สวัสดีค่ะสมาชิกpantipทุกท่าน
นี่เป็นกระทู้แรกของดิฉัน มีเรื่องอยากเล่าประสบการณ์และขอคำปรึกษาและคำแนะนำค่ะ
เมื่อประมาณ6ปีที่แล้ว เราเรียนจบใหม่และได้ไปทำงานที่ต่างจังหวัด(จังหวัดนึงในภาคอีสานตอนบน) เราเริ่มงานวันที่ 1 ก.ค.52 แต่เราเดินทางเข้าหอพักประมาณวันที่29มิ.ย.พ่อแม่เราก็เดินทางไปส่งซึ่งจังหวัดที่เราทำงานอยู่ห่างจากจังหวัดบ้านเกิดเรา120กิโลเมตร เมื่อถึงหอพักเรากับพ่อแม่ก็ช่วยกันขนข้าวของขึ้นไปบนห้อง ซึ่งก่อนหน้านี้เรามาติดต่อหอพักคนดูแลหอบอกว่ามีห้องว่างอยู่ห้องเดียวคือห้องที่2ชั้น2(หอพักมี2ชั้น ชั้นละ7ห้อง)เราก็ตกลงเอาห้องนั้น เมื่อขนข้าวของเสร็จก็เกือบค่ำพ่อแม่เราก็เดินทางกลับ คืนนั้นเรานอนคนเดียวก่อนนอนเราก็ไหว้พระแล้วก็นอนเลย ตื่นมาตอนเช้าเราเดินไปเปิดประตูหลังห้องเพื่อที่จะเอาผ้าเช็ดตัวไปตาก ระเบียงหลังห้องจะติดเหล็กดัด มีราวตากผ้าเล็กๆเพราะระเบียงหลังห้องเล็กมาก และอีกอย่าง หลังหอพักเราเป็นวัดป่าและหลังห้องเราเป็นป่าช้าเก่ามีต้นไม้ใหญ่ขึ้นหนาทึบมาก เราไม่ค่อยชอบเดินไปหลังห้องเพราะรู้สึกแปลกๆ วันนั้นทั้งวันเราก็ดูทีวีและนอน เหตุการณ์ปกติ จนถึงวันที่เราเริ่มงานวันแรกก็เข้าไปแนะนำตัวกับพี่ๆที่ทำงานและเรียนรู้งาน พี่ที่ทำงานคนนึงสมมติชื่อพี่ ก พี่ ก ก็ถามเราว่าพักที่ไหน เราก็บอกพักที่หอใกล้ๆที่ทำงานนี่แหละสะดวกดีขับรถ3นาทีก็ถึง ซอยเข้าหอก็ไม่เปลี่ยว (ลืมบอกที่ทำงานและหอพักเราอยู่แถวๆนอกเมือง) พี่ ก เลยถามว่าอยู่กับใครเราเลยบอกว่าอยู่คนเดียว พี่ ก เลยถามว่า อ้าว อยู่คนเดียวไม่กลัวหรอ เราก็ยิ้มเป็นคำตอบ พี่ ก เลยไม่ถามอะไรต่อ เราทำงาน6วันหยุด1วันแต่ห้ามหยุดเสาร์-อาทิตย์ วันหยุดเราก็จะนั่งรถโดยสารกลับบ้าน ใช้ชีวิตวัยทำงานได้ประมาณ3อาทิตย์ไม่มีอะไรผิดปกติ นอกจากหมาหน้าหอพักจะหอนทุกคืน หอนพร้อมกันและหยุดพร้อมกันตลอดและจะหอนหนักๆในวันพระ เราก็ไม่ได้คิดอะไร ปกติเราเป็นคนไม่ค่อยกลัวเรื่องแบบนี้ แต่จะกลัวคนกลัวขโมยมากกว่า อยู่หอได้ประมาณ1เดือนเราเลยเริ่มสวดมนต์แผ่เมตตาก่อนนอน ซึ่งปกติเราจะไม่สวดมนต์ไม่แผ่เมตตา แค่กราบพระสามครั้งก็นอนเลย คืนนั้นเป็นวันพระหมาก็หอนหนักเราสวดมนต์และแผ่เมตตาเสร็จก็ปิดไฟเตรียมนอน เตียงนอนเราจะติดหน้าต่างบานเกล็ดหน้าห้อง เรานอนติดผนังฝั่งบานเกล็ดนอนตะแคงหันหน้าไปทางระเบียงหลังห้อง เราปิดไฟแต่แสงไฟจากระเบียงหน้าห้องยังลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง ทำให้เรามองเห็นร่างร่างนึง เราจำได้ติดตาเป็นภาพผู้หญิงนอนหงายห่อด้วยผ้าฝ้ายดิบสีขาวแต่ลักษณะเหมือนผ้าเปื้อนดินเปื้อนฝุ่นเหมือนผ้าที่โดนฝังดิน