เพิ่งเคยลงกระทู้ปัญหาแบบนี้ ถ้าผิดพลาดยังไงขอโทษด้วยนะครับ
ตามชื่อกระทู้เลยคือผมชอบเพศเดียวกัน เขาก็ชอบผมเหมือนกันอะ
กระทู้นี้คงยาวหน่อย ใครไม่ไหวตาลายยังไงก็ข้ามไปก็ได้นะครับ
แต่ถ้าใครพอจะมีเวลาว่างรบกวนรับฟังแล้วแนะนำผมที สักคนก็ยังดี
ก่อนเข้าเรื่องจะเล่าประวัติผมให้ฟังคร่าวๆ
คือแต่ก่อนผมก็เป็นผู้ชายทั่วไปคบกับผู้หญิง(อายุมากกว่า) แต่มันก็เป็นเรื่องปกติ
หลังจากผู้หญิงคนนั้นเรียนจบเข้ามหาวิทยาลัยเขาก็ไปมีคนอื่นทำให้เราต้องเลิกกัน ..
จากนั้นผมก็เกิดไปสับสนกับผู้ชายคนนึง เขาเป็นรุ่นพี่ซึ่งเป็นเพื่อนของพี่ชายผมเอง
เรารู้จักกันมาแต่เด็ก ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร เราชอบแหย่เล่นกันจนมันเลยเถิดไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ผมแคร์เขามาก อาจเป็นเพราะผมเป็นพวกเพื่อนน้อย พอมีใครมาทำดีเอามากๆก็หวั่นไหว แต่ผมก็มารู้ทีหลังว่าพี่เขาก็คิดกับผมเกินพี่น้องเหมือนกัน
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อช่วงปีก่อน มันเป็นความรู้สึกต้องห้ามที่ทำใจลำบากมาก ผมไม่อยากเสียความสัมพันธ์ พี่เขาเองก็ไม่ได้อยากให้เราเป็นมากกว่านี้ ผมอยากให้เราสนิทกันแบบพี่น้องเหมือนเดิม ซึ่งมันก็ยากมาก ผมหนีไปต่างประเทศช่วงปิดเทอมด้วย เวลาผ่านไปร่วมปีเขาก็มั่นกับผู้หญิง.. แต่แล้วเขาก็มีปัญหากับคู่มั่น แล้วก็แสดงออกเหมือนยังห่วงใยผมอยู่..
คือผมก็อยากให้เขากลับมา แต่เราต่างก็ทำใจยากพอกัน จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่าเราจะกลับไปเป็นพี่น้องกันอย่างก่อนได้จริงไหม แต่ตอนนี้เราก็คุยกันแล้วครับ แหย่กันบ้างนิดหน่อยแต่ไม่ค่อยได้ติดต่อกันอย่างเก่า แต่พี่คนนั้นไม่ใช่ปัญหาหัวใจของผมในตอนนี้..
เรื่องมันเกิดเพราะว่าผมถูกรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยวานให้ไปเป็นพี่แฝง เพื่อเข้ากลุ่มกับรุ่นน้องที่กำลังมาเรียนปรับพื้นฐาน.. ซึ่งก็มีน้องคนนึงที่สนิทกับผมมากเป็นพิเศษ.. คือปกติผมเป็นพวกสนิทกับรุ่นพี่ง่าย รุ่นเดียวกันก็ไม่ค่อยสนิทนัก รุ่นน้องนี่แทบไม่ซี้เลย ก็เพิ่งมีน้องคนนี้คนแรกมั้งที่ผมสนิทด้วย
เขาบังเอิญเห็นผมแอบเต้น คือปกติผมไม่ค่อยเต้นให้ใครดูอะ แล้วพอเขาเห็นเขาบอกว่าผมเต้นเก่ง เขาดูชื่นชมผมมาก(เขาไม่รู้นะว่าผมเป็นพี่แฝง) จากนั้นเขาขอร้องให้ผมช่วยสอนเข้าเต้นบ้าง คือผมก็สอนใครไม่เป็นที่เต้นๆนี่เต้นเอาเองแต่ก็เออๆออๆห่อหมกไป
หลังจากนั้นมีเพื่อนๆ ก็พวกรุ่นน้องนั่นแหละมาขอเรียนกับผมด้วย.. ไม่รู้ไปได้ข่าวมาจากไหนกันว่าผมสอนเพื่อนเต้น แต่ก็นั่นแหละ พวกน้องๆส่วนใหญ่ให้ผมเต้นแต่ไม่ค่อยให้ความเคารพผมเพราะไม่รู้ว่าผมเป็นรุ่นพี่ ทั้งยังเร่งให้ผมสอนท่าเต้นยากๆทั้งที่พื้นฐานก็ยังไม่เข้าขั้นอะ ช่วงเรียนปรับพื้นผมเหนื่อยมาก นอกจากเป็นพี่แฝงแล้วยังต้องสอนน้องเต้น ช่วยน้องซ้อมซึ่งไม่ได้อะไรตอบแทนเลย แต่ผมก็เต็มใจนะ มันก็สนุกดี แต่ผมก็แอบหักโหมบ้างจนแอบป่วย ต้องบอกว่าแอบแหละหรือเพราะไม่มีน้องคนไหนสังเกตเห็นไม่รู้.. มีแต่น้องคนแรกนั่นแหละที่เห็นใจผม บอกว่าถ้าผมเหนื่อยก็พอก็ได้.. และผมก็พอ
น้องคนนั้นมีเมทอยู่สองคน ซึ่งต่อมาเมทเขาก็ซิ่วกันไป เขาเลยมาบ่นให้ผมฟังว่าเขาต้องอยู่หอคนเดียว ผมเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับเขา เขาขอเฟสผมซึ่งปกติผมไม่ได้ให้เฟสกับคนรู้จัก แต่เขาก็สมัครเฟสใหม่แล้วบอกว่ากะจะเอาไว้คุยกับผมคนเดียว ไม่ต้องกลัวว่าเฟสผมจะรั่วไหล(ทำขนาดนี้ผมเลยต้องให้ไป) แต่ผมพลาดเอง.. ดันลืมไปว่าในเฟสแอบโพสต์ว่าตัวเองเป็นพี่แฝง เขาก็เห็นสิครับ ความแตก เขารู้ว่าผมเป็นพี่แฝง.. ตอนแรกก็ช๊อคนะ แต่เขาบอกว่าไม่ได้โกรธ แต่กลับนับถือผมมากกว่าเก่า..
