เป็นเรื่องเศร้าของวันรับปริญญา .. แต่นี่ยังแค่ซ้อมนะ!!~
เรื่องมีอยู่ว่า .. เราเป็นพลเมืองของชนบทแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งการเดินทางเข้าเมืองแต่ละทีมันก็ยากเย็น ใช้เวลานาน ซึ่งตามสายงานของเราต้องมีการเรียนเพิ่มเติมเพื่อให้ตรงกับสายงาน จะได้มีความเชี่ยวชาญมากขึ้น เราและเพื่อนอีก 4 คนจึงร่วมกันมุมานะเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังของกทม.แห่งหนึ่ง ซึ่งมาเปิดศูนย์การศึกษานอก (ตจว.) ร่วมด้วยจนจบ ... เย้ เย ดีใจจุง
แต่ช่วงที่ลงทะเบียนบัณฑิต .. ช่วงนั้นพวกเราไม่ค่อยมีตังค์กัน เลยปรึกษากันว่าลงทะเบียนบัณฑิตก่อน ส่วนเรื่องชุดครุยยังไม่ลงว่าจะเช่ารึตัดของมหาลัย เพราะอีกเป็นปีละมั้งกว่าเราจะเข้ารับพระราชทานปริญญากัน ก็โอเคตามนั้น ..
สาเหตุที่ตัดเพราะ
๑.เราอ้วน จึงอยากได้ครุยที่เหมาะกับตัวจึงคิดว่าตัดดีกว่า .. เพราะวัดขนาดตัวจริง น่าจะใส่สบายกว่า
๒.เพราะในสายงานของเราจะต้องได้ใช้ชุดครุยเพื่อออกงาน อย่างงานบัณฑิตน้อย ซึ่งจะต้องใช้ประจำทุกปี ((ตัดไว้ก็ไม่ต้องหาอีกเมื่อต้องใช้งาน))
........ต่อมา เราก็ให้น้องที่อยู่ในตัวเมืองเป็นคนเมียงมองหาร้านตัดครุย แต่ไม่ได้รีบตัดสินใจ เพราะยังอีกไกล จนกระทั่งวันนึง เหยี่ยวข่าวเราก็ส่งกำหนดการซ้อมรับปริญญามาให้ เราก็ตัดสินใจเผื่อเวลาสักหน่อย แล้วเลือกร้านแห่งหนึ่งในสารภี เชียงใหม่ เพื่อเป็นร้านแห่งเกียรติยศครั้งสำคัญนี้
เราไปหาร้าน วัดตัว ตกลงกันเรื่องชุด ราคา ต่างๆ ในวันที่ 25 เม.ย. 58
~~~ ก็ดีนะร้าน เข้าไปมีงานมากมาย มีร่องรอยให้เห็นว่าทำงาน ไปดูงานฝีมือใช้ได้ทีเดียว มีหน้าเพจของร้านประกาศศักดา น่าเชื่อดี ... ตกลงเราตัดชุดครุย กับชุดปกติขาว แล้วงานสักยี่สิบวันก็เสร็จ ((ทางร้านบอก))
จากเดือน .. ผ่านไป #เราโทรไปถาม เสร็จรึยังคะพี่??
#ยังเลยค่ะ พอดีพี่มีงานของ ม.แม่โจ้เข้ามา แต่เดี๋ยวพี่ดูให้ค่ะ ไม่ต้องห่วง
#โอเคร ยังเหลือเวลาอีก เราก็รอ ....
สองเดือนผ่านไป .. ไวเหมือนโกหก เราโทไปย้ำอีก พี่คะเสร็จยัง??
