ไม่เกริ่นอะไรเเล้วนะคะเล่าเลย
เราอายุ15จะ16เเล้วค่ะ อยู่ม4 เราอยุ่กับครอบครัวที่พอดี สุขสันต์มีพี่ชายหนึ่งคนกับย่า เราอยุ่กัน5คนค่ะ พ่อเเม่พี่เเละย่ารวมถึงตัวเราด้วย
หลายคนมองครอบครัวเรามาเป็นครอบครัวที่อบอุ่ม เพื่อนเราชอบพูดชมเเม่เราเเม่ว่าเราดีเเบบนั้นเเบบนี้ พ่อเราดีเเบบนั้นเเบบนี้ก็จริงค่ะ เเต่ไครจะรู้ว่าตอนนี้เรารู้สึกเหมือนเรากำลังจะเสียเเม่เราไป
เเม่เราคุยกับฝรั่งคนนึงค่ะ เป็นคนที่ศรีลังกา เเม่เล่าไห้ฟังว่าเค้าเป็นคนดี มีการงานทำดี เราก็ขำๆกับเเม่ค่ะ ไม่คิดไร พอหลังๆเเม่เริ่มหวงไอเเพดค่ะ (เเม่เราไช้ไอเเพด) คุยกับคนนั้นไนไลน์ค่ะ ปกติเราเอามาเล่นได้ตลอด เเม่เราเป็นพยาบาลค่ะ ไม่ค่อยอยุ่บ้านหรอก ปกติเวลาเเม่เราเวรบ่ายเราจะเอาไอเเพดมาไช้ เเต่ช่วงนี้เเม่ไม่ไห้เราไช้เเล้วค่ะ เเล้วเริ่มเข้าดูข้อความไนไลน์ เเม่คุยกับฝรั่งคนนั้น ลบอกรักกันบ้าง บอกคิดถึงกันบ้าง เราเห็นถึงกับึ้ง มันเลยเถิดขนาดนี้เลยหรอ? เราปล่อยค่ะ ไม่ได้คิดไรมาก พอสักพักเเม่เริ่มลบข้อความที่คุยกับคนนั้นค่ะ บางครั้งลืมลบเราก้เข้าดุได้ ก้มีบอกรักบอกคิดถึงเเละที่มากกไปกว่านั้นคือ call คุยกันค่ะ เราเริ่มน้ำตาไหล เราถูกเเล้วมาเเบบไม่เคยเจอเรื่องไรเเบบนี้ พ่อเเม่พี่สาวเราที่เปนลุกพี่ลุกน้องก้พ่อเเม่เลิกกันค่ะ เราสงสารมาก เเต่ไม่เคยว่าจะเจอกับตัวเอง เพื่อนเราเล่าไห้ฟังว่า มีคนมาบอกเเบบเห็นเเม่เราอยุ่อีกบ้นาหลังนึง ทีเเรกางก้ไม่กล้าเล่าไห้เราฟังมั้ง เราอ่อนเเอ่พุดเรื่องเเม่กับเพื่อนทีไรมีโอ๋เเน่นอนค่ะื จากเดิมที่เราดูเป็นคนเข้มเเข็งจริงๆเเล้วเราร้องไห้อ่อนเเอง่ายมากโดยเฉพาะเรื่องนี้ เราไม่เคยเป็นมาก่อน เเม่เราไม่ค่อยอยุ่บ้าน บอกไปทำงานหรือไปอยุ่บ้านอีกหลังนึงเรางงไปหมดเเล้ว เราคิดเเค่ว่าที่เเม่ไม่อยุ่ก้คงทำงานหนัก ล่สุดนี่เเม่เราไปเชียงคานมาค่ะ ไปประชุม เราเปิดดูรูปไนไอเเพดมาเเม่จดหมายที่จะส่งไปไห้ฝรั่งคนนัน้ เราดูเมื่อคืน เเบบน้ำตาไหลเปนสายน้ำเลยค่ะ เราไม่รุ้จะทำยังไง มีบางครั้งบางครา เเม่เคยถามเรานะคะ ถ้าเเม่ไปหนูจะอยุ่ได้ไหม เราไม่ตอบค่ะ พ่อเราก้รุ้เรื่องนี้นะคะ พ่อก้พุดขำๆว่าเเบบไปก้เอาเงินมา20ล้าน จะส่งลุกเรียนไห้จบ เเต่พี่ชายเราไม่ยอมเเน่นอนค่ะ พี่เราบอกเลย เลิกพุดเล่นไม่ไห้ไปไหนทั้งนั้น