นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าอาการแอบชอบเค้า

ช่วงเดือนที่ผ่านมานี้ผมรู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลย แล้วทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ความรู้สึกนี้เริ่มตั้งแต่วันที่ผมไปสัมภาษณ์งานที่ห้างแห่งหนึ่งวันนั้นผมได้พบเธอเป็นครั้งแรกผมก็รู้สึกอยากมองเธอแบบนี้นานๆ บอกตรงๆเลยนะครับว่าผมไม่เคยที่จะเปิดใจให้กับ ผญ คนไหนเลยเพราะผมรู้ดีว่าผมคงไม่คู่ควรกับใครหรอก ก็แค่คนธรรมดาคนนึงไม่ได้วิเศษอะไรเลย แต่สำหรับคนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากที่จะรู้จักเธอ วันนั้นเธอสวมชุดนักศึกษามาสัมพาษ์งานเหมือนกันช่วงนั้นน่าจะเป็นช่วงปิดเทอมมั้ง ผมมองเธออยู่สักพักเค้าก็เดินตรงมาถามผมว่า"มาสัมภาษณ์งานหรอค่ะ"ผมก็บอกว่าครับ แต่กว่าจะพูดแค่คำว่าครับได้ยังติดๆขัดๆเลย (ผมบอกเลยว่าไม่ใช่คนพูดติดอ่างนะครับ)แล้วผมก็ลุกขึ้นไปฝ่ายบุคคลเพื่อจะไปเขียนใบสัมภาษณ์ดีกว่า พอถึงน่าห้องเจ้าหน้าที่ก็บอกให้ผมนั่งรอก่อน แล้วเค้าก็เดินขึ้นมารอเขียนใบสัมภาษณ์ พอเจ้าหน้าที่ยื่นใบมาผมก็เลยบอกเค้าไปว่าคุณรับก่อนเลยครับ แล้วผมก็เดินไปรับต่อจากเธอ เธอก็เดินไปสัมภาษณ์ พอเธอสัมภาษณ์เสร็จเธอก็เดินมาเรียกผมไปสัมภาษณ์ พอผมออกมาก็ไม่เจอเธอละ  พอถึงวันเริ่มงานวันแรกผมก็เข้างานตามปกติแต่ผมเข้ากะเช้านะครับ จนผ่านไปครึ่งวันก็เอะใจทำไมยังไม่เห็นเธอเลยวันนี้ ก็ถึงเวลาพักผมก็เดินไปห้องอาหารเพื่อกินข้าวเที่ยง จนจะถึงห้องอาหารผมก็เจอกับเธอพอดี ผมก็เลยเดินเข้าไปทักเธอแล้วถามเธอว่า เธอพึ่งมาหรอ แล้วเธอก็บอกว่า เราเข้ากะบ่าย แล้วเธอก็ยิ้ม แต่ยังไม่ได้ถามต่อว่าทำแผนกอะไรเธอก็เดินไปไกลละ(คือตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกเลย) พอถึงเวลาเข้างานผมก็ทำงานของผมไป คอยมองเธอว่าเธอทำอยู่ตรงไหน(คือมองอยู่ห่างๆนะครับ)แทบจะไม่มีโอกาสได้คุยกันเท่าไหร่เลยเพราะต่างคนก็ต่างงานยุ่ง อีกอย่างผมเองก็ไม่อยากรบกวนเธอเท่าไหร่เพราะกลัวเธอจะรำคาญ(คงเป็นเพราะว่าเกรงใจเธอด้วยมั้ง)วันนั้นก่อนผมจะเลิกงานผมก็ได้เจอเธออีกครั้ง แล้วเธอก็ถามว่า"จะกลับแล้วหรอ"ผมก็เลยตอบไปว่า จะกลับแล้วครับ ผมก็เลยถามเธอต่อไปว่าแล้วเธอเลิกงานกี่โมงหรอ เธอก็บอกเลิกสี่ทุ่มแล้วก็ยิ้มแล้วเธอก็ไปทำงานต่อ ผมก็ยืนมองเธอพักนึงแล้วถึงกลับ ก็ไม่รู้เหมืนกันนะว่าทำไมถึงนึกถึงเธอด้วยทั้งๆที่คุยกันแค่ไม่กี่คำเอง หลังจากนั้นผมก็คอยเข้าไปทักเธอทุกครั้งเวลาที่เจอกับเธอ  ผมทำกะเช้าอยู่อาทิตย์นึงหลังจากนั้นผมก็ได้อยู่กะบ่ายทำให้ผมได้มีโอกาสเจอเธอมากขึ้น แต่มีวันนึงน่าจะเป็นช่วงกลางๆเดือน มิ.ย วันนั้นถึงเวลาพักของผมพอดีก็เลยเดินไปหาเธอที่ล็อกนมผงเด็กก็เห็นเธอนั่งติดป้ายลดราคากับเพื่อนเค้าอยู่ ผมก็เลยไปนั่งคุยกับเธอ ผมก็ถามเธอว่าเป็นไงบ้างงานคงยุ่งมากเลยนะ เธอก็บอกว่า "อืม ยุ่งมากเลยวันนี้นั่งติดป้ายลดราคาอย่างเดียวเลยวันนี้ เหนียวมือหมดเลย(คือมันเป็นพวกยาสระผมอะครับ)" แล้วเธอก็ถามผมว่า "แล้วเธอละเป็นไงบ้างแล้วพักแล้วหรอ" ผมก็บอกว่าพักแล้ว ผมก็ถามต่อว่า แล้วเธอไม่พักหรอ เธอก็บอกว่าพักแล้วตอนสี่โมงเย็นเอง เธอก็ถามต่อว่าไม่ไปกินข้าวหรอเดี่ยวก็หมดหรอก ผมก็บอกว่าทุ่มครึ่งค่อยไปก็ได้ยังไม่หิวเท่าไหร่ ผมก็นั่งช่วยหยิบยาสระผมให้เธอติด ผมก็เลยถามว่าเวลามาทำงานนี่นั่งรถมาหรอ เธอก็บอกว่า "ป่าวเราเดินมา เราพักอยู่กับพี่ที่แมนชั่นตรงข้ามกับห้างนี่เองเดินข้ามสะพานลอยไปก็เจอแล้ว" ผมถึงได้รู้ว่าเธออยู่ใกล้แค่นี่เองหรอ แล้วเธอก็บอกผมว่า "นี่ไม่ไปกินข้าวหรอทุ่มครึ่งแล้วนะ" ผมเลยตอบไปว่า หรอ งั้นเดี่ยวเรามาช่วยใหม่นะ ผมก็เดินไปประมาณ2-3ก้าว เธอก็พูดว่า"อย่าลืมล้างมือด้วยนะ"ผมรู้อยู่นะว่าต้องไปล้างมือก่อนเพราะผมช่วยเธอหยิบยาสระผมนี่นา(คิดในใจนะครับ) พอผมทานข้าวเสร็จผมก็ออกมาช่วยเธอต่อพอนั่งได้พักนึงเพื่อนอีกคนก็มาเพราะกลุ่มที่เธอทำงานมีกันอยู่สามคน เพื่อนอีกคนที่พึ่งมาก็พูดว่า เอ้ามีติดสินบนมาช่วยด้วยหรอ(คงจะหมายถึงผมมั้งครับ) เพื่อนที่นั่งอยู่กับเธอก็พูดว่า ไม่ต้องติดสินบนหรอมาช่วยติดเทปดีกว่ามั่ง555 ผมก็นั่งช่วยอยู่กับเธอประมาณครึ่งชั่วโมงได้มั้งแต่ก่อนที่ผมจะไปทำงานของผมต่อ เธอก็ขอยืมคัตเตอร์ผม ผมก็ให้เธอยืมไป แล้วเธอก็ถามว่าแล้วคัตเตอร์ละ ผมก็บอกว่าใช้เสร็จก่อนก็ได้เดี่ยวเธอก็ต้องเข็นของไปไว้แถวแผนกเราอยู่แล้วไม่ใช่หรอ แล้วผมก็ไปทำงานของผมต่อที่แผนก ผมก็นั่งทำงานผมอยู่ชั่วโมงนึงมั้งก็มีเพื่อนเธอมาบอกผมว่าคัตเตอร์อยู่กับเธอนะเธอหาคุณไม่เจอ ผมก็บอกไม่เป็นไรไม่รีบๆเดี่ยวไปเอาเองก็ได้ พอผมทำเสร็จผมก็เอาของใส่พาเลตจะเอาไปไว้หลังแบ็ก ผมก็เดินไปเอาเจ็กมาลากผมก็เจอกับเธอ ผมก็เดินไปหา เธอก็ยื่นคัตเตอร์ให้ผมแล้วเธอก็พูดว่า"ขอบใจนะ แล้วก็ยิ้มให้"ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอเรื่องแค่นี้เองเรายินดีช่วย