#ยังเลยค่ะ พอดีพี่ต้องเข้ากทม. เดี๋ยวพี่จะได้ดูเข็มประดับครุยมาให้เลยนะคะ
#เครค่ะ ... รอก็ได้
จนโทรไปอีกครั้ง ในเดือน ก.ค. เราบอกว่าเราจะเข้ามาตัวเมืองเพื่อจะเข้ามาเอาชุด ถ้าหลังจากนั้นเราไม่ว่าง ในวันอังคารที่ 14 ก.ค. นางก็รับปากว่าเสร็จ เข้ามาเอาเลย เราก็ไปสิ แต่นางไม่อยู่ร้านในวันนั้น งานก็ไม่เสร็จ ลูกจ้างในร้านโทรหาก็ไม่รับ จนเราต้องโทรเอง แล้วบอกเราว่าขอโทษ พี่ลืม.. เดี๋ยววันเสาร์พี่จะส่งงานให้นะ
เรายอมรับเราโมโห .. ก็ว่านางไป ถ้าไม่เสร็จทำไมไม่บอก เราจะได้ไม่ต้องมา เสียเวลาต้องเดินทางไกล เสียตัง เสียความรู้สึกอีกต่างหาก พี่ลองบอกสิพี่จะแก้ปัญหายังไงครั้งนี้
นางมีตอบมาว่าก็ขอโทษแล้วงัย จะให้ทำไงอีก งานก็จะเร่งให้ คือพี่ไม่ได้เปิดร้านมาเพื่อให้ลูกค้ามาต่อว่านะ... ((กุเงิบ))
เคร .. อาจจะทำให้นางไม่พอใจได้ ถ้าเรายังคุยอยู่ ((อาจจะใช้ถ้อยคำรุนแรงขึ้น)) เราให้เพื่อนอีกคนเปนคนติดต่อค่ะ ต่อจากนี้ จนวันศุกร์ 17 ก.ค. เพื่อนโทรไป พี่คะงานจะเสร็จไหมคะ ส่งพรุ่งนี้ทันนะคะ นางก็รับปาก .. วันศุกร์ก็ไม่เสร็จ วันเสาร์เพื่อนเราไลน์ไปถามอีก .. ตามรูปเลย
แล้วเพื่อนก็มาบอกเราอีกที มีรูปมายืนยันด้วยว่านางทำเสร็จไปแค่นี้แล้ว
อืม... เหลือไม่เยอะคงทันวันซ้อม แต่ไหนได้ .. นางบอกทุกครั้งว่าเสร็จ แต่ไม่เคยทำตามอย่างที่บอกได้แม้สักครั้ง
เราให้น้องที่ติดต่อร้านเข้าไปเฝ้า .... นางถามว่าจะมาเฝ้าให้ได้อะไร ก็คนอยากรู้นินะ ว่าคุณจะทำตามน้ำลายที่คุณพ่นไว้ได้มั้ย ขนาดไปนั่งเฝ้า คุณยังไม่ทำให้เล๊ยยยยยยยย วันซ้อมก็ใกล้เข้ามา เพื่อนเราเลยไลน์ไปถามอีก
ณ วันพฤ. นัดสุดท้ายว่าจะส่งให้ ก็ไม่ส่ง โทรไม่รับเลย ต้องให้น้องเข้าไปดู แต่มันก็ยังไม่เสร็จ ...
ในวันเดินทางไปซ้อมรับปริญญา เราต้องลางานเพิ่มอีกวัน เพื่อจะต้องเดินทางก่อนเวลาแล้วเข้าไปดูชุด เมื่อไปถึงตัวเมือง บ่ายสามแล้ว ชุดครุยอยู่ในถุงเสร็จเรียบร้อย เราก็พากันตรวจดู เห็นแต่งานเร่งๆ เก็บงานไม่ค่อยเรียบร้อย ยังดูไม่ค่อยละเอียด งานสอยเป็นงานเดินจักรทั้งตัว ด้ายขมวดเป็นปมๆ แต่ก็อืม ไม่เป็นรัย ได้มาก็บุญละ แต่ชุดปกติขาวยังไม่ได้ เพราะส่งงานให้อีกร้านยังไม่เสร็จแต่รับปากว่าจะส่งให้ถึงลำปางในวันรุ่งขึ้น และเราต้องรีบเดินทางต่อเพราะต้องเดินทางต่อไปลำปางนู๊นนนน เพื่อซ้อมรับปริญญา เมื่อได้คำมั่นสัญญาที่ไม่น่าเชื่อถือแล้ว พวกเราก็เดินทางต่อ
ณ ลำปาง .. เมื่อเราเข้าห้องพักแล้ว เก็บของกันแล้ว ก็ออกไปหารัยลงท้องสำหรับมื้อเย็น อิ่มสบายแล้วเข้าห้องพัก จัดแจงเรื่องเสื้อผ้า ...นำครุยออกมาดู โป๊ะ!!!