ตอนนี้ที่คนที่เราสงสารคือพ่อของเราค่ะ พ่อเราดุเข้มเเข็งมาก เราไม่รุ้เลยว่าอีกมุมของพ่อเรานี่นอนร้องไห้ทุกคืนหรืเปล่า เราดุเปนเหมือนคนน่าสงสารที่คิดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรเเล้วร้องไห้ตลอด ก่อนที่เเม่จะไปเชียงคาน มีพัสดุส่งมาหาเเม่ค่ะ พ่อถามเราว่าอะไร เราบอกไห้เปิดดุพ่อบอกเสียมารยาทเลยไม่เปิด จนเเม่มาเเม่บอก อ้อพาสปอต หนังสือเดินทาง เราหัวใจตกไปถึงตาตุ่ม เเม่จะไปเเล้วหรอ จะไปจากเราจริงๆหรอ เราไม่รุว่าเเม่ไปเเอบทำมาตอนไหน เราไม่รุ้ว่าเเม่คิดไรอยุ่ ในไลน์เเม่ก้ยังคุยกับคนนั้นๆ เเบบหวานกัน ถ้าเเม่ไปหาได้เรวๆนี้ก้คงไป เพื่อนเราพยามปลอบว่าเเม่เรคงไม่อยากทำเเบบนี้หรอก เเต่คงเปนเพราะภาระเยอะเลยอยากไห้เราสบาย เรากลายเปนเดกอ่อนเเอท้อเเท้ พรุ่งนี้เราสอบ เราไม่รุ้จะเอาอะไรไปสอบ เราเครียดทุกวัน นอนร้องไห้ทุกคืน
เราอยากทราบหหัวอกคนเป็นเเม่ ว่าคิดอะไรอยุ่กันเเน่ ทุกคนไห้คำปรึกษาเราที เราไม่รุ้จะทำยังไง จากที่เราเข้มเเข็งกลายเปนตอนนี้เราอ่อนเเอหมดเรี่ยวหมดเเรง ถ้าวันนั้นมาถึง วันที่เเม่เราไปจรงิงๆ เราคงเสียใจหฃน่าดู
ใครเป็นเเม่คนเเล้ว มาเเนะนำหนูที หนูยอมรับความจริงไม่ได้
เราอายุ15จะ16เเล้วค่ะ อยู่ม4 เราอยุ่กับครอบครัวที่พอดี สุขสันต์มีพี่ชายหนึ่งคนกับย่า เราอยุ่กัน5คนค่ะ พ่อเเม่พี่เเละย่ารวมถึงตัวเราด้วย
หลายคนมองครอบครัวเรามาเป็นครอบครัวที่อบอุ่ม เพื่อนเราชอบพูดชมเเม่เราเเม่ว่าเราดีเเบบนั้นเเบบนี้ พ่อเราดีเเบบนั้นเเบบนี้ก็จริงค่ะ เเต่ไครจะรู้ว่าตอนนี้เรารู้สึกเหมือนเรากำลังจะเสียเเม่เราไป
เเม่เราคุยกับฝรั่งคนนึงค่ะ เป็นคนที่ศรีลังกา เเม่เล่าไห้ฟังว่าเค้าเป็นคนดี มีการงานทำดี เราก็ขำๆกับเเม่ค่ะ ไม่คิดไร พอหลังๆเเม่เริ่มหวงไอเเพดค่ะ (เเม่เราไช้ไอเเพด) คุยกับคนนั้นไนไลน์ค่ะ ปกติเราเอามาเล่นได้ตลอด เเม่เราเป็นพยาบาลค่ะ ไม่ค่อยอยุ่บ้านหรอก ปกติเวลาเเม่เราเวรบ่ายเราจะเอาไอเเพดมาไช้ เเต่ช่วงนี้เเม่ไม่ไห้เราไช้เเล้วค่ะ เเล้วเริ่มเข้าดูข้อความไนไลน์ เเม่คุยกับฝรั่งคนนั้น ลบอกรักกันบ้าง บอกคิดถึงกันบ้าง เราเห็นถึงกับึ้ง มันเลยเถิดขนาดนี้เลยหรอ? เราปล่อยค่ะ ไม่ได้คิดไรมาก พอสักพักเเม่เริ่มลบข้อความที่คุยกับคนนั้นค่ะ บางครั้งลืมลบเราก้เข้าดุได้ ก้มีบอกรักบอกคิดถึงเเละที่มากกไปกว่านั้นคือ call คุยกันค่ะ เราเริ่มน้ำตาไหล เราถูกเเล้วมาเเบบไม่เคยเจอเรื่องไรเเบบนี้ พ่อเเม่พี่สาวเราที่เปนลุกพี่ลุกน้องก้พ่อเเม่เลิกกันค่ะ เราสงสารมาก เเต่ไม่เคยว่าจะเจอกับตัวเอง เพื่อนเราเล่าไห้ฟังว่า มีคนมาบอกเเบบเห็นเเม่เราอยุ่อีกบ้นาหลังนึง ทีเเรกางก้ไม่กล้าเล่าไห้เราฟังมั้ง เราอ่อนเเอ่พุดเรื่องเเม่กับเพื่อนทีไรมีโอ๋เเน่นอนค่ะื จากเดิมที่เราดูเป็นคนเข้มเเข็งจริงๆเเล้วเราร้องไห้อ่อนเเอง่ายมากโดยเฉพาะเรื่องนี้ เราไม่เคยเป็นมาก่อน เเม่เราไม่ค่อยอยุ่บ้าน บอกไปทำงานหรือไปอยุ่บ้านอีกหลังนึงเรางงไปหมดเเล้ว เราคิดเเค่ว่าที่เเม่ไม่อยุ่ก้คงทำงานหนัก ล่สุดนี่เเม่เราไปเชียงคานมาค่ะ ไปประชุม เราเปิดดูรูปไนไอเเพดมาเเม่จดหมายที่จะส่งไปไห้ฝรั่งคนนัน้ เราดูเมื่อคืน เเบบน้ำตาไหลเปนสายน้ำเลยค่ะ เราไม่รุ้จะทำยังไง มีบางครั้งบางครา เเม่เคยถามเรานะคะ ถ้าเเม่ไปหนูจะอยุ่ได้ไหม เราไม่ตอบค่ะ พ่อเราก้รุ้เรื่องนี้นะคะ พ่อก้พุดขำๆว่าเเบบไปก้เอาเงินมา20ล้าน จะส่งลุกเรียนไห้จบ เเต่พี่ชายเราไม่ยอมเเน่นอนค่ะ พี่เราบอกเลย เลิกพุดเล่นไม่ไห้ไปไหนทั้งนั้น ตอนนี้ที่คนที่เราสงสารคือพ่อของเราค่ะ พ่อเราดุเข้มเเข็งมาก เราไม่รุ้เลยว่าอีกมุมของพ่อเรานี่นอนร้องไห้ทุกคืนหรืเปล่า เราดุเปนเหมือนคนน่าสงสารที่คิดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรเเล้วร้องไห้ตลอด ก่อนที่เเม่จะไปเชียงคาน มีพัสดุส่งมาหาเเม่ค่ะ พ่อถามเราว่าอะไร เราบอกไห้เปิดดุพ่อบอกเสียมารยาทเลยไม่เปิด จนเเม่มาเเม่บอก อ้อพาสปอต หนังสือเดินทาง เราหัวใจตกไปถึงตาตุ่ม เเม่จะไปเเล้วหรอ จะไปจากเราจริงๆหรอ เราไม่รุว่าเเม่ไปเเอบทำมาตอนไหน เราไม่รุ้ว่าเเม่คิดไรอยุ่ ในไลน์เเม่ก้ยังคุยกับคนนั้นๆ เเบบหวานกัน ถ้าเเม่ไปหาได้เรวๆนี้ก้คงไป เพื่อนเราพยามปลอบว่าเเม่เรคงไม่อยากทำเเบบนี้หรอก เเต่คงเปนเพราะภาระเยอะเลยอยากไห้เราสบาย เรากลายเปนเดกอ่อนเเอท้อเเท้ พรุ่งนี้เราสอบ เราไม่รุ้จะเอาอะไรไปสอบ เราเครียดทุกวัน นอนร้องไห้ทุกคืน
เราอยากทราบหหัวอกคนเป็นเเม่ ว่าคิดอะไรอยุ่กันเเน่ ทุกคนไห้คำปรึกษาเราที เราไม่รุ้จะทำยังไง จากที่เราเข้มเเข็งกลายเปนตอนนี้เราอ่อนเเอหมดเรี่ยวหมดเเรง ถ้าวันนั้นมาถึง วันที่เเม่เราไปจรงิงๆ เราคงเสียใจหฃน่าดู