขอตลับที่ชั้นฝากแม่แกไว้เมื่อวานอ่ะ เอาติดรถมาด้วยนะ
จู: เหรอๆ...ได้ เดี๋ยวเอาไปด้วย

--------------------------------------------------------------------------------



- มากับใคร -

จูบึ่งรถออกจากบ้านก็พุ่งตรงไปยังคอนโดของแอนทันที
ด้วยความที่ขี้เกียจจอดรถในช่องแคบๆที่คอนโดจัดไว้
จูจึงเอารถไปจอดที่ลานกว้างๆข้างๆคอนโดของแอน
จอดเสร็จ ล็อครถ ก็จะรีบขึ้นไปหาแอนที่ชั้น 5 ทันที

"เอ้านี่แก....ตลับแก ชั้นวางไว้หน้าทีวีนะ"
"ขอบใจ"

ตอนนั้นแอนยังคงแต่งตัวไม่เสร็จยังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่เลย
จูก็เลยนั่งเล่น มองไปรอบๆห้องของแอน แล้วก็คุยกับแอนไปเรื่อยๆ

แอน: ตกใจมากเลยเหรอเมื่อคืน
จู: เรื่องไรวะ
แอน: เจอผีมาไม่ใช่เหรอ
จู: รู้ด้วย? ถามจริงแกเป็นคนปะเนี่ย
แอน: คนสิ แต่เป็นคนสวยมาก 5555+
        ไม่ขำ? เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า

แอนกำลังเอื้อมมือจะไปปิดหน้าต่างห้องนอน แต่แล้วแอนก็มองลงไปเห็นรถจูที่จอดอยู่ที่ลาน

แอน: แกเอารถจอดไว้ไหนอ่ะ
จู: ที่ลานกว้างๆข้างหอแกไง
แอน: สีดำ?
จู: เออ ก็มีจอดอยู่คันเดียวปะวะ
แอน: แล้วแกพาใครมาด้วย?
จู: ......................................................................... เค้ามาคนเดียว
แอน: ไม่ใช่อ่ะ มีผู้หญิงมาด้วย นั่งหน้า นั่งอยู่ในรถ เนี่ยเค้ายังมองขึ้นมาอยู่เลย
        มองเหมือนคนรีบอ่ะ ว่าเมื่อไหร่แกจะลงไป
จู: เจอแกทีไร น่ากลัวทุกทีเลยว่ะ
แอน: จริงๆ ชั้นไม่ได้พูดเล่นนะแก เหมือนเค้าไม่ค่อยพอใจเลยว่ะ
จู: เอางี้แกอยากฟังเรื่องผีที่ชั้นเจอเมื่อคืนมั๊ย?
แอน: อ่ะเล่ามา...
จู: เมื่อคืนชั้นเห็นผู้หญิงนั่งอยู่ในรถ ...... แต่ชั้นมั่นใจว่าไม่ได้พาใครกลับมาด้วยนะ
แอน: อ่อ คนนั้น
จู: แล้วยังมีผีเหมือนผีนางรำใส่เสื้อสีเขียวๆ ชฏาสูงๆอีกนะแก เหมือนเจ้หมวยเรื่องปอบผีฟ้าเลย
แอน: อ่อ...เจอกันแล้ว ญาติชั้นเอง
จู: ห๊ะ?
แอน: ญาติชั้นเอง....ก็ตลับที่ชั้นฝากแม่แกไว้เมื่อวานไง ที่ชั้นฝากไว้ให้แก เค้าเป็นญาติผู้ใหญ่ชั้นเอง เค้าเป็นผีฟ้า
จู: เหอะๆๆ แล้วแกเอามาให้ชั้นทำไม
แอน: ก็คนที่มาในรถอ่ะ เค้ามาไม่ดีไงแก ชั้นเลยฝากตลับไว้ แล้วก็หลอกแกมาวันนี้ไง ชั้นขอให้ท่านคุ้มครองแก
        ขอให้แกอย่าได้เกิดอุบัติเหตุก่อนที่ชั้นจะพาแกไปที่ที่นึง
จู: เออ.....น่ากลัวดีแท้ ว่าแต่วันนี้จะพาไปไหน?
แอน: พาไปหาครูชั้น ...เสร็จแล้ว ไปเลยแล้วกัน

พอเราลงมาที่ชั้นล่างมาที่รถ จูขึ้นมานั่งยังเบาะคนขับแล้ว แต่เมื่อแอนเปิดประตูหน้าปุ๊บ แอนมองเข้ามาแล้วก็ปิดทันที
แอนไปเปิดประตูหลังแล้วนั่งข้างหลังแทน

จู: อ้าว ไมไม่นั่งหน้า
แอน: เค้าไม่ให้นั่ง เค้าบอกว่าที่ของเค้าอย่ามายุ่ง
จู: อ้าวแล้วแกจะทิ้งชั้นไว้ให้นั่งกับ........................ไม่เอาอ่ะ
แอน: เอาน่ะ แกรีบขับรถไปตามทางที่ชั้นบอกละกัน