ไม่รู้ใครเป็นแบบผมบ้างไหม
ตั้งแต่ผมคบกับแฟนคนนี้มา ผมรู้สึกว่าชีวิตมีแต่ปัญหา ตั้งแต่เรื่องการใช้ชีวิต การกิน การอยู่ พ่อแม่ ทั้งเขาและเรา ลามไปจนกระทั่ง "เรื่องเงิน"
ผมไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนเดิมอีก จากที่เคยชิลๆเวลาเลิกงาน อยากไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ก็ไม่มีอีกแล้ว
เคยเลิกงานมานั่งจิ้มโทรศัพท์ ไอแพด ก็ทำไม่ได้ โดนว่าอีก ว่ามีแฟนเป็นไอแพดหรอ หน้าแฟนอยู่นี่ ทั้งๆที่เราคุยไลน์กันแทบจะตลอด ผมทำงานก็เครียด อยากผ่อนคลายบ้างก็ไม่ได้
เธอติดผมมาก ขนาดผมไปอึในห้องน้ำ เธอยังไลน์ตามมาถามว่าเสร็จหรือยัง คิดถึงแล้ว
เวลามาทำงาน ทำแค่ 8-9 ชั่วโมง เธอบอกว่า คิดถึงแล้ว เมื่อไหร่จะเลิกงาน
คือพูดกันตรงๆ ว่าความอิสระของผมหายไปแทบจะทั้งหมด
เราเป็นแฟนกัน แต่ก็ยังไม่ได้แต่งงานมีลูกกันนะครับ
การอยู่ ผมเป็นคนกรุงเทพฯ เคยอยู่แต่บ้าน แต่พอเราคบกัน ผมต้องออกมาอยู่หอพักกับเธอ เปิดเพลงเสียงดังก็ไม่ได้ สตาร์ทรถกลางดึกก็ต้องเกรงใจคนแถวนั้น ไม่มีเน็ตไวไฟให้เล่น 3G ก็ไม่ดี ไม่มีครัวไว้ทำกับข้าว ทำให้ใช้เงินเยอะ
บางทีผมก็คิดไปเองว่า การที่พ่อแม่เธอไม่ค่อยส่งเงินมาให้เธอเวลาที่เธอลำบาก เป็นเพราะรู้ว่าอยู่กับผม ผมทำงานแล้ว แต่เธอยังเรียน เขาคงคิดว่าผมมีปัญญาส่งเธอทั้งค่ากิน ค่าหอ ค่าเรียน ฯลฯ รวมถึงขอเธอแต่งงานด้วยละมั้ง
ผมโดนกดดันตลอดว่า "เมื่อไหร่จะให้เถ้าแก่มาคุย/เมื่อไหร่จะมาขอ/เมื่อไหร่จะมากู้หน้าให้พ่อได้"
ผมเครียดมากครับ บางทีเงินจะกินแทบไม่มี แล้วบางครั้งเธอชอบพูดเรื่องแต่งงาน มีลูกอีก เลี้ยงตัวเองยังไม่รอดเลยครับ
วันดีคืนดี เธอจะชอบพูดเปรยๆว่า อยากได้แหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย ผมไม่รู้จะพูดยังไงให้เธอเข้าใจว่า เงินที่มีก็เอามากินกันสองคนหมดแล้ว จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อแหวนให้
บางทีผมก็เคยคิดว่าอยากจะเลิก
เคยทะเลาะกันจนแทบจะเลิกกัน แต่เธอไม่ยอม เธอว่าอยู่ไม่ได้ถ้าขาดผม
เคยคิดขนาดว่า เวลาเธอออกไปทำงานหรือไม่อยู่ ผมจะแอบเก็บเสื้อผ้า ของใช้ของผมหนีออกมาเลย หนีกลับบ้านนี่แหละอุ่นใจที่สุด แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที
เธอเคยพูดว่า อยากจะจดทะเบียนสมรส เพราะกลัวผมจะมีคนอื่น กลัวคนอื่นมาแย่งผมไป (ไม่ได้หล่อขนาดนั้น)ก็อึ้งกันไป (แต่ยังไม่ได้จดนะ)
ผมคงเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่ชีวิตผมไม่เคยแย่ขนาดนี้มาก่อนเลยครับ เศร้า
