คือดิฉัน(ไม่แน่ใจว่าควรแทนตัวเองว่าอะไรดี) กำลังเขียนนิยายเรื่องแรกในชีวิตค่ะ แต่อยากทราบว่ามันหน้าเบื่อไปไหมค่ะ เพราะคิดว่าผู้อ่านจะติดตามต่อก็ต่อเมื่อมันน่าสนใจน่ะค่ะ เลยอยากจะขอคำแนะนำและคำวิจารณ์หน่อยค่ะ
บทนำ
เอื้ออังกูรได้ยินเสียงอื้ออึงของน้ำตกสายใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของเขา ความมืดทำให้ไม่อาจคาดคะเนความสูงของน้ำตกได้ ตอนนี้มันดูเหมือนเป็นเพียงหลุมดำที่ไม่มีจุดสิ้นสุด เสียงเหยียบกิ่งไม้แสกสากทำให้เขารู้
พวกมันตามเขาจนเจอ! แต่ได้ยังไงล่ะ? ความคิดที่เลวร้ายที่สุดของเขาผุดคำตอบขึ้นมาให้ทันใดนั้น
มีคนทรยศเขา!
เบื้องหน้าของเขาตอนนี้มีชายสามคนยืนอยู่ พวกมันทุกคนสวมชุดสีดำกับรองเท้าบู๊ท สองจากสามมีปืนอยู่ในมือ ซึ่งเขารู้ว่ามันเล็งอยู่ที่หัวใจของเขาพอดี ชายคนที่ยืนอยู่ตรงกลางท่าทางดูมีอำนาจที่สุดกำลังแสยะยิ้มให้เขา ใบหน้าของชายคนนั้นมีแผลเป็นน่ากลัวพาดตั้งแต่เหนือคิ้วซ้ายถึงใต้ตาขวา
“ตามมาทันจนได้นะ ข่าวไวไม่ใช่เล่นเลยนี่” ชายเจ้าของแผลเป็นบนใบหน้ายิ้มกว้างมากกว่าเดิมก่อนจะตอบเขา
“นิสัยเหมือนเดิมนะคุณผู้กอง จะตายอยู่รอมร่อยังปากดีได้อีก”
“ตามมาถึงนี่ต้องการอะไรล่ะ หรือว่าพ่อเลี้ยงทศทิศแค่ส่งมาเก็บฉันเฉยๆ” เอื้ออังกูรยังคงยิ้มอยู่ เขาเหลือบตามองปืนที่ชี้มายังเขานิ่งๆ เขาบอกตัวเองซ้ำๆ เขาจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด
“คุณผู้กองก็รู้ดีอยู่แล้วนี่ บอกผมง่ายๆดีกว่านะว่าคุณผู้กองซ่อนมันไว้ที่ไหน”
“ก็รู้ดีนี่ว่าฉันจะตอบว่ายังไง อุตส่าห์ตามมาถามซะตั้งไกล” ฝ่ายตรงข้ามแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนยกมือขวาขึ้นช้าๆ
“น่าเสียดายจริงๆที่คุณผู้กองเลือกแบบนี้ ผมเริ่มจะชอบคุณผู้กองแล้วแท้ๆ”
เพียงแค่สบตาเอื้ออังกูรอีกครั้งมันก็รู้ว่าเขาไม่มีวันเปลี่ยนใจ เสียงปืนสองนัดดังขึ้นหลังจากที่เจ้าของมือกดมือลงเร็วๆ ร่างของเอื้ออังกูรล่วงลงสู่ความมืดมิดข้างล่างน้ำตกนั้น
เขาต้องรอด
เอื้ออังกูรบอกตัวเองอย่างนั้นซ้ำๆ ก่อนความเจ็บปวดจะพรากสติของเขาให้ดับวูบไป
ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและตอบนะคะ
จะนำทุกคำวิจารณ์และคำแนะนำไปพัฒนาต่อไปค่ะ
ป.ล. ไม่ค่อยแน่ใจเรื่องแท็ก ถ้าผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ
เป็นนักเขียนใหม่ ช่วยให้ขอคำแนะนำและคำวิจารณ์บทนำนิยายหน่อยค่ะ
เอื้ออังกูรได้ยินเสียงอื้ออึงของน้ำตกสายใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของเขา ความมืดทำให้ไม่อาจคาดคะเนความสูงของน้ำตกได้ ตอนนี้มันดูเหมือนเป็นเพียงหลุมดำที่ไม่มีจุดสิ้นสุด เสียงเหยียบกิ่งไม้แสกสากทำให้เขารู้
พวกมันตามเขาจนเจอ! แต่ได้ยังไงล่ะ? ความคิดที่เลวร้ายที่สุดของเขาผุดคำตอบขึ้นมาให้ทันใดนั้น
มีคนทรยศเขา!
เบื้องหน้าของเขาตอนนี้มีชายสามคนยืนอยู่ พวกมันทุกคนสวมชุดสีดำกับรองเท้าบู๊ท สองจากสามมีปืนอยู่ในมือ ซึ่งเขารู้ว่ามันเล็งอยู่ที่หัวใจของเขาพอดี ชายคนที่ยืนอยู่ตรงกลางท่าทางดูมีอำนาจที่สุดกำลังแสยะยิ้มให้เขา ใบหน้าของชายคนนั้นมีแผลเป็นน่ากลัวพาดตั้งแต่เหนือคิ้วซ้ายถึงใต้ตาขวา
“ตามมาทันจนได้นะ ข่าวไวไม่ใช่เล่นเลยนี่” ชายเจ้าของแผลเป็นบนใบหน้ายิ้มกว้างมากกว่าเดิมก่อนจะตอบเขา
“นิสัยเหมือนเดิมนะคุณผู้กอง จะตายอยู่รอมร่อยังปากดีได้อีก”
“ตามมาถึงนี่ต้องการอะไรล่ะ หรือว่าพ่อเลี้ยงทศทิศแค่ส่งมาเก็บฉันเฉยๆ” เอื้ออังกูรยังคงยิ้มอยู่ เขาเหลือบตามองปืนที่ชี้มายังเขานิ่งๆ เขาบอกตัวเองซ้ำๆ เขาจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด
“คุณผู้กองก็รู้ดีอยู่แล้วนี่ บอกผมง่ายๆดีกว่านะว่าคุณผู้กองซ่อนมันไว้ที่ไหน”
“ก็รู้ดีนี่ว่าฉันจะตอบว่ายังไง อุตส่าห์ตามมาถามซะตั้งไกล” ฝ่ายตรงข้ามแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนยกมือขวาขึ้นช้าๆ
“น่าเสียดายจริงๆที่คุณผู้กองเลือกแบบนี้ ผมเริ่มจะชอบคุณผู้กองแล้วแท้ๆ”
เพียงแค่สบตาเอื้ออังกูรอีกครั้งมันก็รู้ว่าเขาไม่มีวันเปลี่ยนใจ เสียงปืนสองนัดดังขึ้นหลังจากที่เจ้าของมือกดมือลงเร็วๆ ร่างของเอื้ออังกูรล่วงลงสู่ความมืดมิดข้างล่างน้ำตกนั้น
เขาต้องรอด
เอื้ออังกูรบอกตัวเองอย่างนั้นซ้ำๆ ก่อนความเจ็บปวดจะพรากสติของเขาให้ดับวูบไป
ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและตอบนะคะ
จะนำทุกคำวิจารณ์และคำแนะนำไปพัฒนาต่อไปค่ะ
ป.ล. ไม่ค่อยแน่ใจเรื่องแท็ก ถ้าผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