ไปๆมาๆความสนิทของเราเริ่มทำให้ผมกลัว.. ยอมรับว่าผมขี้ขลาดเพราะความรักที่ผ่านมามันทำให้ผมปิดกั้นตัวเอง.. แต่น้องเขาทำให้ผมนึกถึงตัวเองในอดีต คือเขาชื่นชมผมมากจนผมกลัว กลัวว่าเขาจะเป็นเหมือนผมอย่างก่อน
วันนึงมีเพื่อนรุ่นน้องขอมาอยู่ห้องเดียวกัน.. ผมเลยลองไปถามน้องเขาว่าจะเอาไงให้อยู่ไหม อยู่ก็ดีนะ ถ้าเฉลยพี่แฝงแล้วผมย้ายออก น้องเขาจะได้มีเพื่อน.. ตอนนั้นผมพูดไม่คิด ไม่คิดว่าเขาจะน้อยใจขึ้นมา
เขาถามผมว่าจะย้ายออกจริงๆเหรอ คือเราก็สนิทกันแล้วเขาไม่คิดว่าผมจะย้ายออก ผมก็บอกเขาว่าปกติถ้าเฉลยพี่แฝงก็คงหอใครหอมันละมั้ง เขาก็เป็นเด็กดื้อนะ ถามว่าพี่จำเป็นต้องย้ายออกจริงๆเหรอ คือเขาชอบผมมาก ไม่อยากให้ผมออก แต่สำหรับผม ผมกลัวใจตัวเองไง คือน้องเขาก็เป็นลูกครึ่งเกาหลีหน้าหวานๆขี้อ้อนสุดๆ ผมก็เคยชอบผู้ชายด้วยกันมาแล้ว ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก ผมอยากห่างออกมา
เขารู้ว่าผมไม่ชอบคุยโทรศัพท์ เราเลยติดต่อกันทางเฟส ทำให้คนรู้จักในเฟสผมบางคนก็รู้เรื่องของเราบ้าง เขาก็ไปถามคนนู้นคนนี้ว่าผมรังเกียจเขารึเปล่า ทำไมผมถึงดูลำบากใจที่จะอยู่กับเขา เขาดูกระวนกระวายมากจนผมเริ่มระแวงว่า เขาคิดกับผมแค่พี่น้องจริงเหรอ
คือผมรู้มานะว่าเขาเพิ่งเลิกกับแฟนที่เป็นผู้หญิงก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง แต่เหตุการ์ณ์บางอย่างก็ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ พวกเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่มหาวิทยาลัยก็ชอบเอาผมไปจิ้นกับน้องเขานะ ผมก็เห็นเขาปฏิเสธตลอด แต่มีวันนึงที่เพื่อนมาหาผมที่หอ แล้วคือผมนอนยังไม่ตื่นกำลังงัวเงีย เพื่อนคนนั้นก็มากอดผม.. ซึ่งมันเป็นปกติของเขาคนนี้เพราะเขากอดผู้ชายไปทั่ว(แต่ชายแท้นะ กอดแบบเพื่อนไม่คิดอะไร) ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ผมง่วงใครจะทำไรก็ทำผมไม่สนอะ แต่คนที่สนกลับเป็นน้องที่บอกว่าชื่นชอบผม.. ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแค่เพื่อนกอดถึงขั้นทำให้เขางอลเหรอ? คือเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันปะ เขามีทีท่าไม่พอใจแล้วไล่เพื่อนออกไป แต่เพื่อนมันก็ไม่ออก เขาเลยไปอาบน้ำแล้วก็กลับบ้านเพราะวันนั้นเป็นวันศุกร์
ผมก็งงก็ไม่เข้าใจน้องเขานะ ไม่คิดว่าจะเป็นคนขี้น้อยใจขนาดนี้ ตอนบ่ายๆผมเล่นเฟส เขาก็มาทักผมเนียนๆเหมือนไม่มีอะไร เนียนมาผมก็เนียนไป ผมแกล้งถามว่าเมื่อเช้าเป็นอะไรหึงเหรอ? เขาไม่ตอบแต่ไปโพสต์หน้าวอล์ว่า หึงกับน้อยใจมันคนละเรื่องเดียวกัน.. ผมก็เข้าใจว่างั้นผมคงคิดมากไปเอง แต่พอเย็นวันนั้นผมบอกว่ามีรุ่นน้องจะมาค้างคืนด้วย น้องเขาก็ทำเหมือนไม่ค่อยพอใจอีก ผมก็งงไงว่าเฮ้ย.. หึงก็ไม่ใช่น้อยใจก็ไม่เชิง ?
