เรามีเรื่องอยากจะระบายหน่อยนะ..
คือเราบอกไว้เลยนะ..ว่าเราเพิ่งจะรู้จักความรักเมื่อสามปีที่แล้วเอง..5555 คือปกติเราจะอยู่กับเพื่อนตลอด.ไม่เคยแอบปิ๊งรุ่นพี่ แอบชอบรุ่นน้อง แอบรักเพื่อนก็ไม่เคยเล ...เราก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันนะ
เพราะเห็นเพื่อนๆเค้ามีแฟนกันหมด
เอ้อออ..ลืมบอกไปช่วงนี้เราอยู่ม.ต้นเราเรียนที่กรุงเทพอ้ะน้ะ.จนม.ปลายเราย้ายมาต่างจังหวัด.ตอนแรกก็เหมือนจะเข้ากับเพื่อนไม่ได้เพราะเราไม่ชอบสุงสิงกับใคร..แต่เรากับเค้ากับเพื่อนได้ดี..ตอนม.ปลายนี่แหละที่เราได้เริ่มคุยกับหนุ่มๆบ้าง.เริ่มรู้จักคำว่าแฟน การคบหา
..หลายคนที่เข้ามาก้อมีนิสัยดี..บางคนก็จับได้ว่ามีคนอื่น..แต่ก็ยังไม่มีใครเข้ามาในใจได้สักที..จนมาเจอรุ่นพี่คนนึงแถวบ้าน..คือแบบช่วงนั้นเราสนิทกันมากเค้าเปนพี่ที่ให้คำปรึกษาตลอด..เราเองมีไรก็ชอบเล่าให้เค้าฟัง.บางทีเค้าก็เล่าบ้าง ปรังทุกข์บำรุงสุขบ้าง..คือเราคุยกันเกือบทุกวัน..ตอนนั้นเราก็ไม่คิดอะไรนะ..พอมาช่วงที่เค้าย้ายไปอยู่ที่อื่นเรากลับเหมือนขาดเค้าไม่ได้เราไม่รู้นะมันเรียกอะไร รัก หรือแค่ผูกพันธ์.เราเลยตัดสินใจบอกความรู้สึกไปคือมันโล่งมากอ้ะ..แต่เค้าตอบมาว่าเห็นเราเป็นแค่น้องสาว
ตอนแรกๆเราก้อเสียใจมาถึงตอนนี้เราทำใจได้แร้ะ..พี่ก้อพี่ดีกว่ามองหน้ากันไม่ติด.. งั้นมาถึงตอนที่สองเรยละกัน 5555 เล่าเป็นนิยายเรอะ..ช่วงนี้เราปิดเทอมม.6 รอเข้ามหาลัยเราไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง..คือเรากับเค้าเปนเดกพาร์ทไทม์เหมือนกัน ตอนแรกเราก็ไม่สนิทกันหรอก แต่เหมือนว่าเราสนิทกับน้องที่ทำอยู่ก่อน ..เค้าเองก้อสนิทกับน้องเหมือนกัน ตอนแรกเราก็ไม่คิดไรนะ เพราะมันกวนประสาทมาก มันชอบพูดล้อเค้าเรื่อยอ้ะ..แต่เค้าก็พอรู้นะว่ามันมีแฟนแล้ว.เค้าก้อเรยเฉยๆแต่มันชอบมาวุ่นวายกะเค้า..พอเค้าเริ่มรู้ตัวเองว่ากำลังเกินเลยเค้าก็พยายามถอยออกมา..แต่ก้อกลัวมิตรภาพดีๆ..มันเองก้อคงรุสึกได้เรยถาม " เปนไรป่าว ดูเองแปลกๆไป" อยากรุเหมือนกันมันคิดไงแต่ไม่กล้าถาม..กลัวไปหมดทุกอย่าง ตลอดเวลาที่ทำงานด้วยกันมันอาจจะปากเสียบ้างไรบ้างแต่มันก้อดูแลเค้าดีตลอด..ทำงานนอกสถานที่มันก็ซื้อขนมเลี้ยงเค้าจะเอาตังให้มันก็ไม่เอาสักบาท..วันนั้นเค้าปวดท้องมันก้อรอเค้าหน้าห้องน้ำชวนไปกินข้าวด้วยกัน..เค้าบอกไม่ไป..มันก้อบอกไปเถอะเด่วเปนหนัก..วันนั้นมันก็เลี้ยงข้างเค้า..ทุกครั้งที่ไปกับมันเค้าไม่เคยต้องออกอะไรเลย