ดูกันเองนะคะ ... ชุดใส่ไม่ได้ไม่ว่า แต่นี่แถบแขนผิดสี ติดเบี้ยวชี้โด่ ชี้เด่ จะให้ใส่ยังไง เข็มประดับครุยก็ไม่มีให้ หาซื้อที่มหาลัยก็ไม่มี
ร้องไห้หนักมว๊ากกกกกกกกกกก
แล้วหนูจะใส่ยังไง!!!!!!!!~
ท้ายที่สุดโทรกลับไป นางปิดเครื่อง กว่าจะติดต่อได้ เราก็ถามสิ ...บอกพี่ทำไมทำงานอย่างนี้ ส่งดูในไลน์ก็ไม่อ่าน ส่งข้อความเฟส ก็ไม่ดู แล้วบอกว่า ให้เราตีรถจากลำปางในตอนเย็นหลังเลิกซ้อมมาเชียงใหม่ เพื่อให้นางแก้งานให้ในกลางคืน .. บอกให้ไปหาลำปางพี่ไปไม่ได้ ไม่มีใครไปแก้ให้นะ นี่เป็นทางเดียวที่พี่จะทำให้ได้ ...นางกล่าว
ถามมั้ย ..เลิกซ้อมเสร็จกี่โมง แก้งานเสร็จกี่โมง ให้เราตีรถไปกลับ .. ซ้อมมาทั้งวัน เดินแทบไม่ไหว
นี่หราจรรยาบรรณของคนทำงาน เงินเราก็จ่ายให้ ไม่ได้ไปขอตัดฟรี รึเงินเราใช้ชำระหนี้ตามกฎหมายไม่ได้ เค้าถึงไม่ทำให้เรา
สุดท้ายเราก็ต้องวิ่งวุ่นอยู่ฝ่ายเดียว ขออาจารย์ช่วยเช่าชุดครุยให้ เราต้องซื้อชุดนักศึกษาใหม่ เพราะชุดปกติขาวที่นางรับปาก ไม่มีมาแม้แต่วิญญาณ ...
เป็นงัยบ้างคะ .. เรื่องเศร้าของวันรับปริญญา
สุดท้ายนี้เราไม่หวังรัยมากแล้ว แต่เผื่อใครได้อ่าน ได้เห็น เป็นผู้ค้า เราขอให้ท่านเห็นใจผู้บริโภคมั่งนะคะ อย่าคิดแต่เอาฝ่ายเดียว แล้วถ้าคุณยังทำงานอยู่บนคำโกหก เราว่ามันไม่รุ่งหรอกค่ะ
ปล. นี่เป็นทู้แรกของเรา ดราม่าไปหน่อย แต่เหลืออดแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าเราแท็กผิดห้อง
พี่คะ .. แล้วหนูจะใส่ยังไง??
เรื่องมีอยู่ว่า .. เราเป็นพลเมืองของชนบทแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งการเดินทางเข้าเมืองแต่ละทีมันก็ยากเย็น ใช้เวลานาน ซึ่งตามสายงานของเราต้องมีการเรียนเพิ่มเติมเพื่อให้ตรงกับสายงาน จะได้มีความเชี่ยวชาญมากขึ้น เราและเพื่อนอีก 4 คนจึงร่วมกันมุมานะเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังของกทม.แห่งหนึ่ง ซึ่งมาเปิดศูนย์การศึกษานอก (ตจว.) ร่วมด้วยจนจบ ... เย้ เย ดีใจจุง
สาเหตุที่ตัดเพราะ
๑.เราอ้วน จึงอยากได้ครุยที่เหมาะกับตัวจึงคิดว่าตัดดีกว่า .. เพราะวัดขนาดตัวจริง น่าจะใส่สบายกว่า
๒.เพราะในสายงานของเราจะต้องได้ใช้ชุดครุยเพื่อออกงาน อย่างงานบัณฑิตน้อย ซึ่งจะต้องใช้ประจำทุกปี ((ตัดไว้ก็ไม่ต้องหาอีกเมื่อต้องใช้งาน))
........ต่อมา เราก็ให้น้องที่อยู่ในตัวเมืองเป็นคนเมียงมองหาร้านตัดครุย แต่ไม่ได้รีบตัดสินใจ เพราะยังอีกไกล จนกระทั่งวันนึง เหยี่ยวข่าวเราก็ส่งกำหนดการซ้อมรับปริญญามาให้ เราก็ตัดสินใจเผื่อเวลาสักหน่อย แล้วเลือกร้านแห่งหนึ่งในสารภี เชียงใหม่ เพื่อเป็นร้านแห่งเกียรติยศครั้งสำคัญนี้
เราไปหาร้าน วัดตัว ตกลงกันเรื่องชุด ราคา ต่างๆ ในวันที่ 25 เม.ย. 58
~~~ ก็ดีนะร้าน เข้าไปมีงานมากมาย มีร่องรอยให้เห็นว่าทำงาน ไปดูงานฝีมือใช้ได้ทีเดียว มีหน้าเพจของร้านประกาศศักดา น่าเชื่อดี ... ตกลงเราตัดชุดครุย กับชุดปกติขาว แล้วงานสักยี่สิบวันก็เสร็จ ((ทางร้านบอก))
จากเดือน .. ผ่านไป #เราโทรไปถาม เสร็จรึยังคะพี่??