ผู้หญิงคนนั้นนอนที่ริมเตียงนอนอีกฝั่ง เขานอนในท่านอนหงายมือประสานที่หน้าอก หลับตา ใบหน้าขาวซีด ตอนนั้นเรารู้สึกกลัวมากขนลุกไปทั้งตัวขยับตัวไม่ได้ น้ำตาไหล เราหลับตาสักพักเพื่อหวังว่าลืมตาขึ้นมาผู้หญิงคนนั้นจะหายไป พอเราลืมตา ผู้หญิงคนนั้นกลับขยับมาใกล้เรามากขึ้นจากที่นอนอยู่ริมเตียง แต่เขายังนอนในท่าเดิม เรากลัวมากไม่รู้จะทำยังไง เราหลับตาอีกครั้งแต่นานกว่าเดิม พอเราลืมตาผู้หญิงคนนั้นนอนติดกับเราเลยทีนี้ เขานอนในท่าเดิม เราตัวสั่นมากร้องไห้อย่างเดียวเลยตอนนั้นคิดอะไรออก ไม่สวดมนต์ใดๆ เอาแต่ร้องไห้และหลับตา สิ่งที่นึกขึ้นได้ในวินาทีที่กลัวสุดขีดกลัวที่สุดของชีวิตตอนนั้นคือหน้าแม่ เราคิดถึงหน้าแม่และตะโกนเรียกแม่ในใจเพราะตอนนั้นขยับตัวไม่ได้เลย เราลืมตาขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นก็หายไป เราค่อยๆขยับตัวได้แล้วรีบไปเปิดไฟ เราไม่รู้จะทำยังไงเพราะกลัวมากตอนนั้น เราเปิดทีวีเปิดไฟทุกหลอดและนั่งจนถึงเช้า เราโทรไปลางานกับหัวหน้าและนั่งรถกลับบ้านไปวัดทำบุญถวายสังฆทาน ตอนบ่ายเราก็นั่งรถกลับมาที่หอพัก คืนนั้นหลังจากสวดมนต์แผ่เมตตาเราเปิดไฟนอนทั้งคืนเพราะกลัวจะเจออีก แต่คืนนั้นเราฝัน ฝันว่าเราไปทำบุญถวายสังฆทานที่วัดวัดนึง เป็นศาลาไม้เก่าๆ2ชั้นยกสูงมีใต้ถุน บนศาลามีพระหนึ่งรูปกับเราในขณะที่เรากำลังถวายสังฆทานให้พระรูปนั้น เราก็หันไปเห็นผู้หญิงคนนั้น นั่งอยู่ไกลๆ เขาห่มผ้าฝ้ายดิบเปื้อนดินผืนเดิมแต่คราวนี้เขาใช้ผ้าคลุมทั้งศีรษะ เขานั่งคุกเข่าพนมมือแล้วตะแคงหน้ามาหาเรา เขาจ้องเราด้วยสายตาโกรธแค้น ตาเบิกโพรง ใบหน้าขาวซีด เรากลัวมาก เราสวดมนต์ตามพระเราสวดบทไหน ผู้หญิงคนนั้นก็สวดตามทุกบท ตายังจ้องมาที่เราปากก็ขมุบขมิบสวดตามเราตลอด ในฝันเรากลัวมาก ร้องไห้จนสะดุ้งตื่น น้ำตายังไหล เราไม่กล้าหลับต่อ หลังจากวันนั้นเราไม่สวดมนต์แผ่เมตตาก่อนนอนอีกเลยแล้วเราก็ไม่เคยเจอผู้หญิงคนนั้นอีก เราทำงานที่นั่น6เดือนก็ลาออกกลับมาอยู่บ้าน ทุกวันนี้เรายังจำใบหน้าของเขาได้แม่น ผู้หญิงหน้าเล็กๆใบหน้าขาวซีด วัยประมาณไม่เกิน30ปี ถึงจะผ่านมา6ปีแล้วแต่เรายังนึกถึงตลอด และทุกครั้งที่นึกถึงจะรู้สึกขนลุกทั้งตัว แม้กระทั่งตอนนี้ที่เรากำลังพิมพ์ขนแขนเราลุกตลอด อยากรู้ว่าเราต้องทำยังไงถึงจะไม่นึกถึงเขา เวลาเราไปทำบุญเราก็จะอุทิศผลบุญให้เจ้ากรรมนายเวรและผู้หญิงคนนั้นตลอดแต่เราก็ยังนึกถึงเขา เราต้องทำยังไง
ต้องขออภัยหากมีข้อความผิดพลาดขาดตกบกพร่องเพราะพิมพ์ในมือถือค่ะ 😢
ทำยังไงภาพติดตา"ผู้หญิงห่มผ้าฝ้ายดิบเปื้อนฝุ่นที่เคยนอนอยู่ข้างฉัน"จะหายไป
นี่เป็นกระทู้แรกของดิฉัน มีเรื่องอยากเล่าประสบการณ์และขอคำปรึกษาและคำแนะนำค่ะ
เมื่อประมาณ6ปีที่แล้ว เราเรียนจบใหม่และได้ไปทำงานที่ต่างจังหวัด(จังหวัดนึงในภาคอีสานตอนบน) เราเริ่มงานวันที่ 1 ก.ค.52 แต่เราเดินทางเข้าหอพักประมาณวันที่29มิ.ย.พ่อแม่เราก็เดินทางไปส่งซึ่งจังหวัดที่เราทำงานอยู่ห่างจากจังหวัดบ้านเกิดเรา120กิโลเมตร เมื่อถึงหอพักเรากับพ่อแม่ก็ช่วยกันขนข้าวของขึ้นไปบนห้อง ซึ่งก่อนหน้านี้เรามาติดต่อหอพักคนดูแลหอบอกว่ามีห้องว่างอยู่ห้องเดียวคือห้องที่2ชั้น2(หอพักมี2ชั้น ชั้นละ7ห้อง)เราก็ตกลงเอาห้องนั้น เมื่อขนข้าวของเสร็จก็เกือบค่ำพ่อแม่เราก็เดินทางกลับ คืนนั้นเรานอนคนเดียวก่อนนอนเราก็ไหว้พระแล้วก็นอนเลย ตื่นมาตอนเช้าเราเดินไปเปิดประตูหลังห้องเพื่อที่จะเอาผ้าเช็ดตัวไปตาก ระเบียงหลังห้องจะติดเหล็กดัด มีราวตากผ้าเล็กๆเพราะระเบียงหลังห้องเล็กมาก และอีกอย่าง หลังหอพักเราเป็นวัดป่าและหลังห้องเราเป็นป่าช้าเก่ามีต้นไม้ใหญ่ขึ้นหนาทึบมาก เราไม่ค่อยชอบเดินไปหลังห้องเพราะรู้สึกแปลกๆ วันนั้นทั้งวันเราก็ดูทีวีและนอน เหตุการณ์ปกติ จนถึงวันที่เราเริ่มงานวันแรกก็เข้าไปแนะนำตัวกับพี่ๆที่ทำงานและเรียนรู้งาน พี่ที่ทำงานคนนึงสมมติชื่อพี่ ก พี่ ก ก็ถามเราว่าพักที่ไหน เราก็บอกพักที่หอใกล้ๆที่ทำงานนี่แหละสะดวกดีขับรถ3นาทีก็ถึง ซอยเข้าหอก็ไม่เปลี่ยว (ลืมบอกที่ทำงานและหอพักเราอยู่แถวๆนอกเมือง) พี่ ก เลยถามว่าอยู่กับใครเราเลยบอกว่าอยู่คนเดียว พี่ ก เลยถามว่า อ้าว อยู่คนเดียวไม่กลัวหรอ เราก็ยิ้มเป็นคำตอบ พี่ ก เลยไม่ถามอะไรต่อ เราทำงาน6วันหยุด1วันแต่ห้ามหยุดเสาร์-อาทิตย์ วันหยุดเราก็จะนั่งรถโดยสารกลับบ้าน ใช้ชีวิตวัยทำงานได้ประมาณ3อาทิตย์ไม่มีอะไรผิดปกติ นอกจากหมาหน้าหอพักจะหอนทุกคืน หอนพร้อมกันและหยุดพร้อมกันตลอดและจะหอนหนักๆในวันพระ เราก็ไม่ได้คิดอะไร ปกติเราเป็นคนไม่ค่อยกลัวเรื่องแบบนี้ แต่จะกลัวคนกลัวขโมยมากกว่า อยู่หอได้ประมาณ1เดือนเราเลยเริ่มสวดมนต์แผ่เมตตาก่อนนอน ซึ่งปกติเราจะไม่สวดมนต์ไม่แผ่เมตตา แค่กราบพระสามครั้งก็นอนเลย คืนนั้นเป็นวันพระหมาก็หอนหนักเราสวดมนต์และแผ่เมตตาเสร็จก็ปิดไฟเตรียมนอน เตียงนอนเราจะติดหน้าต่างบานเกล็ดหน้าห้อง เรานอนติดผนังฝั่งบานเกล็ดนอนตะแคงหันหน้าไปทางระเบียงหลังห้อง เราปิดไฟแต่แสงไฟจากระเบียงหน้าห้องยังลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง ทำให้เรามองเห็นร่างร่างนึง