ผมอาจจะเรียบเรียงไม่ค่อยเก่งขอโทษด้วยนะครับ คือเรื่องมีอยู่ว่า บ้านผมมีฐานะไม่ค่อยดี แม่ขายอาหารข้างทาง พ่อเสียชีวิตตั้งแต่ผมเล็กๆ มรดกไม่มีอะไรก็ไม่มี สมบัติพ่อก็โดนญาติพี่น้องเอาไป
ตั้งแต่เด็กจนมัธยมผมไม่ค่อยมีแฟน มีแต่แบบชอบกันธรรมดาแต่ไม่ได้คบ(เพราะเจียมตัวเองว่าฐานะเราไม่ดี)
พอเข้ามหาลัยผมก็ได้เจอ ผญคนนึงเขาชอบผม ตอนแรกผมก็เฉยๆ แต่พอเจอกันเรื่อยๆก็เริ่มชอบเพื่อนเค้าแซวเรื่อยๆ จนวันนึง เราได้คบกัน ก็คบกันเรื่อยๆ ปกติรักกันดีแล้ววันนึงผมก็คิดว่า คนอย่างผมไม่สามารถดูแลใครได้ เพราะว่าฐานะผม บ้านผมกับบ้านเค้าต่างกัน มันเลยทำให้ผมน้อยใจตัวตลอดที่คบกัน
แล้วผมก็เลยอยากออกมาจากชีวิตเค้า เพราะผมอยากให้เขาได้เจอคนที่ดีกว่าผม คนที่พร้อม คนที่ฐานะเหมาะสมกับเค้า ผมเลยคิดจะออกมาจากชีวิตเขา
(ผมออกมาจากชีวิตเค้าผมไม่ได้อยากมีใครใหม่นะครับ เพราะเจอคนใหม่ผมก็คิดแบบนี้อ่ะ ว่าเราไม่สามารถดูแลใครได้ )
ที่ผมคิดที่จะออกมา ผมคิดถูกใหมครับ
ผมทำถูกใหมครับที่เลือกเดินออกมา
ตั้งแต่เด็กจนมัธยมผมไม่ค่อยมีแฟน มีแต่แบบชอบกันธรรมดาแต่ไม่ได้คบ(เพราะเจียมตัวเองว่าฐานะเราไม่ดี)
พอเข้ามหาลัยผมก็ได้เจอ ผญคนนึงเขาชอบผม ตอนแรกผมก็เฉยๆ แต่พอเจอกันเรื่อยๆก็เริ่มชอบเพื่อนเค้าแซวเรื่อยๆ จนวันนึง เราได้คบกัน ก็คบกันเรื่อยๆ ปกติรักกันดีแล้ววันนึงผมก็คิดว่า คนอย่างผมไม่สามารถดูแลใครได้ เพราะว่าฐานะผม บ้านผมกับบ้านเค้าต่างกัน มันเลยทำให้ผมน้อยใจตัวตลอดที่คบกัน
แล้วผมก็เลยอยากออกมาจากชีวิตเค้า เพราะผมอยากให้เขาได้เจอคนที่ดีกว่าผม คนที่พร้อม คนที่ฐานะเหมาะสมกับเค้า ผมเลยคิดจะออกมาจากชีวิตเขา
(ผมออกมาจากชีวิตเค้าผมไม่ได้อยากมีใครใหม่นะครับ เพราะเจอคนใหม่ผมก็คิดแบบนี้อ่ะ ว่าเราไม่สามารถดูแลใครได้ )
ที่ผมคิดที่จะออกมา ผมคิดถูกใหมครับ