(ที่บอกไปไม่ใช่เหนแกเงินหรือที่มันเลี้ยงหรอกนะ แต่คิดว่ามันมีน้ำใจ)
มันทำยุสามเดือนแล้วก็ออกไปฝึกงานที่อื่นตรงกับสาขาที่มันเรียน..เค้าก็เจอมันบางครั้งคราว...เค้าตัดสินใจบอกมันเพราะถึงมันปฏิเสธก็ไม่ต้องกลัวมองหน้ากันไม่ติด...เค้าบอกมันไปแร้วถามมันชอบเค้ามั้ยมันก้อบอกชอบเราคุยกันอยู่พักนึงแร้วมันก้อบอกว่ามันอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นสักพัก..ประมาณว่ายังไม่พร้อมมีใครหรือเค้ายังไม่ใช่คนที่ดีพอที่มันจะหยุด...หลังจากนั้นเราก้อเฟสคุยบ้าง..ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม..จะได้ไม่ลำบากใจทั้งสองฝ่าย..ความรักสองครั้ง...ถูกปฏิเสธสองครั้ง.จะสมหวังสักครั้งไหมเรา
เราเคยถามตัวเองนะ..ว่าที่เราอกหักในหลายๆครั้งเพราะเราคิดไปเองหรือเปล่า...พอใครดีด้วยหน่อยเราเรยคิดว่าเค้ารู้สึกดีด้วย..คิดว่าเค้ารู้สึกเหมือนเราที่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย..มันไม่ได้ผิดที่ใคร..แต่แค่ใจมันไม่ตรงกัน
#มันเป็นประสบการณ์ชีวิต ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ปี 2558
ความรักไม่ผิด..ผิดที่คิดไปเอง
คือเราบอกไว้เลยนะ..ว่าเราเพิ่งจะรู้จักความรักเมื่อสามปีที่แล้วเอง..5555 คือปกติเราจะอยู่กับเพื่อนตลอด.ไม่เคยแอบปิ๊งรุ่นพี่ แอบชอบรุ่นน้อง แอบรักเพื่อนก็ไม่เคยเล ...เราก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันนะ
เพราะเห็นเพื่อนๆเค้ามีแฟนกันหมด
เอ้อออ..ลืมบอกไปช่วงนี้เราอยู่ม.ต้นเราเรียนที่กรุงเทพอ้ะน้ะ.จนม.ปลายเราย้ายมาต่างจังหวัด.ตอนแรกก็เหมือนจะเข้ากับเพื่อนไม่ได้เพราะเราไม่ชอบสุงสิงกับใคร..แต่เรากับเค้ากับเพื่อนได้ดี..ตอนม.ปลายนี่แหละที่เราได้เริ่มคุยกับหนุ่มๆบ้าง.เริ่มรู้จักคำว่าแฟน การคบหา
..หลายคนที่เข้ามาก้อมีนิสัยดี..บางคนก็จับได้ว่ามีคนอื่น..แต่ก็ยังไม่มีใครเข้ามาในใจได้สักที..จนมาเจอรุ่นพี่คนนึงแถวบ้าน..คือแบบช่วงนั้นเราสนิทกันมากเค้าเปนพี่ที่ให้คำปรึกษาตลอด..เราเองมีไรก็ชอบเล่าให้เค้าฟัง.บางทีเค้าก็เล่าบ้าง ปรังทุกข์บำรุงสุขบ้าง..คือเราคุยกันเกือบทุกวัน..ตอนนั้นเราก็ไม่คิดอะไรนะ..พอมาช่วงที่เค้าย้ายไปอยู่ที่อื่นเรากลับเหมือนขาดเค้าไม่ได้เราไม่รู้นะมันเรียกอะไร รัก หรือแค่ผูกพันธ์.เราเลยตัดสินใจบอกความรู้สึกไปคือมันโล่งมากอ้ะ..แต่เค้าตอบมาว่าเห็นเราเป็นแค่น้องสาว