ตอนนั้นรู้สึกได้เลยว่าทุกครั้งที่เธอยิ้มให้อยู่ๆก็หัวใจเต้นเร็วขึ้นมาสะอย่างนั้นหละ จนเวลาผ่านไปจนเมื่อวันที่ 3 กค วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้พบกับเธอ ผมมีอาการแปลกๆทุกครั้งที่เจอจนพี่ที่ทำงานกับผมสังเกตุว่าผมเป็นอะไร(คือพี่เค้าสังเกตุตั้งนานแล้วหละว่าผมดูแปลกๆไปจากเดิม)พี่ก็เลยแซวผมเล่นๆว่าชอบ ชอบละซี่ ผมก็บอกว่าป่าว(แต่เสียงสูงมาก) ผมไม่รู้หรอนะว่าเธอจะได้ยินรึป่าวผมก็แค่เห็นเธอก็สบายใจแล้วหละครับ พอวันถัดมาผมก็เจอแต่เพื่อนเธอ เพื่อนเธอบอกว่าวันนี้เธอไม่มา วันนั้นผมกระวนกระวายใจมาเลยไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง ไม่สบายรึป่าว เป็นห่วงเธออย่างที่ไม่เคยห่วง ผญ คนไหนมาก่อนเลย วันนั้นทั้งวันบอกตรงๆไม่สบายใจเลยที่เธอหายไป หรือว่าเธอจะได้ยินเรื่องที่พี่แซวผมเมื่อวาน จนวันที่ 5 กค เป็นวันหยุด ผมได้ยินมาว่าเธอจะออกงานวันนี้ ผมก็เลยอยากจะให้อะไรกับเธอไว้เป็นที่ระลึก เพราะมหาลัยใกล้เปิดแล้วผมก็เลยซื้อตุ๊กตาให้ดีกว่า พอมาถึง พี่ที่ทำงานก็บอกว่าวันนี้น้องไม่มาทำงาน แล้วพี่ก็บอกไม่เป็นไรพี่ช่วยเองแล้วพี่ก็วิ่งไปถามเพื่อนที่ทำงานกับเธอ พอได้คำตอบพี่ก็มาบอกเรา ว่าน้องเค้า ชื่ออ้อย เรียนอยู่ ม.บูรพา สงสัยเค้ามาทำงานช่วงปิดภาคเรียนมั้ง ส่วนตุ๊กตาที่ผมซื้อผมก็ยังเก็บเอาไว้รอวันที่เธอจะกลับมาอีกครั้ง ผมก็ได้แต่หวังว่าปิดภาคเรียนหน้าผมคงจะได้เจอเธออีกครั้งถึงแม้ว่าความหวังของผมจะลิบหลี่ แต่ผมก็จะรอจนกว่าจะถึงวันนั้นนะ หลังจากวันนั้นมาผมก็กลับมาเป็นคนเดิมแต่ในใจกลับไม่เหมือนเดิม ในใจผมก็ยังมีเธออยู่ตลอดเวลา ก็ไม่รู้เหมือนกันนะตั้งแต่โตมาไม่มี ผญ คนไหนสามารถมาทำลายกำแพงหัวใจของผมได้เลย มีเพียงเธอคนเดียวที่สามารถเข้ามาอยู่ในใจผมได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาเพียงแค่เดือนเดียวที่ได้ร่วมงานกันแต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดแล้วครับ ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอ ไม่ได้หวังให้เธอชอบผมแต่ขอให้ผมได้เห็นเธอมีความสุข ได้เห็นเธอยิ้ม ได้เห็นเธอหัวเราะ ได้รู้ได้เห็นเธอว่ายังสบายดีอยู่ แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้วหละครับ


(ถ้าหากเธอเข้ามาอ่านกระทู้นี้ขอให้เธอรู้ไว้ว่ายังมีคนๆนึงรอเธออยู่นะ ปิดภาคเรียนหน้าหวังว่าจะได้เจอเธออีก แล้วพบกันอีกนะ)