สวัสดีครับ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเขียนลง ผิดถูกยังไงช่วยติชม กันได้นะครับ
ผมมีเรื่องมาเล่าให้ฟังครับ เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักของผมในวัยเรียนนี่แหละ คือผมแอบชอบรุ่นพี่คนนึง มาตั้งแต่ ม.1 (แก่แดดไปมั้ง) พี่เค้าเพิ่งย้ายมาเข้าที่โรงเรียนของผม ตอน ม.3 พี่เค้าเป็นคนสวยมาก ขาว หุ่นดี ใครๆก็ชอบกันทั้ง ร.ร. ครับ ผมก็เป็นอีกคนที่ชอบพี่เค้า ผมทำทุกวิถีทางที่จะให้พี่เค้ามาสนใจ ไปสมัครเป็นนักดนตรีโรงเรียนเอย ไปเล่นกีฬาให้พี่เค้าเห็นเอย สุดท้ายทนไม่ไหวครับ ขอเบอร์พี่เค้าจากเพื่อนเลย โทรไปคุยบ้าง พี่แกก็รับบ้าง ไม่รับบ้าง สุดท้ายตัดสินใจบอกความในใจเลยครับ ผลออกมาติดลบรุนแรงครับ เค้าหายไปเลยครับ 5555 ผมก็เฮิร์ตแบบหนักมาก จนพี่เค้ามีแฟนเป็นรุ่นพี่อยู่ ม.5 เป็นนักกีฬาบาส ผมก็เริ่มถอดใจละ แต่ก็ยังชอบพี่เค้านะ จนมาถึงวันปัจฉิม ผมเลยไปขอรูปพี่เค้าจากเพื่อน (อีกแล้ว) เอามาเก็บไว้ ก็ชอบพี่เค้ามาเรื่อยๆ จนผมมึแฟน ตอนขึ้น ม.4 พี่เค้าก็อยู่ ม.6 พอดี ก็เริ่มเฉยๆบ้าง เพราะผมมีแฟน แต่ก็เลิกกันไป แล้ววันนึงผมเลยลองๆ ทักพี่เค้าอีกที ทักเฉยๆนะ ไม่ได้รู้สึกไรมากเหมือนเดิมแล้ว ก็คุยกันธรรมดา คุยทุกวันๆ จนวันนึงผมขี้เกียจทักไปละ เพราะแกตอบช้า 55555 แต่คราวนี้ไม่เหมือนเดิมครับ พี่แกทักกลับมา ทักตลอด คุยกันทุกวัน คุยจนเริ่มรู้สึกดี เริ่มรัก แต่ยังไม่กล้าบอก กลัวซ้ำรอยอีก ก็เลยลองๆ ขอเบอร์พี่เค้าอีกที กลั้นใจขออ่ะ แต่คราวนี้ อะไรๆมันก็ลงตัวไปหมด พี่เค้าให้ หลังจากนั้นก็ยาวเลยครับ 5555 เริ่มคุยกันบ่อยขึ้น สนิทขึ้น จนรู้กันแล้วล่ะว่า คลิ๊กกัน เลยตกลงคบกัน โอ้โห !!! ความรู้สึกแบบ ดีใจมากอ่ะ ความพยายามจากวันนั้น อยู่ดีๆ มันก็มาเอง แบบรู้สึกดีมากกก ช่วงแรกก็เหมือนคู่อื่นๆ แหละครับ คุยกันทุกวัน บอกรักกันทุกคืน แต่.. เชื่อมั้ยครับ รักกันมา ปีกว่าๆ ผมอยู่ด้วยกันไม่เกิน 10 ครั้ง 5555 แต่ก็รักกันนะ ไม่เคยทะเลาะกันเลย จนช่วงพี่เค้าจะไปสอบเรียนต่อ ก็มีห่างๆ กันบ้ทาง เพราะผมก็เป็นนักร้อง ร.ร. เวลาเลยไม่ค่อยตรงกัน เพราะผมรับงานนอก กลับดึก แต่ก็ไลน์หา หรือโทรหาตลอด จนพี่เค้าเรียนจบ เค้าเรียน สัตวแพทย์. ช่วงไปเรียนแรกๆ ก็โทรหากันบ้าง แต่พอช่วงหลังๆ เริ่มไม่ได้คุยกัน คุยแค่ในไลน์ ก็อยู่แบบนี้จน 3-4 เดือนกว่าๆ แต่ผมก็ไม่เคยมีความคิดว่าเค้าจะเปลี่ยนไปเลยนะ ผมรักเค้ามาก จนขนาดว่า ไม่คุยกับ ผญ. คนอื่นเลย ปิดออฟไลน์ เฟช ในไลน์ คุยกับเค้าคนเดียว ไป ร.