คืนนั้นเราแชทกันทั้งคืนจนตีสามตีสี่ คุยกันว่าจะให้ผมออกหรือไม่ออกยังไง ผมเลยบอกเขาไปตรงๆว่าผมกลัวใจตัวเอง ผมกลัวคิดกับเขาเกินคำว่าน้อง ตอนแรกเขาก็ไม่ค่อยเชื่อ แต่พอมีพยานในเฟสยืนยันเขาก็บอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่สนว่าผมจะเป็นเกย์ไหม เขาแค่อยากให้ผมอยู่กับเขาต่อ.. ซึ่งผมก็ปฏิเสธสุดชีวิต แต่น้องเขาก็ตื้อผมสุดชีวิตเหมือนกัน ผมเลยยื่นข้อเสนอว่าถ้าให้ผมอยู่ต่อก็หาเมทเพิ่มสักคนได้ไหม เกิดวันไหนผมออกน้องเขาจะได้มีเพื่อน เขาก็ยั่วขึ้นมาบอกว่าถ้าผมคิดจะออกแต่แรกไม่ต้องมารักษาน้ำใจเขาก็ได้ เอ้า! ผมผิดอีก.. แต่สุดท้ายเขาก็จนหนทาง บอกว่าหาเมทใหม่อยู่ด้วยก็ได้แต่ใจจริงเขาอยากอยู่กับผมแค่สองคนนะ..
ดูเหมือนเรื่องอยู่ไม่อยู่ออกไม่ออกจะจบลงด้วยดีแต่ไม่.. หลังจากสรุปว่าผมไม่ออกน้องเขาก็อ่อยผม.. อ่อยจริงๆนั่นแหละ เขาพูดเองเลยว่าเขาอ่อยผม =___= ผมก็โมโหบอกว่าถ้าน้องไม่เป็น น้องไม่ได้ชอบผู้ชายจะมาอ่อยทำไม เล่นกับความรู้สึกผมสนุกเหรอ.. เขาให้เหตุผลกับผมว่า พักนี้ผมเย็นชากับเขามากกว่าแต่ก่อน เขาอยากให้ผมแหย่เขาเล่นอย่างแต่ก่อน ไม่ใช่ตีตัวออกห่าง.. เขากลัวโดนผมทิ้ง ซึ่งผมทำไม่ได้หรอก ผมพยายามควบคุมใจตัวเองอยู่ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าไปหวั่นไหวกับน้องเขาเมื่อไหร่ แต่ผมรู้แน่ๆว่าใจผมมันจะละลายแล้วววว !! คือผมก็พยายามเย็นชาอย่างน้องเขาว่านั่นแหละ แต่น้องเขาก็น้อยใจผมด้วย
คุยกันไปคุยกันมา เขาบอกว่าจะอ่อยให้ผมติดใจ จะได้อยู่กับเขานานๆ =___= ผมเลยของขึ้น บอกว่าไม่อยู่ด้วยแล้วหมั่นไส้!! พอเฉลยพี่แฝงเสร็จผมก็ไปเก็บข้าวของย้ายออกเลยครับ น้องเขาก็มาโอดครวญเกาะแขนกอดขาจะไม่ให้ผมไป.. แบบว่ายื้อสุดชีวิตจริงๆ
ผมก็ไม่เข้าใจไง ถามว่าทำไมต้องทำขนาดนี้ ติดใจอะไรผม ผมมีดีอะไรมากนักถึงได้อยากอยู่ด้วยขนาดตื้อมาเป็นอาทิตย์ คือเขาก็ตอบผมไม่ชัดเจนนะ เขาบอกว่าเขาไม่รู้ เขาแค่อยากอยู่กับผม อยากสนิท ไม่อยากให้ผมตีตัวออกห่าง บลาๆๆ
ผมเลยถามย้ำว่าเขาเป็นเกย์เหรอ เขาบอกเขาไม่ได้เป็น แต่ถ้าผมเป็นเขาเป็นด้วยก็ได้ เอ๊ะ.. ยังไง! ผมบอกผมไม่ให้เขาเป็น ห่างๆกันไว้อะดีแล้ว ต่อมาเขาก็บอกผมว่าถ้าลำบากใจนักทำไมไม่รักกันไปเลย..... ถ้าผมหวั่นไหวถ้าผม-งปั๊งเขาจริงๆเขาก็ดีใจ น้องเขาว่างั้น แต่ผมไม่ดีใจไง ผมอยากปลีกวิเวกอะ!! =___= อยากหนีไปอยู่อย่างสันโดษ เข้าใจไหมมมม!!!