#ยังเลยค่ะ พอดีพี่มีงานของ ม.แม่โจ้เข้ามา แต่เดี๋ยวพี่ดูให้ค่ะ ไม่ต้องห่วง
#โอเคร ยังเหลือเวลาอีก เราก็รอ ....
สองเดือนผ่านไป .. ไวเหมือนโกหก เราโทไปย้ำอีก พี่คะเสร็จยัง??
#ยังเลยค่ะ พอดีพี่ต้องเข้ากทม. เดี๋ยวพี่จะได้ดูเข็มประดับครุยมาให้เลยนะคะ
#เครค่ะ ... รอก็ได้
จนโทรไปอีกครั้ง ในเดือน ก.ค. เราบอกว่าเราจะเข้ามาตัวเมืองเพื่อจะเข้ามาเอาชุด ถ้าหลังจากนั้นเราไม่ว่าง ในวันอังคารที่ 14 ก.ค. นางก็รับปากว่าเสร็จ เข้ามาเอาเลย เราก็ไปสิ แต่นางไม่อยู่ร้านในวันนั้น งานก็ไม่เสร็จ ลูกจ้างในร้านโทรหาก็ไม่รับ จนเราต้องโทรเอง แล้วบอกเราว่าขอโทษ พี่ลืม.. เดี๋ยววันเสาร์พี่จะส่งงานให้นะ
เรายอมรับเราโมโห .. ก็ว่านางไป ถ้าไม่เสร็จทำไมไม่บอก เราจะได้ไม่ต้องมา เสียเวลาต้องเดินทางไกล เสียตัง เสียความรู้สึกอีกต่างหาก พี่ลองบอกสิพี่จะแก้ปัญหายังไงครั้งนี้
นางมีตอบมาว่าก็ขอโทษแล้วงัย จะให้ทำไงอีก งานก็จะเร่งให้ คือพี่ไม่ได้เปิดร้านมาเพื่อให้ลูกค้ามาต่อว่านะ... ((กุเงิบ))
เคร .. อาจจะทำให้นางไม่พอใจได้ ถ้าเรายังคุยอยู่ ((อาจจะใช้ถ้อยคำรุนแรงขึ้น)) เราให้เพื่อนอีกคนเปนคนติดต่อค่ะ ต่อจากนี้ จนวันศุกร์ 17 ก.ค. เพื่อนโทรไป พี่คะงานจะเสร็จไหมคะ ส่งพรุ่งนี้ทันนะคะ นางก็รับปาก .. วันศุกร์ก็ไม่เสร็จ วันเสาร์เพื่อนเราไลน์ไปถามอีก .. ตามรูปเลย
แล้วเพื่อนก็มาบอกเราอีกที มีรูปมายืนยันด้วยว่านางทำเสร็จไปแค่นี้แล้ว
อืม... เหลือไม่เยอะคงทันวันซ้อม แต่ไหนได้ .. นางบอกทุกครั้งว่าเสร็จ แต่ไม่เคยทำตามอย่างที่บอกได้แม้สักครั้ง
เราให้น้องที่ติดต่อร้านเข้าไปเฝ้า .... นางถามว่าจะมาเฝ้าให้ได้อะไร ก็คนอยากรู้นินะ ว่าคุณจะทำตามน้ำลายที่คุณพ่นไว้ได้มั้ย ขนาดไปนั่งเฝ้า คุณยังไม่ทำให้เล๊ยยยยยยยย วันซ้อมก็ใกล้เข้ามา เพื่อนเราเลยไลน์ไปถามอีก
ณ วันพฤ. นัดสุดท้ายว่าจะส่งให้ ก็ไม่ส่ง โทรไม่รับเลย ต้องให้น้องเข้าไปดู แต่มันก็ยังไม่เสร็จ ...