ร. ก็บอก กลับบ้านก็บอก ไปเล่นดนตรี ไปไหนก็บอกตลอด บางครั้ง ทักไปตั้งแต่ 2 ทุ่ม ตอบกลับ เที่ยงคืนก็มี ผมก็รอเค้าตอบ แล้วค่อยนอน เป็นแบบนี้วนๆ อยู่ เกือบ 2-3 เดือน จนวันนึงผมเลยถามเลยว่า ช่วงหลังๆนิ เราคุยกันน้อยลงเนอะ สังเกตมั้ย.. เค้าก็บอก อืมม.. อาจเป็นเพราะเค้าไม่ค่อยมีเวลามั้ง.. คืนนั้นผมเสียใจมากอ่ะ ที่ได้ยินแบบนี้ ก็คุยกันหนักขึ้นๆ จนสุดท้าย เค้าบอก "เราลองห่างกันดูมั้ย เค้าสงสารเตงอ่ะ เวลาก็ไม่มัให้ ไปไหนมาไหนด้วยกันก็ไม่ค่อยมี เราลองห่างกันดูมั้ย " ผมนิ่งไปแบบนานอ่ะครับ คืนนั้นผมเงียบไปเลย แล้วเจ็บแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน สึกว่าคืนนั้นมันยาวนานมาก ผมก็เงียบไปพักใหญ่เลย แต่เค้าก็ทักมาเรื่อยๆนะ ในใจก็อยากคุย แต่มันเจ็บที่มันไม่เหมือนเดิม เค้าก็เริ่มหายๆ ไป อาจเพราะเค้ายุ่ง หรือเพราะเค้าเบื่อ มั้ง.. ผ่านมานานจนผมดีขึ้น ผมก็ยังรักเค้านะ ก็เลยทักไป ก็ธรรมดา คุยเรื่อยเปื่อย จนผมบอกเค้าว่า กลับมาคุยเหมือนเดิมได้มั้ย เค้าก็ตอบเลี่ยงๆ ว่า อยู่แบบนี้แหละ ดีแล้วเนอะ.. ก็นอยด์ หันไป แต่ก็ยังทัก โทรหาบ้าง อยู่แบบนี้ วนไปมา เกือบ 3-4 เดือน ก็ดูเหมือนจะดีขึ้น มีบอกคิดถึงกัน รักบ้าง แต่พอถามว่า.กลับมาเหมือนเดิมมั้ย ก็ตอบแบบเดิมครับ .จนผมเริ่มรู้สึกว่า มันเป็นไปไม่ได้ เลยเป็นฝ่ายออกมาเอง ก็หายไปเลย... เค้าก็มี มาเม้นท์โพสต์ บ้าง มาถูกใจบ้าง แต่ก็พยายามไม่ทักหรืออะไร เพราะกลัวเจ็บอีก... จนเมื่อไม่นานนี เค้าก็ทักไลน์มา คุยกันเรื่อยเปื่อย จนเค้าบอกว่า อยากคุยด้วย โทรหาได้มั้ย . ผมก็ งงๆ เพราะนานมากที่ไม่ได้คุยกัน เลยตอบตกลง เค้าก็โทรมา .อยากบอกว่าในใจ ยังคิดถึงเค้ามาก คืนนั้นก็คุยกันยาว รู้สึกว่าวันเก่าๆ ย้อนมา คุยกันจาก เที่ยงคืน จนจะ ตี4 ผมเลยลองถามประโยคนึง และคงเป็นประโยคสุดท้ายของคืนนั้น "เตง มีใครมาจีบบ้างมั้ย มีคนคุยด้วยรึป่าว เอาแบบตามจริง ไม่ต้องเกรงใจ " เค้าก็บอกว่ามี เลยถามว่า ไม่คิดจะคบหรอ .เค้าก็ตอบว่า อืม.. เดี๋ยวก็คบเองแหละ... อยากบอกว่า เสียใจมากที่ได้ยิน ผมเงียบและขอไปนอนเลย เจ็บจนพูดไม่ออก ทั้งๆที่มันก็นานแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะครบ 2 ปี ที่เลิกกันไปแล้ว อยากบอกเค้าคนนั้นว่า ยังคิดถึง ยังรัก ยังห่วง ยังเก็บไว้ทุกอย่างที่มัให้กัน ยังอ่านแชททุกวัน .ถ้าบังเอิญเค้าคนนั้นมาอ่าน ถ้าวันนึงไม่มีใคร หันกลับมานะ ยังรออยู่.... จากวันนั้น ถึงวันนี้ ก็เกือบ จะ 6 ปีแล้วตั้งแต่เจอครั้งแรก ก็ยังรักเหมือนเดิม นะครับ