เขาก็บอกว่า "พี่เคยบอกผมว่าทำอะไรอย่าฝืน ให้ทำตามใจตัวเอง แล้วทำไมพี่ต้องฝืน คบกับผมจะไปยากอะไร" คือน้องเขาจะบอกว่าถ้าผมชอบเขางั้นเราคบกันไหม เขาบอกให้ผมลองคบกับเขาดู ผมก็ถามว่าน้องไม่เป็นน้องจะมาคบทำไม ต้องให้ผมรักเองเจ็บเองคนเดียวใช่ไหมน้องถึงพอใจ เขาก็บอกว่าเขาไม่รู้ ยังไงเขาก็จะอ่อยผม ..
คืนที่ผ่านมาผมเลยไปหาเขาที่หอ.. มี-งกันนิดหน่อย เถียงกันเรื่องความสัมพันธ์ที่จะดำเนินต่อไป =____= แล้วผมก็พลาด ผมลวมลานน้องเพื่อผมไม่ชอบให้ใครมาท้าทาย คือน้องเขาก็ไม่ได้ขัดขืนอะ ผมก็ลวนลามจนหน่ำใจแล้วก็หลับไป ตื่นมาก็เพ่นกับหอตัวเอง.. ฟังเหมือนฟันแล้วทิ้งแต่มันไม่ถึงขั้นนั้นนะครับ ยังไม่ได้แก้ผ้าสักชิ้น อย่าเพิ่งเข้าใจผิดๆๆ
ผมนึกว่าเขาจะโกรธ แต่เหมือนเข้าทางน้องเขามากกว่า เขามาแชทถามว่าผมหายไปไหน จะทิ้งเขาไปเหรอ ผมบอกว่าหนีมาทำใจกำลังช๊อคอยู่ เขาก็บอกว่าเขาไม่โกรธนะ ดีใจด้วยซ้ำที่เรากำลังเลยเถิด เอิ่ม!! ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมรู้สึกผิดอะที่ไปทำให้น้องเขาใจแตกติดผมแจ.. สุดท้ายเขาก็ตื้อผม อ่อยผม ทำสารพัดจนผมเหนื่อย ผมเลยเย็นชาใส่เขาอีก จนเขารู้สึกผิดแล้วก็ขอโทษผม บอกว่าเขาจะพอแล้ว จะเลิกตอแยแล้ว
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่เขามาตื้อผม ถึงปกติผมเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงไม่ชอบให้ใครมาตื้อ แต่กับน้องเขาผมก็ไม่ได้รำคาญนะ จนตอนที่เขาบอกว่าจะไปนี่แหละ ผมกลับห้ามไม่ให้เขาไป ผมใจหายทำใจไม่ได้.. เขาก็เหมือนจะรอให้ผมรั้งเขาไว้ แต่สุดท้ายผมก็กั้นใจปล่อยเขาไป.. สุดท้ายเขาบล๊อคเฟสนั้น บอกเพื่อนในเฟสว่าสมัครมาเพื่อคุยกับพี่แฝงแต่ตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้ว สุดท้ายเขาก็กำลังจากผมไปจริงๆ รู้สึกได้เลยว่าถ้าเจอหน้ากันคงมองหน้ากันไม่ติด.. เขาเพิ่งจากผมไปวันนี้แหละ พรุ่งนี้ไม่รู้เจอกันผมจะวางตัวยังไง ผมคงจะหลบหน้าเขาสักระยะ
ผมเสียใจนะที่ปล่อยเขาไป แต่ผมก็ไม่อยากรั้งเขาไว้ ไม่อยากให้เขามาเดินตามรอยผมอะ คือเขาก็เป็นเด็กดีเป็นที่รักของทุกคน เขาเป็นผู้ชายก็ดีแล้ว ผมไม่อยากให้เขามาชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ผมก็ไม่อยากให้เขาไปเลย สุดท้ายผมเองนี่แหละที่โอดครวญ
ผมควรทำยังไง ผมทำถูกแล้วใช่ไหมที่ปล่อยเขาไป หรือผมควรเปิดใจแล้วกลับไปง้อเขาใหม่ ผมควรจะเห็นแก่ตัวกลับไปตามความรู้สึกตัวเองไหม หรือนี่มันแค่ความหลงไหลชั่วครู่ ผมควรจะลืมน้องเขาไปเหรอ ตอนนี้ผมว่างเปล่าไปหมดแล้วอะ ขอบคุณใครก็ตามที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ถ้าเป็นไปได้แสดงความคิดเห็นชี้แนะอะไรหน่อยจะขอบคุณมากๆเลยครับ
รักเพศเดียวกัน ผมควรปล่อยเขาไปใช่ไหม?
