ก่อนอื่นขอสวัสดีผู้ที่จะเข้ามาอ่านกระทู้นี้นะค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกที่ยืมบัญชีของเพื่อนมาตั้งค่ะบางทีเล่าอาจจะยืดยาวหน่อยก็ขออภัยด้วยนะค่ะ
เริ่มเลยนะค่ะคือจะบอกก่อนนะค่ะว่าเรื่องของเราเนี่ยเกี่วับความรักที่ไม่สมหวังในตอนแรกคะ พอเวลาผ่านไปเราตัดใจคนที่เราชอบเขาเพิ่งรู้ตัวตอนี่เราตัดใจไปแล้วคะ ฟังดู งง ใช่ไหมหละค่ะ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ เอาล่ะค่ะเล่าเลยละกันค่ะ
เราเป็นสาวมัธยมปลายคนนึงที่ตัวเตี้ยๆตันๆไว้ผมยาวหน้ามีสิวนิดนึงตัวจะขาวๆคะเพราะเรามีเชื้อสายจีนเยอะมาก เราก็เป็นเด็กมัธยมปลายทั่วๆไปเหมือนคนอื่นค่ะ ก่อนอื่นบอกก่อนนะค่ะว่าเราเรียนสายวิทย์คณิต เราเป็นคนเรียนจะเก่งก็ไม่เก่งหรอกพูดไม่ถูกแต่ก็สอบผ่านคะแนนอยู่ในเกณฑ์ที่ดีค่ะซึ่งแตกต่างจากเจ้าของบัญชี. ๕๕๕๕๕๕๕ ต่อนะค่ะ คือเราไม่ค่อยโด่งดังอะไรในรั้วโรงเรียนค่ะไม่ดังเลยก็ว่าได้รู้จักกันแค่ในหมู่เพื่อนูงและชุมนุมแค่นั้นเอง แล้วเรื่องนี้มันเกิดขึ้นจากเราเองค่ะ คือเราเนี่ยเป็นพวกเด็กวิทย์ที่แบ่งเวลาเก่งมากๆคือเวลารียนเราจะเรียนค่ะแต่เลิกเรียนแล้วเราจะเที่ยวค่ะ เที่ยวในที่นี้คือไปเดินห้างหาของกินตามตลาดสบายๆไม่มีอะไรมากนะค่ะเราเป็นลูกคนมีฐานะค่อนข้างดีแต่เราก็ไม่ได้อวยอะไรตัวเองนะค่ะชอบติดดินค่ะ ตามภาษาของเด็กสายที่ยวสายเผือกของเราเลิกเรียนก็จะไปหาของกินค่ะบ้างก็ไปกับเพื่นบ้างก็ลุยเดี่ยวโดดๆเลยค่ะ มันทำให้บางทีเรารู้สึกเหงาค่ะ แต่ก็ไม่ได้โหยหาอะไรเพราะคิดว่าการอยู่คนเดียวนี้อิสระชิลล์ๆี่สุดแล้ว แต่พอวันนึงค่ะ เราก็อยู่ตามปกติของเรานี่แหละ ตอนช้าเข้าแถว ตามปกตมัธยมปลายห้องท้ายที่เป็นรุ่นพี่จะเข้าแถวติดกับห้องเด็กเก่งที่เป็นรุ่นน้องใช่ไหมค่ะ ตามที่เจ้าของบัญชีเคยพร่ำพ้อไว้ค่ะ่าชอบพี่ที่เข้าแถวอยู่ใกล้ๆ เราเองก็ทำนองเดียวกันค่ะ อารมณ์แบบวันนั้นเหมือนโรคจิตมั้งค่ะ เรามองพี่ๆห้องนั้นทุกคนเลยเฉพาะพี่ที่เป็นผู้ชายนะค่ะ เรามองผู้หญิงไม่ได้ค่ะ มองแล้วใจเราละลายค่ะ๕๕๕๕๕๕๕(บางคนคงคิดว่าเราเปฌนเบี้ยนแน่เลยแต่ไม่ใช่นะค่ะ) เราก็มองแบบเรียงๆคนอะค่ะ แล้วก็มาหยุดที่พี่คนนี้ มองเผินๆเราดูว่าพี่เขาเป็นคนหยิ่งค่ะ คงเข้าหาได้ยาก สังคมส่วนตัวน่าจะสูงด้วยที่สำคัญ เราไม่เคยเห็นเด็กห้องท้ายคนไหนสะพายกระเป๋านักเรียนได้น่ารักเท่าพี่เขาเลยค่ะ นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการประทับใจในตัวพี่เขาของเราค่ะ แลดูปัญญาอ่อนนะค่ะ ทนอ่านต่อนะค่ะเดี๋ยวมีฉากดราม่าค่ะ ต่อนะค่ะ หลังจากจ้องมองพี่เขาด้วยความน่ารักแล้วเราเผลอจ้องนานไปค่ะพี่เขาหันมาละมองมาใกล้ๆทางเราพอดี คงจะรู้ตัวว่าเรามองด้วยมั้งอันนี้ไม่แน่ใจค่ะ เราก็ตกใจคะรีบทำเป็นหันไปมองทางอื่น จะบอกว่ารู้สึกร้อนวาบๆไปทั้งหน้าเลยค่ะ ทันใดนั้นเราเลยคิดค่ะว่าจะรู้ชื่อเล่น จะรู้จักพี่เขาเนี่ยต้องทำยังไง และเหมือนโชคชะตาก็เป็นใจค่ะ เราพอรู้จักเพื่อนพี่เขาบ้าง เลยแอบถามๆว่าพี่คนนั้นคนนู้นคนนี้ถามแบบหลายๆคนอะค่ะว่าคนนั้นชื่ออะไรคนี้ชื่ออะไรและหนึ่งในคำถามมีพี่คนที่เราแอบมองค่ะ เราเลยรู้ชื่อเล่นของพี่เขาค่ะ ต่อมาในหัวก็คิดต่อค่ะว่าจะรู้จักเนี่ยต้องทำยังไง สมัยนี้เฟสบุ้คค่ะ เราก็ไม่รอช้าค่ะเข้าเฟสไปส่องเฟสเพื่อนพี่เขาดูในรูปหารูปหมู่ที่มีพี่เขาด้วยส่องจนเจออ่ะค่ะ พอเจอนี่คลั่งค่ะบอกเลย วินาทีแรกที่หาเฟสพี่เขาเจอนี่คือกดขอเพิ่มเพื่อนอย่างรวดเร็วค่ะ ตอนแรกก็รอค่ะรอดูแจ้งเตือน รอจนหลับค่ะตื่นมาอีกทีพร้อมกับแจ้งเตือนอันสมหวังของเราค่ะ คือ พี่เขารับเราเป็นเพื่อนในเฟสค่ะ แต่ ไม่มาไลค์ โพสต์ ไม่อะไรทั้งนั้นค่ะ ตอนแรกเราก็คิดค่ะ่าจะไปโพสต์ขอบคุณที่รับเป็นเพื่อนคิดแล้วคิดอีกอยู่นานค่ะ ใจนึงก็กลัวคนอื่นมาเห็นโพสต์เดี๋ยวหาว่าเราอ่อยเรานู่นเรานี่ อีกอย่างคือ เราไม่กล้าค่ะ เพราะเขินมากพุดเลยยยยย วินาทีนั้นทำได้เพียงไปรัวไลค์รูปค่ะ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าพี่เขาจะมาโพสต์ให้หรือไลค์กลับค่ะ ซึ่งจุดนี้ทำให้เราเศร้าอยู่เป็นอาทิตย์ค่ะ ไว้มาต่อนะค่ะ ง่วงแล้วค่ะชีวิตเด็กม6ของเราจะบอกว่างานเยอะมากๆ ไว้จะมาต่อนะค่ะ ขอไปนอนก่อนค่ะ ขอบคุณผู้อ่านที่เสียเวลาเข้ามาอ่านย่อหน้าแรกของเราค่ะ