#ขอโทษที่ร่ายยาวไปหน่อยนะครับ แหะๆ ขอบคุณที่ทนอ่านครับ
ถ้าวันนึงผ่านมาเห็น ให้รู้ว่ายังคิดถึงนะ
ผมมีเรื่องมาเล่าให้ฟังครับ เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักของผมในวัยเรียนนี่แหละ คือผมแอบชอบรุ่นพี่คนนึง มาตั้งแต่ ม.1 (แก่แดดไปมั้ง) พี่เค้าเพิ่งย้ายมาเข้าที่โรงเรียนของผม ตอน ม.3 พี่เค้าเป็นคนสวยมาก ขาว หุ่นดี ใครๆก็ชอบกันทั้ง ร.ร. ครับ ผมก็เป็นอีกคนที่ชอบพี่เค้า ผมทำทุกวิถีทางที่จะให้พี่เค้ามาสนใจ ไปสมัครเป็นนักดนตรีโรงเรียนเอย ไปเล่นกีฬาให้พี่เค้าเห็นเอย สุดท้ายทนไม่ไหวครับ ขอเบอร์พี่เค้าจากเพื่อนเลย โทรไปคุยบ้าง พี่แกก็รับบ้าง ไม่รับบ้าง สุดท้ายตัดสินใจบอกความในใจเลยครับ ผลออกมาติดลบรุนแรงครับ เค้าหายไปเลยครับ 5555 ผมก็เฮิร์ตแบบหนักมาก จนพี่เค้ามีแฟนเป็นรุ่นพี่อยู่ ม.5 เป็นนักกีฬาบาส ผมก็เริ่มถอดใจละ แต่ก็ยังชอบพี่เค้านะ จนมาถึงวันปัจฉิม ผมเลยไปขอรูปพี่เค้าจากเพื่อน (อีกแล้ว) เอามาเก็บไว้ ก็ชอบพี่เค้ามาเรื่อยๆ จนผมมึแฟน ตอนขึ้น ม.4 พี่เค้าก็อยู่ ม.6 พอดี ก็เริ่มเฉยๆบ้าง เพราะผมมีแฟน แต่ก็เลิกกันไป แล้ววันนึงผมเลยลองๆ ทักพี่เค้าอีกที ทักเฉยๆนะ ไม่ได้รู้สึกไรมากเหมือนเดิมแล้ว ก็คุยกันธรรมดา คุยทุกวันๆ จนวันนึงผมขี้เกียจทักไปละ เพราะแกตอบช้า 55555 แต่คราวนี้ไม่เหมือนเดิมครับ พี่แกทักกลับมา ทักตลอด คุยกันทุกวัน คุยจนเริ่มรู้สึกดี เริ่มรัก แต่ยังไม่กล้าบอก กลัวซ้ำรอยอีก ก็เลยลองๆ ขอเบอร์พี่เค้าอีกที กลั้นใจขออ่ะ แต่คราวนี้ อะไรๆมันก็ลงตัวไปหมด พี่เค้าให้ หลังจากนั้นก็ยาวเลยครับ 5555 เริ่มคุยกันบ่อยขึ้น สนิทขึ้น จนรู้กันแล้วล่ะว่า คลิ๊กกัน เลยตกลงคบกัน โอ้โห !!! ความรู้สึกแบบ ดีใจมากอ่ะ ความพยายามจากวันนั้น อยู่ดีๆ มันก็มาเอง แบบรู้สึกดีมากกก ช่วงแรกก็เหมือนคู่อื่นๆ แหละครับ คุยกันทุกวัน บอกรักกันทุกคืน แต่.. เชื่อมั้ยครับ รักกันมา ปีกว่าๆ ผมอยู่ด้วยกันไม่เกิน 10 ครั้ง 5555 แต่ก็รักกันนะ ไม่เคยทะเลาะกันเลย จนช่วงพี่เค้าจะไปสอบเรียนต่อ ก็มีห่างๆ กันบ้ทาง เพราะผมก็เป็นนักร้อง ร.ร. เวลาเลยไม่ค่อยตรงกัน เพราะผมรับงานนอก กลับดึก แต่ก็ไลน์หา หรือโทรหาตลอด จนพี่เค้าเรียนจบ เค้าเรียน สัตวแพทย์. ช่วงไปเรียนแรกๆ ก็โทรหากันบ้าง แต่พอช่วงหลังๆ เริ่มไม่ได้คุยกัน คุยแค่ในไลน์ ก็อยู่แบบนี้จน 3-4 เดือนกว่าๆ แต่ผมก็ไม่เคยมีความคิดว่าเค้าจะเปลี่ยนไปเลยนะ ผมรักเค้ามาก จนขนาดว่า ไม่คุยกับ ผญ. คนอื่นเลย ปิดออฟไลน์ เฟช ในไลน์ คุยกับเค้าคนเดียว ไป ร.