ผมรู้สึกไม่มีความสุขกับการใช้ชีวิตในทุกวันนี้เลยครับ
ผมไม่เคยสร้างความสุขให้กับใคร ทุกคน
ชีวิตผมเจอแต่ปัญหา เจอแต่อะไรไม่ดี

ผมทำดีเมื่อไหร่ อุปสรรคหรือปัญหามันจะมาทำลายตลอด
ผมรู้สึกว่าเวลาผมทำอะไรด้วยควาามเต็มใจตั้งใจ
ทำไมนะ ทำไม ได้แต่เรื่องแย่ๆกลับมา ผิดหวังตลอด

ทุกเรื่องเลยครับ มันไม่ไหวจริงๆ ไม่ไหวเลย
ผมไม่อยากอยู่ในโลกนี้ ผมอยากไปอยู่ที่อื่น
ผมอยากไปจากโลกนี้ ในสมองผมเหลือแต่เรื่องทุกข์ใจ

ผมบ้ารึป่าว ทุกวันผมคุยกับตัวเองในกระจก ยังคิดอยู่เลย
บางคนแย่กว่าเรา เขามีความสุข ทำไมเราไม่มีความสุข
ผมมีอีโก้สูงนะ สูงมาก แต่ตัวเองไม่มีอะไรเหมาะกับอีโก้เลย
คิดไปเองทุกอย่าง ผมไม่รู้จะทำไง ได้แต่หาที่ระบาย

ในนี้เนี่ยดีสุด เพราะมีแต่คนไม่รู้จัก ไม่รู้ตัวตนของผม
อย่าว่าผมเลย รับฟังผมที ผมพูดกับใครไม่ได้
ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกผมเลย
ผมพยามพูดคุยหาที่ปรึกษา แต่มันไม่ช่วยอะไรเลย

ผมสับสนมากจิงๆนะ ผมอยากหายไปเลย
ผมคิดว่าถ้าผมตาย ก็ต้องเสียเงินจัดงานผมอีก
ผมไม่ไหวเลย มันผ่านไปไม่ได้จิงๆ มันอึดอัดมาก
กับการตื่นมาไม่มีจุดหมาย ปลายทาง

ไม่มีเลยซักอย่าง ผมชินกับคำสมน้ำหน้า
กับคำดูถูก เจ็บนะ มันชินแล้ว ไม่มีอาการอะไรออกมา
ลึกๆมันก็ยังเจ็บเหมือนเดิม โถ่ทำไมนะ ทำไม

ผมควรจะทำยังไงดีนะ คนอย่างผมไม่สมควรได้รับอะไรดีๆเลยหรอ พระเจ้า
ที่มีทุกวันนี้มันดีแล้วจิงๆหรอ ผมไม่ต้องการอะไร เป็นคนบ้าที่ไม่รู้สึกอะไรยังดีกว่า
จิงๆผมอยากจะตายๆไป โดยที่ไม่มีใครเดือดร้อนเลยนะ
อยู่ไปก็เป็นภาระเปล่าๆ

มีอะไรที่ผมอยากทำอีกเยอะเลยนะ กับคนๆนึง เยอะมาก ตั้งใจมาก
และก็ถูกทำลายลง เป็นไงหละ แถมยังโดนดูถูกอีก สมน้ำหน้าอีก ไล่อีก
ผมรู้สึกว่ามีผมคนเดียวในโลกนะ ที่เป็นแบบนี้ ไม่มีใครเข้าใจได้จริงๆ

ผมไม่อยากเจอใคร สมองผมมันยังเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลาในทุกๆเรื่อง
อยากจะพูดอีกอย่างนึง บ้านผมก็ไม่มีฐานะอีก เลือกเกิดไม่ได้
แต่ทำไมเลือกให้มีความสุขซักหน่อยก็ไม่ได้

กว่าจะพิมเสร็จทั้งหมดใช้เวลาเป็นชั่วโมงเลยครับ อารมณ์เปลี่ยนไปตลอดเวลา
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าอยู่ไปก็ทรมานนะ แต่ใจนึงก็อยากสู้ แต่คงแพ้ความทรมานอยู่ดี