มันอาจจะเป็นกระทู้ที่ตัดพ้อ แต่ทุกคนเชื่อไหม ว่ายังมีบางคน ที่อยู่จะ ปี 3 แล้ว แต่ไม่เคยถุกใจกับชีวิตที่ได้มา
เรียนจนป่านนี้ เรายังไม่รู้เลยว่าต้องการอะไร เรารู้สึก กลัวไปทุกอย่าง ทั้งอนาคต และปัจจุบันกับสิ่งที่ทำอยู่ เพราะเป้าหมายที่เราตั้งไว้ตั้งแต่ก่อนจะมาเป็นเฟรซซี่ มันไม่ใช่กับสิ่งที่เราเป็น ณ ตอนนี้
เห็นเด็กๆที่เข้ามา ปี 1. มันดูสดใสเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น แล้วเราก็ย้อนมาตัวเองค่ะ ดีใจยินดีนะ กับคนที่ทำได้ตามฝัน แต่เรามายืนตรงนี้ เพราะการตัดสินใจผิดของเราเอง เรารู้สึกไม่มความสุขนะ มันบอกไม่ถูกค่ะ สับสน เหมือนเราเป็นเด็กไม่โต มันจะเศร้าถูกครั้งเมื่อเราคิดถึงสิ่งที่เราตัดสินใจ
เราเรียน ม.ดัง เราเรียนอยู่ระดับได้เกรดดีถึงดีมาก อยู่จนมา จะเข้าปี 3 แต่เรารู้สึกไม่มีความสุขกับสิ่งนี้ เราอยากเริ่มต้นใหม่ ง่ายๆคือ ซิ่ว ค่ะ อยากไปเรียนสายสุขภาพ บางครั้งก็น้อยใจในสิ่งที่เราเรียนนะ คือรู้สึกเหมือนงั้นๆ เรารู้สึกไม่มีพลัง หรือ อะไรๆที่ดึงดูดให้เราอยากทำเลย ยิ่งอยู่นานๆไป เรายิ่งรู้สึกว่า ที่ผ่านมา ตอนอยู่มัธยม เราสู้แทบตาย อ่านหนังสือแทบตาย เพราะเรามีเป้าหมายที่เราหวังไว้
แต่พอเราขึ้นมหาลัย เป้าหมายที่เราทำเพื่อมันมาตลอด มันไม่ใช่ เป็นได้อะไรไม่รู้ ชีวิตมหาลัยตอนนี้ของเรา หดหู่มากค่ะ ไม่มีไฟ ไม่อยากทำ มีแต่ทำขอไปที ความรู้ ม.ปลายที่ร่ำเรียนมา แทบไม่ได้ใช่ เราคิดถึง ชีววิทยา ฟิสิกส์ เคมี ที่เราสัมผัสเเล้วสนุก มันเป็นสิ่งที่กระตุ้นให้เราอยากเรียน มันไม่น่าเบื่อเหมือน สิ่งที่เราต้องบรรยาย เขียน ทำความเข้าใจกับมนุษย์ อะไรก้ไม่รู้ ฝืนมากค่ะ มันไม่ท้าทายเลย
ในหัวทุกวันนี้ คิดแต่แบบ ถ้าตอนนี้เรา เรียนในสิ่งที่ฝัน เราคงเป็นแบบนี้ อย่างนี้ คงมีความสุข แม้จะเรียนหนัก แต่มันก็ทำให้เรามีพลังพร้อมจะจะเรียนรู้มากกว่านี้ จริงอยาก ซิ่ว ค่ะ แต่สงสารแม่ นิก็ ย่าง มาปีที่ 3 แล้ว ทั้งการเงิน ความพร้อม ความรู้ อะไรหลายๆอย่าง จนเราย้อนไปหามันไม่ได้อีกแล้ว บ่นๆไปงั้นแหล่ะค่ะ ไม่รู้จะทำไงดี เราดีใจนะที่เพื่อนบางคน ออกมา ซิ่ว ใหม่ เค้าเด็ดขาด กว่าเรา นับถือใจเค้าจริงๆ
"อยากกลับไปใช้ชีวิตเฟรซซี่ ตามคณะที่ฝันจัง"
รู้สึกอยากย้อนกลับไปที่เดิมไหมคะ (เริ่มเข้าปีหนึ่ง)?