ร. ก็บอก กลับบ้านก็บอก ไปเล่นดนตรี ไปไหนก็บอกตลอด บางครั้ง ทักไปตั้งแต่ 2 ทุ่ม ตอบกลับ เที่ยงคืนก็มี ผมก็รอเค้าตอบ แล้วค่อยนอน เป็นแบบนี้วนๆ อยู่ เกือบ 2-3 เดือน จนวันนึงผมเลยถามเลยว่า ช่วงหลังๆนิ เราคุยกันน้อยลงเนอะ สังเกตมั้ย.. เค้าก็บอก อืมม.. อาจเป็นเพราะเค้าไม่ค่อยมีเวลามั้ง.. คืนนั้นผมเสียใจมากอ่ะ ที่ได้ยินแบบนี้ ก็คุยกันหนักขึ้นๆ จนสุดท้าย เค้าบอก "เราลองห่างกันดูมั้ย เค้าสงสารเตงอ่ะ เวลาก็ไม่มัให้ ไปไหนมาไหนด้วยกันก็ไม่ค่อยมี เราลองห่างกันดูมั้ย " ผมนิ่งไปแบบนานอ่ะครับ คืนนั้นผมเงียบไปเลย แล้วเจ็บแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน สึกว่าคืนนั้นมันยาวนานมาก ผมก็เงียบไปพักใหญ่เลย แต่เค้าก็ทักมาเรื่อยๆนะ ในใจก็อยากคุย แต่มันเจ็บที่มันไม่เหมือนเดิม เค้าก็เริ่มหายๆ ไป อาจเพราะเค้ายุ่ง หรือเพราะเค้าเบื่อ มั้ง.. ผ่านมานานจนผมดีขึ้น ผมก็ยังรักเค้านะ ก็เลยทักไป ก็ธรรมดา คุยเรื่อยเปื่อย จนผมบอกเค้าว่า กลับมาคุยเหมือนเดิมได้มั้ย เค้าก็ตอบเลี่ยงๆ ว่า อยู่แบบนี้แหละ ดีแล้วเนอะ.. ก็นอยด์ หันไป แต่ก็ยังทัก โทรหาบ้าง อยู่แบบนี้ วนไปมา เกือบ 3-4 เดือน ก็ดูเหมือนจะดีขึ้น มีบอกคิดถึงกัน รักบ้าง แต่พอถามว่า.กลับมาเหมือนเดิมมั้ย ก็ตอบแบบเดิมครับ .จนผมเริ่มรู้สึกว่า มันเป็นไปไม่ได้ เลยเป็นฝ่ายออกมาเอง ก็หายไปเลย... เค้าก็มี มาเม้นท์โพสต์ บ้าง มาถูกใจบ้าง แต่ก็พยายามไม่ทักหรืออะไร เพราะกลัวเจ็บอีก... จนเมื่อไม่นานนี เค้าก็ทักไลน์มา คุยกันเรื่อยเปื่อย จนเค้าบอกว่า อยากคุยด้วย โทรหาได้มั้ย . ผมก็ งงๆ เพราะนานมากที่ไม่ได้คุยกัน เลยตอบตกลง เค้าก็โทรมา .อยากบอกว่าในใจ ยังคิดถึงเค้ามาก คืนนั้นก็คุยกันยาว รู้สึกว่าวันเก่าๆ ย้อนมา คุยกันจาก เที่ยงคืน จนจะ ตี4 ผมเลยลองถามประโยคนึง และคงเป็นประโยคสุดท้ายของคืนนั้น "เตง มีใครมาจีบบ้างมั้ย มีคนคุยด้วยรึป่าว เอาแบบตามจริง ไม่ต้องเกรงใจ " เค้าก็บอกว่ามี เลยถามว่า ไม่คิดจะคบหรอ .เค้าก็ตอบว่า อืม.. เดี๋ยวก็คบเองแหละ... อยากบอกว่า เสียใจมากที่ได้ยิน ผมเงียบและขอไปนอนเลย เจ็บจนพูดไม่ออก ทั้งๆที่มันก็นานแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะครบ 2 ปี ที่เลิกกันไปแล้ว อยากบอกเค้าคนนั้นว่า ยังคิดถึง ยังรัก ยังห่วง ยังเก็บไว้ทุกอย่างที่มัให้กัน ยังอ่านแชททุกวัน .ถ้าบังเอิญเค้าคนนั้นมาอ่าน ถ้าวันนึงไม่มีใคร หันกลับมานะ ยังรออยู่.... จากวันนั้น ถึงวันนี้ ก็เกือบ จะ 6 ปีแล้วตั้งแต่เจอครั้งแรก ก็ยังรักเหมือนเดิม นะครับ
#ขอโทษที่ร่ายยาวไปหน่อยนะครับ แหะๆ ขอบคุณที่ทนอ่านครับ