ในวันเดินทางไปซ้อมรับปริญญา เราต้องลางานเพิ่มอีกวัน เพื่อจะต้องเดินทางก่อนเวลาแล้วเข้าไปดูชุด เมื่อไปถึงตัวเมือง บ่ายสามแล้ว ชุดครุยอยู่ในถุงเสร็จเรียบร้อย เราก็พากันตรวจดู เห็นแต่งานเร่งๆ เก็บงานไม่ค่อยเรียบร้อย ยังดูไม่ค่อยละเอียด งานสอยเป็นงานเดินจักรทั้งตัว ด้ายขมวดเป็นปมๆ แต่ก็อืม ไม่เป็นรัย ได้มาก็บุญละ แต่ชุดปกติขาวยังไม่ได้ เพราะส่งงานให้อีกร้านยังไม่เสร็จแต่รับปากว่าจะส่งให้ถึงลำปางในวันรุ่งขึ้น และเราต้องรีบเดินทางต่อเพราะต้องเดินทางต่อไปลำปางนู๊นนนน เพื่อซ้อมรับปริญญา เมื่อได้คำมั่นสัญญาที่ไม่น่าเชื่อถือแล้ว พวกเราก็เดินทางต่อ
ณ ลำปาง .. เมื่อเราเข้าห้องพักแล้ว เก็บของกันแล้ว ก็ออกไปหารัยลงท้องสำหรับมื้อเย็น อิ่มสบายแล้วเข้าห้องพัก จัดแจงเรื่องเสื้อผ้า ...นำครุยออกมาดู โป๊ะ!!!
ดูกันเองนะคะ ... ชุดใส่ไม่ได้ไม่ว่า แต่นี่แถบแขนผิดสี ติดเบี้ยวชี้โด่ ชี้เด่ จะให้ใส่ยังไง เข็มประดับครุยก็ไม่มีให้ หาซื้อที่มหาลัยก็ไม่มี
ร้องไห้หนักมว๊ากกกกกกกกกกก
แล้วหนูจะใส่ยังไง!!!!!!!!~
ท้ายที่สุดโทรกลับไป นางปิดเครื่อง กว่าจะติดต่อได้ เราก็ถามสิ ...บอกพี่ทำไมทำงานอย่างนี้ ส่งดูในไลน์ก็ไม่อ่าน ส่งข้อความเฟส ก็ไม่ดู แล้วบอกว่า ให้เราตีรถจากลำปางในตอนเย็นหลังเลิกซ้อมมาเชียงใหม่ เพื่อให้นางแก้งานให้ในกลางคืน .. บอกให้ไปหาลำปางพี่ไปไม่ได้ ไม่มีใครไปแก้ให้นะ นี่เป็นทางเดียวที่พี่จะทำให้ได้ ...นางกล่าว
ถามมั้ย ..เลิกซ้อมเสร็จกี่โมง แก้งานเสร็จกี่โมง ให้เราตีรถไปกลับ .. ซ้อมมาทั้งวัน เดินแทบไม่ไหว
นี่หราจรรยาบรรณของคนทำงาน เงินเราก็จ่ายให้ ไม่ได้ไปขอตัดฟรี รึเงินเราใช้ชำระหนี้ตามกฎหมายไม่ได้ เค้าถึงไม่ทำให้เรา
สุดท้ายเราก็ต้องวิ่งวุ่นอยู่ฝ่ายเดียว ขออาจารย์ช่วยเช่าชุดครุยให้ เราต้องซื้อชุดนักศึกษาใหม่ เพราะชุดปกติขาวที่นางรับปาก ไม่มีมาแม้แต่วิญญาณ ...
เป็นงัยบ้างคะ .. เรื่องเศร้าของวันรับปริญญา
สุดท้ายนี้เราไม่หวังรัยมากแล้ว แต่เผื่อใครได้อ่าน ได้เห็น เป็นผู้ค้า เราขอให้ท่านเห็นใจผู้บริโภคมั่งนะคะ อย่าคิดแต่เอาฝ่ายเดียว แล้วถ้าคุณยังทำงานอยู่บนคำโกหก เราว่ามันไม่รุ่งหรอกค่ะ
ปล. นี่เป็นทู้แรกของเรา ดราม่าไปหน่อย แต่เหลืออดแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าเราแท็กผิดห้อง