เคยร่วมงานกับพี่คนนึง ด้วยความสนิทสนม ปรึกษาปัญหางาน เรื่อยไปจนถึงปัญหาส่วนตัว จนเกิดความรู้สึกดีๆต่อพี่เขาจนค่อยๆกลายเป็นชอบ ชอบมากขึ้นๆๆ จึงได้สารภาพความรู้สึกออกไป แจ๊คพอต....พี่เขาบอกว่าคิดกับเราเหมือนกันและคิดมาได้ระยะใหญ่ๆ จึงเริ่มคุยกันในสถานะที่มากกว่าแค่เพื่อนร่วมงาน จากชอบเพิ่มเป็นรัก....รักมาก...เช่นเดียวกันกับคำว่ารัก..คำว่าห่วง ที่พี่เขาเพียรบอกเราทุกวัน
แต่ตอนนี้...ไม่รู้เพราะอะไร เราอาจจะทำอะไรพลาดไป หรือพี่แกคงเห็นอะไรที่ไม่ใช่อีกต่อไป พี่เขาทิ้งระยะห่างกลับมาเท่าเดิม เท่ากับก่อนสารภาพความในใจ คุยเท่าเดิม..แค่เรื่องงาน แค่เรื่องที่จำเป็นต้องคุย ไม่คุยไลน์ไม่ตอบไลน์ที่ถามไป อ่านคำพร่ำเพ้อบ้าบอของเราทุกข้อความ..แต่ไม่เคยตอบ และที่สำคัญ..ไม่มีคำอธิบายใดๆ...พี่เขาทำตัวได้ปกติมาก..ไม่มีอารมณ์ฉุนเฉียว..โกรธ..น้อยใจ หรืออะไรก็ตามที่จะทำให้เรารู้ตัวเลยว่า เราผิดอะไร เหมือนกับว่า...พี่เขาย้อนเวลากลับไปเป็นคนเดิม คนก่อนเกิดความรู้สึกดีๆต่อกัน พี่เขาเก่งมาก..😔 แต่เรา..เจ็บมาก😢😢😢 เราทำตัวให้เป็นปกติไม่ได้ เจอหน้าไม่ได้ แต่...งานยังต้องเดินต่อไป เราจะไหวได้แค่ไหนนะ
เคยมั้ย....กลับสู่สถานะเดิม
แต่ตอนนี้...ไม่รู้เพราะอะไร เราอาจจะทำอะไรพลาดไป หรือพี่แกคงเห็นอะไรที่ไม่ใช่อีกต่อไป พี่เขาทิ้งระยะห่างกลับมาเท่าเดิม เท่ากับก่อนสารภาพความในใจ คุยเท่าเดิม..แค่เรื่องงาน แค่เรื่องที่จำเป็นต้องคุย ไม่คุยไลน์ไม่ตอบไลน์ที่ถามไป อ่านคำพร่ำเพ้อบ้าบอของเราทุกข้อความ..แต่ไม่เคยตอบ และที่สำคัญ..ไม่มีคำอธิบายใดๆ...พี่เขาทำตัวได้ปกติมาก..ไม่มีอารมณ์ฉุนเฉียว..โกรธ..น้อยใจ หรืออะไรก็ตามที่จะทำให้เรารู้ตัวเลยว่า เราผิดอะไร เหมือนกับว่า...พี่เขาย้อนเวลากลับไปเป็นคนเดิม คนก่อนเกิดความรู้สึกดีๆต่อกัน พี่เขาเก่งมาก..😔 แต่เรา..เจ็บมาก😢😢😢 เราทำตัวให้เป็นปกติไม่ได้ เจอหน้าไม่ได้ แต่...งานยังต้องเดินต่อไป เราจะไหวได้แค่ไหนนะ