ตามชื่อกระทู้เลยคือผมชอบเพศเดียวกัน เขาก็ชอบผมเหมือนกันอะ
กระทู้นี้คงยาวหน่อย ใครไม่ไหวตาลายยังไงก็ข้ามไปก็ได้นะครับ
แต่ถ้าใครพอจะมีเวลาว่างรบกวนรับฟังแล้วแนะนำผมที สักคนก็ยังดี
ก่อนเข้าเรื่องจะเล่าประวัติผมให้ฟังคร่าวๆ
คือแต่ก่อนผมก็เป็นผู้ชายทั่วไปคบกับผู้หญิง(อายุมากกว่า) แต่มันก็เป็นเรื่องปกติ
หลังจากผู้หญิงคนนั้นเรียนจบเข้ามหาวิทยาลัยเขาก็ไปมีคนอื่นทำให้เราต้องเลิกกัน ..
จากนั้นผมก็เกิดไปสับสนกับผู้ชายคนนึง เขาเป็นรุ่นพี่ซึ่งเป็นเพื่อนของพี่ชายผมเอง
เรารู้จักกันมาแต่เด็ก ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร เราชอบแหย่เล่นกันจนมันเลยเถิดไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ผมแคร์เขามาก อาจเป็นเพราะผมเป็นพวกเพื่อนน้อย พอมีใครมาทำดีเอามากๆก็หวั่นไหว แต่ผมก็มารู้ทีหลังว่าพี่เขาก็คิดกับผมเกินพี่น้องเหมือนกัน
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อช่วงปีก่อน มันเป็นความรู้สึกต้องห้ามที่ทำใจลำบากมาก ผมไม่อยากเสียความสัมพันธ์ พี่เขาเองก็ไม่ได้อยากให้เราเป็นมากกว่านี้ ผมอยากให้เราสนิทกันแบบพี่น้องเหมือนเดิม ซึ่งมันก็ยากมาก ผมหนีไปต่างประเทศช่วงปิดเทอมด้วย เวลาผ่านไปร่วมปีเขาก็มั่นกับผู้หญิง.. แต่แล้วเขาก็มีปัญหากับคู่มั่น แล้วก็แสดงออกเหมือนยังห่วงใยผมอยู่..
คือผมก็อยากให้เขากลับมา แต่เราต่างก็ทำใจยากพอกัน จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่าเราจะกลับไปเป็นพี่น้องกันอย่างก่อนได้จริงไหม แต่ตอนนี้เราก็คุยกันแล้วครับ แหย่กันบ้างนิดหน่อยแต่ไม่ค่อยได้ติดต่อกันอย่างเก่า แต่พี่คนนั้นไม่ใช่ปัญหาหัวใจของผมในตอนนี้..
เรื่องมันเกิดเพราะว่าผมถูกรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยวานให้ไปเป็นพี่แฝง เพื่อเข้ากลุ่มกับรุ่นน้องที่กำลังมาเรียนปรับพื้นฐาน.. ซึ่งก็มีน้องคนนึงที่สนิทกับผมมากเป็นพิเศษ.. คือปกติผมเป็นพวกสนิทกับรุ่นพี่ง่าย รุ่นเดียวกันก็ไม่ค่อยสนิทนัก รุ่นน้องนี่แทบไม่ซี้เลย ก็เพิ่งมีน้องคนนี้คนแรกมั้งที่ผมสนิทด้วย
เขาบังเอิญเห็นผมแอบเต้น คือปกติผมไม่ค่อยเต้นให้ใครดูอะ แล้วพอเขาเห็นเขาบอกว่าผมเต้นเก่ง เขาดูชื่นชมผมมาก(เขาไม่รู้นะว่าผมเป็นพี่แฝง) จากนั้นเขาขอร้องให้ผมช่วยสอนเข้าเต้นบ้าง คือผมก็สอนใครไม่เป็นที่เต้นๆนี่เต้นเอาเองแต่ก็เออๆออๆห่อหมกไป
หลังจากนั้นมีเพื่อนๆ ก็พวกรุ่นน้องนั่นแหละมาขอเรียนกับผมด้วย.. ไม่รู้ไปได้ข่าวมาจากไหนกันว่าผมสอนเพื่อนเต้น แต่ก็นั่นแหละ พวกน้องๆส่วนใหญ่ให้ผมเต้นแต่ไม่ค่อยให้ความเคารพผมเพราะไม่รู้ว่าผมเป็นรุ่นพี่ ทั้งยังเร่งให้ผมสอนท่าเต้นยากๆทั้งที่พื้นฐานก็ยังไม่เข้าขั้นอะ ช่วงเรียนปรับพื้นผมเหนื่อยมาก นอกจากเป็นพี่แฝงแล้วยังต้องสอนน้องเต้น ช่วยน้องซ้อมซึ่งไม่ได้อะไรตอบแทนเลย แต่ผมก็เต็มใจนะ มันก็สนุกดี แต่ผมก็แอบหักโหมบ้างจนแอบป่วย ต้องบอกว่าแอบแหละหรือเพราะไม่มีน้องคนไหนสังเกตเห็นไม่รู้.. มีแต่น้องคนแรกนั่นแหละที่เห็นใจผม บอกว่าถ้าผมเหนื่อยก็พอก็ได้.. และผมก็พอ
น้องคนนั้นมีเมทอยู่สองคน ซึ่งต่อมาเมทเขาก็ซิ่วกันไป เขาเลยมาบ่นให้ผมฟังว่าเขาต้องอยู่หอคนเดียว ผมเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับเขา เขาขอเฟสผมซึ่งปกติผมไม่ได้ให้เฟสกับคนรู้จัก แต่เขาก็สมัครเฟสใหม่แล้วบอกว่ากะจะเอาไว้คุยกับผมคนเดียว ไม่ต้องกลัวว่าเฟสผมจะรั่วไหล(ทำขนาดนี้ผมเลยต้องให้ไป) แต่ผมพลาดเอง.. ดันลืมไปว่าในเฟสแอบโพสต์ว่าตัวเองเป็นพี่แฝง เขาก็เห็นสิครับ ความแตก เขารู้ว่าผมเป็นพี่แฝง.. ตอนแรกก็ช๊อคนะ แต่เขาบอกว่าไม่ได้โกรธ แต่กลับนับถือผมมากกว่าเก่า..