ตอนแรกๆเราก้อเสียใจมาถึงตอนนี้เราทำใจได้แร้ะ..พี่ก้อพี่ดีกว่ามองหน้ากันไม่ติด.. งั้นมาถึงตอนที่สองเรยละกัน 5555 เล่าเป็นนิยายเรอะ..ช่วงนี้เราปิดเทอมม.6 รอเข้ามหาลัยเราไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง..คือเรากับเค้าเปนเดกพาร์ทไทม์เหมือนกัน ตอนแรกเราก็ไม่สนิทกันหรอก แต่เหมือนว่าเราสนิทกับน้องที่ทำอยู่ก่อน ..เค้าเองก้อสนิทกับน้องเหมือนกัน ตอนแรกเราก็ไม่คิดไรนะ เพราะมันกวนประสาทมาก มันชอบพูดล้อเค้าเรื่อยอ้ะ..แต่เค้าก็พอรู้นะว่ามันมีแฟนแล้ว.เค้าก้อเรยเฉยๆแต่มันชอบมาวุ่นวายกะเค้า..พอเค้าเริ่มรู้ตัวเองว่ากำลังเกินเลยเค้าก็พยายามถอยออกมา..แต่ก้อกลัวมิตรภาพดีๆ..มันเองก้อคงรุสึกได้เรยถาม " เปนไรป่าว ดูเองแปลกๆไป" อยากรุเหมือนกันมันคิดไงแต่ไม่กล้าถาม..กลัวไปหมดทุกอย่าง ตลอดเวลาที่ทำงานด้วยกันมันอาจจะปากเสียบ้างไรบ้างแต่มันก้อดูแลเค้าดีตลอด..ทำงานนอกสถานที่มันก็ซื้อขนมเลี้ยงเค้าจะเอาตังให้มันก็ไม่เอาสักบาท..วันนั้นเค้าปวดท้องมันก้อรอเค้าหน้าห้องน้ำชวนไปกินข้าวด้วยกัน..เค้าบอกไม่ไป..มันก้อบอกไปเถอะเด่วเปนหนัก..วันนั้นมันก็เลี้ยงข้างเค้า..ทุกครั้งที่ไปกับมันเค้าไม่เคยต้องออกอะไรเลย
(ที่บอกไปไม่ใช่เหนแกเงินหรือที่มันเลี้ยงหรอกนะ แต่คิดว่ามันมีน้ำใจ)
มันทำยุสามเดือนแล้วก็ออกไปฝึกงานที่อื่นตรงกับสาขาที่มันเรียน..เค้าก็เจอมันบางครั้งคราว...เค้าตัดสินใจบอกมันเพราะถึงมันปฏิเสธก็ไม่ต้องกลัวมองหน้ากันไม่ติด...เค้าบอกมันไปแร้วถามมันชอบเค้ามั้ยมันก้อบอกชอบเราคุยกันอยู่พักนึงแร้วมันก้อบอกว่ามันอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นสักพัก..ประมาณว่ายังไม่พร้อมมีใครหรือเค้ายังไม่ใช่คนที่ดีพอที่มันจะหยุด...หลังจากนั้นเราก้อเฟสคุยบ้าง..ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม..จะได้ไม่ลำบากใจทั้งสองฝ่าย..ความรักสองครั้ง...ถูกปฏิเสธสองครั้ง.จะสมหวังสักครั้งไหมเรา
เราเคยถามตัวเองนะ..ว่าที่เราอกหักในหลายๆครั้งเพราะเราคิดไปเองหรือเปล่า...พอใครดีด้วยหน่อยเราเรยคิดว่าเค้ารู้สึกดีด้วย..คิดว่าเค้ารู้สึกเหมือนเราที่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย..มันไม่ได้ผิดที่ใคร..แต่แค่ใจมันไม่ตรงกัน
#มันเป็นประสบการณ์ชีวิต ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ปี 2558