เราจำได้ติดตาเป็นภาพผู้หญิงนอนหงายห่อด้วยผ้าฝ้ายดิบสีขาวแต่ลักษณะเหมือนผ้าเปื้อนดินเปื้อนฝุ่นเหมือนผ้าที่โดนฝังดิน ผู้หญิงคนนั้นนอนที่ริมเตียงนอนอีกฝั่ง เขานอนในท่านอนหงายมือประสานที่หน้าอก หลับตา ใบหน้าขาวซีด ตอนนั้นเรารู้สึกกลัวมากขนลุกไปทั้งตัวขยับตัวไม่ได้ น้ำตาไหล เราหลับตาสักพักเพื่อหวังว่าลืมตาขึ้นมาผู้หญิงคนนั้นจะหายไป พอเราลืมตา ผู้หญิงคนนั้นกลับขยับมาใกล้เรามากขึ้นจากที่นอนอยู่ริมเตียง แต่เขายังนอนในท่าเดิม เรากลัวมากไม่รู้จะทำยังไง เราหลับตาอีกครั้งแต่นานกว่าเดิม พอเราลืมตาผู้หญิงคนนั้นนอนติดกับเราเลยทีนี้ เขานอนในท่าเดิม เราตัวสั่นมากร้องไห้อย่างเดียวเลยตอนนั้นคิดอะไรออก ไม่สวดมนต์ใดๆ เอาแต่ร้องไห้และหลับตา สิ่งที่นึกขึ้นได้ในวินาทีที่กลัวสุดขีดกลัวที่สุดของชีวิตตอนนั้นคือหน้าแม่ เราคิดถึงหน้าแม่และตะโกนเรียกแม่ในใจเพราะตอนนั้นขยับตัวไม่ได้เลย เราลืมตาขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นก็หายไป เราค่อยๆขยับตัวได้แล้วรีบไปเปิดไฟ เราไม่รู้จะทำยังไงเพราะกลัวมากตอนนั้น เราเปิดทีวีเปิดไฟทุกหลอดและนั่งจนถึงเช้า เราโทรไปลางานกับหัวหน้าและนั่งรถกลับบ้านไปวัดทำบุญถวายสังฆทาน ตอนบ่ายเราก็นั่งรถกลับมาที่หอพัก คืนนั้นหลังจากสวดมนต์แผ่เมตตาเราเปิดไฟนอนทั้งคืนเพราะกลัวจะเจออีก แต่คืนนั้นเราฝัน ฝันว่าเราไปทำบุญถวายสังฆทานที่วัดวัดนึง เป็นศาลาไม้เก่าๆ2ชั้นยกสูงมีใต้ถุน บนศาลามีพระหนึ่งรูปกับเราในขณะที่เรากำลังถวายสังฆทานให้พระรูปนั้น เราก็หันไปเห็นผู้หญิงคนนั้น นั่งอยู่ไกลๆ เขาห่มผ้าฝ้ายดิบเปื้อนดินผืนเดิมแต่คราวนี้เขาใช้ผ้าคลุมทั้งศีรษะ เขานั่งคุกเข่าพนมมือแล้วตะแคงหน้ามาหาเรา เขาจ้องเราด้วยสายตาโกรธแค้น ตาเบิกโพรง ใบหน้าขาวซีด เรากลัวมาก เราสวดมนต์ตามพระเราสวดบทไหน ผู้หญิงคนนั้นก็สวดตามทุกบท ตายังจ้องมาที่เราปากก็ขมุบขมิบสวดตามเราตลอด ในฝันเรากลัวมาก ร้องไห้จนสะดุ้งตื่น น้ำตายังไหล เราไม่กล้าหลับต่อ หลังจากวันนั้นเราไม่สวดมนต์แผ่เมตตาก่อนนอนอีกเลยแล้วเราก็ไม่เคยเจอผู้หญิงคนนั้นอีก เราทำงานที่นั่น6เดือนก็ลาออกกลับมาอยู่บ้าน ทุกวันนี้เรายังจำใบหน้าของเขาได้แม่น ผู้หญิงหน้าเล็กๆใบหน้าขาวซีด วัยประมาณไม่เกิน30ปี ถึงจะผ่านมา6ปีแล้วแต่เรายังนึกถึงตลอด และทุกครั้งที่นึกถึงจะรู้สึกขนลุกทั้งตัว แม้กระทั่งตอนนี้ที่เรากำลังพิมพ์ขนแขนเราลุกตลอด อยากรู้ว่าเราต้องทำยังไงถึงจะไม่นึกถึงเขา เวลาเราไปทำบุญเราก็จะอุทิศผลบุญให้เจ้ากรรมนายเวรและผู้หญิงคนนั้นตลอดแต่เราก็ยังนึกถึงเขา เราต้องทำยังไง
ต้องขออภัยหากมีข้อความผิดพลาดขาดตกบกพร่องเพราะพิมพ์ในมือถือค่ะ 😢