คุยกับคนไม่รู้จัก มันมีความสุขมากกว่าคนรู้จัก... มีใครเป็นเหมือนบ้างอ่ะ?????

ออกตัวก่อนว่าไม่เกี่ยวกับความรัก....
การอยู่ตัวคนเดียวมากกว่า 10 ปี ด้วยเหตุผลของการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ที่เป็นกฏเกณฑ์พื้นฐานของธรรมชาติ มันทำให้รู้สึกว่ายิ่งฟังคนใกล้ตัวไม่รู้เรื่อง ญาติพี่น้องพูดอะไร....เพื่อนๆที่รู้จักมานาน เออ...มันพูดเรื่องอะไร? ทั้งๆที่ก้อไม่เคยปฏิเสธหรือเดินหนีออกมาในขณะที่มีการพูดคุย เราก้อนั่งฟังจนจบ แถมออกความเห็นออกไปบ้างทั้งๆที่เห็นว่าพวกเค้าคงไม่เข้าใจ....
พอชีวิตล่วงผ่านตามกาลเวลา กับได้ค้นพบว่าการเริ่มต้นคุยกับคนไม่รู้จัก ไม่ว่าจะเป็นจากชีวิตการทำงาน หรือการท่องเที่ยว มันกับทำให้หัวใจยิ้มได้โดยไม่มีเหตุผล  ยิ่งเปลี่ยนที่คุย เปลี่ยนคนคุย ยิ่งรู้สึกดี.... มีใครเป็นเหมือนกันป่าวหว่า 555+