ไปๆมาๆความสนิทของเราเริ่มทำให้ผมกลัว.. ยอมรับว่าผมขี้ขลาดเพราะความรักที่ผ่านมามันทำให้ผมปิดกั้นตัวเอง.. แต่น้องเขาทำให้ผมนึกถึงตัวเองในอดีต คือเขาชื่นชมผมมากจนผมกลัว กลัวว่าเขาจะเป็นเหมือนผมอย่างก่อน
วันนึงมีเพื่อนรุ่นน้องขอมาอยู่ห้องเดียวกัน.. ผมเลยลองไปถามน้องเขาว่าจะเอาไงให้อยู่ไหม อยู่ก็ดีนะ ถ้าเฉลยพี่แฝงแล้วผมย้ายออก น้องเขาจะได้มีเพื่อน.. ตอนนั้นผมพูดไม่คิด ไม่คิดว่าเขาจะน้อยใจขึ้นมา
เขาถามผมว่าจะย้ายออกจริงๆเหรอ คือเราก็สนิทกันแล้วเขาไม่คิดว่าผมจะย้ายออก ผมก็บอกเขาว่าปกติถ้าเฉลยพี่แฝงก็คงหอใครหอมันละมั้ง เขาก็เป็นเด็กดื้อนะ ถามว่าพี่จำเป็นต้องย้ายออกจริงๆเหรอ คือเขาชอบผมมาก ไม่อยากให้ผมออก แต่สำหรับผม ผมกลัวใจตัวเองไง คือน้องเขาก็เป็นลูกครึ่งเกาหลีหน้าหวานๆขี้อ้อนสุดๆ ผมก็เคยชอบผู้ชายด้วยกันมาแล้ว ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก ผมอยากห่างออกมา
เขารู้ว่าผมไม่ชอบคุยโทรศัพท์ เราเลยติดต่อกันทางเฟส ทำให้คนรู้จักในเฟสผมบางคนก็รู้เรื่องของเราบ้าง เขาก็ไปถามคนนู้นคนนี้ว่าผมรังเกียจเขารึเปล่า ทำไมผมถึงดูลำบากใจที่จะอยู่กับเขา เขาดูกระวนกระวายมากจนผมเริ่มระแวงว่า เขาคิดกับผมแค่พี่น้องจริงเหรอ
คือผมรู้มานะว่าเขาเพิ่งเลิกกับแฟนที่เป็นผู้หญิงก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง แต่เหตุการ์ณ์บางอย่างก็ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ พวกเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่มหาวิทยาลัยก็ชอบเอาผมไปจิ้นกับน้องเขานะ ผมก็เห็นเขาปฏิเสธตลอด แต่มีวันนึงที่เพื่อนมาหาผมที่หอ แล้วคือผมนอนยังไม่ตื่นกำลังงัวเงีย เพื่อนคนนั้นก็มากอดผม.. ซึ่งมันเป็นปกติของเขาคนนี้เพราะเขากอดผู้ชายไปทั่ว(แต่ชายแท้นะ กอดแบบเพื่อนไม่คิดอะไร) ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ผมง่วงใครจะทำไรก็ทำผมไม่สนอะ แต่คนที่สนกลับเป็นน้องที่บอกว่าชื่นชอบผม.. ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแค่เพื่อนกอดถึงขั้นทำให้เขางอลเหรอ? คือเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันปะ เขามีทีท่าไม่พอใจแล้วไล่เพื่อนออกไป แต่เพื่อนมันก็ไม่ออก เขาเลยไปอาบน้ำแล้วก็กลับบ้านเพราะวันนั้นเป็นวันศุกร์
ผมก็งงก็ไม่เข้าใจน้องเขานะ ไม่คิดว่าจะเป็นคนขี้น้อยใจขนาดนี้ ตอนบ่ายๆผมเล่นเฟส เขาก็มาทักผมเนียนๆเหมือนไม่มีอะไร เนียนมาผมก็เนียนไป ผมแกล้งถามว่าเมื่อเช้าเป็นอะไรหึงเหรอ? เขาไม่ตอบแต่ไปโพสต์หน้าวอล์ว่า หึงกับน้อยใจมันคนละเรื่องเดียวกัน.. ผมก็เข้าใจว่างั้นผมคงคิดมากไปเอง แต่พอเย็นวันนั้นผมบอกว่ามีรุ่นน้องจะมาค้างคืนด้วย น้องเขาก็ทำเหมือนไม่ค่อยพอใจอีก ผมก็งงไงว่าเฮ้ย.. หึงก็ไม่ใช่น้อยใจก็ไม่เชิง ?