ประสบการณ์ตรงที่เจอมากับตัวเอง!เหตุเกิดจากไม่ยอมทักทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น มาดูคะว่าใครเจ็บ
เริ่มเลยนะค่ะคือจะบอกก่อนนะค่ะว่าเรื่องของเราเนี่ยเกี่วับความรักที่ไม่สมหวังในตอนแรกคะ พอเวลาผ่านไปเราตัดใจคนที่เราชอบเขาเพิ่งรู้ตัวตอนี่เราตัดใจไปแล้วคะ ฟังดู งง ใช่ไหมหละค่ะ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ เอาล่ะค่ะเล่าเลยละกันค่ะ
เราเป็นสาวมัธยมปลายคนนึงที่ตัวเตี้ยๆตันๆไว้ผมยาวหน้ามีสิวนิดนึงตัวจะขาวๆคะเพราะเรามีเชื้อสายจีนเยอะมาก เราก็เป็นเด็กมัธยมปลายทั่วๆไปเหมือนคนอื่นค่ะ ก่อนอื่นบอกก่อนนะค่ะว่าเราเรียนสายวิทย์คณิต เราเป็นคนเรียนจะเก่งก็ไม่เก่งหรอกพูดไม่ถูกแต่ก็สอบผ่านคะแนนอยู่ในเกณฑ์ที่ดีค่ะซึ่งแตกต่างจากเจ้าของบัญชี. ๕๕๕๕๕๕๕ ต่อนะค่ะ คือเราไม่ค่อยโด่งดังอะไรในรั้วโรงเรียนค่ะไม่ดังเลยก็ว่าได้รู้จักกันแค่ในหมู่เพื่อนูงและชุมนุมแค่นั้นเอง แล้วเรื่องนี้มันเกิดขึ้นจากเราเองค่ะ คือเราเนี่ยเป็นพวกเด็กวิทย์ที่แบ่งเวลาเก่งมากๆคือเวลารียนเราจะเรียนค่ะแต่เลิกเรียนแล้วเราจะเที่ยวค่ะ เที่ยวในที่นี้คือไปเดินห้างหาของกินตามตลาดสบายๆไม่มีอะไรมากนะค่ะเราเป็นลูกคนมีฐานะค่อนข้างดีแต่เราก็ไม่ได้อวยอะไรตัวเองนะค่ะชอบติดดินค่ะ ตามภาษาของเด็กสายที่ยวสายเผือกของเราเลิกเรียนก็จะไปหาของกินค่ะบ้างก็ไปกับเพื่นบ้างก็ลุยเดี่ยวโดดๆเลยค่ะ มันทำให้บางทีเรารู้สึกเหงาค่ะ แต่ก็ไม่ได้โหยหาอะไรเพราะคิดว่าการอยู่คนเดียวนี้อิสระชิลล์ๆี่สุดแล้ว แต่พอวันนึงค่ะ เราก็อยู่ตามปกติของเรานี่แหละ ตอนช้าเข้าแถว ตามปกตมัธยมปลายห้องท้ายที่เป็นรุ่นพี่จะเข้าแถวติดกับห้องเด็กเก่งที่เป็นรุ่นน้องใช่ไหมค่ะ ตามที่เจ้าของบัญชีเคยพร่ำพ้อไว้ค่ะ่าชอบพี่ที่เข้าแถวอยู่ใกล้ๆ เราเองก็ทำนองเดียวกันค่ะ อารมณ์แบบวันนั้นเหมือนโรคจิตมั้งค่ะ เรามองพี่ๆห้องนั้นทุกคนเลยเฉพาะพี่ที่เป็นผู้ชายนะค่ะ เรามองผู้หญิงไม่ได้ค่ะ มองแล้วใจเราละลายค่ะ๕๕๕๕๕๕๕(บางคนคงคิดว่าเราเปฌนเบี้ยนแน่เลยแต่ไม่ใช่นะค่ะ) เราก็มองแบบเรียงๆคนอะค่ะ แล้วก็มาหยุดที่พี่คนนี้ มองเผินๆเราดูว่าพี่เขาเป็นคนหยิ่งค่ะ คงเข้าหาได้ยาก สังคมส่วนตัวน่าจะสูงด้วยที่สำคัญ เราไม่เคยเห็นเด็กห้องท้ายคนไหนสะพายกระเป๋านักเรียนได้น่ารักเท่าพี่เขาเลยค่ะ นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการประทับใจในตัวพี่เขาของเราค่ะ แลดูปัญญาอ่อนนะค่ะ ทนอ่านต่อนะค่ะเดี๋ยวมีฉากดราม่าค่ะ ต่อนะค่ะ หลังจากจ้องมองพี่เขาด้วยความน่ารักแล้วเราเผลอจ้องนานไปค่ะพี่เขาหันมาละมองมาใกล้ๆทางเราพอดี คงจะรู้ตัวว่าเรามองด้วยมั้งอันนี้ไม่แน่ใจค่ะ เราก็ตกใจคะรีบทำเป็นหันไปมองทางอื่น จะบอกว่ารู้สึกร้อนวาบๆไปทั้งหน้าเลยค่ะ ทันใดนั้นเราเลยคิดค่ะว่าจะรู้ชื่อเล่น จะรู้จักพี่เขาเนี่ยต้องทำยังไง และเหมือนโชคชะตาก็เป็นใจค่ะ เราพอรู้จักเพื่อนพี่เขาบ้าง เลยแอบถามๆว่าพี่คนนั้นคนนู้นคนนี้ถามแบบหลายๆคนอะค่ะว่าคนนั้นชื่ออะไรคนี้ชื่ออะไรและหนึ่งในคำถามมีพี่คนที่เราแอบมองค่ะ เราเลยรู้ชื่อเล่นของพี่เขาค่ะ ต่อมาในหัวก็คิดต่อค่ะว่าจะรู้จักเนี่ยต้องทำยังไง สมัยนี้เฟสบุ้คค่ะ เราก็ไม่รอช้าค่ะเข้าเฟสไปส่องเฟสเพื่อนพี่เขาดูในรูปหารูปหมู่ที่มีพี่เขาด้วยส่องจนเจออ่ะค่ะ พอเจอนี่คลั่งค่ะบอกเลย วินาทีแรกที่หาเฟสพี่เขาเจอนี่คือกดขอเพิ่มเพื่อนอย่างรวดเร็วค่ะ ตอนแรกก็รอค่ะรอดูแจ้งเตือน รอจนหลับค่ะตื่นมาอีกทีพร้อมกับแจ้งเตือนอันสมหวังของเราค่ะ คือ พี่เขารับเราเป็นเพื่อนในเฟสค่ะ แต่ ไม่มาไลค์ โพสต์ ไม่อะไรทั้งนั้นค่ะ ตอนแรกเราก็คิดค่ะ่าจะไปโพสต์ขอบคุณที่รับเป็นเพื่อนคิดแล้วคิดอีกอยู่นานค่ะ ใจนึงก็กลัวคนอื่นมาเห็นโพสต์เดี๋ยวหาว่าเราอ่อยเรานู่นเรานี่ อีกอย่างคือ เราไม่กล้าค่ะ เพราะเขินมากพุดเลยยยยย วินาทีนั้นทำได้เพียงไปรัวไลค์รูปค่ะ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าพี่เขาจะมาโพสต์ให้หรือไลค์กลับค่ะ ซึ่งจุดนี้ทำให้เราเศร้าอยู่เป็นอาทิตย์ค่ะ ไว้มาต่อนะค่ะ ง่วงแล้วค่ะชีวิตเด็กม6ของเราจะบอกว่างานเยอะมากๆ ไว้จะมาต่อนะค่ะ ขอไปนอนก่อนค่ะ ขอบคุณผู้อ่านที่เสียเวลาเข้ามาอ่านย่อหน้าแรกของเราค่ะ