สวัสดีค่ะ
ดิฉันเป็นพยาบาล รพ ต่างจังหวัด อยากขอเล่าเหตุการณ์ที่เกิดกับตัวเองจนรู้สึกว่า ความหวังดีที่ทำมันคือสิ่งที่ไร้ค่าแลกกับคำด่าที่ต่ำมาก เรื่องคือ ดิฉันขึ้นปฏิบัติงานปกติเวรบ่ายเป็นช่วงที่จะมีญาติมาเยี่ยมกันเยอะมาก ก่อนวันเกิดเหตุมี หญิงสาวชาวลาว มาทำงานบ้านเรามาเข้าพักรักษาตัวที่ ตึกดิฉันทำงานอยู่ เธอน่ารักหน้าตาดีค่ะ ป่วย มีปัญหาทางจิต เป็นวัณโรค [กำลังกินยา] ระยะแพร่กระจ่ายและติดเชื้อเอสไอวี เธอไม่มีญาติมาดู ทางเราไม่มีห้องแยกอะไรไห้ค่ะ รพ ต่างจังหวัดคิดแล้วก็เป็นปัญหา คนไข้เยอะเตียงเต็มล้น นอนกันบนเปล ทางตึกจัดให้เธอนอนรวมกับคนไข้เตียงอื่น ๆ แต่อยู่มุมตึก เธอชอบเรียกร้องให้ญาติคนอื่นๆเข้าไปหาไปกอด เข้าใจน้องเขานะค่ะ แต่มันก็มีข้อจำกัด ญาติคนไข้คนอื่นๆ ก็ได้รับคำเตือนจากทางพยาบาลเข้าก็ทราบกันดี เย็นนี้เป็นเช่นทุกวันมีญาติมาเยี่ยมเยอะจนเลยเวลาเยี่ยมค่ะ (เวลาเกิดเหตุ สามทุ่ม ซึ้งตึกอนุญาติให้เยี่ยมได้ถึงแค่สองทุ่มค่ะ ) ทางเราก็เชิญญาติ แต่ก็จะมีญาติยางกลุ่มไม่ยอมไป จนเราชินไม่รู้จะพูดยังไง บางครั้งบอกโดนด่ากลับมา เข้าเรื่องค่ะ เหมือนเดิมมีญาติมาเยี่ยมเตียงแถวเดียวกันกับน้องชาวลาวคนนี้ น้องนอนอยู่มุมตึก นับจากเตียงน้องมา 3 เตียง ญาติคนไข้เตียงนี้มาเยี่ยมเยอะมาก ที่เราจำได้คือ มีผู้หญิง 4 คน ในนั้นมี ทอมเตียคนนึง มนุด ป้า ผู้หญิง 2 คน เดินสำรวจเตียงโน่นนี่ไปถึงเตียงน้องคนนี้ค่ะ น้องก็เรียกเข้าไปหา ไปคุย พวกเข้าก็เข้าไปหาไปคุยค่ะ จับมือ ยกแขนขา
เรา : เป็นญาติคนไข้หรือค่ะ
ญาติ : ไม่ เขาเรียกเลยเข้ามาคุยด้วย
เรา : อ่องั้นถ้าไม่ใช่ญาติ รบกวนเชิญออกมานะค่ะ
ญาติ : ทำไมละเห็นเขาไม่มีญาติ ก็เข้ามาคุยด้วย ทำไม
เรา : ขอร้องค่ะ เชิญญาติออกมานะ ไม่ไปยุ่งกับน้องเขา ขอร้องค่ะ
เพียงเท่านี้แหละค่ะ เหล่านางทั้งหลายเริ่มที่ทอม ด่าเราค่ะ พูดแบบนี้ได้ไง พูดหมา ๆ เรียนจบมาได้ไง เอาเงินซื้อใบปริญญามาหรา การศึกษาสูงสะป่าว อี
สาระพัดก็ตามมาค่ะ
ชื่ออีอะไร
เรียนมาได้ไง เราไม่ตอบไม่ได้พูดอะไร ยืนมองหน้าและถามคำเดิมซ้ำ ๆ ว่าเราพูดไม่ดีตรงไหน จนพี่พยาบาลมาเชิญพวกนางออกไป ค่ะ
อยากระบายค่ะ เราผิดใช่ไมค่ะ เราพูดไม่ดีใช่ไมค่ะ อยากให้ทุกคนที่อ่านช่วย สะท้อนเราทีค่ะ ว่าเราพูดไม่ดีที่ขอร้องพวกเขาออกมา เพราะกลัวว่าจะติดเชื้อ เพียงแค่เราพูดไม่ได้ว่าคนไข้เป็นอะไรทำไมถึงห้าม เข้าใกล้