คืนนั้นเราแชทกันทั้งคืนจนตีสามตีสี่ คุยกันว่าจะให้ผมออกหรือไม่ออกยังไง ผมเลยบอกเขาไปตรงๆว่าผมกลัวใจตัวเอง ผมกลัวคิดกับเขาเกินคำว่าน้อง ตอนแรกเขาก็ไม่ค่อยเชื่อ แต่พอมีพยานในเฟสยืนยันเขาก็บอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่สนว่าผมจะเป็นเกย์ไหม เขาแค่อยากให้ผมอยู่กับเขาต่อ.. ซึ่งผมก็ปฏิเสธสุดชีวิต แต่น้องเขาก็ตื้อผมสุดชีวิตเหมือนกัน ผมเลยยื่นข้อเสนอว่าถ้าให้ผมอยู่ต่อก็หาเมทเพิ่มสักคนได้ไหม เกิดวันไหนผมออกน้องเขาจะได้มีเพื่อน เขาก็ยั่วขึ้นมาบอกว่าถ้าผมคิดจะออกแต่แรกไม่ต้องมารักษาน้ำใจเขาก็ได้ เอ้า! ผมผิดอีก.. แต่สุดท้ายเขาก็จนหนทาง บอกว่าหาเมทใหม่อยู่ด้วยก็ได้แต่ใจจริงเขาอยากอยู่กับผมแค่สองคนนะ..
ดูเหมือนเรื่องอยู่ไม่อยู่ออกไม่ออกจะจบลงด้วยดีแต่ไม่.. หลังจากสรุปว่าผมไม่ออกน้องเขาก็อ่อยผม.. อ่อยจริงๆนั่นแหละ เขาพูดเองเลยว่าเขาอ่อยผม =___= ผมก็โมโหบอกว่าถ้าน้องไม่เป็น น้องไม่ได้ชอบผู้ชายจะมาอ่อยทำไม เล่นกับความรู้สึกผมสนุกเหรอ.. เขาให้เหตุผลกับผมว่า พักนี้ผมเย็นชากับเขามากกว่าแต่ก่อน เขาอยากให้ผมแหย่เขาเล่นอย่างแต่ก่อน ไม่ใช่ตีตัวออกห่าง.. เขากลัวโดนผมทิ้ง ซึ่งผมทำไม่ได้หรอก ผมพยายามควบคุมใจตัวเองอยู่ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าไปหวั่นไหวกับน้องเขาเมื่อไหร่ แต่ผมรู้แน่ๆว่าใจผมมันจะละลายแล้วววว !! คือผมก็พยายามเย็นชาอย่างน้องเขาว่านั่นแหละ แต่น้องเขาก็น้อยใจผมด้วย
คุยกันไปคุยกันมา เขาบอกว่าจะอ่อยให้ผมติดใจ จะได้อยู่กับเขานานๆ =___= ผมเลยของขึ้น บอกว่าไม่อยู่ด้วยแล้วหมั่นไส้!! พอเฉลยพี่แฝงเสร็จผมก็ไปเก็บข้าวของย้ายออกเลยครับ น้องเขาก็มาโอดครวญเกาะแขนกอดขาจะไม่ให้ผมไป.. แบบว่ายื้อสุดชีวิตจริงๆ
ผมก็ไม่เข้าใจไง ถามว่าทำไมต้องทำขนาดนี้ ติดใจอะไรผม ผมมีดีอะไรมากนักถึงได้อยากอยู่ด้วยขนาดตื้อมาเป็นอาทิตย์ คือเขาก็ตอบผมไม่ชัดเจนนะ เขาบอกว่าเขาไม่รู้ เขาแค่อยากอยู่กับผม อยากสนิท ไม่อยากให้ผมตีตัวออกห่าง บลาๆๆ
ผมเลยถามย้ำว่าเขาเป็นเกย์เหรอ เขาบอกเขาไม่ได้เป็น แต่ถ้าผมเป็นเขาเป็นด้วยก็ได้ เอ๊ะ.. ยังไง! ผมบอกผมไม่ให้เขาเป็น ห่างๆกันไว้อะดีแล้ว ต่อมาเขาก็บอกผมว่าถ้าลำบากใจนักทำไมไม่รักกันไปเลย..... ถ้าผมหวั่นไหวถ้าผม-งปั๊งเขาจริงๆเขาก็ดีใจ น้องเขาว่างั้น แต่ผมไม่ดีใจไง ผมอยากปลีกวิเวกอะ!! =___= อยากหนีไปอยู่อย่างสันโดษ เข้าใจไหมมมม!!!
