เรามีปัญหากับแม่ค่ะแม่ป่วยเป็นโรคทางจิตเวช เราปรับตัวไม่ได้ที่จะทำให้เข้าใจแม่ได้จริงๆ ขอคำปรึกษาด้วยค่ะ

ก่อนหน้านี้แม่เราบอกเราว่าป่วยมีปัญหาเกี่ยวกับเส้นเลือดในสมองตีบและเปราะ เราพาไปเช็คที่สถาบันประสาทที่กรุงเทพ
หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรสุขภาพปกติ และแนะนำใก้เข้าตรวจทางจิตเวชเลยได้ยาคลายเครียดมากิน โดยสาเหตุหลักของความเครียดมาจากเรา
(เรากับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราทำงานอีกที่และจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดช่วงวันหยุด ) แต่พอกลับบ้าน
มีหลายเรื่องที่แม่เราคิดแบบไม่เป็นเหตุเป็นผล เวลาเราอยู่กับแม่สายตาและการกระทำบอกได้เลยว่าแม่ระแวงเรา
มีบ่อยๆที่แสดงความเกลียดเราออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ไปไหนด้วยกันก็จะด่าเราให้คนอื่นฟังตลอด เราอึดอัดและรับสภาพไม่ได้
เวลาอารมณ์ดีพาไปเที่ยวก็จะกรี้ดกร้าดเหมือนว่าเป็นเด็กสาวรุ่นๆ พอไม่ได้ดั่งใจมีอะไรผิดพลาดก็โทษคนอื่น
นินทาและพูดเรื่องลบของคนอื่นอยู่ตลอดเวลา ยกย่องตัวเอง ความผิดพลาดทุกอย่างโยนให้คนอื่น
เราก็พยายามทำทุกอย่างที่เราจะทำให้ได้แต่ก็ยังโดนระแวงอยู่ดี ทำอะไรก็ผิด
ถ้าเราคิดอย่างหนึ่งและพูดออกไปแม่จะบอกว่าผิดและแย้งทันที ทะเลาะกันตลอด
ข้อเสียของเราคือเป็นคนพูดจาขวานผ่าซาก ไม่เอออวยตามที่แม่ต้องการ เราไม่ชอบเกีอบจะแทบทุกอย่างที่แม่ทำ
แม่บอกหมอว่าคำพูดของเราเป็นคำพูดที่ทำให้เค้าเสียใจ เค้าผิดหวัง
และเราฝังใจว่าแม่ทำไม่ดีกับยายตอนที่ยายยังอยู่จนยายตายไป เราควรจะทำอย่างไรดีคะ
เราให้อภัยแม่ไม่ได้ อยู่ใกล้แม่ก็ฝืน ไม่สบายใจเลยค่ะ
แม่ก็เรียกร้องอยากให้เราไปอยู่ใกล้ๆพาไปทำกิจกรรมนั่นโน่นนี่ พาไปเที่ยว พาไปสนุกสนาน สุดท้ายก็จบลงที่ทะเลาะกันอยู่ดี
เรามีแม่คนเดียว แม่ก็มีเราคนเดียว แต่เรามองไม่เห็นทางว่าจะมาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร
หลังจากเกิดเรื่องนี้เรารู้สึกแย่กับตัวเองมาก ที่รู้สึกไม่ดีกับแม่ตัวเอง แต่เราก็ไม่สามารถเข้าใจแม่ได้อย่างที่บอกไปในหัวกระทู้ค่ะ