ตั้งแต่คบกับแฟนแล้วมีปัญหาจนอยากจะเลิก
ตั้งแต่ผมคบกับแฟนคนนี้มา ผมรู้สึกว่าชีวิตมีแต่ปัญหา ตั้งแต่เรื่องการใช้ชีวิต การกิน การอยู่ พ่อแม่ ทั้งเขาและเรา ลามไปจนกระทั่ง "เรื่องเงิน"
ผมไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนเดิมอีก จากที่เคยชิลๆเวลาเลิกงาน อยากไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ก็ไม่มีอีกแล้ว
เคยเลิกงานมานั่งจิ้มโทรศัพท์ ไอแพด ก็ทำไม่ได้ โดนว่าอีก ว่ามีแฟนเป็นไอแพดหรอ หน้าแฟนอยู่นี่ ทั้งๆที่เราคุยไลน์กันแทบจะตลอด ผมทำงานก็เครียด อยากผ่อนคลายบ้างก็ไม่ได้
เธอติดผมมาก ขนาดผมไปอึในห้องน้ำ เธอยังไลน์ตามมาถามว่าเสร็จหรือยัง คิดถึงแล้ว
เวลามาทำงาน ทำแค่ 8-9 ชั่วโมง เธอบอกว่า คิดถึงแล้ว เมื่อไหร่จะเลิกงาน
คือพูดกันตรงๆ ว่าความอิสระของผมหายไปแทบจะทั้งหมด
เราเป็นแฟนกัน แต่ก็ยังไม่ได้แต่งงานมีลูกกันนะครับ
การอยู่ ผมเป็นคนกรุงเทพฯ เคยอยู่แต่บ้าน แต่พอเราคบกัน ผมต้องออกมาอยู่หอพักกับเธอ เปิดเพลงเสียงดังก็ไม่ได้ สตาร์ทรถกลางดึกก็ต้องเกรงใจคนแถวนั้น ไม่มีเน็ตไวไฟให้เล่น 3G ก็ไม่ดี ไม่มีครัวไว้ทำกับข้าว ทำให้ใช้เงินเยอะ
บางทีผมก็คิดไปเองว่า การที่พ่อแม่เธอไม่ค่อยส่งเงินมาให้เธอเวลาที่เธอลำบาก เป็นเพราะรู้ว่าอยู่กับผม ผมทำงานแล้ว แต่เธอยังเรียน เขาคงคิดว่าผมมีปัญญาส่งเธอทั้งค่ากิน ค่าหอ ค่าเรียน ฯลฯ รวมถึงขอเธอแต่งงานด้วยละมั้ง
ผมโดนกดดันตลอดว่า "เมื่อไหร่จะให้เถ้าแก่มาคุย/เมื่อไหร่จะมาขอ/เมื่อไหร่จะมากู้หน้าให้พ่อได้"
ผมเครียดมากครับ บางทีเงินจะกินแทบไม่มี แล้วบางครั้งเธอชอบพูดเรื่องแต่งงาน มีลูกอีก เลี้ยงตัวเองยังไม่รอดเลยครับ
วันดีคืนดี เธอจะชอบพูดเปรยๆว่า อยากได้แหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย ผมไม่รู้จะพูดยังไงให้เธอเข้าใจว่า เงินที่มีก็เอามากินกันสองคนหมดแล้ว จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อแหวนให้
บางทีผมก็เคยคิดว่าอยากจะเลิก
เคยทะเลาะกันจนแทบจะเลิกกัน แต่เธอไม่ยอม เธอว่าอยู่ไม่ได้ถ้าขาดผม
เคยคิดขนาดว่า เวลาเธอออกไปทำงานหรือไม่อยู่ ผมจะแอบเก็บเสื้อผ้า ของใช้ของผมหนีออกมาเลย หนีกลับบ้านนี่แหละอุ่นใจที่สุด แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที
เธอเคยพูดว่า อยากจะจดทะเบียนสมรส เพราะกลัวผมจะมีคนอื่น กลัวคนอื่นมาแย่งผมไป (ไม่ได้หล่อขนาดนั้น)ก็อึ้งกันไป (แต่ยังไม่ได้จดนะ)
ผมคงเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่ชีวิตผมไม่เคยแย่ขนาดนี้มาก่อนเลยครับ เศร้า