เขาก็บอกว่า "พี่เคยบอกผมว่าทำอะไรอย่าฝืน ให้ทำตามใจตัวเอง แล้วทำไมพี่ต้องฝืน คบกับผมจะไปยากอะไร" คือน้องเขาจะบอกว่าถ้าผมชอบเขางั้นเราคบกันไหม เขาบอกให้ผมลองคบกับเขาดู ผมก็ถามว่าน้องไม่เป็นน้องจะมาคบทำไม ต้องให้ผมรักเองเจ็บเองคนเดียวใช่ไหมน้องถึงพอใจ เขาก็บอกว่าเขาไม่รู้ ยังไงเขาก็จะอ่อยผม ..
คืนที่ผ่านมาผมเลยไปหาเขาที่หอ.. มี-งกันนิดหน่อย เถียงกันเรื่องความสัมพันธ์ที่จะดำเนินต่อไป =____= แล้วผมก็พลาด ผมลวมลานน้องเพื่อผมไม่ชอบให้ใครมาท้าทาย คือน้องเขาก็ไม่ได้ขัดขืนอะ ผมก็ลวนลามจนหน่ำใจแล้วก็หลับไป ตื่นมาก็เพ่นกับหอตัวเอง.. ฟังเหมือนฟันแล้วทิ้งแต่มันไม่ถึงขั้นนั้นนะครับ ยังไม่ได้แก้ผ้าสักชิ้น อย่าเพิ่งเข้าใจผิดๆๆ
ผมนึกว่าเขาจะโกรธ แต่เหมือนเข้าทางน้องเขามากกว่า เขามาแชทถามว่าผมหายไปไหน จะทิ้งเขาไปเหรอ ผมบอกว่าหนีมาทำใจกำลังช๊อคอยู่ เขาก็บอกว่าเขาไม่โกรธนะ ดีใจด้วยซ้ำที่เรากำลังเลยเถิด เอิ่ม!! ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมรู้สึกผิดอะที่ไปทำให้น้องเขาใจแตกติดผมแจ.. สุดท้ายเขาก็ตื้อผม อ่อยผม ทำสารพัดจนผมเหนื่อย ผมเลยเย็นชาใส่เขาอีก จนเขารู้สึกผิดแล้วก็ขอโทษผม บอกว่าเขาจะพอแล้ว จะเลิกตอแยแล้ว
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่เขามาตื้อผม ถึงปกติผมเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงไม่ชอบให้ใครมาตื้อ แต่กับน้องเขาผมก็ไม่ได้รำคาญนะ จนตอนที่เขาบอกว่าจะไปนี่แหละ ผมกลับห้ามไม่ให้เขาไป ผมใจหายทำใจไม่ได้.. เขาก็เหมือนจะรอให้ผมรั้งเขาไว้ แต่สุดท้ายผมก็กั้นใจปล่อยเขาไป.. สุดท้ายเขาบล๊อคเฟสนั้น บอกเพื่อนในเฟสว่าสมัครมาเพื่อคุยกับพี่แฝงแต่ตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้ว สุดท้ายเขาก็กำลังจากผมไปจริงๆ รู้สึกได้เลยว่าถ้าเจอหน้ากันคงมองหน้ากันไม่ติด.. เขาเพิ่งจากผมไปวันนี้แหละ พรุ่งนี้ไม่รู้เจอกันผมจะวางตัวยังไง ผมคงจะหลบหน้าเขาสักระยะ
ผมเสียใจนะที่ปล่อยเขาไป แต่ผมก็ไม่อยากรั้งเขาไว้ ไม่อยากให้เขามาเดินตามรอยผมอะ คือเขาก็เป็นเด็กดีเป็นที่รักของทุกคน เขาเป็นผู้ชายก็ดีแล้ว ผมไม่อยากให้เขามาชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ผมก็ไม่อยากให้เขาไปเลย สุดท้ายผมเองนี่แหละที่โอดครวญ
ผมควรทำยังไง ผมทำถูกแล้วใช่ไหมที่ปล่อยเขาไป หรือผมควรเปิดใจแล้วกลับไปง้อเขาใหม่ ผมควรจะเห็นแก่ตัวกลับไปตามความรู้สึกตัวเองไหม หรือนี่มันแค่ความหลงไหลชั่วครู่ ผมควรจะลืมน้องเขาไปเหรอ ตอนนี้ผมว่างเปล่าไปหมดแล้วอะ ขอบคุณใครก็ตามที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ถ้าเป็นไปได้แสดงความคิดเห็นชี้แนะอะไรหน่อยจะขอบคุณมากๆเลยครับ