หากมีคนด่าว่าคุณซื้อใบปริญญา
ดิฉันเป็นพยาบาล รพ ต่างจังหวัด อยากขอเล่าเหตุการณ์ที่เกิดกับตัวเองจนรู้สึกว่า ความหวังดีที่ทำมันคือสิ่งที่ไร้ค่าแลกกับคำด่าที่ต่ำมาก เรื่องคือ ดิฉันขึ้นปฏิบัติงานปกติเวรบ่ายเป็นช่วงที่จะมีญาติมาเยี่ยมกันเยอะมาก ก่อนวันเกิดเหตุมี หญิงสาวชาวลาว มาทำงานบ้านเรามาเข้าพักรักษาตัวที่ ตึกดิฉันทำงานอยู่ เธอน่ารักหน้าตาดีค่ะ ป่วย มีปัญหาทางจิต เป็นวัณโรค [กำลังกินยา] ระยะแพร่กระจ่ายและติดเชื้อเอสไอวี เธอไม่มีญาติมาดู ทางเราไม่มีห้องแยกอะไรไห้ค่ะ รพ ต่างจังหวัดคิดแล้วก็เป็นปัญหา คนไข้เยอะเตียงเต็มล้น นอนกันบนเปล ทางตึกจัดให้เธอนอนรวมกับคนไข้เตียงอื่น ๆ แต่อยู่มุมตึก เธอชอบเรียกร้องให้ญาติคนอื่นๆเข้าไปหาไปกอด เข้าใจน้องเขานะค่ะ แต่มันก็มีข้อจำกัด ญาติคนไข้คนอื่นๆ ก็ได้รับคำเตือนจากทางพยาบาลเข้าก็ทราบกันดี เย็นนี้เป็นเช่นทุกวันมีญาติมาเยี่ยมเยอะจนเลยเวลาเยี่ยมค่ะ (เวลาเกิดเหตุ สามทุ่ม ซึ้งตึกอนุญาติให้เยี่ยมได้ถึงแค่สองทุ่มค่ะ ) ทางเราก็เชิญญาติ แต่ก็จะมีญาติยางกลุ่มไม่ยอมไป จนเราชินไม่รู้จะพูดยังไง บางครั้งบอกโดนด่ากลับมา เข้าเรื่องค่ะ เหมือนเดิมมีญาติมาเยี่ยมเตียงแถวเดียวกันกับน้องชาวลาวคนนี้ น้องนอนอยู่มุมตึก นับจากเตียงน้องมา 3 เตียง ญาติคนไข้เตียงนี้มาเยี่ยมเยอะมาก ที่เราจำได้คือ มีผู้หญิง 4 คน ในนั้นมี ทอมเตียคนนึง มนุด ป้า ผู้หญิง 2 คน เดินสำรวจเตียงโน่นนี่ไปถึงเตียงน้องคนนี้ค่ะ น้องก็เรียกเข้าไปหา ไปคุย พวกเข้าก็เข้าไปหาไปคุยค่ะ จับมือ ยกแขนขา
เรา : เป็นญาติคนไข้หรือค่ะ
ญาติ : ไม่ เขาเรียกเลยเข้ามาคุยด้วย
เรา : อ่องั้นถ้าไม่ใช่ญาติ รบกวนเชิญออกมานะค่ะ
ญาติ : ทำไมละเห็นเขาไม่มีญาติ ก็เข้ามาคุยด้วย ทำไม
เรา : ขอร้องค่ะ เชิญญาติออกมานะ ไม่ไปยุ่งกับน้องเขา ขอร้องค่ะ
เพียงเท่านี้แหละค่ะ เหล่านางทั้งหลายเริ่มที่ทอม ด่าเราค่ะ พูดแบบนี้ได้ไง พูดหมา ๆ เรียนจบมาได้ไง เอาเงินซื้อใบปริญญามาหรา การศึกษาสูงสะป่าว อี
อยากระบายค่ะ เราผิดใช่ไมค่ะ เราพูดไม่ดีใช่ไมค่ะ อยากให้ทุกคนที่อ่านช่วย สะท้อนเราทีค่ะ ว่าเราพูดไม่ดีที่ขอร้องพวกเขาออกมา เพราะกลัวว่าจะติดเชื้อ เพียงแค่เราพูดไม่ได้ว่าคนไข้เป็นอะไรทำไมถึงห้าม เข้าใกล้