เรียนจนป่านนี้ เรายังไม่รู้เลยว่าต้องการอะไร เรารู้สึก กลัวไปทุกอย่าง ทั้งอนาคต และปัจจุบันกับสิ่งที่ทำอยู่ เพราะเป้าหมายที่เราตั้งไว้ตั้งแต่ก่อนจะมาเป็นเฟรซซี่ มันไม่ใช่กับสิ่งที่เราเป็น ณ ตอนนี้
เห็นเด็กๆที่เข้ามา ปี 1. มันดูสดใสเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น แล้วเราก็ย้อนมาตัวเองค่ะ ดีใจยินดีนะ กับคนที่ทำได้ตามฝัน แต่เรามายืนตรงนี้ เพราะการตัดสินใจผิดของเราเอง เรารู้สึกไม่มความสุขนะ มันบอกไม่ถูกค่ะ สับสน เหมือนเราเป็นเด็กไม่โต มันจะเศร้าถูกครั้งเมื่อเราคิดถึงสิ่งที่เราตัดสินใจ
เราเรียน ม.ดัง เราเรียนอยู่ระดับได้เกรดดีถึงดีมาก อยู่จนมา จะเข้าปี 3 แต่เรารู้สึกไม่มีความสุขกับสิ่งนี้ เราอยากเริ่มต้นใหม่ ง่ายๆคือ ซิ่ว ค่ะ อยากไปเรียนสายสุขภาพ บางครั้งก็น้อยใจในสิ่งที่เราเรียนนะ คือรู้สึกเหมือนงั้นๆ เรารู้สึกไม่มีพลัง หรือ อะไรๆที่ดึงดูดให้เราอยากทำเลย ยิ่งอยู่นานๆไป เรายิ่งรู้สึกว่า ที่ผ่านมา ตอนอยู่มัธยม เราสู้แทบตาย อ่านหนังสือแทบตาย เพราะเรามีเป้าหมายที่เราหวังไว้
แต่พอเราขึ้นมหาลัย เป้าหมายที่เราทำเพื่อมันมาตลอด มันไม่ใช่ เป็นได้อะไรไม่รู้ ชีวิตมหาลัยตอนนี้ของเรา หดหู่มากค่ะ ไม่มีไฟ ไม่อยากทำ มีแต่ทำขอไปที ความรู้ ม.ปลายที่ร่ำเรียนมา แทบไม่ได้ใช่ เราคิดถึง ชีววิทยา ฟิสิกส์ เคมี ที่เราสัมผัสเเล้วสนุก มันเป็นสิ่งที่กระตุ้นให้เราอยากเรียน มันไม่น่าเบื่อเหมือน สิ่งที่เราต้องบรรยาย เขียน ทำความเข้าใจกับมนุษย์ อะไรก้ไม่รู้ ฝืนมากค่ะ มันไม่ท้าทายเลย
ในหัวทุกวันนี้ คิดแต่แบบ ถ้าตอนนี้เรา เรียนในสิ่งที่ฝัน เราคงเป็นแบบนี้ อย่างนี้ คงมีความสุข แม้จะเรียนหนัก แต่มันก็ทำให้เรามีพลังพร้อมจะจะเรียนรู้มากกว่านี้ จริงอยาก ซิ่ว ค่ะ แต่สงสารแม่ นิก็ ย่าง มาปีที่ 3 แล้ว ทั้งการเงิน ความพร้อม ความรู้ อะไรหลายๆอย่าง จนเราย้อนไปหามันไม่ได้อีกแล้ว บ่นๆไปงั้นแหล่ะค่ะ ไม่รู้จะทำไงดี เราดีใจนะที่เพื่อนบางคน ออกมา ซิ่ว ใหม่ เค้าเด็ดขาด กว่าเรา นับถือใจเค้าจริงๆ
"อยากกลับไปใช้ชีวิตเฟรซซี่ ตามคณะที่ฝันจัง"